"Welkom, Rosanne"
Klonk een heldere en luide stem door de ruimte waar ik in lag. Langzaam deed ik mijn ogen open, instinctief kneep ik even tegen het licht, maar dat was er niet. Ik lag op mijn buik, met mijn neus in de aarde. Er was hier een soort kuiltje waar mijn hoofd in lag, vandaar dat ik geen licht zag. 

"Sta maar op, Rosanne"
Zei de stem nog eens, dit keer gevolgd door een lachje waar ik de rillingen van kreeg. Ik wist niet wat ik moest doen, ik wist niet of ik deze vreemdeling moest vertrouwen en moest doen wat hij, of zij, zei. Even schoot de gedachten door me heen dat ik misschien wel dood was, dat ik nu ik het dodenrijk ben en dat iemand me komt verwelkomen, maar die gedachten schud ik snel af. Het laatste wat ik nog weet voordat ik hier wakker werd, was dat ik op een warme zomerdag terug kwam op de camping van mijn wandeling in de bergen. Daar was ik zeker weten veilig.

"Ik zei sta op, Rosanne!"
De vreemdeling klonk nu dringend. Ik wist niet wat hij zal doen als ik niet opstond, maar ik besloot het niet zover te laten komen. Ik trok mijn handen wat verder naar boven zodat ik op kon staan, maar ik hoorde het geluid van staal op staal en mijn handen kwamen niet ver genoeg. Ik was vastgeketend. De vreemdeling begon weer te lachen, zo'n heksenlach waar je de kriebels van krijgt.

"Kom, een beetje sneller graag, Rosanne"
Drong de vreemdeling aan. Het was een vrouw, hoorde ik nu. Ze had een hoge stem, te hoog voor een man. 

"Ik kan niet opstaan"
Wonder boven wonder was het me gelukt om wat te zeggen, met mijn gezicht in de aarde was dat best lastig. Alweer begon de vrouw te lachen.

"Als ik het zeg, dan doe je het, Rosanne"
Siste ze. Ik begon het eng te vinden, ik hoopte dat ze me snel met rust liet. Ik besloot het nog maar eens te proberen. Dit keer probeerde ik mijn voeten omhoog te krijgen, die zaten gelukkig niet vastgeketend. Maar mijn geluk was maar van korte duur, ik kreeg een soort stroomstoot.

"Goed zo. Ga door, Rosanne"
Lachte de vreemdeling weer. Ik wilde het niet, maar een soort magie dwong me om het wel te doen. Weer trok ik mijn benen op, alweer kreeg ik een stroomstoot. Ik liet me weer op de grond zakken en kreunde van de pijn.

"Waarom doe je niet wat ik zeg, Rosanne?"
Vroeg de vrouw op een strenge toon. Het was duidelijk dat het antwoord haar helemaal niet ging boeien, maar dat het meer een soort vaststelling was dat ze het niet deed.

"Het doet pijn"
Zei ik maar, toen de vrouw geen antwoord gaf. Ik vreesde het ergste wat er ging gebeuren, dit kon nooit goed gaan.

"Denk je dan dat het mij uitmaakt dat het pijn doet, Rosanne?"
Vroeg de vrouw. Ik deed mijn mond al open om weer antwoord te geven, maar ze wachtte niet op antwoord.

"Nee, natuurlijk niet. Dus zal je moeten leren om mijn bevelen gewoon op te volgen, Rosanne"
Ging ze door. Vlak daarna voelde ik dikke touwen met knopen erin op mijn rug komen. Iemand, of meerdere iemanden, sloegen met touwen op mijn rug. Ik schreeuwde het uit van pijn. Ik voelde even met mijn handen om de voelen wat ik aanhad, het was een jurk van een dunne stof, dat gaf me geen bescherming. Ik wist niet of ik daar nu juist blij of niet blij mee moest zijn. Gelukkig stopten ze na een tijdje met het slaan op mijn rug.

