Μένω άφωνη και γνωρίζω πως δεν μπορώ να κάνω πίσω πλέον. Προκάλεσα την τύχη μου... Του είπα να περνάμε μαζί την ώρα μας. Αν με πάει σε κανένα επικίνδυνο και απόμερο μέρος; Ανυσυχώ. Τον εμπιστεύτηκα, όπως κάνω πάντα με όλους τους ανθρώπους, και δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό.

    Έτσι από την ώρα που συμφώνησε, συνέχεια προσπαθώ να αποσπάσω πληροφορίες. Να έχω μια ιδέα τι έχει στο μυαλό του.

   - Λοιπόν, Οδυσσέα τι θα κάνουμε. Τι εννοείς; Περιμένω να μου πεις .

    - Σταμάτα να στριφογυρίζεις σαν την μύγα δίπλα μου και να τιτιβίζεις. Με έχεις ρωτήσει ήδη 500 φορές τι θα κάνουμε! Έλεος... Άλλη μια φορά να το πεις, άκυρη η συμφωνία. Μόλις είναι έτοιμο το φαγητό θα πάμε κάπου έξω. Τώρα εκεί πέρα δεν ξέρω εσύ τι θα κάνεις, αλλά πρόσεξε θέλω την ησυχία μου.

   Η αλήθεια είναι πως μπαίνω σε δίλημμα, να τον κάνω να σπάσει την συμφωνία μας... Φοβάμαι πολύ. Τον κοιτάζω και ανατριχιάζω από άγχος. Πάω μια ακόμα φορά να τον ψαρέψω.

   - Μααα..

    Εντάξει, τώρα νιώθω σαν πεντάχρονο λόγω άγχους και συμπεριφοράς. Θα ήθελα να μάθω, τι έχει στο μυαλό του. Εκείνος δεν μιλάει. Συνετά αποφασίζω, μέχρι να γίνει το φαγητό, μην τον τσατίσω κι άλλο.

    Μιλάμε, μπορώ να πω έφαγα μόνο μια μπουκιά απ'όλο το πιάτο. Σε λίγο ξεκινάμε με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή... Το μεσημεριανό σήμερα μου φάνηκε ολόκληρος αιώνας . Όπως τον παρατηρώ , συνειδητοποιώ πως φαίνεται λογικός άνθρωπος. Δεν μοιάζει στον σχιζοφρενή με το πριόνι.

    Είναι φουλ άνετος με γυαλιά ηλίου και είναι σαν να μην δίνει σημασία στον κόσμο που περπατάει κάνοντας φασαρία. Όλοι έχουν γίνει αόρατοι στα μάτια του. Τον ακολουθώ και εγώ, ενώ σταματάει σε ένα αυτοκίνητο. Βγάζει ένα κλειδί και ανοίγει. Τι να κάνω; Μπαίνω στη θέση συνοδηγού και εκφράζω μια ερώτηση που με ταλαιπωρεί εδώ και ώρα.

   - Ξέρεις, βλέπω όλα τα είδη από ταινίες. Οι μόνες που δεν παρακολουθώ είναι αυτές με βία και όπλα. Είμαι πολύ κατά και τα σιχαίνομαι. Εσύ ; Δηλαδή ρωτάω για να βλέπαμε καμία ταινία αύριο...

    Με αγριοκοιτάζει για μία στιγμή και εγώ νιώθω πολύ αμήχανα. Στιγμιαία το βλέμμα του είναι σκοτεινό και φανερώνει στεναχώρια. Ψιθυρίζει κάτι σαν δεν πρόκειται να δω ταινία... Βάζει μπρος το αυτοκίνητο και τότε για να αλλάξω το κλίμα, τον ρωτάω για το αυτοκίνητο.

