**Προειδοποιηση**
Πάρτε χαρτομάντιλα

Πλησιαζω στο κρεβάτι και αντικριζω..μια κούτα..
Την ανοίγω προσεκτικά, και τα μάτια μου πέφτουν πανω σε ενα κοκκινο φόρεμα ,ενα ζευγαρι μαύρες γοβες και ενα κουτάκι το οποίο περιεχει ενα διαμαντένιο κολιέ.

Η νεφέλη έχει πάθει σοκ.
Όπως και εγώ.

Τι είναι αυτά; αναρωτιέμαι.

Βλέπω ενα σημείωμα δίπλα και το διαβάζω προσεκτικά ενω μου δίνει καποιες οδηγίες.
"Ετοιμασου,και στις 21:00 θα έρθει ο σοφερ να σε πάρει και θα σε οδηγήσει στο μερος που θα σε περιμένω.Σαγαπω."

Κοιτάζω το ρολόι βιαστικά καθώς μου αποδεικνύει ότι θα έπρεπε να έχω αρχίσει να ετοιμαζομαι ήδη.

Μ: νεφέλη άνοιξε το ψαλίδι και το μπιστολακι,έρχομαι

Τρέχω στην μπανιέρα και κάνω ενα γρήγορο και χαλαρωτικο μπάνιο.
Έπειτα,τυλιγω τα μαλλια μου σε μια πετσετα καθως το ιδιο και στο σωμα μου.Βάζω εσώρουχα, και τοποθετω το φόρεμα που μου πήρε ο Τζίμμυ.

Κατευθυνομαι στο δωμάτιο,και ζηταω απο την νεφέλη να μου το κουμπωσει.
Έπειτα κάθομαι σε μια καρέκλα μπροστά απο τον καθρέπτη και η νεφέλη μου φτιάχνει τα μαλλια καθώς εγώ βαφομαι.

Όταν πλεον είμαι ετοιμη,τοποθετω το κολιέ στο λαιμό μου,βάζω και λιγο απο το αγαπημένο μου άρωμα και τσεκαρω το είδωλο μου στον καθρέφτη για τελευταία φορά.

Τηλεφωνω βιαστικά στην μαμά μου για να κρατήσει τα παιδιά το βράδυ και έπειτα φεύγω απο το σπίτι καθώς αποχαιρετω την Νεφέλη.

Κλειδωνω,και μπαίνω μέσα σε ενα αμαξι.

Όταν φτάνουμε ,κατεβαίνει ο σοφέρ και μου ανοίγει την πόρτα καθώς με βοηθάει να κατεβω.

Κατεβαινω τα σκαλιά,καθώς αντικριζω ενα σκοτεινό χώρο.
Μα τέλος πάντων που είμαι? Τι είναι εδώ;

Νιώθω δυο χέρια στην μέση μου καθώς μυριζω το άρωμα του.

Τ:Ηρθες
Μ: ήρθα,ναι
Τ: είσαι πανέμορφη
Μ: ευχαριστω, μπορούμε να ανοίξουμε τα φώτα τώρα;

Τ:σσσς, θα γίνει και αυτό,υπομονή μωρο μου.
Μ: μμ,καλά

Νιώθω τα χείλη του στον λαιμό μου καθώς αυτό που κανει είναι άκρως ερεθιστικό.
Έπειτα απομακρύνεται και ξαφνικα τα φώτα ανοίγουν.

Εκείνος φοράει ενα άσπρο πουκάμισο και ενα μαύρο παντελόνι.
Τα φώτα εστιαζουν πανω του καθώς εκείνος κάθεται στο πιάνο

" Περπατούσαμε στον δρόμο και γελούσες σαν παιδί
δεν φοβόμασταν το κρύο δεν μας ένοιαζε η βροχή

Άναβαν τα σ'αγαπώ μας σαν φωτάκια ηλεκτρικά
γέμιζε με φως η νύχτα όταν σε έπερνα αγκαλιά

Όσοι χειμώνες και αν περάσουν θα σε θυμίζουν,
όσα Χριστούγεννα και αν έρθουν θα με γυρίζουν

Πίσω στις μέρες που κοιτούσα το πρόσωπό σου
μες την παράνοια του χρόνου μένω δικός σου,μένω δικός σου

Και αν χωρίσανε οι δρόμοι δεν χωρίζει το μυαλό
σε κρατάω εδώ ακόμα σαν κρυμμένο μυστικό

Κάθε βήμα σε θυμίζει και το ζω απ'την αρχή
άδειες μένουνε οι μέρες που δεν άγγιξες εσύ

Όσοι χειμώνες και αν περάσουν θα σε θυμίζουν,
όσα Χριστούγεννα και αν έρθουν θα με γυρίζουν

Πίσω στις μέρες που κοιτούσα το πρόσωπό σου
μες την παράνοια του χρόνου μένω δικός σου

Όσοι χειμώνες και αν περάσουν θα σε θυμίζουν
όσα Χριστούγεννα και αν έρθουν θα με γυρίζουν

Πίσω στις μέρες που κοιτούσα το πρόσωπό σου
μες την παράνοια του χρόνου μένω δικός σου,μένω δικός σου"

Τ: αυτό είναι το καινουριο μας τραγούδι το οποίο έγραψα εγώ,και είναι αφιερωμένο αποκλειστικά σε σένα.
Πως σου φαίνεται;

Μ: είναι υπεροχοο
Σε ευχαριστωω μωρο μου, σαγαπω.

