https://youtu.be/q25ykd3kRmo

《 Δεν έχασα τίποτα, μόνο κατάλαβα. Ότι αυτός που θα με φτιάξει, που θα με αλλάξει, είμαι εγώ.

Κανένας άλλος. Αυτή είναι η ιστορία μου .》 Αντώνης Τσαπατάκης

Η ζωή πολλές φορές δεν είναι αυτό που περιμένεις. Η ζωή είναι εναλλασσόμενη . Πολλές φορές κάνουμε σχέδια, ίσως όμως αυτά τα σχέδια να σου ανατρέψουν τα όνειρα σου . Τίποτα δεν είναι μόνιμο, τίποτα δεν είναι προσωρινό. Έτσι μου έμαθαν στην ζωή, αν και τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσαν. Τώρα όμως κατάλαβα. Έτσι λοιπόν ξεκινά η ιστορία μου . Όλοι κάνουμε όνειρα στην ζωή, έτσι και εγώ έκανα τα όνειρα μου . Έχω μια σχέση, έναν πολύ καλό φίλο και αυτά με έκαναν να νιώθω ολοκληρωμένος. Έτσι πίστευα. Δεν ήξερα . Το πάθος της καρδιάς μου ήταν η κολύμβηση . Η ζωή μου χωρίς αυτήν ήταν κενή. Εσύ όμως μου στάθηκες εμπόδιο σε αυτό . Έτσι νόμιζες , αλλά δεν σε άφησα να κερδίσεις. Σε νίκησα και ηττήθηκες, καταραμένη μοίρα . 27/5/1980 /12:00 μμ μπορεί απλά να είναι ένας αριθμός, μια συγκεκριμένη ώρα, αλλά για εμένα ήταν κάτι πιο πολύτιμο . Ήταν η στιγμή πού είχα τα πάντα και ξαφνικά δεν είχα τίποτα. Εγώ :Γιώργο είσαι καλά ; Εγώ : Γιώργο μίλα μου . Εγώ : Ξύπνα, σε παρακαλώ . Σύρθηκα στον δρόμο για να φωνάξω βοήθεια. Ούρλιαζα και χανόμουν στην άβυσσο Αυτά όμως δεν ήταν τα τελευταία λόγια που είπα στον Γιώργο . Ο Γιώργος έφυγε, εξαφανίστηκε. Αλλά για εμένα όχι , δεν μπορώ να το δεχθώ . 27/5/1980 Εκείνη την ημέρα έχασα εσένα και το σώμα μου. Είχα περικυκλωθεί από μια κηλίδα αίμα ήταν από εσένα ήταν από εμένα, δεν κατάλαβα .Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά δεν πρόλαβα να πάρω μια βαθιά ανάσα, δεν προλάβω να σκεφτώ. Όλα πέρασαν σαν μια ταινία στα μάτια μου , η ζωή μου τότε και τώρα. 28/5/1980 Εγώ: Που βρίσκομαι γιατί είμαι στο νοσοκομείο, τι έγινε ; Εγώ : Πείτε μου!!! Νοσηλευτής: Ηρεμήστε σας παρακαλώ, είχατε ένα ατύχημα , είναι θαύμα που ζείτε. Εγώ: Που είναι ο Γιώργος; Νοσηλευτής : Δυστυχώς .. Εκείνη την στιγμή έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου . Ένιωσα έναν πόνο σαν μαχαίρια να εισέρχεται σιγά , σιγά στην καρδιά μου . Είχα ένα μούδιασμα παντού. Ήμουν καλωδιωμένος ,παντού σωληνάκια και περικυκλωμένος από νοσηλευτές . Προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά δεν μπορούσα, δεν ένιωθα τα πόδια μου . Εγώ : Γιατί δεν μπορώ να προχωρήσω ; Νοσηλευτής : Δυστυχώς δεν θα μπορέσετε να ξανά προχωρήσετε

. .........

