I probably should've known that my disappearance could only stir everything up. It was a tough decision but I made it look like an easy one by running away. Look what happened to my life. Look what happened to the people who got involve in the mess that I created. Naging kabayaraan sila sa maling direksiyon na tinahak ko. Ngayon, may panibagong kabayaran na naman dahil napunta ako sa lugar na ito.

I stared at Mama Encarnacion. Iba-ibang senaryo ang naglalaro sa utak ko ngayon. Wala silang kaalam-alam sa kapahamakan na dala ko sa tahimik nilang buhay.

"Marunong ka ba talagang maglaba, 'nak?"

Napakurap ako bago nabalik ang tingin sa hawak kong damit. Hindi ako marunong pero sinusubukan ko. Magkukusot lang naman pagkatapos ay pipigain na. Simple and basic, right?

"Uh, marunong naman po." I smiled awkwardly to her.

Kinusot ko ng maigi ang damit. Nakakatatlo na si Mama Encarnacion habang ako ay isa palang pero nakakaramdam na agad ako ng pagod. Alright. I take back what I just said that it's just a simple and basic doing. Ganito pala ang paglalaba gamit lamang ang kamay. Now, I experience it personally.

"Canus!"

Agad namang lumapit sa amin si Canus nang tawagin siya ni Mama Encarnacion.

"Punuin mo ulit ito ng tubig tapos tawagin mo na lang ako pagkatapos."

Tumayo ako habang nagpupunas ng basang kamay sa laylayan ng damit.

"Samahan na kita, Canus."

Kinuha ko ang dalawang balde na tinuro ni Mama Encarnacion. Wala naman akong narinig na pagpigil mula sa kanya kaya agad na kaming umalis ni Canus. Nabanggit niya rin sa akin na wala silang sariling tubig sa bawat kabahayan dito. Nag-iigib sila sa isang gripo sa labas na nakalaan sa bawat pook ng maliit na nayon na ito.

"Malayo ba, Canus?" tanong ko nang makalabas kami sa bahay.

"Malapit lang po, Ate. Ayon po." Turo niya sa isang gripo sa gilid ng kalsada sa hindi kalayuan. May ilang nakapila at ganoon din sa ibang gripo.

I stopped when someone was about to bump into me. Sinundan ko ng tingin ang mga batang naghahabulan. I can't help but to smile. I was once like them, innocent, free and unproblematic child. Now, look what I've become. A caterpillar turned into a grown butterfly to fly far away. The moment I spread my wings to fly, that's when I got lost. That's when I saw the life that I had. That's when I realized many things to understand.

"Ganito ba sainyo palagi, Canus?"

Pumila kami sa linya saka ko nilapag sa kalsada ang dalawang baldeng dala namin.

"Opo. Kahit po madaling araw palang ay gising na po ang karamihan dito sa amin, abala po sa mga iba't-ibang gawain, mapabata man po o matanda."

I just nodded my head as a response while surveying the whole place. There's too many people in this small village. How's that even possible? Nevertheless, I can see that they're happy and contented with what they have.

"Gawain mo ba ito?"

Umabante kami nang matapos na ang isa sa pag-igib.

"Kapag po wala sila Kuya at Papa. Pupunuin ko lang naman po ang balde tapos si Mama po ang magbubuhat."

Binigyan ko siya ng ngiti. Mabuti pa ang batang ito ay ang ganda at kompleto ng mga sagot samantalang si Icarius ang tipid-tipid. Magkakapatid ba talaga sila? Ang layo ng mga pag-uugali nila sa isa't isa, eh.

"Uhm, ang Kuya mo..." Nabitin sa ere ang gusto kong itanong tungkol kay Icarius. Napatitig naman siya ng may pagtataka sa akin.

"Po?"

"Ah, wala. Malapit na tayo, Canus, oh," I said excitedly to dodge the topic. Si Icarius na lang siguro ang tatanungin ko sa mga gusto kong malaman tungkol sa kanya.

Nang mapuno na namin ang dalawang balde ay binuhat ko na ito. Nagulat naman ako nang maramdaman ang bigat nito.

"Ganito ba talaga ito kabigat, Canus? Mukhang mababali agad ang mga kamay ko dito, ah?" I stretched out my both arms before carrying the pail once again.

Canus laughed at me. "Tawagin na lang po natin si Mama."

I nodded. "Right. I think that will do."

Dahan-dahan kong binalik sa ayos ang dalawang balde na ngayon ay nangalahati na ang laman. Pinuno ulit namin iyon at handa na sanang umalis nang may bigla na lang umakbay sa akin.

