Chapter 29.

NAKATINGIN ako sa salamin. Pilit kong hinahanap ang pagbabago sa mukha ko. Alam kong hindi na ako normal. Ibang iba na ako kumpara dati. Alam kong may malaking magbabago sa itsura ko. Hindi na yata ako mortal. Tao pa ba ako? Hindi ko na masiguro.

Punyeta! Punyeta talaga normal pa ba ako? Hindi na ako virgin, oh my! As in totoong totoo na. Nagkasya at kinaya! Sabi nila, blooming daw kapag ganoon, tapos nasarapan pa ako. Ano ba! Pakiramdam ko ang pula pula ng mukha ko dahil naaalala ko iyong ginawa namin ni Kensh. Tapos nagpa-flashback pa iyong image ng banana niya a maputi. Ugh, this is crazy! Maloloka ako!

Tatlong oras na yata akong nakatitig sa salamin para hanapin iyong changes pero wala naman. Feeling ko talaga, dalagang dalaga na ako.

Lumabas na ako ng kwarto ko saka bumaba. Naabutan ko si Papa na nagka-kape sa living room. So he's here. Hindi ko man lang naramdaman na umuwi siya.

Gusto kong ipagsigawan na hindi na ako virgin and it successfully made by Kenshin! Sabihin ko kaya sa Dad niya? Ayawan pa kaya niya ako? Iyong tatay niya na 'yon, kung maka-ayaw sa akin, akala mo ang gwapo e.

"Hi, Papa!"

"Freya Cybel, let's talk."

"What is it?" Umupo ako sa couch katapat ng inuupuan ni Papa.

"I just want to know how are you. Ayaw mo ba talagang mag-trabaho sa company natin?"

Umiling ako. "Sorry, Papa pero sayang ang ganda ko sa company like I'm not into business. Masaya ako sa modeling."

"Are you sure?"

"Of course, 'Pa! Masaya ako sa work ko."

"How about your life? May boyfriend ka na ba? How's the guy na pumunta dito before? Is he your boyfriend. Papakasalan ka ba niya?"

"Papa naman!" Sumimangot ako saka kinuha ang ini-serve ng yaya ko na coffee with milk and cinnamon smell.

"Mukha siyang mabuting lalaki. Boto ako sa kaniya, iha."

"He's not my boyfriend. He's just my friend saka may iba akong gusto."

Tahimik na nakamasid si Papa. "As long as your happy at hindi ka sinasaktan, I'm okay with it. Alam kong may pagkukulang ako sa 'yo dahil hindi ako palaging nakagabay sa 'yo. Kaya alam ko rin na wala akong karapatang pagbawalan ka sa mga bagay na nagpapasaya sa 'yo."

"Papa."

"Huwag mong kakalimutan, iha. Wala man ako palagi sa tabi mo, you can always call me anytime you need me. Kahit alam kong kaya mo ang sarili mo. You've grown up so much. You were my little princess, and now you're a fully grown lady."

I smiled at him. "Don't worry, Papa. If I need you, I will call you of course!"

"Just stay like that, iha. Just keep smiling. Hangga't nakikita kong masaya ka, panatag ang loob ko."

Minsan lang kami mag-usap ng ganito ka-seryoso ni Papa. Madalas ay pinipilosopo ko lang siya at para lang kaming magka-barkada kung mag-usap. But now, naramdaman kong we're talking as a father and daughter.

Tumayo na ako. "I'm super happy, Papa. You know why?"

"Why? Dahil ba na-touch ka sa mga sinabi ko, anak?"

I chuckles. "Of course not! Papa..."

Dahan dahan akong maglakad palapit sa main door.

"I'm not a virgin anymore! Omg! Baka anytime soon, magka-apo ka na! Byeeeee!"

Mabilis akong tumakbo palabas ng mansyon.

"FREYA CYBEL! IKAW NA BATA KA!"

Sumakay agad ako sa kotse ko saka lumabas. Baka mahabol pa ako ni Papa. I never thought I'll be proud of it. E kesye nemen, iba ang feeling!

I dialled my phone. Tatawagin ko ang banana ng buhay ko.

"Frey..."

"Kensh? Where are you?"

"May inaasikaso ako, Frey. Busy ako."

Sumimangot ako. Ano ba 'yan. I badly want to see him agad! Para tuloy akong lalong na-adik sa kaniya!

"Hmm, pupunta ka sa unit mamaya?" I asked.

"Hindi, Frey. Busy nga ako 'di ba?"

Mas sumimangot ako. Akala ko naman gagawin namin ulit 'yon! Ano ba parang gustong gusto ko gawin lagi 'yon. Manyak na ba ako sa lagay na 'to?

"Okay fine."