Τ: λοιπον κύρια Κακουριωτη θα μου χαρισετε αυτον τον χορό;
Μ: φυσικά κύριε Γιαννούλη

Το τραγουδι που μου τραγούδησε πριν ,πλέον παίζει στα ηχεία και πλέον αγκαλιά, χορεύουμε.
Το άρωμα του μεθυστικό.
Η αγκαλιά του,μου θυμίζει όλες τις υπέροχες στιγμές που ηταν εδώ δίπλα μου..
Συγκινημένη, τον κοιτάζω στα ματια και ενώνω τα χείλη μου με τα δικά του.
Το φιλί μας,τοσο υπέροχο.Οι πεταλούδες κανουν την εμφάνιση τους,οπως κάθε αλλη φορά.

Το τραγούδι τελειωνει και γω συγκρατώντας τα δακρυα μου τον κοιτάζω στα μάτια.
Εκείνος μου κλείνει το μάτι και έπειτα φέρνει ένα χαρτί .

Κάθομαι σε μια καρέκλα, και εκείνος έρχεται κοντά μου και αρχίζει να διαβάζει.

"Πριν σε γνωρίσω, δεν ήξερα τι παει να πει πραγματική αγάπη.
Ο κόσμος μου φαινόταν τόσο διαφορετικός, τόσο καταθλιπτικός.
Εκείνη την μερα,στο μπαρ, με το που σε είδα η ζωή μου αλλαξε προς το καλύτερο.
Παντα σε ήθελα, απο μικρός που σε έβλεπα στην γειτονιά με τις φίλες σου.
Είχα να σε δω χρόνια,και εκείνο το βράδυ,είπα «Διαολε,δεν μπορει να είναι εκείνη.»
Δεν κατάφερα να σε ξεχάσω ποτε μωρό μου.Ηταν η μόνη μου ελπίδα να σε έχω δική μου.
Δεν ήξερα τι να κάνω για να σε κατακτήσω.Αλλά τελικά τα κατάφερα. Με εκείνη την μελωδία. Θυμάσαι;
Ξέρω,δεν είμαι καλός στο να γράφω γράμματα, μα δεν με νοιάζει,αρκεί που είσαι εδώ μαζί μου.
Όλο αυτό που ζούμε μοιάζει με όνειρο,μα δεν είναι.
Θυμάμαι, όταν σε πληγωνα, ένιωθα τόσο ηλίθιος ,που τα έβαζα με ολους,ακόμα και με τον εαυτό μου.
Όταν εκλαιγες, κάτι μέσα μου έσπαγε, γιατί ήθελα μονο να χαμογελας.
Όταν ήσουν με αλλους,ζήλευα τόσο πολύ,γιατί σε ήθελα μονο δική μου.
Θυμάμαι όλες αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις και μου φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Όταν μου ανακοινωσες οτι είσαι έγκυος Μυρτώ,με έκανες τον πιο ευτυχισμένο ανθρωπο του κόσμου.
Και ξερεις γιατί;
Γιατί πλέον είστε η ζωή μου.
Είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια Μυρτώ μου.
Συγνώμη γαι όλα σου έχω κάνει,συγνώμη που σε άφησα μονη.

Δεν θα σε αφήσω ποτε ξανα,στο υπόσχομαι.Σαγαπω "

Τα δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια του όπως και απο τα δικά μου.
Αφήνει το χαρτί στην άκρη και σκύβει δακρυσμενος μπροστά μου.

Τ: Μυρτώ,θες να γίνεις η γυναικα μου; λέει ενω ανοίγει ενα κουτάκι και ενα πανεμορφο μονοπετρο κάνει την εμφάνιση του.

Τον κοιτάζω συγκινημένη και έπειτα του λέω.

Μ: ναι μωρο μου,θελω,θελω,θελω.

Σηκώνομαι απο την καρέκλα και πεφτω στην αγκαλιά του.

Και ναι,το κεφαλαιο που όλοι περιμέναμε❤
Δεν ξέρω για σας,εγώ εκλαψα όμως.
Ελπίζω να σας άρεσε❤Σας αγαπω:)

Θέλω ενα comment απο όλες σας,αν γίνεται,να μου πείτε την γνώμη σας.Είναι σημαντικό γαι μένα,γιατί μου πήρε πολύ ωρα και άκουσα γύρω στις 40-50 φορες το Μένω δικος σου για να βγει συγκινητικό.

Ευχαριστω γαι την στήριξη❤
Τα λέμε το Σάββατο 17/10 ;)

#9 chapters till the end:)