"Ikaw 'yong bisita ni Jaimar, 'di ba?"

Kunot-noo ko siyang sinulyapan habang sinusubukan kong tanggalin ang kamay niya sa balikat ko. Agad kong nailayo ang mukha ko sa kanya nang sumulyap siya sa katabi kong si Canus.

"Mukhang tama ako." Hinimas niya ang balikat ko at sobra akong kinilabutan doon.

My eyes widened when some of my memories with Rad came back. I felt my hands started to shake as my lips trembled in phobia. Hindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko kahit na sinusubukan niya akong pasabayin sa lakad niya.

"Kuya Lyndon, kaipuhan mi na po mag-uli," it's Canus with his shaky voice. Ramdam ko rin ang paghawak niya sa kamay ko. (Translation: "Kuya Lyndon, kailangan na po naming umuwi,")

"Ganoon ba?" ang lalaki ulit. "Dae pa ngani kami nagkakabistuhan kan bisita nindo. Tawan mo muna kami nin oras, Canus. Madali sana man ini." (Translation: "Hindi pa nga kami nagkakakilala ng bisita niyo. Bigyan mo muna kami ng oras, Canus. Mabilis lang 'to.")

My whole body shivered by his remarks. Pati ba naman dito ay may mga ganitong tao? Akala ko tapos na ako dito.

"P-Pero Kuya Lyndon..."

Natauhan agad ako kaya naman ay mabilis kong naalis ang kamay niya sa balikat ko. Tinitigan ko siya ng masama pero tinawanan niya lang ako. With that laugh, another laugh echoed on my mind. It was Rad's.

I swallowed the bump in my throat as I tightened my hold on Canus' hand. This man is trying to pull the trigger of my trauma and phobia that I'm trying to forget. I'm still healing and now, here's another shot for me.

"Excuse me... Lyndon. Tama ba?" panimula ko.

"Lyndon Fabbro, Miss." He was about to grabe my free hand but I kept it on my back.

"Magagawa pa kitang patawarin kung ngayon palang ay titigil ka na. Kailangan na naming umuwi dahil may gagawin pa kami." I don't know why I managed to say it directly without any stutters. I even cringed when I heard his laugh again but I maintained my cool.

"Tagalog! Ang layo ng narating mo, ah?" He laughed as if it's funny. "Wala naman akong ginagawa, ah? Gusto lang naman naming makipagkilala."

Sinang-ayunan naman agad siya ng dalawa niyang kasama habang tumatawa-tawa pa rin.

"Ganoon ba?" Ngumiti ako ng pilit bago umabante para mas mapalapit sa kanya. "I'm sorry but I don't want to know more about you." Naglaho ang ngiti ko at ilang segundo ko pa siyang tinitigan bago yinaya paalis si Canus.

Nakakailang hakbang palang kami ay agad na naman niya kaming pinigilan.

"Sandali lang, Miss. Huwag mo naman kaming bastusin."

I was amazed by his words, reason for me to mock him more. "Hindi ba't ako dapat ang magsabi niyan sa 'yo? Lyndon, huwag kang bastos."

Napatakip siya sa bibig niya bago pinasadahan ng kamay ang mahaba niyang kulay pula na buhok. Napahalakhak siya na parang manghang-mangha sa sinabi ko.

"Tara na, Canus. Wala akong panahon para sa mga taong kagaya niya."

Marahas niya akong hinawakan sa kamay. Agad namang lumipad ang isa kong kamay sa pisngi niya na siyang nakaagaw sa atensyon ng mga tao. Nabitawan ko si Canus kaya naramdaman ko agad ang pagtakbo niya palayo.

"Bitiwan mo ako," malamig na sabi ko na sinunod niya naman.

Naglakad na ako paalis at agad tumakbo nang malapit na sa bahay. Napatigil ako nang makita si Mama Encarnacion at Canus na palabas na sana.

"Aislinn!" si Mama Encarnacion bago ako lapitan. "Ayos ka lang, 'nak? Sinabi sa akin ni Canus." Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat at sinuri.

"Ayos lang po ako." Medyo hinihingal na tugon ko habang ramdam ko ang lakas ng tibok ng puso ko. "Akyat po muna ako."

"Oh, sige, sige."

Binigyan ko sila ng huling ngiti bago tuluyang pumasok sa loob. Pagkasara ko palang ng pinto ng kuwarto ay agad akong nanghina. Napahawak ako sa dibdib ko. When I closed my eyes, tears streamed down my cheeks. Unti-unti akong napabitaw sa busol ng pinto nang tuluyan akong nakaupo sa sahig.

