"Και οδηγοί λάβετε θέσεις! Ελάτε όλοι μαζί να μετρήσουμε αντίστροφα! ", τσίριξε ο Νικ από το μικρόφωνο,  αλλά δεν τον άκουγα!  Είχα προσηλωμένο το μυαλό μου στο να λέω το 'Πάτερ ημών ' και να κάνω τον σταυρό μου.

Πραγματικά η γιαγιά μου θα ήταν πολύ περήφανη με εμένα αν με έβλεπε αυτή τη στιγμή!  Με χιλιοπαρακαλάει να πάω μαζί της στην εκκλησία,  αλλά πού εγώ!

"3.... 2.... 1..... ΠΑΤΉΣΤΕ ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΓΚΑΖΙ!!! " ,άκουσα τον Νικ να φωνάζει και σε κλάσματα - καλά μάλλον χιλιοστά - του δευτερολέπτου το αυτοκίνητο είχε ξεκινήσει. Και ο Ανδρέας κράταγε πολύυυυυ σφιχτά το τιμόνι!

Εμ δεν είμαι σίγουρη αν....

Ανδρέας +τιμόνι  = I'm ( so fucking damn ) in love with the shape of you!

Πάντως υπόσχομαι να κόψω τα πιτόγυρα για ένα χρόνο!

Όχι,  όχι!  Δεν παίζει να επιβιώσω?

Για ένα μήνα?

Μπα....

Μια βδομάδα?

Με τίποτα!

Μία μέρα?

Δε θα 'σαι με τα καλά σου!

Μία ώρα?

Μετά βίας!

Τέλος!  Θα κόψω τα πιτόγυρα για μισή ώρα!  Τα έχω σκεφτεί ποτέ όλα!

Όταν τελειώσει ο υποτιθέμενος αγώνας  ΚΙ ΑΝ - Άγιε μου Χαράλαμπε βάλε το χέρι σου και βοήθησέ με - βγω ζωντανή από όλο αυτό,  ε στο δρόμο της επιστροφής δε θα βρω ένα γυράδικο?  Ε μέχρι να μου το ετοιμάσουν δε θα περάσει λίγο η ώρα!  Την μισή ωρίτσα την έχω άνετα!!!

"Εμ μήπως να πήγαινες λίγο πιο σιγά? ", ρώτησα διστακτικά

Πάντως μπράβο μου!  Όλο ωραίες και επίκαιρες ερωτήσεις κάνω σήμερα!  Ε δεν με λες και τελείως εκτός τόπου! 

Με λες παντελώς εκτός τόπου!!!

"Γατούλα χρειάζεται εγώ  να σου υπενθυμίσω ότι βρισκόμαστε σε αγώνα ταχύτητας ή μπορείς να ανοίξεις τα όμορφα μάτια σου για να καταλάβεις τι παίζει εδώ?  Και σε παρακαλώ,  αν δε θες να στουκάρω κλείσε το όμορφο στοματάκι σου! ", είπε χαλαρά χωρίς να παίρνει τα μάτια του από τον δρόμο

Όμορφα μάτια  , ε?

Όμορφο στόμα,  ε?

Χεχεχε !

Εμ οκ!  Συμμαζεύομαι! 😊

"Καλά!  Για την ώρα... ", είπα σταυρώνοντας τα χέρια μου και εκείνος στριφογύριζε τα μάτια του.

Ναι,  όπως καταλαβαίνετε από μέσα μου γελάω. I'm a mean person!  Mouaxaxaxa!  👿

Ο αγώνας συνεχίζεται και όσο κι αν φοβάμαι με την ιλιγγιώδη ταχύτητα που τρέχουμε χαίρομαι γιατί κερδίζουμε!  Ο Καζανόβας όντως είναι ο κυνηγός της ασφάλτου!

Επίσης αυτός ο...  Σπύρος  μόνο απειλές ξέρει να λέει!  Φάε την σκόνη μας βλαμμένε!

"Κρατήσου από κάπου! ", άκουσα τον Ανδρέα να λέει

"Τι?  Γιατί? ", ταράχτηκα. Μα έχουμε προβάδισμα!

"Κάνε αυτό που σου είπα!  ΤΩΡΑ! " , οκ τώρα φοβάμαι.

Κρατήθηκα από το χερούλι της πόρτας και μαντέψτε τι έκανα!

Προσευχή!  Τώρα όμως εμπλούτισα το ρεπερτόριό μου με το Πιστεύω.

Πιστεύω εις έναν Θεό,  Πατέρα,  Παντοκράτορα....

Ο Ανδρέας αλλάζει ταχύτητα και έχω την εντύπωση ότι το αυτοκίνητο θα βγάλει φτερά και θα πετάξει!  Αν έχετε μπει σε αεροπλάνο θα ξέρετε ότι πριν την απογείωση το αεροπλάνο παίρνει φόρα για να σηκωθεί στον αέρα τρέχοντας σε έναν διάδρομο με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Ε κάτι παρόμοιο ζω αυτή την στιγμή!