He ended the call. Bastos! Wala man lang i love you, ganern? Kainis. Umaasa na naman ako. Pagkatapos kong makagraduate sa marupok university, nag enroll na naman ako. Gosh!

Pupunta nalang akong unit. Kagabi ay sa mansyon ako umuwi dahil may hinanap akong mga attire for my photoshoot mamaya. Iniayos ko na naman lahat kaninang umaga at inilagay dito sa kotse ko.

Ilang saglit pa ag nakarating na ako sa unit ni biatch. Naabutan ko siyang kumakain ng pakwan. Favorite niya talaga 'yan.

"O, biatch, talagang naka-pajama ka pa."

Natawa ako. Napatingin ako sa sarili ko. I forgot na hindi pa ako naliligo and nagpapalit ng damit tapos ang lakas ng loob kong puntahan si Kensh kanina? Kasalanan niya kasi 'to! Ilang oras ang pinalipas ko kanina kakatitig lang sa sarili ko sa salamin. Hindi pa rin ako makapaniwala na dalaga na ako. Ano ba!

"Bagong trend 'yan." Biro ko.

"Nga pala, biatch, tumawag si Drake. Pupunta daw silang japan ni Kensh. Pero uuwi din daw sila bukas yata or the next day."

Nanlaki ang mga mata ko. "What? Wait, seryoso? Hindi 'to biro or prank?"

Sinamaan ako ng tingin ni biatch. "Mukha ba akong nagbibiro? May inaasikaso yata sila or hinanap or something? Confidential daw."

Kinabahan naman ako. About saan naman kaya 'yon? "Gaano ka-confidential, biatch?"

"No idea."

"So ibig sabihin..."

"Kakaalis lang nila. Papunta na silang airport for their flight."

"Hindi man lang nagpaalam ng maayos si Kensh sa akin?!"

"Ay wow, girlfriend ka, biatch?"

Umupo ako sa sofa. Kung pwede lang akong sumugod sa airport para pigilan siya kahit naka-pajama ako! Pero kasi alam kong magmumukha akong tanga. Marupok lang ako.

"Pero kahit na!" Jusme, nagjugjugan na kami! May karapatan na siguro ako?

"Hay naku, biatch. Ilang araw lang naman or baka nga bukas na uuwi na din sila. Masyado kang affected. Feeling mo naman one year silang mawawala." Tinawanan pa ako. Kung hindi lang talaga siya buntis, binigyan ko na siya ng sabunot na pang-international.

"Hay, ano ba 'yan! Feeling ko napaka boring kapag wala si Kensh."

"Bakit biatch? Feeling mo din ba boring si Kensh kapag wala ka? Syempre hindi." Humagalpak siya ng tawa.

"Sige, biatch. Iisipin ko nalang na ako ang pinaglilihian mo kaya ka ganyan." I rolled my eyes.

Tumawa lang siya. Akala niya nakakatuwa 'yon? Ugh, araw na araw na hobby ko na nga ang magpapansin kay Kensh. Gusto yata na maglampungan nalang kami every seconds and every minute.

Hay landi ko.

Anyway, kung nasa japan naman pala sila ni Drake, magpo-focus nalang muna akosa work since may photoshoot ako mamaya saka bukas for summer issue. I'm sure, malalaglag ang mga mata ni Kensh kapag nakita niya ang pictures ko na cover for magazines na summer issue. Syempre naka-swimsuit ako doon! Baka mamaya niya, ikulong nalang niya ako palagi. Gosh! Iniisip ko palang, ang sherep na.

⚀⚃

PAGOD NA PAGOD ako ngayong araw na 'to. Halos whole day akong nag-photoshoot. Though, good thing din dahil hindi ko naiisip si Kensh. Grabe, hindi sila umuwi ngayon kaya baka bukas pa. I wonder kung ano ang pinagkakaabalahan nila sa Japan ni Drake.

Tumunog ang phone ko. Mini heart attack pa nga ang naramdaman ko kasi abang na abang na ako sa tawag ni Kensh. Pero hindi siya ang tumatawag. Si shingshangshung.

I answered his call. "Shingshangshung!"

"Hey, how are you? I saw your facebook status. You're tired."

Hay, napaka-sweet lang talaga niya and super ideal guy. Ang thoughtful pa.

"Yes. Kakauwi ko lang from photoshoot."

"Do you want to have dinner?"

Sabagay, hindi pa ako nagdi-dinner. Jusme, maiisip ko pa bang mag-asikaso ng pagkain ko? Saka ayoko namang mag-dinner mag-isa sa labas. Baka isipin ng mga tao na nagmo-move on ako.

"Sure!" Sagot ko.

"Great. I'll fetch you in a minute."

"Alright!"

The call ended. Nakakatuwa lang siguro kung ang jowa mo ay tulad ni shingshangshung. Palagi siyang nariyan for you tapos alam niyo 'yon, iyong sweetness and thoughtfulness niya, umaapaw.

