Church

I'm still at the Ramon Magsaysay Memorial Hospital nagpapahinga na lang after ng ilang araw na pagkaka confined ko rito...

But i’m really bored na and i really want to get out of here para naman makauwi na. Habang tumatagal kase ay parang mas lumalala ang sakit ko at nauuumay na rin ako sa amoy ng hospital.
So i decided na sabihin kay Gino na i-discharge na ako para kami ay makauwi na. Hinintay ko muna siya na makabalik para masabi ko na sa kanya.
Hours later and finally his here na, at pagka dating niya ay isang mahigpit na yakap agad ang isinalubong niya sa akin.

“I missed you so much, baby!”wika nito habang nakayakap sa akin ng mahigpit.

“I missed you more, baby.”
I path his back and hug him really tight like i don't want to let him go.

He gave me some fruits and kinain ko naman ‘yon.
He smiled and i smiled too. Lumapit siya sa akin at tsaka hinaplos ang pisnge ko. While caressing my cheek he suddenly cry.
“ What's the problem baby?”tanong ko sa kanya.
Huminga ito nang malalim bago nag-salita muli.

“ Nothing baby, natutuwa lang talaga ako kase patuloy padin akong binibigyan ng chance para makasama ka.”

“ Of course baby , ‘di ba ang sabi ko naman sa’yo na hanggat kaya ko ay lalaban ako para lang makasama ka hanggang sa tuluyan na akong mawala”

Tumango lang ito pero nakita ko na tumutulo ang luha sa mga mata niya. Tinanong ko siya kung umiiyak ba siya but he answered “no,” so i just lean my face on him and kiss his soft lips.
After that ay muli akong nag-salita.
“ Baby , pwede ipa- discharge mo na ako dito?”
He look at me and nodded.  Pumasok na ang doctor at tsaka si Gino lumapit dito para makiusap na i-discharge na ako. But before ito pumayag ay may sinabi muna ito sa amin.

“Ms. Roxanne needs more rest kaya mas better if ‘wag na muna siyang magpapagod ng sobra at iwasan muna ang ma stress,”wika ng doctor at tsaka nagpa-alam na ulit tsaka lumabas na.
Nagpasalamat na ako kay Gino at tsaka niyakap muli siya.

At na discharged na nga ako sa hospital..

On the way na kami pauwi at dumaan ang kotse na sinasakyan namin sa probinsya ng Quezon. And there, nakita namin na abala ang mga tao sa pag de-decorate ng mga bahay. Sari-saring gulay ang mga kiping pati na rin ang mga palay. Napaka makulay ng mga dini-desenyo nila so we tried to ask some people kung anong piyesta ang gaganapin sa lugar na iyon. And then nalaman namin na gaganapin pala ang kaarawan ng San Isidro Labrador na tinatawag nilang Pahiyas Festival.
Where people decorating their houses para maipakita na masagana ang ani ng taon na iyon. Bawat madadaanan namin ay may mga binibenta na mga pagkain.
Naka kita kami ng restaurant doon na ang pangalan ay buddies and mukhang madami ang kumakain so sa labas na lang kami dahil doon ay kakaunti ang tao na nag hihintay rin sa order nila.
The waiter came to us at inabot ang isang notebook na may list ng mga pagkain na meron sila.

“Look , baby!  It's your favorite chicken manok ‘di ba?” Masayang tanong sa akin ni Gino.

I chuckled softly..

“Yes, baby. Ikaw talaga ang cute mo haha,” I said and pinched his cheek.

“ Arouch!”

“ Luhh , grabe naman sa arouch eh ang hina kaya ng pisil ko.”

“ No , baby masakit lips ko i-kiss mo dapat”
I kissed him and we both laughed.

“ Ohh , ‘yong order pala natin baby nakakahiya na sa waiter kanina pa naghihintay,”wika ko.

“ Same order na lang po kami kuya and sorry po,” saad naman ni Gino.

“ Ayus lang po sir, actually nakakatuwa po kayong dalawa lalo na po ikaw sir ang bait mo po sa girlfriend mo.” Ngumiti ito sa amin at tsaka nagpa-alam na.

After a few minutes of waiting ay dumating na ang order namin.

“ Here's your order ma'am,sir! Enjoy po!” Naka ngiting wika ng waiter at tsaka inilapag na sa glass table ang order namin at umalis na ulit.
We both enjoyed eating together and after that ay talagang nabusog kami dahil ang dami nilang binigay na Java rice sa amin, with iced tea pa. Umalis na kami at naglakad-lakad na muna at sa may munisipyo nakita namin ang batang umaawit.
Her voice is so sweet, at talagang nakaka relax pakinggan.
But nakaramdan ako bigla ng kurot sa aking puso dahil ang pangarap ni Gino na magka anak na babae ay hindi ko na magawang ibigay sa kanya.
While listening to the little girl's voice ay s’ya rin ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. After kumanta ng bata ay umalis na kami doon at tsaka naglakad pa hanggang sa makarating sa may labas ng simbahan ng Romano Catholic Church. Madaming bata ang naghahabulan doon and may mga mag-asawa rin na naglalakad habang magka hawak ang kanilang mga kamay.
I feel a bit disappointment on my self kase hindi ko magawang maglakad na kahawak ang kamay ni Gino kagaya ng ginagawa ng ibang couples.