Και οπ-...  Ώπα!  Πώς κατάφερε αυτός ο Σπύρος να μας φτάσει?  Είμαι σίγουρη ότι ήταν πίσω μας!  Μα πώς?

Η κόντρα είναι σκληρή. Κι όμως όσες φορές κι αν γύρισα προς το μέρος του Ανδρέα ούτε μια στάλα αγωνίας δεν είδα στα μάτια του.  Τελικά έχω πολλές ερωτήσεις να του κάνω μετά!

Τελευταία μέτρα για τον τερματισμό!  Νομίζω πώς η καρδιά μου θα βγει από το στήθος μου και θα πάει να τερματίσει εκείνη!

Αχ Παναγίτσα μου,  βοήθα μας!

"Ανδρέα πρόσεχε! " , είπα με αγωνία

"Πάντα προσέχω και πάντα νικάω!  Θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό γατούλα! "

Δεν ακούγεται τίποτα πέρα από τις μηχανές των αυτοκινήτων. Εγώ όπως και όλοι έχουμε μείνει με την ανάσα κομμένη.

Ώσπου το αυτοκίνητο του Ανδρέα σκίζει την κορδέλα του τερματισμού δευτερόλεπτα πριν περάσει από εκεί το αντίπαλο αυτοκίνητο!  Ο Ανδρέας είναι ο νικητής!  ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!

Έβγαλα την ζώνη μου και βγήκα από το αυτοκίνητο,  όπως έκανε κι αυτός ! Έτρεξα προς τα εκείνον και χωρίς να σκεφτώ τον αγκάλιασα σφιχτά τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

Εκείνος αρχικά σάστισε,  αλλά με αγκάλιασε κι εκείνος από την μέση .

"Κέρδισες!  Κέρδισες!  Ανδρέα δεν το πιστεύω! ", φώναζα και τσίριζα και από την χαρά μου,  αλλά και για να ακουστώ  μέσα  στον θόρυβο και τις επευφημίες του κοινού και του εκφωνητή. Απ' ό, τι φαίνεται όλοι θέλαμε να κερδίσει!

"Χαχαχα ναι! Βοήθησες κι εσύ σ'αυτό! ", είπε καθώς με άφηνε από την αγκαλιά του.

"Εγώ?" , ρώτησα γελώντας παραξενεμένη,  αλλά το πλήθος αγοριών και κοριτσιών μας χώρισε για να του δώσει συγχαρητήρια. Παρόλα αυτά εγώ ξεχώρισα τις τέσσερις λέξεις που μου είπε 'Πήγαινε στο αυτοκίνητο ΤΩΡΑ! '

Αν και δεν κατάλαβα τον ξαφνικά αυστηρό του τόνο μου χρειάστηκε μόνο ένα βλέμμα για να καταλάβω το πρόβλημα  και την ξαφνική αναταραχή!

Μπάτσοι!

Με γρήγορα βήματα κι όσο το δυνατόν πιο αθέατη κατάφερα να φτάσω στον χώρο που ήταν σταθμευμένο το αυτοκίνητο που είχαμε έρθει. Κάθισα στο καπό περιμένοντας τον Ανδρέα με την ψυχή στο στόμα. Το μόνο που ευχόμουν ήταν να είναι καλά. Οι τσιρίδες,  τα περιπολικά και γενικώς το όλο σκηνικό με είχαν αγριέψει.

Ευτυχώς λίγα λεπτά αργότερα ο Ανδρέας ήταν κοντά μου! Με το που τον είδα έτρεξα στην αγκαλιά του. Μην ρωτήσετε γιατί! Απλά ανησυχούσα !

"Έλα ηρέμησε!  Όλα είναι εντάξει!  Πρέπει να φύγουμε όμως γρήγορα! ", είπε χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.

Ακούγοντας την παρακίνησή του μπήκα στο αυτοκίνητο και αφού μπήκε κι εκείνος έβαλε μπρος και φύγαμε από εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Σε λίγη ώρα σε ήμασταν στον κοντινότερο,  αλλά έρημο κεντρικό δρόμο που υπήρχε εκεί.

Δεν μιλούσαμε καθόλου. Παρά την προηγούμενη αυθόρμητη συμπεριφορά μου,  τώρα είχα αρχίσει και του τα είχα μαζεμένα! Θα τ'άκουγε καλά μετά όμως!

Άρχισα να έχω συναίσθηση του που πηγαίναμε και σίγουρα αυτός δεν ήταν ο δρόμος για το σπίτι μου.

