3 Mei 2017

Het is de dertiende dag dat we nu weg zijn. Tot nu toe is alles voorspoedig verlopen, maar onze plaatselijke gids, Angua, zegt dat dat gauw gaat veranderen. Ze vertelde dat ze het kon voelen aan de lucht, deze morgen. Onbewust denk ik dat we het allemaal voelen. De atmosfeer voelt dikker aan, het is nog benauwder dan anders, hier in deze groep van bladeren, takken en lianen. Toen ik dat tegen de anderen vertelde, was vooral Bernard het met mij eens. Hij zei: 'Nou, Jackie, ik snap precies wat je bedoelt... Die lucht ja, die lucht... Die lucht voel ik ook...' Even klonk er gerommel en toen, nou ja... Toen...

Toen liet hij een ruft. Hij liet een scheet. Het klonk als trompetgeschal in een orkest! Dwars door de stilte van het oerwoud! Die idioot. Allerlei dieren schoten weg en vogels vlogen op. En die oelewapper begon er zelf nog het hardst om te lachen. En Jackie... Zij bleef hem niet geamuseerd aankijken. Nadat hij en enkele mannen eindelijk klaar waren met lachen, opende ze haar mond. 'En, Bernard, voel je je weer zelfverzekerd nadat je je enige talent heb geshowd en daarmee al de natuur hebt weggejaagd? Jemig, jouw ego wordt ook alleen maar gestreeld als je mensen kan laten lachen met die gore lucht van je. Zelfs stinkdieren zouden hun neus voor jou optrekken.' Even leek Bern te blozen en beschaamd te zijn, maar toen er ook een grijns op het gezicht van Jackie verscheen, bulderde hij weer van het lachen, zodat zijn ontbijt in zijn rode baard viel. Hij sloeg zijn armen joviaal om haar schouder en om die van de man naast hem en bleef zo zitten tot hij uitgeschaterd was.

'En, Nick, vertel eens wat we vandaag gaan doen,' zei Jackie tegen me.

Hij schraapte zijn keel en vertelde dat we vandaag richting het zuidwesten zouden lopen. Terwijl hij nog aan het vertellen was, zag ik achter iets bewegen in de struiken. Ik gebaarde dat iedereen stil moest zijn. Nick keek ons verbaasd aan en draaide zich voorzichtig om. Hij stond oog in oog met een jaguar, die nog half verscholen in de struiken zat. De grijze ogen hielden ons scherp in de gaten. Ik keek naar Angua, of zij raad wist. Ze had haar ogen gesloten en leek totaal niet bang te zijn. Plots sprong het beest naar voren, recht op Nick af. Bernard trok hem weg, maar hij kon niet voorkomen dat de klauwen hem raakte in zijn bovenbeen. Nick schreeuwde het uit van de pijn. Angua riep dat we niet moesten vluchten, omdat dat een trigger was voor de beesten. Maar ze was te laat. De groep rende uiteen, op Bern, Nick, Angua en ik na. Nick lag bloedend op de grond.

Ze had mijn naam geroepen toen dat monster op me afsprong. Ze was bezorgd geweest, om mij. En ze verzorgde mijn been, samen met Angua. Angua had het over een soort plantje, maar ik kan me niet veel meer herinneren vanaf mijn aanval. Ik zakte weg in een diepe slaap... 

4 mei 2017

Twee weken. Zo lang zijn we hier al. Deze ochtend konden we door mijn been niet echt veel meters maken, maar we moesten ons wel verplaatsen voor het geval het roofdier terug zou keren. Bernard droeg mij. Het deed erg veel pijn, maar dat wilde ik niet laten merken aan de anderen. We kunnen nergens heen. Want wat nu ook blijkt, is dat...

We hebben geen portofoons meer, op één na. Volle batterijen, maar we krijgen maar geen contact. Niet met de buitenwereld en niet met overlevers. Degenen die zijn gevlucht hebben in de chaos van allerlei spullen gegrepen of gesloopt. Ons gevoel van richting is totaal verdwenen, kompassen en kaarten hebben we niet meer. We moeten het nu doen met de zon en de sterren, die we soms amper kunnen zien door het dikke bladerdak. 

We moeten Nick weg zien te krijgen uit dit oerwoud, maar nu staat onze veiligheid voorop. 

Ik wist dat deze expeditie riskant zou zijn, maar we waren met een groep van twintig, dus wat kon er mis gaan?  We hadden steun aan elkaar. Als ik had geweten dat dit zou gebeuren, had ik naar mijn ouders geluisterd en naar mijn zus. Ze waren er fel op tegen, maar het was mijn keuze. Ik was zo goed voorbereid! Dit alles voor een of andere mythe. Angua kan wel zeggen dat het allemaal wel echt bestaat, maar ze is er zelf nog nooit geweest! 