Habang naka-upo si Gino sa tabi ko ay nakita namin ang pag buhay ng mga ilaw sa kalsada..

“ Wow! Look at those light bulbs baby ang ganda!” Papuri ni Gino habang mangha na nakatingin sa mga ilaw.

May photographer ang lumapit sa amin at nag tanong kung pwede kaming kuhaan ng litrato atagad naman kaming pumayag.
After n’on ay pinaghintay muna kami nito dahil ipi-print pa ang picture naming dalawa.

After half hour ng paghihintay ay inabot na sa amin ang mga printed pictures naming dalawa.

“ Sayang...” Bulong ko sa aking sarili pero hindi ko alam na narinig pala ‘yon ni Gino.

“Anong sayang baby?”

“ Wala baby”

“Ano nga?” pangungulit nito sa akin kaya naman sinabi ko na.

“ Sayang kase hindi na tayo gaya ng dati na perfect couple, look ohh im sitting on the wheelchair na and ang payat ko pa”

Napailing na lang si Gino bago nag-salita muli.

“Baby, like I said you're the most and prettiest girl I've ever known kahit si Catriona or Pia pa ang iharap sa akin ikaw lang ang maganda sa paningin ko.”

“Thank you so much for comforting me baby”nanghihinang sambit ko sabay abot sa kamay niya.
Habang naglalakad ay nakita namin ang  simbahan na bukas kaya naman we decided na pumunta muna doon para mag simba.
Sinuot ko na ang binili ni Gino na wig para sa akin and natuwa naman ako dahil it makes me look better now kaya lang ang problema ko ay naka upo ako sa wheelchair dahil sa hirap akong makatayo.
When i'm trying to stand up ay nanghihina ako at anytime ay parang mahihimatay.
When we entered the church kaunti lang ang tao doon and they all praying silently at ang tanging maririnig ay ang mga taong nag-uusap sa labas ng simbahan pati na rin ang mga sasakyan.
Umupo muna kami sa may unahan kung saan iilan lang ang naka upo para naman hindi masyadong nakaka ilang.
Lumipas ang ilang oras at dumating na ang priest at tsaka nag simula na magsalita at mag bahagi ng salita ng diyos.
At doon ay nabanggit ng priest na “ Kung tunay mo’ng minamahal ang isang tao ay magagawa mo’ng magpatawad nang paulit-ulit, kagaya nang ginawa ni hesus noong s’ya ay namatay at muling nabuhay.”
Nang marinig ko iyon ay hindi na iyon ma-alis sa aking isipan.

Nang ibinaling ko ang paningin ko kay Gino ay nakita ko na lumuluha ito.

“Why are you crying , baby?”i asked.

“Hindi ko lang lubos maisip na kaunting panahon na lang ay kukunin ka na sa akin,” he answered..
I wipe his tears using my  thumbs and hug him.
“Shh , stop crying baby. Everything will be fine, hindi ako mawawala sa’yo dahil nasa puso mo lang ako palagi,” i whispered.
Kahit ako ay nakaramdan ng awa para sa aking sarili pero pilit padin akong ngumingiti para lang hindi siya masyadong mag alala.
1 hour passed and natapos ang misa.

So we decided na lumapit na sa may alayan ng mga kandila at habang naglalagay ng kandila ay humiling ako.

“Lord please give me more time para makasama ko pa ang lalaking minamahal ko, hindi pa po ako handa na iwan siya at hindi padin siya handang mawala ako sa kanya. So please, give me more time.. Amen”

Nang matapos na kami sa pag lalagay ng kandila ay naglakad na kami palabas para makabalik na sa car.

But umatake ulit ang sakit ko pero nanahimik lang ako at pilit na nilalabanan ‘yon. Kaya naman habang pinipigilan ‘yon ay taimtim akong nagdasal at pilit na humihingi ng ilang oras pa para makasama pa si Gino sa pamamasyal.

But Gino noticed it na may dugo na sa aking bimpo at unti-unting mas nanghihina pa. So he decided na buhatin na lang ako para itakbo papasok sa kotse at dali-daling kinuha ang wheelchair saka pumunta na kami sa pinaka malapit na hospital sa lugar na ‘yon.

I'm still trying my best just to stay awake para lang makasama si Gino...

Pagdating sa hospital ay sobrang nanghihina na talaga ang katawan ko at tsaka lumalabo na rin ang paningin ko.

Naririnig ko na lang ang boses ni Gino na nagmamaka-awa sa mga doctor.

“ Doc, please do everything para lang tumagal pa siya please!” mangiyak-ngiyak na pagmamaka-awa ni Gino sa doctor.

Mula sa loob ay maririnig ang boses nila Gino na nag-uusap.
“Im sorry to say this sir but it looks like pinipilit na lang niya ang lahat ng sakit para lang magtagal pa s’ya.
Gino burst in tears nang marinig niya iyon.

Even me ay naiyak na lang dahil sa awa na aking nararamdaman para kay Gino.

“I love you so much Gino and i’m so sorry..”mahinang bulong ko bago pa tuluyang ipinikit ang aking mga mata.