"Πού πηγαίνουμε?", ρώτησα απότομα και εκείνος με κοίταξε παραξενεμένος ανασηκώνοντας το φρύδι

"Σπίτι μου!" , απάντησε λακωνικά Wait! What?????

"Γιατί???? ", ρώτησα γυρνώντας αγριεμένη προς το μέρος του.

"Γιατί το είπα εγώ!  " , είπε υιοθετώντας το προηγούμενο δικό μου ύφος!

"Χέι!  Με ποιο δικαίωμα?  Εγώ θέλω να πάω σπίτι μου! ", είπα πραγματικά θυμωμένη. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει,  αλλά έχω ένα θέμα με τον έλεγχο!  Δε θέλω κανείς να ελέγχει την ζώη μου!

Είχαμε φτάσει πια σε κατοικημένη περιοχή με μονοκατοικίες. Ο Ανδρέας δεν μου απάντησε μέχρι που πάρκαρε το αυτοκίνητο έξω από μια μονοκατοικία με μεγάλο κήπο.

Βγήκε έξω και εγώ προσβεβλημένη έκανα το ίδιο!  ( Γιατί προσβλήνομαι κιόλας! 😂😂)

Τον πήρα από πίσω μέχρι που άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε στο σπίτι φωνάζοντας του την ίδια ερώτηση. Καλά ίσως φωνάζοντας ψιθυριστά,  αν υπάρχει αυτό!

Ε , μην ξεσηκώσουμε και την γειτονιά για τα καπρίτσια του Καζανόβα!

Εκείνος συνέχισε να με γράφει κανονικότατα! Αφού έκλεισε νωχελικά την πόρτα και έβγαλε το δερμάτινο του, αφήνοντάς το σε μια κρεμάστρα κατευθύνθηκε προς την κουζίνα!

ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ εγώ τον πήρα άπο πίσω! Μπορεί... υπάρχει πιθανότητα.... 99,9% να έχω γίνει ενοχλητική. Αλλά αυτό το 0,1 με κάνει να ελπίζω.... 😢

Αφού πίνει νερό (στον λαιμό να σου κάτσει!)  μπαίνω μπροστά του αποφασισμένη να τελειώσουν εδώ τα παιχνίδια!

"Καζανόβα θα στο πω για τελευταία φορά!  Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με κρατάς εδώ!  " , είπα κι άρχισε να με πλησιάζει απειλητικά.

"Μάγια σταμάτα,  γιατί άμα αποφασίσω να χοντρύνω το παιχνίδι που παίζεις με τις αλλαγές συμπεριφοράς,  θ'αρχίσεις να τρέχεις σαν κυνηγημένος λαγός! "

"Άντε στο διάολο Αντρέα! "

"Είναι φίλος μου ο Διάολος  γατούλα! ", με κόλλησε πάνω στον τοίχο φυλακίζοντάς με. "Πολύ καλός φίλος! ",είπε βραχνά "Τόσο καλός,  που αποφάσισε να με γλιτώσει από την αγγαρεία των επισκέψεων στην κόλαση κατοικώντας μέσα μου όλη την ώρα. Αυτό είναι ένα από τα κόλπα που μου έμαθε" ,μου είπε φιλώντας με απαιτητικά. "Κι αν δε σου άρεσε,  λυπάμαι  αλλά τώρα εγώ ζεστάθηκα και δεν μπορώ να σταματήσω! "

Είπε και ξαναεπιτέθηκε στα χείλη μου...

- - - - - - -  - - - - - - - - - - - - - - - - -  - - - - - - - - - - - - - - - -  - - - - - - -

Γεια σας!

Τι κάνετε?  Εύχομαι καλά!

Αυτό το κεφάλαιο δεν προοριζόταν να ανέβει σήμερα!  Γενικώς αυτή την εβδομάδα δεν είχα σκοπό να ανεβάσω ανεβάσω άλλο Κεφάλαιο!

Όμως σήμερα δεν ήταν καλή μέρα για μένα!  Έχω τσακωθεί με όλους και περισσότερο έχω στενοχωρηθεί που τσακώθηκα με την chris_25_luna Κάθισα λοιπόν όλο το μεσημέρι για να το γράψω,  παρόλο που της είχα πει ότι δεν θα το έκανα! 

Αυτό το κεφάλαιο είναι μια δημόσια συγγνώμη από εμένα προς εσένα Χριστιάννα. Αν και ξέρεις την γνώμη μου για το φλέγον ζήτημα,  οπότε σου λέω ότι πρέπει να κάνεις εσύ  την υποχώρηση αυτή τη φορά!    Ξέρεις εσύ! 😊😉

Τώρα στην ιστορία...

ΠΩ ΠΩ ΠΩ!  ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ.....?!!!

Χιχιχιχι...

Φιλάκια
Μάγια  😘😘😘😍