Het geluid van een spiegel die op de grond viel, verbrak de stilte. Boze voetstappen op de eikenhouten vloer volgden, daarna een openzwaaiende deur die direct werd dichtgesmeten met een harde klap. Voor even leek de stilte zijn teruggekeerd, maar toen klonken de voorzichtige voetstappen van de jonge vrouw. Duizenden scherven lagen verspreid over de vloer. Elk weerspiegelde haar angstige en sombere gezicht.

Voorzichtig liet ze zich op haar knieën zakken. De blauwe jurk verborg enkele splinters glas. Haar hand pakte een grote scherf en ze bekeek zichzelf erin. De wond op haar jukbeen bloedde nog steeds en de huid eromheen begon paars te kleuren. Ze legde het spiegelende stuk op haar schoot en pakte de volgende.

Nogmaals bekeek ze zichzelf. Haar hazel gekleurde ogen begonnen te glimmen van haar vreugdeloze tranen. Ze gleden langzaam over haar bleke wangen en lieten vlekken achter op haar jurk. De herinneringen aan zijn blik leek ze maar niet te kunnen vergeten. Vol haat en verdriet.

Ze pakte nog een scherf, maar sneed zichzelf. Bloed drupte op haar jurk en lieten donkere stempels achter. Ze keek gefascineerd naar de rode kleur. Haar hand prikte, ze voelde de pijn groeien. Maar waarschijnlijk zou het nooit hetzelfde voelen als de pijn die zij hem had aangedaan.

Ze pakte de drie scherven bijeen en stond op. Ze legde de glazen stukken op het bijzettafeltje. Daar stond ook een porseleinen theeset, versierd met lichtroze rozen. Gekregen als huwelijksgeschenk. Hun huwelijk was nooit sterk geweest. En nu... Nu leek het op het randje van een diepe afgrond te balanceren. Maar zijn keuze was waarschijnlijk al gemaakt. Weg van haar, weg van dit huis, weg van hun verleden samen.

Ze liep naar de linnenkast en haalde er een sneeuwwit laken uit. Ze scheurde een stuk af en wikkelde het om haar hand. Ze had de klap tegen haar gezicht verdiend. Ze had de snee in haar hand verdiend. Maar toch begreep ze het ergens niet. Ze hielden niet van elkaar. Het was altijd al een huwelijk wegens financiële redenen geweest.

Ze streek de lichtblonde haren uit haar gezicht, terwijl ze naar de rommel keek. Voor drie jaar had ze geprobeerd in één huis met hem te leven. Toch praatte ze meer met de bedienden dan met haar eigen man. Ergens had ze wel sympathie voor hem, maar ze zou nooit liefde voor hem kunnen voelen. Na die jaren begon zij zich te vervelen. Ze kon met niemand praten en kende ondertussen alle hoeken en gaten van het huis. Zelfs de tuin gaf haar geen hoop meer.

En toen... Die ene regenachtige nacht... Vier gasten waren binnengelaten door een bediende. Het gezelschap bestond uit een oude vriend van haar man, zijn vrouw en twee broers die zij onderweg waren tegengekomen. De broers waren aan het rondtrekken door het land en zochten overnachting. Haar man liet meteen twee kamers gereedmaken, één voor zijn vriend en diens echtgenote en één voor de twee broers.

Bij het diner had zij hen ontmoet. De oude vriend en zijn vrouw kende ze al, maar de broers waren vreemden. Verlangend naar nieuwe mensen en verhalen, begon ze een gesprek met hen. De jongste was net niet volwassen, had kaneelkleurig haar en levendige, bruine ogen. Zijn reden voor hun reis was om ervaring op te doen, om later verder de wereld in te trekken en ontdekkingsreiziger te worden. Zijn oudere broer was van haar leeftijd, koperblond haar en prachtige, blauwe ogen. Er was iets met zijn blik, wat haar meteen had aangesproken. Zijn reden voor de reis was om inspiratie op te doen voor een boek. Hij was een schrijver, verlangend naar avontuur.

Na het eten bleven de oudste broer en zij in gesprek, over andere landen en zelfs andere werelden. De anderen verlieten één voor één de zitkamer en uiteindelijk waren ze nog maar met zijn tweeën geweest. De wijn liet hen nog levendiger fantaseren en op een gegeven moment veranderde het "zij zullen ontdekken" in "wij zullen ontdekken". Zonder dat ze het door hadden, gingen ze in hun enthousiasme steeds dichter bijelkaar zitten. Hij vertelde hoe mooi hij haar vond spreken en hoe prachtig haar haren en ogen het licht weerspiegelden. Zij vertelde hoe bijzonder zij zijn blik vond als hij zo wonderlijk sprak over zijn dromen en reizen.

Hij greep haar hand. Zij kwam nog dichterbij. Hun neuzen raakten elkaar bijna. Bijna raakten ook hun lippen elkaar, maar hij hield hen net tegen. Hij legde zijn voorhoofd tegen die van haar en zuchtte. 'Het spijt me,' had hij gezegd. 'Wat spijt je?' had ze gevraagd. 'Dat ik je niet eerder heb ontmoet...' Deze woorden hadden haar betoverd en ze had een kus op zijn mond gedrukt. Geschrokken keken ze elkaar aan. 'Het spijt me... Ik... Heb frisse lucht nodig...' Ze had de kamer verlaten en was naar buiten gerend. Nog nooit had ze zoiets gevoeld voor iemand. Ergens midden in de tuin had ze plots haar naam gehoord. Ze keek achterom en zag de jonge schrijver staan.

Beiden hadden voor even geaarzeld, maar waren toen naar elkaar toegerend. Ze kusten elkaar, met als enige getuigen de maan en de sterren.
Avonden daarna hadden ze elkaar telkens in de tuin opgezocht. Soms verlegen, soms samen dromend over een toekomst die nooit zou kunnen bestaan.

Op een avond werden ze betrapt, terwijl zij hem een laatste kus gaf. Haar man was naar voren gestapt, de oudste broer bij zijn kraag gegrepen en hem op de grond gesmeten. Daarna had hij haar mee naar binnen gesleurd en haar in diezelfde kamer als waar ze nu stond een stomp in haar gezicht gegeven. Ze hadden elkaar in stilte aangestaard. Toen had hij woedend de enorme spiegel boven de openhaard van de muur getrokken en op de grond gesmeten, vlak voor haar voeten. Stampend was hij de kamer uit gegaan en had hij de deur dichtgesmeten.

Nu staat ze daar. De scherven van de gebroken spiegel verspreid om haar heen. Ze weerspiegelen elk haar verdriet en hun onzekere toekomst.

Einde

~•~
Dit verhaal is voor de Dandelion Schrijfwedstrijd #10 van originalverbivore. We waren vrij om een verhaal te schrijven van maximaal 1000 woorden. Dat was nog wel eventjes lastig. Uiteindelijk zijn het er 999 of 1000 geworden, ligt eraan of je het woord "Einde" ook nog meetelt 😆.

Heel erg bedankt voor het lezen! Wij gaan weer eens verder met een ander verhaal!
Mehroe❤️