De blaadjes dwarrelen langzaam omlaag. Rood, geel, oranje... De grijze, gestreepte kat die naast me op het houten bankje ligt, volgt de rondvliegende kleuren met haar groene ogen. Het boekje ligt voor me, een vulpen ligt in mijn hand, maar ik schrijf, noch teken.

De therapie werkt niet. Ik kan niet schrijven! Zelfs met gedichten bij sinterklaas surprises is mijn schrijfstijl bagger. En tekenen? Daar begin ik niet eens aan. Ik teken in een tekening de zon nog altijd in de rechterbovenhoek van het vel, zoals ik ook deed toen ik een kind was. Met een klap sluit ik het boek.

Ik sta op, aai de kat over haar bol en wandel dan verder het bos in. Er zijn maar weinig mensen. Als Mariella erachter komt dat ik hier alleen loop... Mijn therapeute zal woedend zijn. Maar ik val niet zomaar neer. Ik krijg niet zomaar een paniekaanval. Al jarenlang heb ik hier last van gehad, zonder dat er iets ernstigs is gebeurd.

Vijf maanden geleden ben ik erachter gekomen. Dat jongetje in het restaurant... Ik was daar met mijn broer, Benjamin, aan het dineren, als viering voor zijn verloving... Het jongetje, zes of zeven, had me aangekeken met zijn donkerbruine ogen en het recht in mijn gezicht gezegd. 'Hoe gaat het met u? U lijkt blij, maar ook weer heel somber.' De schrik. De realisatie. De blik van Ben. Ik was in tranen uitgebarsten. De jongen was naar zijn eigen tafel gelopen, het arme kind wist niet wat hij moest doen, en Benjamin had mijn handen vastgegrepen. Hij bleef maar vragen, 'Wat is er met je? Wat is er toch met je, Andrea?', maar ik bleef maar huilen. 

Ik wandel verder en verder en kom bij een stukje rivier waar een houten, brug overheenloopt. De planken onder mijn voeten kraken, maar het is stevig genoeg. Stapje voor stapje loop ik verder. Plots klinkt er muziek. Ik kijk om me heen en zie dat er vanonder de brug een bootje komt met twee mensen, een jongen en een meisje. De jongen bespeelt een gitaar. Een gitaar. Een gitaar.

Ik val tegen de reling van het bruggetje. De bonkende koppijn maakt me duizelig. Flarden van herinneringen schieten door mijn hoofd.

'Andrea! Hoe gaat het met je?' Ik vlieg in mijn oma's armen en omhels haar stevig. Vier dagen logeren, zonder Ben erbij! Vier dagen waarbij ik mijn grootouders niet hoef te delen met een irritante, oudere broer! Ook opa komt erbij staan. Hij aait me over mijn bol.
…
Ik zwaai naar de auto van mijn ouders. Ze zijn even blijven koffie drinken, maar nu zijn ze eindelijk weg. 'Dus, ganzenbord?' vraag ik glimlachend. Oma lacht. 'Eerst moeten opa en ik nog je slaapplekje klaarmaken, Drea.' Ik zucht. 'Dan ga ik naar buiten! Tot straks!' Mijn opa roept me nog na. 'Voor het donker thuis!'
…
'Hoe speel je dan?' vraag ik aan de jongen met de gitaar. 'Nou, zo.' Hij zet zijn vingers in rare krommingen op de hals en strijkt met zijn andere hand over de snaren. Er klinkt een prachtige melodie. 'Hoe heet je?' vraag ik dan aan hem.
'Scott.'
'Hoe oud ben je?'
'17, maar binnenkort word ik volwassen. En jij?'
'Andrea. Ik ben 11. Al een half jaar.'
Hij bekijkt me glimlachend. Dan zie ik dat het donker wordt. 'Ik moet naar huis, maar morgen kom ik terug.'
…
'Scott?' Voorzichtig loop ik het huis binnen. Het is koud. 'Waar ben je?' Ik durf om de een of andere reden niet hard te praten. Als ik langs een deur loop, hoor ik zachte geluiden. Ik open de deur zo stil als ik kan.
Daar ligt hij. Zijn gitaar ligt kapot naast hem, alsof iemand het tegen een oppervlak heeft geslagen. Hij ziet mij en zijn ogen blinken. Tranen vallen over zijn wangen. Uit zijn mond stroomt een straaltje bloed. Zijn hele blouse is doorweekt met bloed. Overal ligt bloed. 'Andrea...' zijn stem klinkt zacht en kwetsbaar, 'bel... Hulp...' Meteen neemt er een vriendelijke vrouw op, als ik het noodnummer bel. Ze vertelt me wat ik moet doen. Het bloed moet stoppen met stromen. Een ambulance is onderweg.

Zijn leven lag in mijn handen. En nooit heb ik geweten wat er was gebeurd. En of hij het heeft gered.

Het was dan ook geen verrassing toen bleek dat ik serieuze problemen had. En nog steeds heb. Waarvan ik dacht dat het gewoon rare trekjes waren, zoals een soort fobie voor gitaren en paniekaanvallen bij het zien van bloed, zijn de gevolgen van PTSS.

Ik blijf rustig staan tot ik mijn benen weer voel. Dan hoor ik een bekende stem achter me. 'Gaat het?' Langzaam draai ik me om. Een ketting met plectrum om zijn nek. Een losse blouse over een shirt. Blond haar.

Het is hem.

~•~
Dit is ons verhaal voor de Dandelion schrijfwedstrijd van originalverbivore.

Woorden die we moesten gebruiken: Geel, gitaar, verrassing

Dit verhaal had niet echt een plan. We begonnen met schrijven en kwamen hier op uit. Maximaal 800 woorden, dat was wel even lastig. Maar het is gelukt!

Heel erg bedankt voor het lezen.
Mehroe ♥