Chapter 03

"It's been 6 years Bianca, and you should forgive yourself ija. I know your angel will never be happy if you still blame yourself until now. Let go and depart the guilt. And don't reprimand yourself anymore. It won't do any good." Napalingon ako kay Auntie nang magsalita na siya. Nahigit ang hininga ko at natigil ako kakatulala sa kawalan.

"I've known that for a long time, Auntie. Maniwala ka, I'm not indicting myself anymore." Bahagya akong ngumiti sa kanya. Ngunit mataman niya lamang akong tinignan kaya ipinilig ko na ang ulo ko.

I jerked my head repeatedly while gaping at her, obviously refuting what she was worrying to. Kahit na ang totoo'y hindi pa talaga.

Yes, I damn lied. To this day, I can't help but still blame and condemn myself. You can't criticize me thought. I lost a child that I never behold at. Sobrang hirap at sobrang sakit pa rin sa akin n'yon.

I can't help but gleamed bitterly out of nowhere. I'm here right now to my angel's grave.. caressing, fondling his tombstone.

Mula sa pangalan niyang nakaguhit sa gintong kulay sa bato. Pumerpekto ito sa pag-ikot ng isang may kaliitang anghel sa gilid ng unang letra. Nagbigay iyon ng kakaibang pakiramdam at basehan, na naging dahilan para muli akong maging emosyonal.

"Geolle Brennon Axelrod" ang pinangalan ko sa kanya. Nakaukit iyon sa pinakagitna ng kanyang gravestone. Walang Del Pilar o kahit na anong apelyido dahil hindi ko pa rin maatim ang nangyare sa akin noon.

Hindi ako makapaniwalang naka-survive ako sa buhay ko matapos kong malamang nawala siya.

Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Kung babalik ba ako kay mama na siya ring naging dahilan upang mawala ang anghel ko, o puntahan na lamang ang papa ko na siya ring naging dahilan ng lahat ng ito.

"Bianca ija, again. I have known you for a few years." Narinig kong pagbanggit niya nanaman. "I know if you are lying or not."

Wala sa sariling napaangat na ako ng tingin sa kanya. Naabutan ko naman kung papaano lumambot ang ekspresyon niya nang magtagpo ang mga mata namin.

She's my Aunt Eliza who definitely encouraged and help me a lot maski hanggang ngayon.

She did not leave me then, at talagang hindi ako sinukuan kaya I truly become close and inseparable at her. That even thought I did not babble about my life after the accident, she trusted and counted on me.

Tinanong ko nga siya noon kung bakit pero isang magaang na ngiti lang ang isinagot niya. She's my precious blessing, the godsend. Napakabuti niyang tao at kaya ko iyong mapatunayan sa lahat ng pagkakataon.

"Bakit hindi naman kase, Auntie?" giit ko na lang saka napayuko. "It's really my fault and damn negligence."

"I don't even know why you constantly blame yourself for what happened. But based on my familiarity with you, you're a fortuitous kind of person." Tinuro niya ako saka nginitian. "The years we met proved that."

Napailing na lang ako, shrugging her off upang matapos na kahit pansamantala ang usapan. "Uh, gutom na yata ako! Have you eaten yet, Auntie?"

Napabuntong hininga siya. Naramdaman niya sigurong iibahin ko nanaman ang usapan. At dahil persistent ako, hindi pa rin magbabago ang mga pinaniniwalaan ko kahit na ano pang sabihin niya.

Nasa mid-fourty na si Aunt Eliza, sa anim na taon naming pagkakakilala ay tanging pangalan lamang niya ang alam ko. Hindi ako nangingialam sa personal niyang buhay dahil ganun din naman siya sa akin.

Funny, I don't even know how we trusted each other without knowing and identifying ourselves enough.

Nakita ko ang pagtango niya sa akin. Siguro naisipan na maiging sagutin niya na lang ang tinanong ko para hindi na ako maging malungkot pa sa araw na ito.

"Thanks ija. But I'm full na. You know.. I dine some desserts a while ago." Sa narinig kong isinagot niya ay maliit akong napangiti. Nabawasan ang tensyon sa dibdib ko.

"Ang hilig mo talaga sa sweets, Auntie."

Natawa siya. "Diyan kase kami nagkakilala ng asawa ko, mahilig din siya sa sweets like me. Kaya nga ako nahilig sa desserts because of him.”

Napatitig ako sa mga mata niya nang mabanggit nanaman niya ang kanyang asawa. Hindi na nga ako nagulat pa nang makitang puno iyon ng positibong emosyon. Love. Happiness. Contentment.

Mula sa nakangiti niyang labi ay masasabi ko na wala na siyang dinadaing pa sa buhay. At kahit may katandaan na nga si Auntie ay kita mo pa rin ang ganda nito. Halatang may masasabi talaga ang estado niya sa buhay dahil sa kanyang pustura.

"Excuse me for a minutes ija, I'll just take this call." she murmured while holding her expensive cellphone. Tumango naman ako kaya lumayo-layo na siya sa akin para sagutin na nga ang tawag.