29/5/1980 Ξύπνησα και νόμιζα πως όλα ήταν ένα όνειρο ένας κακός εφιάλτης. Αλλά μόλις είδα που βρισκόμουν συνειδητοποίησα την αλήθεια. Η ζωή μου δεν θα ήταν όπως παλιά. Έχασα το μισό μου σώμα και έχασα έναν αδελφό. Δίπλα μου είχα την κοπέλα μου, κάθε μέρα στο πλάι μου . Την άκουγα τα βράδια να κλαίει, εγώ έκανα πως κοιμάμαι . Δεν μπορούσα να την αντικρίσω. Ντρεπόμουν να την δω. Μετά από μια εβδομάδα βγήκα από το νοσοκομείο. Όλοι οι γιατροί μου έλεγαν πως είμαι τυχερός που έζησα. Εγώ όμως δεν ένιωθα τυχερός αλλά άτυχος . Πήγα στην κηδεία του φίλου μου . Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι εκεί μέσα ήταν ο φίλος μου . Θυμάμαι που κάναμε όνειρα μαζί και τώρα ; έφυγε;. Μακάρι να πέθαινα εγώ αντί αυτός . Τότε ξαφνικά άκουσα την φωνή του λέγοντας μου 《 Συνέχισε τα όνειρα μας , για εμένα αδελφέ μου 》. Τα μάτια μου δεν κρατήθηκαν ανοιχτά λύγισαν και έκλαψα. 10 /5/1981 Ήταν η τελευταία στιγμή που τον ξανά είδα 1/6/1980. Έχει περάσει ένας χρόνος απο τότε . Όσο και να προσπαθώ να ξεχάσω, ποτέ δεν τα καταφέρνω. Έχω απομακρυνθεί από όλους. Με την κοπέλα μου, είμαστε σαν ξένοι. Δεν την αδικώ. Έχω κλειστεί στο σπίτι κοιτώντας τον κόσμο να περνάει . Αναπολώ τις στιγμές που μπορούσα να τρέξω, να βγάλω έξω την κοπέλα μου, να την πιάσω αγκαλιά, να την σηκώσω , ακόμα να ξανά δω τον φίλο μου . Συνέχεια νιώθω την παρουσία του φίλου μου δίπλα μου να μου λέει 《 Η ζωή συνεχίζεται, μην παραιτηθείς , είμαι δίπλα σου αν και δεν με βλέπεις και πάντα θα είμαι 》 . Με αυτά τα λόγια νιώθω ανακούφιση. Η κοπέλα μου πλέον έχει χαθεί από δίπλα μου , πότε δεν θα είναι όπως παλιά ΠΟΤΕ. Τσακωνόμαστε συνέχεια. Δεν θέλω να με λυπάται, δεν θέλω να νιώθω πως είμαι ένας βάρος για αυτήν . Δεν κοιμάται πλέον δίπλα μου , τα βράδια εξαφανίζεται. Δεν νιώθω την αγάπη της . Η αγάπη πλέον έχει αργήσει πολύ. Τα βράδια που ξυπνάω η μοναδική μου συντροφιά είναι αυτό το αεράκι το απαλό που μπαίνει στο σπίτι μου .Η κουρτίνα κουνιέται σαν κύμα και ο χαμένος μου φίλος είναι ο προστάτης. Κάθε βράδυ τον νιώθω δίπλα μου . Τον βλέπω να κινείται τριγύρω μου . Καθώς η ημέρες κυλούσαν , ένιωθα μοναξιά .Η ζωή μου αργεί να επανέλθει. Η κοπέλα μου με φιλούσε και ένιωθα ένα προδομένο φιλί. Πλέον είχε δοθεί αλλού .Η καρδιά της ανήκει σε έναν άλλο άντρα. Έναν άντρα που μπορεί να την πάει βόλτα να την πιάσει αγκαλιά να τρέξει μαζί της. Εγώ άργησα να το καταλάβω ότι δεν είμαι κατάλληλος πλέον . Προτιμώ να είμαι μόνος μου αντί να νιώθω μοναξιά σε μια σχέση . Κλείστηκα στον εαυτό μου πόνεσα ούρλιαζα , έπινα. Έχασα την λίγη γαλήνη που είχα. Νιώθω πλέον ένας ξένος στο ίδιο μου το σώμα.

Τότε άκουσα την φωνή του φίλου μου , λέγοντας μου 《 Μην ξεχνάς αυτό που αγαπάς 》Τότε θυμήθηκα το πάθος μου . Είχα ξεχάσει την κολύμβηση . Είχα ξεχάσει το όνειρό μου και είχα βυθιστεί στην σκέψη μου και άφηνα την μελαγχολία να με κυριαρχεί . Θύμωσα και νεύριασα με τον εαυτό μου . Κανείς δεν έφταιγε μόνο εγώ. που ξύπνησα μου έδωσα μια ευκαιρία και πήγα να θυμηθώ τα παλιά. Όταν μπήκα στην πισίνα ένιωσα μια ανακούφιση. Είχα ξεχάσει πως ήταν . Μόλις μπήκα ξανά θυμήθηκα γιατί ήμουν τόσο παθιασμένος. Ένιωσα όμοιος με όλους τους ανθρώπους , δεν ένιωθα ανεπαρκής, ένιωθα μια δύναμη να με ωθεί να το συνεχίσω και έτσι έκανα.

Έγινα ο άνθρωπος όπως ήμουν παλιά δεν τα ξανά παράτησα , προσπάθησα και πάλεψα. Και νίκησα μια καλύτερη ζωή. Τα πόδια μου δεν ήταν το πρόβλημα για να συνεχίσω να ζω , αλλά εγώ ο ίδιος ήμουν το πρόβλημα. Η παραίτηση μου , η ανασφάλεια μου , με έκαναν να μισήσω τον εαυτό μου . Δεν μετάνιωσα τον καιρό που έχασα, γιατί κατάλαβα πως είναι να είσαι ζωντανός αλλά ταυτόχρονα να νιώθεις νεκρός. Θέλω να δώσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μου τον Γιώργο που ήταν πάντα δίπλα μου . Μπορεί να μην σε έβλεπα αλλά σε άκουγα να φωνάζεις όταν εγώ ήμουν έτοιμος να παραιτηθώ. Σ'αγαπώ αδελφέ μου .

Αντώνης Τσαπατάκης – Παραλυμπιονικης κολύμβησης.


''Ένα πρόβλημα πότε δεν θα είναι το εμπόδιο για να σου στέρηση την ζωή σου. Οι δυσκολίες μας μαθαίνουν να γινόμαστε μαχητές. Από μπορείς να φτάσεις αλλά από να πας . Εσύ θα διαλέξεις που θες να είσαι. Μην αργής να ζήσεις , η ζωή είναι μικρή όταν δεν γνωρίζεις πως θα είναι . ''