Κανείς δεν μπορούσε να συλλάβει και να χωνέψει στο μυαλό του αυτό το παράδοξο: η Λήδα είχε βρει την ''δίδυμη'' σωσία της στο πρόσωπο της Μάνιας. Αλλά ήταν η αλήθεια.

Οι δύο κοπέλες γνωρίστηκαν ένα μοιραίο απόγευμα σε ένα δημόσιο χώρο και από τότε η Λήδα αποφάσισε πως όφειλε να κάνει το παν για να φέρει την κοπέλα εκείνη κοντά της έτσι ώστε να την βοηθήσει στα σχέδια της. 

Ένα μήνα νωρίτερα,

Μονάχα αυτή τη φορά, συλλογίστηκε καθώς την παρατήρησε...

Μονάχα για μια φορά στη ζωή της, θα χρησιμοποιούσε στα χέρια της την τύχη ενός άλλου κοριτσιού...

Μόλις αφαίρεσε τα ασημένια γυαλιά της για να σκανάρει καλύτερα από μακριά την άγνωστη γι αυτήν ακόμα Μάνια, χαμογέλασε με πονηριά και αναλογίστηκε πόσο ιδιόρρυθμη και περίεργη είναι η μοίρα που μερικές φορές ενώνει τις καρδιές δύο άγνωστων αλλά ομώνυμων σε άλλες πλευρές ανθρώπων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η πλευρά αφορούσε την φυσιογνωμία  τουπροσώπου της σωσίας της, επειδή η άλλη η εσωτερική ήθελε ψάξιμο και καλλιέργεια για να γίνει σαφές στη Λήδα το τι είδους χαρακτήρας ήταν η Μάνια.

[...]

 Δεν έβρισκε χρόνο να ξεκουραστεί και να ηρεμήσει ούτε ένα πολύτιμο λεπτό. Αυτές τις τρεις μέρες ξεκίνησε να λαμβάνει ''χώρα'' η εκπαιδευτική διαδικασία της με εντατικούς ρυθμούς. Καιρός για χάσιμο δεν υπήρχε. Η Μάνια επείγονταν να μεταμορφωθεί σε Λήδα και να περάσει την εντύπωση σε όλους πως ήταν η εύπορη ισχυρή και γοητευτική κληρονόμος της οικογένειας Λανδρίτη. Και όλα έδειχναν πως τα κατάφερνε κάθε μέρα όλο και περισσότερο στην εκπαίδευση της. Στο τέλος της τρίτης ημέρας, βράδυ κατά τις οκτώ η Λήδα έδειξε την ικανοποίηση και τη περηφάνια της σχετικά με τον δύσκολο και απαιτητικό ρόλο της φίλης της, τοποθετώντας σαμπάνια στα ποτήρια τους και καλώντας την Μάνια να τα τσουγκρίσουν.

«Συγχαρητήρια Μάνια! Ανταποκρίθηκες ιδιαίτερα επιτυχημένα και κρίθηκες με επιείκεια και επιβράβευση από εμένα. Επομένως μπορείς αύριο να επισκεφτείς το σπίτι μου και να δουν όλοι απ την οικογένεια μου και τον ευρύ κύκλο μου πως είσαι μια Λανδρίτη »

« Αύριο το απόγευμα έτσι;»

« Το πρωί φυσικά» τη διόρθωσε η Λήδα. Η Μάνια ένιωσε ανησυχητικό άγχος να την περικλείει και ντράπηκε λίγο για το λάθος της και την ηλίθια σκέψη της πως υπήρχε ενδεχόμενο να γλίτωνε τη πρωινή επίσκεψη, όμως δεν μπορούσε να πράξει όπως ήθελε η ίδια. Η Λήδα είχε τον κυρίαρχο λόγο πάνω της σαν αφεντικίνα της. 

Η μεγάλη μέρα κατέφτασε. Παραμονές Χριστουγέννων, συγκεκριμένα πρωινό ξημέρωμα Παρασκευής και η Μάνια όφειλε να παρουσιαστεί στην οικία της Λήδας. Με βήματα που φανέρωναν το τρέμουλο της η Μάνια παρουσιάστηκε στην είσοδο του οικήματος και ατένιζε με νευρικότητα τον χώρο σαν έναν άγνωστο και ολοκαίνουριο κόσμο που της συστηνόταν.