Napahikbi ako habang hawak pa rin ang dibdib ko, pinipigilang maramdaman ang kirot na bumabalik na naman mula sa nakaraan. Napayuko ako, immersing myself to my painful past for countless times again.

Everytime I'm trying to be strong, another weakening events occurs to burned me down. Everytime I'm trying to find my way, a gut-wretching memories are stopping to continue my walk. Why does it need to be this way? Is my sufferings still not enough? Mas matatanggap ko pa sana kung sa pisikal na lang ako saktan dahil ang emosyonal at mental na sakit ay walang katumbas. It will slowly eat you until it fully consume all parts of you, to the point that you just want to be numb for the rest of your life.

Pinili kong manatili sa kuwarto. Hinayaan kong tumakbo ang oras habang patuloy lang ako sa pag-iyak ng tahimik. Nakatingin lang ako sa labas ng maliit na bintana habang yakap-yakap ko ang dalawang tuhod ko. Nakita ko kung paano unti-unting linukob ng kadiliman ang liwanag ng lugar. Ganoon din ang nararamdaman ko. I'm done keeping situations in stable because they aroused a private agony when triggers comes in.

If I will be given another chance, I will not run away. I will continue to live my life in that way. I will continue to be someone that they wanted me to be. I will be willingly going to spend it on purpose. I will just go with the flow of fate. Siguro kapag ganoon, konti lang ang aayusin ko sa sarili't buhay ko.

"Huwag mong sayangin ang luha mo sa mga ganoong tao."

Agad akong napatingin sa nagsalita. Bumuntong-hininga si Icarius bago siya tuluyang umakyat sa kuwarto ko. Gumapang siya papunta sa akin. Wala akong naging imik hanggang sa makaupo siya sa tabi ko. Nagkatitigan kami kaya agad na akong umiwas.

I hugged my knees tighter with my chin on it as I continue to watch the happenings outside of the small window. Tuloy-tuloy pa rin ang pag-agos ng luha ko at wala akong balak na pigilan pa iyon. I'm tired of wiping my own tears from crying to the life that I wasted. But what's the point of being emotional now that I'm here as a result of my actions?

"Tumigil ka na, puwede? It's disturbing."

Lumiko ang mata ko sa kanya pero hindi ko pa rin siya inimik. Wala akong oras habaan ang pasensiya ko ngayon sa kanya. Kung susupladohan niya na naman ako, huwag ngayon. I'm feeling so down right now and different emotions are mixing together. Baka kung ano pa ang masabi ko sa kanya.

Nagulat ako nang bigla niyang hinawakan ang baba ko. Dahan-dahan niya itong hinarap sa kanya. Unti-unti naman akong napaayos ng upo, hinahayaan siya sa ginagawa niya.

His wistful eyes flickered on me. He gently wipe the tears on my cheeks using his thumb. Then, he carefully put the strands of my hair at the back of my ears. He tried to fix my messy face in a soft manner with his rough hands. He tried to comfort me without saying anything more. When a tide of tension washed over me, I decided to stop him.

"It's..." Napatigil ako para ayusin ang tono ng namamaos kong boses. "It's not about what happened earlier." Napasinghot ako kaya agad ko namang pinunasan ang ilong ko at ang ilang luhang lumandas sa pisngi ko.

"Well, to some extent," I added in a hoarse whisper when I didn't receive any response from him.

I stared at him for seconds and immediately looked away. Ramdam ko ang panunuyo ng lalamunan ko kaya ilang beses akong napalunok.

"Just some harsh memories," I explained more. I just thought that he needs to hear it if he's concern to me right now. But if he's not, then I'm just sharing it to lessen the heaviness of my heart.

"Kinukulong mo ang sarili mo," komento niya.

"Hindi. Kusang bumabalik ang lahat," depensa ko naman.

"Kasi parte iyon ng pagkatao mo."

I was speechless. Why is it that he's so good in words? It's only few words but it has a huge impact. Paano niya nagagawa ito?

"Palitan mo."

"Ano?" I stammered before giving him a look. Ramdam ko ang panunuyo ng labi at lalamunan ko.

His lips thinned to a tight and stubborn line but his eyes can't fool me. He's easy to read when something happened like this.

"Palitan mo ng mga bagong alaala."

It was a good suggestion and I'm actually willing to take it just to become happy again. Isa 'yon sa mga magiging daan para mahanap ko na ang sarili ko. But...

"How can I when I'm still lost?"

"Ikaw ang problema."

My brows creased. "Bakit naman ako? Paanong naging ako?"