"Sta op, Rosanne"
Zei de vrouw weer, het stem klonk voldaan, of blij. Ik voelde me vreselijk. Ik telde in mijn hoofd tot vijf, en toen stond ik op. Het deed vreselijk veel pijn, maar ik had geen zin in nog meer slagen van de touwen. Na een tijdje zat ik eindelijk, nog wel met mijn handen aan de grond gemaakt. Even keek ik versuft rond, daarna begon ik alles en iedereen goed in me op te nemen. 

Ik zat ik een kleine kooi met van die dikke tralies. Een van die tralies was zo krom als een banaan, daar waren ook scherpe punten geplaatst, zodat de gevangene niet zou kunnen ontsnappen. Om mijn hok heen stonden zo'n tien mensen. De vrouw die steeds tegen haar had gepraat, een klein mannetje naast haar en acht mannen met dikke touwen die links en rechts van me stonden. De mannen waren allemaal aangekleed met een kogelvrij vest en aan hun riem hing een pistool. Op hun borst stond een logo, het was een oranje herfstblad. Hoogstwaarschijnlijk was dit het logo van de vreselijke organisatie waar ik nu terecht ben gekomen. 

Ik richtte mijn blik nu op het kleine mannetje naast de vrouw. Hij had een opschrijfboekje in zijn hand en hij schreef driftig van alles op. Of hij was gewoon aan het tekenen, dat kon ik niet zien. In ieder geval ging zijn pen heen en weer. 

Verderop zat ook nog een stelletje honden. Ze zwiepten met hun staarten heen en weer over de grond. Ook maakte ze een raar geluid, het was een soort grommen en janken tegelijk. Ik denk dat ze hier niet erg goed verzorgt worden. 

"Doe het maar"
De stem van de vrouw haalde me uit mijn gedachten. Het kleine mannetje rende snel naar een paneel met vele knopjes. Daar drukte hij op een van de knopjes. Ik hoorde het geluid van een motor die begon te draaien in de grond onder mij. Alles in mijn kooi begon te trillen, ik wist niet wat er zou gebeuren, maar het was niets goeds. Dat wist ik zeker.

'Stella!' Stella's moeder stak haar hoofd om de hoek van de deur. Stella stak haar hoofd achter het boek vandaan. Ze zag er geïrriteerd uit. 'Half tien, je moet stoppen en gaan slapen' beantwoordde haar moeder Stella's blik. Die zuchtte en sloeg haar boek dicht. 'Dan moet dat dan maar' zei Stella, nog steeds niet erg blij met de komst van haar moeder. Ze ging liggen in haar bed en deed het lichtje uit. Ze hoorde haar moeder de trap af lopen en toen was het stil. Er liep een rilling over haar rug. "Zo moet Rosanne zich dus gevoeld hebben, eerder in het boek" dacht ze. "Ik hoop maar dat ik niet in zo'n situatie terecht kom" dacht ze door en Stella dook nog een stukje verder weg in haar trui die ze als pyjama gebruikte. Snel wierp ze nog een blik een haar spiegel, om te kijken of er niemand in de deuropening haar op stond te wachten. Pas toen kon Stella rustig slapen. 

(1113 woorden)

voor de wedstrijd van Kristalschemer. (de titel slaat op de rillingen die Stella en Rosanne hebben, ik wist geen betere titel) De woorden die ik moest gebruiken zijn dikgedrukt.

MayleneHunt LowaLowa1 itsalizard SylvieThoughts @vele anderen die ik nu even niet weet.
Ik heb geprobeerd om het verhaal stukje (over Rosanne) te schrijven als een Triller. Zouden jullie willen zeggen of jullie het ook echt een Triller vinden? Ik zou er namelijk graag eentje willen schrijven, maar weet niet zo goed wanneer het Triller is. Hiermee zouden jullie me erg helpen :)

Ook gaat dit hoofdstukje voorkomen in een dark fantasy boek wat ik aan het bedenken ben. Ik hoop snel te starten met schrijven :)