Υπηρέτες και λοιποί την υποδέχτηκαν με χαμόγελα πηγαίας χαράς, ενθουσιασμού και ενδιαφέροντος για τα νέα που θα τους έφερνε η νεαρή κυρία από τις ολιγοήμερες διακοπές της στο Λονδίνο και σε διάφορες ξακουστές περιοχές της αριστοκρατικής Αγγλίας.

Η εκδήλωση στην οποία όφειλε να παραστεί η Μάνια μαζί με την ''οικογένεια'' της έδειχνε να εξελίσσεται ικανοποιητικά. Για την ''ηθοποιό'' που υποδυόταν τον ρόλο της άλλης δεν ήταν αυτό που είχε στο μυαλό της τα φετινά Χριστούγεννα: την έκανε να αισθάνεται ανόητη, αμήχανη, ασύνδετη με το δαπανηρό, πολυτελές περιβάλλον του χώρου της αριστοκρατίας ενώ κάπου κάπου οι ένοχες πως έκλεβε τη θέση της πραγματικής πριγκιπέσσας όξυναν το χειρότερο συναίσθημα της κατάστασης.

Περπατούσε με το βάδισμα της αυτογνωσίας του ισχυρού, καλοντυμένου, αλαζονικού και περήφανου αρσενικού και ήταν δύσκολο να μην ξεχωρίσει ανάμεσα στο πλήθος των καλεσμένων. Κάποια στιγμή ο άντρας αυτός σταμάτησε και παρατηρούσε εξεταστικά το χώρο σαν να ήθελε να επιθεωρήσει εξονυχιστικά για κάτι που δεν του πήγαινε καλά στην ατμόσφαιρα(αλλά αδυνατούσε να καταλάβει το γιατί το ένστικτο του σκεφτόταν έτσι). Η αδιάφορη σχετικά ματιά του έπεσε στη Μάνια και δεν άργησε να μετατραπεί σε ματιά ενδιαφέροντος, περιέργειας και ανάγκης για επίλυση του μυστηρίου της αύρας της συγκεκριμένης κοπέλας.

«Για κοίτα αν δεν παίζουν παιχνίδια με την ορθότητα της όρασης μου, είναι η κοπέλα αντίζηλος»

«Ποια αντίζηλη ;» 

«Παραμένει ορκισμένη εχθρός της αδερφής μου εννοώ. Διεκδικεί τον ανταγωνισμό σε όλα τα επίπεδα: στο πανεπιστήμιο, στους διαγωνισμούς ανάδειξης ομορφιάς, ταλέντων, ικανοτήτων. Η Λήδα  Λανδρίτη. Παγερή, δήθεν δυναμική και τρομερά ευάλωτη και με υποψία ενός κοριτσιού βγαλμένου από ρομαντικά μυθιστορήματα. Δεν την έχω γνωρίσει ποτέ, παρά μόνο την έχω ακουστά όμως σήμερα επιβεβαιώνω το πόσο παράξενη μοιάζει παρότι κινείται στο φυσικό της περιβάλλον όπως τυπικά οι περισσότερες αριστοκρατικές πριγκίπισσες. Σαν κάτι να την τρώει ή να μην είναι στα νερά της. Πολύ σκεφτική, κουμπωμένη και ψυχρή με την καλή έννοια » σχολίασε ο Δήμος.

[...]