En Nick... Hij laat niet merken dat hij pijn heeft, maar ik zie het aan hem dat hij dat wel zeker heeft. We hebben ons nu verplaatst naar een open plek, vlak bij een rivier. Ons plan is om die stroomafwaarts te volgen, hopend dat zij uitmondt in een grotere rivier of beter, de zee. We hebben in ieder geval vrij schoon water, maar toch koken we het altijd voor de zekerheid.

We zullen hier moeten blijven tot Nick kan lopen. Ondanks deze tegenslagen hebben we toch hoop.

5 mei 2017

Niets bijzonders gebeurd. 8 volle flessen water, voedsel voor twee weken. 

We hebben dit tijdige kamp "Kamp de Goede Hoop" genoemd. Bernard vertelde toen een verhaal over zijn avonturen in Zuid-Afrika. Het is nu mijn beurt om de wacht te houden. Over een half uur mag ik Bern wakker maken.

Ik maak me zorgen om Nick. Ik vermoed dat hij koorts begint te krijgen, wat een slecht teken is. Net was hij een moment wakker. We praatten een beetje over onze families. Hij heeft zes broertjes en zusjes! Hij spreekt erg liefdevol over hen. De twinkeling in zijn ogen begint dan nog feller te fonkelen. 

6 mei 2017

Nick heeft koorts. Angua zegt dat het een goed teken is, dat het betekent dat haar plantje zijn werk doet. Het zal wel. Naar mijn idee verslechtert zijn toestand alleen maar.

7 mei 2017

Niets bijzonders. 

8 mei 2017

Nick lijkt te versterken. Hij kan weer recht op zitten. Hij heeft een onrustige slaap.

9 mei 2017

Nick kan weer staan. Onze hoop begint te groeien. Morgen zullen we vertrekken.

10 mei 2017

Midden in de nacht werd ik wakker. Het duurde nog twee uur voordat de zon opkwam en Bernard was de wacht. Toen ik mijn ogen opende en om me heen keek, zag ik Nick naast me. Hij had mijn hand vast en tranen in zijn ogen. Ook had hij niet door dat ik wakker was. 'Nick, wat is er?' Hij schrok op en keek me aan. 

'Ik droomde dat je stierf. Dat jullie stierven. Het leek zo echt...'

We hebben vandaag zo'n acht kilometer van de rivier gevolgd. Tot ons geluk en ongeluk mondde die uit in een grotere rivier, die niet overdekt is met takken. We kunnen de lucht weer zien. Mijn wond begint te helen en ik heb vandaag voorgesteld om toch onze expeditie voort te zetten. Ik ben hier niets voor niets naar toe gereisd. Bern en Jackie zeiden dat ik gestoord was. Angua daarentegen knikte heftig. 'Ik voel dat we dichtbij zijn, we kunnen het niet opgeven!' Uiteindelijk besloot Bernard maar een munt op te gooien. Kop, we gaan naar huis. Munt, we zullen de verloren stad vinden...

Munt. Dus we zitten hier nog wel even. Nick en Angua beloofden dat we maximaal nog drie dagen zouden zoeken. Eerst was ik er sceptisch over en dacht dat we nooit meer verdere tekens zouden vinden van de beschaving die er ooit geleefd had. Maar vreemd genoeg vonden we vandaag na het water halen een vreemde steen in het water. Bernard haalde het brokstuk eruit. Het was een ander soort materiaal als dat van de andere stenen in de rivier. Er stond een stuk symbool op en kleine stukjes glinsterden. Ik deed water onderzoek erna en testjes en het bleek goud te zijn! Maar ik had niet al mijn goede gereedschappen bij, dus het onderzoek was niet volledig accuraat... Het kan ook iets heel anders zijn geweest, zoals ijzer dat nog niet geoxideerd was. Maar ik heb dat maar niet verteld. Die glunderende blik van Nick...

11 mei 2017

We hebben besloten om een klein beetje verder van de rivier af te zoeken. Bernard stond erop dat we niet verder gingen dan dat we het geluid van de stroming nog konden horen. Onze blikken waren urenlang op de grond gericht. Af en toe vonden we brokken van hetzelfde materiaal, maar zonder vreemde tekens erop. Ik wilde de moed bijna opgeven, tot we op een vreemd iets stuitte. Het bleek een stuk ijzer te zijn. Het was geslepen tot een punt, die ooit scherp moest zijn geweest. Bernard herkende er een speerpunt in, maar ik vond het daar te klein voor. Misschien was het ooit wel deel van een pijl. Ik heb het in mijn zak gestoken. 

Later vonden we ook nog een soort poort van dezelfde soort steen. We zijn dichtbij, maar waar is het?

Ik heb het nog niet durven te vertellen aan hen... Maar ik heb een vreemd gevoel. Ik vermoed dat Angua datzelfde heeft, maar ook zij wil de anderen niet ongerust maken. Ik wil naar huis. Met hen allen. Het is ook vreemd dat we nog steeds niemand zijn tegengekomen. Ook geen lijken. Er moeten toch een paar ontsnapt zijn?

