In vino veritas
Εν οίνω η αλήθεια.

Πλίνιος ο Πρεσβύτερος

~~~

«ΠΩΣ; ΜΑ... ΠΩΣ, ΠΩΣ ΕΊΝΑΙ δυνατόν;» ρωτάω απόλυτα σοκαρισμένη. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν γίνεται να σκοτώθηκε ο Καρλ. Κάποιος μας κοροϊδεύει.

«Δεν ξέρω λεπτομέρειες Φραν. Και εγώ πριν... πριν το έμαθα» λέει και χαιδεύει την μέση μου απαλά.

«Δεν τον βρήκαν; Αυτόν που τον χτύπησε εννοώ» τον ρωτάω και περιορίζομαι σε ένα απλό ανασήκωμα των ώμων του. «Εσύ πως το έμαθες;»

«Ο πατέρας σου το είπε στον δικό μου, αμέσως μαθεύτηκε σε όλη την πόλη, Φραν. Ακόμη και στις ειδήσεις το είπαν, ήταν άσχημο» απαντάει ψιθυριστά χωρίς να με κοιτάει.

Για ακόμη μια φορά ένας τρελός χαμός επικρατεί στο μυαλό μου. Δεν μπορώ με τίποτα να βγάλω άκρη και όσο... όσο προσπαθώ να το ξεμπερδέψω αυτό το τεράστιο κουφάρι, όλο και περισσότερο μπλέκομαι.

«Τι σκέφτεσαι;» η φωνή του ξεχωρίζει πάνω από όλες τις σκέψεις μου. Τον κοιτάζω.

«Ποιος νομίζεις ότι το έκανε;» ξεφουρνίζω κάνοντάς τον να ανακαθίσει και να κοιτάξει έξω από το παράθυρο.

«Πιστεύεις ότι το έκανε κάποιος συγκεκριμένος;»

«Πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο»

«Τι εννοείς;»

Ξεφυσάω. «Ο Καρλ σήμερα το πρωί μας είπε ότι... ότι τον πήρε τηλέφωνο χθες τα χαράματα ο Τζέισον»

«Και; Τι με αυτό;»

Κοιτάζω και εγώ προς το παράθυρο. «Όταν θες να καλύψεις κάτι, κάνεις τα πάντα για να μην μαθευτεί τίποτα, Ντέιβιντ»

Σουφρώνει τα φρύδια του. «Φραν, εννοείς ότι...;»

«Ναι Ντέιβιντ. Το σκέφτηκα. Αρκετές φορές. Και όλα οδηγούν σε αυτό»

Σηκώνεται όρθιος. «Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση» σχεδόν φωνάζει. «Δεν έχει κανέναν λόγο να τον σκοτώσει ο Τζέισον. Δεν μπορώ καν να...» περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και κάνει γύρους στο δωμάτιο. «Καταλαβαίνεις ότι τον κατηγορείς για...» έρχεται πιο κοντά μου «για φόνο;» λέει το τελευταίο ψιθυριστά και ανασηκώνομαι.

«Συγγνώμη, εσύ ήσουν αυτός που είπε ότι πιθανόν να σκότωσε την Ράιλι» ψιθυρίζω και εγώ αλλά τα νεύρα φαίνονται στην φωνή μου.

«Δεν το είπα εγώ!» φαίνεται αναστατωμένος.