"Masaya ka na ba diyan angel ko?" Pagbalik atensyon ko sa puntod ng anak ko bago umupo sa damuhan. 

"Ako kase hindi ko alam.." dagdag ko pa at totoo iyon.

Simula ng mangyare ang mga bangungot na iyon sa buhay ko ay tila nawalan na kase ako ng gana sa lahat. Pero pinipilit ko laging ngumiti kase alam kong kaylangan ko pa ring magpatuloy kahit papaano.

A lot of damn shits happened on my life, but I don't frankly address it. I just let a small smile and pretend that all of the circumstances was been fine, because that's life.

I worked a lot at sa buong trabaho ko lang lagi nilalaan ang oras ko. Na maski nga ang maglibang at tamarin ay wala sa bokubolaryo ko.

Gustong-gusto kong inaabala ang sarili ko sa isang bagay na alam kong makakuha lamang ng atensyon ko, at ayon ay ang matinding pagtatrabaho.

Doon ko kase napapatunayan.. na kahit papaano pala ay may silbe rin ang existence ko sa mundo. And when I can physically undergo the exhaustion and drowsiness ay doon lang ako nakakapagpahinga. Tuwing pagod lang kase nagiging blangko ang buong isipan ko, to the point na hindi ko muna maiisip—kahit pansamanta lang.. ang lahat ng nangyare sa buhay ko.

Minsan na nga lang din kami magkita ni Auntie at naiintindihan niya naman 'yon. Hindi na ganun kadalas tulad noon. At nagsimula lamang iyon nung opisyal na akong magkatrabaho.

Napabuntong hininga ako. Minsan bukod sa anak kong nawala sa akin, ay talagang hindi maiiwasang sumagi sa isip ko ang mga magulang ko.

I was thinking kung pinahanap ba nila ako, o inalala manlang. Pero kaagad ko rin namang sinusuway ang sarili ko kalaunan. Ayoko ng isipin pa sila.. dahil baka masaktan lang ako sa mga posibilidad na hindi na.

"I'm so sorry ija.. Mukhang maagang mapuputol ang bonding natin ngayon. Maaga kaseng umuwi ang asawa ko." Aunt Eliza informed me nang makabalik siya sa pwesto niya kanina, sa gilid na katabi ko.

Napangiti naman ako at nauunawaang tinignan siya.

"It's okay, Auntie." marahang sabi ko pa at tinukso siya kalaunan. "Hmm.. mahal na mahal niyo talaga ang isa't isa, ano?"

Siguro dapat hindi ko na pina-confirm pa dahil halos maghugis-puso ang mga mata ni Auntie nang marinig ako. It's so obvious that they love each other so much. Kaya hindi ko tuloy mapigilang hangaan lalo ang pagsasama nila. Na kahit hindi ko pa nakikita o nakikilala ang asawa ni Auntie ay marami na akong alam dito. Lagi kase niya itong bukambibig.

"Oo naman." Nagawa niya pang maglabas ng masayang buntong hininga sa akin matapos sumagot. "I'll call you na lang ija.."

Tumango ako saka muling ngumiti sa kanya. "Take care po.."

"You too, Bianca. And please, kindly noted to yourself na 'wag ng aabusuhin ang sarili sa pagtatrabaho. Maaga akong tatanda kakaisip sa kalagayan mo, hm?"

"Aye aye, Aunt Eliza!" saludo ko na lang kaya napailing siya bago tumalikod sa akin para umalis.

Pinanood ko naman ang likuran niya at kung papaano siya makarating sa tapat ng sasakyan niya. Ngunit natigilan ako nang huminto siya. Ayun pala ay dahil kakaway pa para tuluyan na ngang magpaalam.

Hindi ko tuloy mapigilang itaas na rin ang isa kong kamay at marahan itong ginalaw para iwagayway sa kanya.

I definitely consider Auntie Eliza as my own mother. To the point that I often become worried and anxious too when she can't call me in a day. Siya na lang kase ang taong sobra kong pinahahalagahan bukod sa anghel kong nawalay na nga sa akin. Naniniwala rin ako na siya ang binigay nito para magabayan ako sa pagsisimula ng bago kong buhay.

Huminga ako nang malalim.

Wala na ang tirik na tirik na araw ngayon kaya masasabi kong maghahapon na. Kumakati na rin ang mga damong kinauupuan ko rito sa tapat ng anak ko kaya nagsimula na akong tumayo.

Pinampagan ko ang suot ko at muling pinakatitignan ang puntod niya.

Mayamaya pa ay napagdesisyonan ko na ring umalis. Mostly.. I'm just visiting my Brickson for a weeks. Na kung hindi linggo ay sabado. Ayon lang kase ang araw na wala akong trabaho.

Silently, I got on to the parking lot. I unlocked my lasting car before completely boarding. At habang mahigpit ang hawak sa manibela ay maliit akong napangiti. I bought my auto two years ago, as well as my condo.

My life was so simple and modest. I work for a well-known company here in Manila; contradicting the fact that I have been out of the province for a long time. Since that accident occurred ay dito na ako pernamenteng nanatili.