   - Έχεις δίπλωμα οδήγησης; Από πότε έχεις αυτοκίνητο; Φαίνεται καινούργιο, τώρα το αγόρασες; Ήρθες με τρένο, όποτε αποκλείεται να το είχες από τη Χρυσούπολη. ΟΔΥΣΣΕΑ νομίζω πας λάθος. Αριστερά δεν πρέπει να στρίψεις ; Που με πας ;

    Όλα αυτά τα λέω με μια ανάσα χωρίς διακοπή. Το άγχος των ημερών είναι τώρα φανερό στα λόγια μου και στην συμπεριφορά μου. Κοινώς τα 'χώ παίξει. Πρέπει να χαλαρώσω λίγο, αν και τώρα ο Οδυσσέας φαίνεται έξω φρενών.

    - Άλλη μια χαζή ερώτηση και σε αφήνω στην μέση του δρόμου. Σκάσε επιτέλους, να οδηγήσω. Αν πεις έστω κιχ, στο ορκίζομαι, δεν υπάρχει περίπτωση να σε ανεχτώ ούτε λεπτό παραπάνω. Επίσης, δεν γίνεται να μην ξέρεις που πάμε και να με κατευθύνεις.

   Εντάξει καλέ... Ας το διαπραγματευτούμε, μην νευριάζει αμέσως. Θέλω πολύ να του αποκαλύψω για το όπλο που είδα, αλλά ξέρω πως είναι επικίνδυνο και ανώφελο. Θα θεωρήσει ότι έψαξα τα πράγματα του και... Τέλος πάντων, του απαντάω ψύχραιμα.

   -Καλά σκάω. Οι ερωτήσεις όταν φτάσουμε.

    Δυναμώνω λίγο την ένταση του ραδιοφώνου καθώς παίζει το αγαπημένο μου τραγούδι " για κάποιο λόγο " . Όμως νευριάζει και το κλείνει, γιατί είχα ξεκινήσει να το τραγουδάω και εγώ. Το ενδεχόμενο να μην του άρεσει αυτή η τραγουδάρα, είναι ανύπαρκτο στο μυαλό μου.

    - Αυτό που έκανες είναι ιεροσυλία! Να κλείνεις τον Οικονομόπουλο, επειδή τραγουδούσα και εγώ. Μπορεί να μην έχω την φωνάρα...

    Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την πρόταση μου, με διακοπτει για μια ακόμα φορά.

    - Πάψε επιτέλους πολυλογού. Ιεροσυλία είναι που βρίσκεσαι μαζί μου αυτήν την στιγμή.

    Κουνάω το δάχτυλο μου και τον προειδοποιώ.

   - Καλάααα. Θα έρθει η ώρα που θα ερωτευτείς, θα χωρίσεις ή δεν ξέρω και γω τι. Τότε να μην τολμήσεις να ακούσεις Οικονομόπουλο, γιατί .....

   Γελάει για πρώτη φορά μέσα από την ψυχή του και φωτίζεται το πρόσωπο του. Αυτή την στιγμή μου μοιάζει πιο πολύ για άγγελος, παρά ένας νέος με δολοφονικές τάσεις. Τον κοιτάζω χαμένη και τρομαγμένη. Δεν ξέρω τίποτα γι'αυτόν, πέρα το γεγονός ότι είναι απότομος και έχει στην κατοχή του όπλο.

   - Γιατί ; Τι θα γίνει; Λοιπόν, βγές τώρα.

    Σταματάει απότομα το αυτοκίνητο και παρατηρώ που είμαστε.

   Κοιτάζω τριγύρω και είναι ένα πανέμορφο μέρος με θέα, αλλά δεν πατάει άνθρωπος. Χριστέ μου θέλει να με αφήσει εδώ μόνη μου, να με πετάξει από τον γκρεμό επειδή έχει ύψωμα ή να με σκοτώσει; Λέτε γι'αυτό να με έφερε εδω;

   Πρέπει να τον ψάξω αν έχει φέρει περίεργα αντικείμενα και ίσως χρειαστεί να έχω άλλη φορά ανιχνευτή μετάλλων. Να αγοράσω κανέναν.  Πώς αλλιώς θα μαθαίνω;Ωστόσο, όπως είναι φυσικό, δεν βγαίνω έξω από τον φόβο μου. Έχω μουδιάσει.

   - Δεν κατεβαίνω . Ξέχνα το .