«Συμφώνησες με τον Καρλ, Ντέιβιντ» σηκώνομαι και εγώ όρθια αν και για λίγο τα πάντα θολώνουν γύρω μου. Κρατιέμαι από τον τοίχο αλλά ο Ντέιβιντ δεν το παρατηρεί καν. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να ηρεμήσω. «Για να πιστεύουμε και οι δύο ότι κάτι πάει λάθος μαζί του, τότε σίγουρα κάτι έχει γίνει, δεν το νομίζεις;» ρωτάω και δεν απαντάει. Μου έχει γυρίσει την πλάτη και στηρίζεται στην τουαλέτα μου και με τα δύο του χέρια. «Για ποιόν λόγο αντιδράς τόσο περίεργα;»

Του ξεφεύγει ένα γελάκι. «Η δική μου συμπεριφορά είναι περίεργη; Καταλαβαίνεις λίγο πόσο σκατά είναι η κατάσταση; Πόσο πολύ έχει ξεφύγει όλη αυτή η μαλακία; Φραν, έχουν σκοτωθεί δύο άτομα»

Σταυρώνω τα χέρια μου και κοιτάζω την αντανάκλασή του στον καθρέφτη. Τα πόδια μου δεν μπορούν να με στηρίξουν, οπότε κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού. Δεν του μιλάω για λίγο. Δεν κοιτάω καν προς το μέρος του.

«Τι θα κάνουμε;» ρωτάω μετά από λίγο. Γυρνάει και στηρίζεται στο έπιπλο. Σταυρώνει τα χέρια του και ξεφυσάει. «Είμαστε οι δύο μας σε αυτό» του υπενθυμίζω και γυρνάει το βλέμμα του πάνω μου.

«Δεν ξέρω, Φραντσέσκα» φαίνεται πραγματικά μπερδεμένος και εξαντλημένος.

«Έλα εδώ» του δείχνω το κρεβάτι δίπλα μου αλλά δεν κουνιέται. «Σε παρακαλώ» ψιθυρίζω χτυπώντας τη θέση δίπλα μου.

Με πλησιάζει με αργά βήματα και κάθεται ακριβώς δίπλα μου. Ανάβω το φωτιστικό που έχω στο κομοδίνο και γυρνάω προς το μέρος του. Το δωμάτιο φωτίζεται αρκετά και παρατηρώ ότι τα μάτια του είναι κατακόκκινα.

Χαϊδεύω το πρόσωπό του. «Είμαστε οι δύο μας Ντέιβιντ» ψιθυρίζω. Το χέρι του αγγίζει απαλά το μπούτι μου και η μόνη σκέψη που υπάρχει μέσα στο μυαλό μου είναι να τον φιλήσω αλλά να μην σταματήσω για κανέναν και για τίποτα.

Καθαρίζει τον λαιμό του όταν καταλαβαίνει ότι σχεδόν κοντεύω να πέσω πάνω του. Με παίρνει στην αγκαλιά του και εγώ σκαρφαλώνω πάνω στα πόδια του. Αυτή η απότομη κίνηση με ψιλοζαλίζει και στέκομαι για λίγο ακίνητη.

«Είσαι εντάξει;» ρωτάει σχεδόν αμέσως και με πιάνει από τους ώμους. Του γνέφω και τον κοιτάζω. Πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά του και αφήνω ένα απαλό φιλί. Δεν προλαβαίνω να πω κάτι άλλο, ο ίδιος του είναι αυτός που με τραβάει ακόμη περισσότερο προς το μέρος του ξαναφιλώντας με. Τα χείλη του ρουφάνε τα δικά μου, τα δόντια του με δαγκώνουν ελαφρώς και τα χέρια του κατεβαίνουν στο κορμί μου κάνοντάς με να πάρω φωτιά.

«Ντέιβ...» αναστενάζω ανάμεσα από τα φιλιά του και σχεδόν αμέσως κάνει λίγο πίσω.

«Όλα εντάξει;» ρωτάει για ακόμη μία φορά. «Το θες αυτό;» γνέφω ανήμπορη να μιλήσω.

«Κάνε με να ξεχαστώ» ψιθυρίζω στον λαιμό του και βάζω τα χέρια μου κάτω από την μπλούζα του.

Αμέσως η ανάμνηση από την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα έρχεται στο μυαλό μου και χαμογελάω ασυναίσθητα.

«Είσαι σίγουρη;»

«Με έχεις ρωτήσει 13 φορές, Ντέιβ» χαχανίζω και χαϊδεύω το γυμνό του στέρνο. Φαίνεται ότι έχει άγχος, πολύ περισσότερο και από εμένα που είναι η πρώτη μου φορά.