Kung hindi ko lang mahal si Kensh, baka madali lang akong nahulog sa kaniya.

Nagpalit ako ng damit. Saktong tumunog ang phone ko and my eyes widened. It's Kensh. He's calling from facebook messenger.

"Yes?" Sagot ko agad.

"Frey, one week kami ni Drake dito pero marami akong sasabihin sa 'yo pagbalik ko."

Kumunot ang noo. "O...kay?"

"Basta hintayin mo ako, Frey."

"Of course! Just take care."

"Frey."

"What?"

"Nothing. Promise me you'll wait for me."

What the hell is happening to him? Masyado siyang seryoso. "Yes, promise! You seems serious."

"Wala 'to. Tatawa ba ako para masabi mong hindi na ako serious?"

I rolled my eyes. "Whatever."

"I'll hang up."

Hindi pa man ako nakakasagot ay naputol na ang taqag. Like seriously, something is going on. Ano ba talagang reason ng pagpunta nila sa Japan? Saka bakit parang ang seryoso niya. May pa-promise pang nalalaman. Kahit hindi naman niya sabihin, hihintayin ko naman talaga siya. Like it's only one week!

"Biatch! May bisita ka!"

Lakas ng boses ni biatch. Nakapalit na ako ng damit. Kinuha ko lang ang small sling bag ko saka inilagay ang wallet and phone ko saka lumabas ng kwarto ko.

Bumaba na ako at naabutan kong nag-uusap sina biatch at shingshangshung.

"Hey." Bati ko.

Ngumiti lamang siya. He looks tired.

"Oh, biatch. Bawal magpaabot ng madaling araw."

Tinaasan ko ng kilay si biatch. "Nanay lang ang peg?"

Tumawa siya. "Biro lang. Anyway, ingat kayo and enjoy. Baka hindi ka uuwi dito tonight, biatch." Kakaiba ang tingin niya.

"What? Baliw ka talaga." Sabi ko. Lakas mang-asar e.

Umalis na kami ni shingshangshung. Nang makababa kami sa parking lot ay pinagbuksan agad niya ako ng pinto ng kotse niyo. Hay, ang gentlemen pa. Wala pa akong nakikitang negative side niya or sadyang wala lang talaga siyang negative traits?

Pinaandar na niya ang sasakyan.

"Saan tayo kakain?" Tanong ko.

"One of my favorite restaurant." Sagot niya. "Magugustuhan mo ang mga pagkain do'n."

Ngumiti ako. "I'm really starving. Ugh, thanks for asking me on a dinner. I really appreciate you."

"Of course. I want to do it because it makes me happy."

Kakaiba talaga siya.

Sountrip lang kami buomg byahe. Akala mo talaga ang tagal pero twenty minutes drive lang naman siya. I saw the name of the restaurant.

Jewels

Ang ganda ng view sa labas. Parang may garden siya bago ka makapasok sa entrance door.

Bumaba kami ng sasakyan saka pumasok sa restaurant. Maraming kumakain but the place is spacious. Malaki ito at maraming mga mesa at upuan. It can accomodate a lot of people.

"Table for two." Sabi ni shingshangshung sa waiter.

Inihatid kami sa table namin. It looks wonderful because we're facing the garden. Kitang kita ang iba't ibang kulay ng ilaw sa labas dahil sa mirror wall.

"You like it?"

Ngumiti ako ng pagkalapaf lapad. "Super!"

"Here, what do you want?" Iniharap niya sa akin ang menu.

"Anything." Sagot ko. "Kung anong mare-recommend mong masarap na foods nila or their bestseller."

"Got it. Hope you'll like it."

Um-order na siya. Inilibot ko ang tingin sa paligid. Sobrang lively lang ng ambiance. May mga family, may magkakabarkada at may mga couples na kumakain.

"How's you day, anyway?" Tanong niya.

"Pagod, of couse. Whole day akong nasa photoshoot."

"You should have told me. Para sana nadalhan man lang kita ng lunch kanina."

Wala na akong masabi. Napaka ideal boyfriend niya talaga.

"Ayoko rin namang maistorbo ka." Sabi ka.

"You'll never be a disturbance to me, Cybel. You know that."

"Kahit na. I don't want to oblige you to do that."

"All the things that I'm doing for you, it makes me happy, Cybel. Sinabi ko naman sa 'yo, you don't have to feel pressured because I'm not expecting a return. I'm doing it for myself."

"Daryl..."

"My name sounds good on you but you keep on calling me shingshangshung." Tumawa siya. "What with that name?"

"Wala lang natuwa lang ako na tawagin kang ganoon and nasanay na ako. You don't mind, right?"

"Yes! Nakakatuwa, Cybel. At least may nickname ako sa 'yo."