   - Οκ. Πάντως να ξέρεις εγώ θα κατέβω και θα κλείσω το αμάξι .

   Είναι έτοιμος να πατήσει το κουμπί για να κλειδώσει, ενώ είμαι μέσα. Εκείνος είναι ήδη έξω. Μάλλον πρέπει να τον ακολουθήσω και ο Θεός βοηθός. Έτσι του μιλάω βιαστικά.

   - Περίμενε, θα βγω με έπεισες.

    Βγαίνω και ένα μικρό κύμα αέρα με χτυπάει. Προχωράμε λίγο και εκπλήσσομαι. Η θέα που αντικρίζω είναι ανεπανάληπτη. Είμαστε στα κάστρα της Θεσσαλονίκης και φαίνεται η πόλη πανοραμικά. Θαυμάζω την ομορφιάς της φύσης και ηρεμώ. Γεμίζει το μάτι μου από την μεγάλη πόλη μπροστά μου.

    Όταν σ'όλο αυτό το οπτικό πεδίο παρατηρώ και τον Οδυσσέα, μου κόβεται η ανάσα. Όντως είναι το ιδανικό μέρος για εκείνον, σε ανατριχιαστικό βαθμό... Ταυτίζεται με το περιβάλλον που είναι απότομο και απομονωμένο.

    Είμαστε οι δυο μας αυτή την ώρα. Αρχίζω να περπατάω για λίγο στα κάστρα και να θαυμάζω την κάθε λεπτομέρεια. Είναι φανταστικά και έχω χαρά μικρού παιδιού. Αφού τελειώνω την ξενάγηση μου στο χώρο, βλέποντας κάθε εκατοστό, πηγαίνω δίπλα του.

   Έχει καθίσει σε μια πέτρα πιο αρχαία και από το όνομα του. Θαυμάζει την θάλασσα και για πρώτη φορά δείχνει έναν πιο... ρομαντικό χαρακτήρα, αν μπορούσα να το αποκαλέσω έτσι. Άθελα μου το λέω δυνατά.

   - Δεν ήξερα ότι είσαι και ρομαντικός .

    Με κοιτάζει απορημένος με το συμπέρασμα μου. Αμέσως με διορθώνει.

   - Δεν είμαι. Θα ερχόμουν εδώ πέρα μόνος, επειδή μου αρέσει η θέα και η ησυχία. Αν δεν υπήρχε η συμφωνία , δεν θα σε έφερνα εδώ. Μην σου μπαίνουν λάθος ιδέες στο μυαλό.

    Προσπερνάω τον αυστηρό τόνο του και τα λόγια του. Προσπαθώ να μάθω το παραμικρό που τον αφορά. Είμαι περίεργη και συνέχεια με μπερδεύει για τον χαρακτήρα του. Συνεχίζω τις ερωτήσεις.

   - Δεν μου είπες, τι σπουδάζεις.

   - Μικροβιολόγος .

   Μονολεκτική απάντηση. Σίγουρα καλέ δεν είναι από την Σπάρτη; Ωστόσο διάλεξε πάλι ένα επάγγελμα με απομόνωση. Δεν θέλει καθόλου συναναστροφές με κόσμο;

   - Ωραία δουλειά, αλλά νομίζω θες κάτι με κόσμο, επειδή περνάς ήδη άρκετες ώρες μόνος σου. Για παράδειγμα δάσκαλος.

    Εντάξει. Για άλλη μια φορά μου ρίχνει δολοφονικό βλέμμα, λες και τον ρώτησα, γιατί δεν αυτοκτονεί. Ασυναίσθητα δαγκώνω τα χείλη μου και μετανιώνω. Συνειδητοποιώ αυτό που είπα. Με πιάνει σπαστικό γέλιο. Το τελευταίο επάγγελμα που θα του ταίριαζε, είναι αυτό που του πρότεινα.

   Προσπαθώ να απολογηθώ.