"You kept on choosing to remember the memories that hurt you, not what made you happy. You chose to stay in a place that keeps on haunting you. That's why you still think that you're lost when I already found you."

My heart pounded in a sharp pain. If what he said is true, then I'm torturing myself. Ako lang naman talaga ang gumagawa ng mga bagay na makakasakit sa sarili ko. Ako nga talaga ang dahilan ng lahat, but how will it justify the experiences that I encountered? Paano naman pala 'yong mga bagay at taong nagkasala rin sa akin? 'Yong mga dahilan kaya ako nagkaroon ng ganitong problema? Will it become nonsense and useless if I just let them free so I could also free myself?

"Anong gusto mong... sabihin?"

He sighed. "This place found you on purpose. Hayaan mo kaming palitan ang masakit na nakaraan mo."

"Ang suplado mo sa akin tapos sasabihin mo 'yan?" I rolled my eyes as I whispered it. Hindi naman ako nagpaparinig pero parang ganoon na nga.

He chuckled. "Magsimula tayo muli. I'll be as good as the day I saw you."

Hindi ko magawang makapagsalita. He's such a moody and complicated person. Porket ganito ako ngayon ay nasasabi niya na iyan sa akin? To what? To comfort me or to give me false hopes?

"You think it's easy?" Tumitig ako sa kanya.

"You're just making it difficult."

Amused by what he just said, I laughed. "How can I when I'm trying so hard to forget and let go? Inaabala ko naman ang sarili ko para hindi na ulit maramdaman ito. Sinusubukan ko namang ayusin ang sarili ko pero kapag ginagawa ko iyon ay mas lalo lang akong nasisira dahil sa mga naiwan ko. Kahit na anong gawin ko ay hinihila ako pabalik sa nakaraan ko. Am I just supposed to stitch the fresh wounds, then?" I stopped when I felt another bag of tears threatening to fall. Napabuntong-hininga na lang ako.

"No."

Isang salita lang iyon pero sunod-sunod na naman ang buhos ng luhang sinusubukan kong pigilan. I stared in disbelief at him. I don't understand it. Ano bang gusto niyang iparating? Sa lagay na ito ay mas lalo niya lang akong pinapahirapan. Why don't he just say it straight to my face?

"Don't let go. Embrace it, instead. Don't fix yourself while you're still broken. It'll make everything worse. Don't stitch the fresh wounds yet. Let it heal while making a new memories. Let it bleed until it stop. Only then you can find what you've been looking for. Only then you can see what awaits to you here... with me."

Iyon na yata ang pinakamahabang paliwanag na narinig ko mula kay Icarius sa ngayon. Mahabang paliwanag na siyang humaplos sa maraming gusot sa puso ko, paunti-unting pinaparamdam at pinapaintindi sa akin ang mga kakulangan ko sa alam kong paraan ng paghilom.

Pinalis niya ulit ang luhang umagos sa pisngi ko. In a split second, I forgot how to breath while staring straight in his eyes. My tears also stopped from flowing as if being tamed by a soft caress of hidden emotions disguised as a cold and firm appearance of a man.

"For once, let yourself escape that place," he added.

"I..." I paused when my lips shivered. I licked it when I felt the dryness of it. "I don't know how..." My voice cracked as I bowed my head down. Napatitig ako sa mga kamay ko at parang bigla na lang naging blangko ang utak ko.

"Kaya nga nandito ako." Hinawakan niya ang baba ko at inangat niya ang mukha ko.

He fixed his vision on me. He let me see the different emotions inside him through his eyes as I let him see the chaos inside me. Staring, for me, is the most strongest weapon in dealing things. You can see everything in the eyes of a person. You can see how one emotion changes into more harsh emotions. You can even felt the healing from it.

In my whole life, never have I experience a soulful stare like what Icarius' giving me right now. I never felt a powerful feeling like this when I was still with Van or even with Rad. It's like the worst of all yet producing a soothing effect in the storm inside me.

Matagal ang naging titigan namin habang hawak niya ang baba ko. My lips parted a bit the moment he slowly closed the space between us, expecting for his lips to be landed on mine. I immediately closed my eyes and another tears fell from it when I felt his soft lips on mine. The pace was slow and passionate, making my heart go insane for another upcoming danger.

"Most importantly..." He managed to talk between our kisses. "Pray," he whispered, breathing heavily as he cupped my cheek. His forehead and nose touches mine. My eyes are still closed and my lips are half open, trying to find some reasons for this situation. I wasn't able to fully recover yet because of it when another kiss was given to me.