Η Μάνια δεν μπορούσε να νιώθει ήσυχα στη συνείδηση της με αυτή τη 'θεατρική παράσταση' και το παράδοξο της. Χθες κατάφερε να πείσει τους πάντες πως είναι η ένδοξη σικάτη και αναμφισβήτητη Λήδα όμως σήμερα-εκμεταλλευόμενη το γεγονός πως όλα τα μέλη της οικογένειας απουσίαζαν από την έπαυλη για χάρη των καθηκόντων τους- βημάτιζε στο σαλόνι νευρικά και ανήσυχα. Κάποιο προαίσθημα άρχισε να την βαραίνει: ίσως με τον καιρό να υποψιαστούν και να ανακαλύψουν πως δεν είναι αυτή η Λήδα που γνωρίζουν. Ίσως όμως η βαθιά κρυμμένη αιτία να ήταν και κάποια για την οποία απλώς δεν ήξερε επακριβώς πως θα μοιάζει...αλλά το ότι θα ζήσει σύντομα μια δυσάρεστη περιπέτεια, το είχε σίγουρο μέσα της.

Η μητέρα της Λήδας ακούστηκε από τον θόρυβο των κοντών τακουνιών της στο πάτωμα. Η Μάνια γύρισε για να την δει και να την χαιρετήσει χαμογελώντας με ευγένεια.

« Αγαπημένη μου κόρη, βρίσκεσαι δίπλα στο χριστουγεννιάτικο μας  δέντρο. Τι μοναδικό, ξεχωριστό συναίσθημα! Από πολύ μικρή σου άρεσε να στέκεσαι με τις ώρες κοντά σε κάθε δέντρο-όχι μόνο το Χριστουγεννιάτικο- να ονειρεύεσαι και να σκέφτεσαι. Απλώς δίπλα στο χριστουγεννιάτικο στεκόσουν συνήθως επειδή αισθανόσουν κάτι πιο βαθύ πέρα από το πνεύμα των χριστουγέννων: την θαλπωρή και την ευτυχία της οικογένειας μας ».

« Έτσι πιστεύεις μαμά; » τη ρώτησε η Μάνια.

« Φυσικά. Εγώ βλέπεις ως μητέρα σου θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες από την παιδική σου συμπεριφορά. Σε παρατηρούσα πολύ. Όμως αυτές τις δύο μέρες μου φαίνεσαι λίγο παραπάνω σκεφτική από όσο πρέπει »  η Μάνια τη κοιτούσε σιωπηλά και έγνεψε πως συμφωνεί.

« Είναι επειδή...θέλω να αποδείξω στον πατέρα ότι μπορώ να διεκδικήσω μια υψηλότερη θέση στην εταιρεία από αυτήν στην οποία βρίσκομαι. Αλλά για να μου δώσει την θέση, πρέπει να δείξω με πράξεις πως μπορεί να με εμπιστευτεί » πρόβαλλε η Μάνια την φιλοδοξία και το πείσμα της Λήδας σε μια προσπάθεια να φανεί πιο πειστική η εξήγηση της ανήσυχης σκεφτικής της και λίγο πεσμένης της διάθεσης.

Η μητέρα της Λήδας πλησίασε την ''κόρη' της για να της τονώσει το ηθικό και το κουράγιο με το χάιδεμα στον ώμο της.  « Πιστεύω στις δυνάμεις σου και αφού το έχεις πείσμα είμαι βέβαιη πως όλες σου οι φιλοδοξίες μια μέρα θα πετύχουν.  Μια Λανδρίτη σαν εσένα πρέπει να αναδειχτεί σε όλες τις βαθμίδες της οικογενειακής εξουσίας. Μακάρι να είχαν την ίδια γνώμη με εμένα και άλλοι »

« Τι εννοείς; Ποιοι άλλοι;» ρωτά με απορία η Μάνια.

« Ορισμένα μέλη της οικογένειας μας, κάποια ξαδέρφια σου μακρινά και μη θεωρούν πως είσαι μια επιπόλαιη που θέλει μόνο να σπαταλήσει το μέρος της περιουσίας που θα κληρονομήσεις από τους παππούδες σου.  Μην δίνεις σημασίες στις κακίες και τις φήμες τους να σε υποθάλπουν. Τα ξαδέρφια σου δεν σε γνωρίζουν τόσο καλά αφού επικοινωνούμε σπάνια. Απλά σε ζηλεύουν παθολογικά πιθανόν και πιστεύουν λανθασμένα πως εκείνοι είναι οι καλύτεροι » την βεβαίωσε χαμηλόφωνα και συνωμοτικά η 'μητέρα' της.