I used and took advantage of the course I held in my college, which is the business ad. And right now, I am the current secretary of the President of Falcon Industry Company. 

"Good day, Miss Bianca!" bati sa akin nung mga guard sa istrakturang tinutuluyan ko.

Pormal naman akong ngumiti at seryosong binati rin ang mga ito. Kilala na ako rito dahil daw mabait ako at halatang mabuting tao. Siguro ay nakikita kase nila akong nagbibigay ng pera at pagkain sa mga pulubeng—minsan ay kumakalat sa tapat ng building na ito.

I started to yawn when I peek my eyes to the screen, it's asserts that my passcode was clearly confirmed.

Mukhang itutulog ko kaagad ito kapag nahiga ako sa kama. Isip-isip ko pa nang mamungay na ang mga mata ko.

Nung tumunog naman ang pintuan, indikasyon na bukas na talaga ito ay nagmadali ako. I promptly shifted inside my condo and peeled off the sandals I was sporting before I settle them on the side of it.

I lay my shoulder bag on the couch and sit down there carefully.

Ang bumungad sa condo ko pagkapasok ko palang dito ay isang simpleng living room na napagpasyahan kong pagpahingahan muna. The complexion of the wall is only shady brown and plain white, clearly subtle but the good combination and assortment came.

My condo units accommodates for a whole family. But obviously I'm the only one that is currently dwelling, and kind of staying here. There is no one I permit to went here bukod kay Auntie Eliza. She's the only one who can exclusively get to here for a visits.

Kung dati ay medyo nakikihalubilo pa ako sa iba, ngayon ay madalang na. I scarcely talk to everyone, and if I talk, it's either I need something from that person or it's about my work.

Medyo cold at lagi akong seryoso pero I'm not the elitist and snob one because when you greeted me naman ay babatiin din kita pabalik. But if you don't prefer or like me, I also don't want you too.

If then, I used to perpetrate everything so that everyone would appreciate me.. even if I become a saint maria—now? I will certainly not.

It's better to be hated for what you are, than to be loved for what you are not. Ayan ang linyahan ni Auntie na tumatak sa isipan ko. Maging totoo raw ako sa sarili ko. 'Wag daw akong magpapaapekto sa ibang tao. Hayaan at balewalain ko raw sila. Mind your own life kumbaga.

Ipinilig ko ang ulo ko at wala sa sariling nagtungo sa kusina. Nagpakulo ako ng mainit na tubig, kinuha ang mug na nasa kanan saka nagtimpla ng kape. Matapos no'n ay sumandal ako sa counter at matamang naghintay. Parang gusto ko kaseng uminom ng mainit na kape ngayon para mas maantok.

Weird pero walang talab ang tapang ng kape sa akin para mas magising. Kadalasan nga'y nagpapaantok pa ito sa akin.

Nang marinig ko ang ingay mula sa takure ay mabilis kong pinatay ang stove at tahimik na nilagyan ang mug ko.

I hummed a song when I finally inhale the strong aroma. Habang nagkakape ay kumuha na rin ako ng biscuit sa refrigerator. Dinurog ko ito saka nilagay sa mainit kong kape. Gamit ang kutsara ay hinalo-halo ko ito. Ito lang yata ang isa sa madalas kong gawain noon na hindi kaylan man nagbago.

Pagkasalampak ko ng higa sa malambot na kama ay deretsong tumingala ako sa ceilings. Inabala ko ang ang sarili ko sa paninitig lang sa kung saan hanggang sa mahuli ko muli ang hikab ko.

Marahan kong ipinikit ang mga mata ko at handa ng matulog dahil dumaloy na ang antok sa sistema ko.. nang marinig ko naman ng biglaan ang pagtunog ng cellphone ko.

Naudlot ang pinaplano kong pagtulog kaya napasimangot ako. Pero mabilis ko namang inayos ang sarili ko at pormal itong sinagot.

"Yes?" tanong ko kaagad nang makita ang pamilyar na numero.

"Miss Bianca, I'm the head of finance department. And you are require to come here in the company, right now." tila nang-uutos na sabi niya, at saglit na napahinto nang maramdamang nakikinig lamang ako.

"It's seriously urgent."

"Okay.." mahabang sagot ko naman saka hindi mapigilang magtanong pa. Sino bang hindi? Eh araw ng pahinga ngayon. Linggo. "Pero bakit daw?"

"I don't know either but your presence is requested to come here.. May urgent meeting sa lahat at kaylangang maging personal ito."

Napatango na lang ako kahit hindi niya ako nakikita saka nagpasalamat sa kanya. Mukhang naroon na ang iba pa dahil hindi naman mag-aabalang tawagan pa ako nung head of finance kung hindi. Hindi naman ako mahilig sa social media at magscroll sa company website kaya outdated siguro ako.

Nang tuluyan ng mamatay ang tawag ay nangunot ang noo ko. Ano kaya ang nangyare? Bakit kaya pinatawag kaming lahat? May nangyari ba? Tinignan ko ang wall-clock.

4:15 pm.

Mabigat ang loob na napatayo.

L A D Y  M | MOONWORTH