    - Θα ήταν καλο για σένα, αλλά όχι για τα παιδιά. Κατάλαβα. Σε φαντάζομαι να πρέπει να τους μάθεις έκθεση και να λες " Όσα λιγότερα γράφετε , τόσο καλύτερα. Δεν μπορώ να διαβάζω τα κατεβατά σας ". Τέλος να τα κοιτάς με αυτό το βλέμμα και να τρέμουν ... Θα ήταν κάπως αντιπαιδαγωγικό.

   Με κοιτάζει φανερά ενοχλημένος, σαν να προσπαθεί να δει αν είμαι καλά! Όχι, δεν είμαι. Φοβάμαι και λέω ανοησίες. Τον βλέπω και σηκώνεται. Αμέσως η ματιά μου πάει στις τσέπες του παντελονιού του. Να μην δω, αν έχει το όπλο;

   Παρακολουθώ πρώτα μπροστά και μετά από πίσω του. Το βλέμμα του δείχνει πως με θεωρεί τρελή... Έχω κολλήσει στο τζιν, αλλά δεν είδα κάτι περίεργο. Θα επιζήσω.

   - Πας καλά κοπέλα μου; Τι ψάχνεις και με κοιτάς καλά καλά;

  Αρχίζει να τρέχει, μέχρι που τον χάνω από τα μάτια μου. Ξεροκαταπίνω και ανησυχώ. Τι κάνει καλέ; Θα με αφήσει εδώ πέρα μόνη μου; Τον τζιν απλά κοιτούσα, δεν έκανα κάτι τρομερό. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και τα μάτια μου βουρκώνουν.

   - Οδυσσέα, που είσαι καλέ. Μην με αφήσεις εδώ πέρα μόνη μου.

    Τρέχω και κάποια στιγμή τον φτάνω. Δεν τον είχα δει και τρομάζω. Μιλάμε, τα νεύρα μου δεν είναι καλά αυτές τις μέρες...

    Μπαίνουμε στο αμάξι και επιστρέφουμε. Σ'όλη την διαδρομή δεν μίλησα παραδόξως καθόλου, κάτι που απολάμβανε ο Οδυσσέας φυσικά. Είχε ένα υπεροπτικό χαμόγελο νίκης.

    Η αλήθεια είναι ότι κάτι δεν μου ταιριάζει σ'αυτήν την ιστορία. Η μητέρα μου είχε πει πως θα μείνουμε μαζί για τα έξοδα. Παρόλαυτα ο Οδυσσέας έχει ένα ολοκαίνουργιο αμάξι και δεν μοιάζει φτωχός.

    Είναι όλα τόσο περίεργα αυτά που ζω ή εγώ βλέπω πολύ Νικολούλη τελευταία ; Για κάποιο λόγο νομίζω, πως η κυρία Εύα είπε ψέματα.

   Μόλις φτάνουμε σπίτι, πηγαίνω απευθείας στο δωμάτιο μου, να σκεφτώ. Η αλήθεια είναι πως πέρασα καλά, ανεξάρτητα από τον φόβο μου.

    Συνήθως η διασκέδαση μου ήταν καφετέρια, μπαρ ή ταβέρνες. Σήμερα είδα ένα τελείο τοπίο και πέρασα διαφορετικά. Πέρα από οθόνες και από τα συνηθισμένα γούστα. Αισθάνομαι πως ήταν πιο γεμάτη η μέρα μου. Δεν έχτιζα πόλεις σε παιχνίδια, αλλά ήμουν πρωταγωνίστρια της ομορφότερης πόλης.

   Ξαφνικά ακούγεται η πόρτα . Είναι ο Αντώνης . Αμέσως εγώ με τον Οδυσσέα αρχίζουμε να του τα ψάλλουμε .

    - Γιατί ήρθες εδώ ; Μην μας χαλάς την ηρεμία . Να μιλάς όσο πιο λίγο γίνεται. Σκάσε . Μην μας πλησιάζεις .

    Πετάγομαι ξαφνικά όρθια κραυγάζοντας . Τι εφιάλτης ήταν αυτός Χριστέ μου .;;;; Γιατί είδα στον ύπνο μου πως έγινα σαν τον Οδυσσέα;