Daarbij heeft Bernard me in vertrouwen genomen. De pijlpunt. De pijlpunt heeft daar maar enkele weken gelegen. Geen eeuwen. Maar weken. En natuurlijk zijn er logische verklaringen, zoals een aap of een vogel die het heeft verplaatst, maar toch... Ik vertrouw het niet...

12 mei 2017

We worden gevolgd. Ik weet het zeker. Ik heb de wacht nu. Ik hoor overal geritsel. Vanmiddag dacht ik een gedaante te zien in de bosjes. Ik knipperde met mijn ogen en het was weg. Ik ben bang. Ik wil naar hu

13 mei 2017

Ze zijn weg. Verdwenen. De hele dag heb ik naar ze gezocht. Ik heb drie paniekaanvallen gehad. Ik weet niet wat ik moet doen. Alle spullen zijn ook weg, op dit journaal na. Ik schrijf dit met een stukje geslepen houtskool dat ik heb gevonden bij ons kampvuur. Als ik niet blijf schrijven zal ik gek worden van eenzaamheid. Ik heb tegen beter weten in hun namen geroepen. Haar naam. Jackie.
Jackie. Jackie.

14 mei 2017

Ik had nooit op deze expeditie moeten gaan. Waar zijn ze? Waar zijn jullie?

15 mei 2017

Ik ben mijn gevoel van richting en tijd kwijt. Ik ben te diep het oerwoud ingegaan. Ik kan de rivier niet meer horen. Hebben ze me achtergelaten? Ik wil naar huis.

Mei 2017

Ik weet niet meer wanneer ik voor het laatst heb geschreven. Het water smaakt raar. Mijn wonden beginnen weer zeer te doen. Ik eet insecten, planten. Ik kan geen dieren doden. Ik heb alleen die stomme pijlpunt. Ik kan nog net een vuurtje aanmaken, maar dat duurt minstens een half uur. Twee steentjes tegen elkaar ketsen tot er een vonkje ontstaat. Ik ga proberen om naar het oosten te lopen. Misschien kan ik de zee vinden.

2017

Ik heb nog meer van die vreemde stenen gevonden. Mijn nieuwsgierigheid begint steeds meer op te spelen. Misschien zijn ze daar wel. Ik haat deze reis. Ik haat het. Maar ik moet proberen hen te vinden. Ik moet Jackie redden.

2017

De stad ligt voor mijn voeten. Jackie staat daar. Haar prachtige haren wiegen in de wind. Alles is goud.
Ik ben alleen.

2017

Ik wist niet dat ik een baard kon groeien. En dat je mijn jukbeenderen en ribben kon zien.

2017

... _ _ _ ...
••• _ _ _ •••
… _ _ _ …

200017

Ik hou van haar.

200017

Ze is een droom...

10 juni 2017

We hebben Nick teruggevonden en een groep van 12 overlevers. Ze waren stroomopwaarts gelopen. Wat er met de overige 4 is gebeurd, weet niemand. We hebben hen niet meer kunnen vinden.

Ik omhelsde hem, kuste hem, maar hij dacht dat ik een droom was. We zitten nu in een reddingshelikopter. Op weg naar huis. Ik zal mijn familie eindelijk weer in mijn armen kunnen sluiten.

11 juni 2017

Hij vroeg of we het hadden gevonden. Waar we waren. Wat er gebeurd was tijdens onze reis. Ik vertelde dat we via de portofoon contact hadden gekregen met de buitenwereld. Toen we terug wilden gaan naar ons tijdige kamp, was Nick verdwenen.
Ik heb gezegd dat we niets gevonden hadden. Hij gaf me de pijlpunt. Hij leek teleurgesteld. Ik kuste zijn voorhoofd en hij leek zijn rust te vinden. 'Ik zal met je trouwen Jackie. Want ik hou van je.' Toen viel hij in slaap. 'Ik ook van jou,' fluisterde ik.
Een prachtig einde van deze prachtige reis.

Einde

~•~

Dit is ons verhaal voor de Dandelion schrijfwedstrijd van originalverbivore. We zijn erg benieuwd naar de uitslag :)
Het duurde best wel een tijdje voor we een verhaal hadden, maar nu is het eindelijk af.
Ter verduidelijking: Het is geschreven als bladzijden uit journalen of dagboeken van Jackie en Nick. Normale tekst is van Nick, cursief is van Jackie.

Nu gaan we weer verder een volgend verhaal schrijven. Zoals altijd,

Mehroe ❤️

~•~

Ik heb gelogen. We hebben het gevonden. Onze reis is niet voor niets geweest. Maar het zal ons geheim blijven. Van Bernard, Angua en mij. En de Somianti. Ooit zal ik het hem vertellen. Maar niet nu. Nu moet hij eerst zijn geluk weer vinden.

Spreken is zilver. Zwijgen is goud.