Dumating ang pagkain namin. Ugh, nakakagutom ang amoy at itsura. Mas naramdaman ko tuloy na maghapon akong pagod.

"Let's eat?"

Tumango ako kay shingshangshung. "Let's eat."

Nagsimula na kaming kumain. Damn these foods! It tastes good. Parang sa isang subo lang, nawala na 'yong gutom ko. Wow.

"You like it?" He asked.

"Yes. Ang sarap!"

Nagpatuloy kami sa pagkain. Pero natigilan ako nang bumagsak ang kutsara ni shingshangshung sa sahig. Nabitawan niya iyon.

"Shingshangshung. Are you okay?"

My eyes widened. Bigla nalang siyang tumayo.

"I need---"

Mabilis akong tumayo saka dinaluhan siya. He fainted. Oh my God! What's happening in him?!

"Help! Daryl, hey! Wake up!"

Tinulungan agad ako ng mga waiter. They called an ambulance at wala pang dalawang minuto ay dumating na ito.

What is happening?

Natataranta ako pero pilit kong kinakalma ang sarili ko. I want to think positive. It's alright. Nahimatay lang siya. There's nothing serious.

Bitbit ko ang slingbag ko at phone and car key ni shingshnagshung saka ako sumama sa ambulance.

"Is he okay? Tell me please..." nanginginig ang mga kamay ko.

Wala pang ilang minuto ay nakarating kami sa pinakamalapit na hospital.

Mabilis akong bumaba. Ibinaba rin si shingshnagshung na sakay sa stretcher. Nakasunod lamang ako sa kanila hanggang sa loob.

"Sorry, Miss, maghintay nalang po kayo sa labas."

Hindi ako pinapasok sa loob. I sat at the bench in the hallway. Pero tumayo din ako dahil hindi ako mapakali. This is not happening. He's fine, right?

Patuloy ang panginginig ng mga kamay ko. Parang bigla ay gulung gulo ang isip ko. Natatakot ako dahil wala akong idea kung may sakit ba si Daryl or what. Pero napansin ko na kanina na parang mukha siyang pagod. Maybe it's overfatigue? Sana ganoon lang.

Ilang minuto rin ang hinintay ko bago lumabas ang doctor na tumingin kay shingshangshung.

"You are the family?"

Tumango na lamang ako.

"Didiretsahin na kita. He needs to stay in the hospital. His situation is getting worse. I need to talk to his parents to ask for their consent."

"Wait, what's happening?" Naguguluhan ako. Ano bang sinasabi niya.

Kumunot ang noo niya. "You're not aware of his situation?"

"What do you mean..."

"The patient has a stage 3 cancer."

From that moment, I froze. Parang tumahimik ang buong paligid. Para bang nabingi ako pero paulit ulit kong naririnig ang word na cancer.

No...

"I'm sorry but I need to talk to his parents as soon as possible. I have to go."

Nakaalis na ang doctor pero nanatili akong nakatayo. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hindi ko alam kung paano ako kikilos. Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko.

Why...

Kusang tumulo ang luha ko. This is not happening. Sana panaginip lang 'to. He's a great guy but why? Sa dinami dami, bakit siya pa? Napakabuti niyang tao.

Bigla ay nagflashback lahat sa isip ko iyong mga sinasabi niya sa akin..

Is that the reason kaya sinasabi niya sa akin na hayaan ko lang siyang mahalin ako at gawin ang mga bagay na magpapasaya sa akin? Kaya ba... kaya ba he asked me na paminsan minsan ay mag-dinner kami sa labas or mag-date kami? Kaya ba.... kaya ba he's not expecting anything from me?

Napahagulhol ako. I don't want to think na mawawala si Daryl. No, please. Huwag. He don't deserve this. People like him should live longer.

What should I do? Pakiramdam ko ay pinagbagsakan ako ng langit at lupa. He's a great friend. He's like a family to me and it really hurts to know his situation.

Bakit hindi man lang niya sinabi sa akin ang kalagayan niya? Why...

Wala siyang ibang ginawa kundi pasayahin ako. He always makes me feel that I'm precious. He always make sure that I'm happy. Pero ako, ni minsan hindi ko man inisip kung okay lang ba siya, kung masaya ba siya, kung... kung...

I burst out into tears. Sana talaga, panaginip nalang 'to. Siguro iniisip ng iba na OA ako, pero no, nasasaktan ako. He's been so good to me. Palagi nalang niyang iniisip ang kapakanan ko that I never did for him.

Tinatagan ko ang sarili ko. I opened his phone to look for contacts of his family. To tell them what happened.

Don't worry, Daryl, I"ll be on your side. I will stay with you. Kung wala kang ginawa kundi isipin ang kasiyahan ko, now, it's my turn to do it the same with you.