«Θέλω να είσαι σίγουρη, μωρό μου» μου αφήνει φιλιά στο στήθος ανεβαίνοντας στον λαιμό και ύστερα στο στόμα μου. «Θέλω να είναι όλα τέλεια στην πρώτη σου φορά, να μην έχεις καμία δεύτερη σκέψη» ψιθυρίζει και βάζει μια τούφα των μαλλιών μου πίσω από το αφτί μου.

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη δική του μέση. «Εφόσον είναι μαζί σου, είναι όλα τέλεια, Ντέιβ» λέω με τη σειρά μου κατακόκκινη από ντροπή.

Απομακρύνεται από πάνω μου και ύστερα από λίγο επιστρέφει βάζοντας προφυλακτικό. Νιώθω τα χέρια μου παγωμένα και ιδρωμένα ταυτόχρονα και απλά στέκομαι ακίνητη σαν αγγούρι κοιτώντας τον.

«Είσαι εντάξει;» ρωτάει ξανά και γνέφω αγχωμένη. Πέφτει πάλι πάνω μου και εγώ τυλίγω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του. «Είσαι υπέροχη, μωρό μου» τον ακούω να λέει και αμέσως βγάζω μια μικρή κραυγή. Τα χείλη του πάνω στα δικά μου με κάνουν να ησυχάσω. «Εντάξει, μωρό μου;» σταματάει και με κοιτάει φοβισμένος.

Κουνάω θετικά το κεφάλι μου και τον αφήνω να συνεχίσει αυτό που έκανε όσο μου ψιθυρίζει πόσο πολύ με θέλει και πόσο πολύ τέλεια είμαι...

«Τι σκέφτεσαι τώρα;» η φωνή του με ξυπνάει από τον λήθαργο.

«Ε...τίποτα, τίποτα» κοιτάζω έντονα τα χείλη του. «Δεν σκέφτομαι τίποτα» χαμογελάω μόνη μου και κάνει ακριβώς το ίδιο.

Τη στιγμή που πάω να τον ξαναφιλήσω, χτυπάει διακριτικά η πόρτα του δωματίου μου. Αμέσως πετάγομαι από πάνω του και ξαπλώνω στο κρεβάτι κάτω από την λεπτή κουβέρτα, ενώ εκείνος σηκώνεται με ταχύτητα όρθιος.

Η πόρτα ανοίγει και το κεφάλι του Χάρρυ ξεπροβάλει. «Ενοχλώ;» ρωτάει και του κάνω νόημα να μπει μέσα. Ακόμη η ανάσα μου η ανάστατη με αυτά που έκανα, και σκεφτόμουν, πριν με τον Ντέιβ. Τον κοιτάζω πίσω από τον ώμο του Χάρρυ και κρατιέμαι να μην γελάσω βλέποντας τα μάγουλά του κατακόκκινα.

«Έχεις πυρετό;» μου βάζει το παγωμένο του χέρι ο Χάρρυ στο μέτωπο και πετάγομαι μέχρι πάνω.

«Όχι, γιατί το λες αυτό; Μια χαρά είμαι»

«Είσαι κατακόκκινη!»

Γουρλώνω τα μάτια μου και ακούω τον Ντέιβιντ να πνίγεται με το σάλιο του. Ο Χάρρυ μας κοιτάζει και τους δύο αρκετές φορές και μετά χαμογελάει πονηρά. «Μήπως διέκοψα κάτι;» ρωτάει με σηκωμένο φρύδι.

«Όχι, απλά μιλούσαμε» επεμβαίνει ο Ντέιβ και έρχεται να στηριχτεί δίπλα στο παράθυρο.

Προσπαθεί να κρύψει το γελάκι του ο Χάρρυ και εγώ τον τσιμπάω στο πλευρό κάνοντάς τον να πεταχτεί μέχρι πάνω. Με κοιτάζει απολογητικά. «Είσαι καλά;» πιάνει το χέρι μου και αμέσως καταλαβαίνω ότι το κλίμα βαραίνει.

«Ναι, Χάρρυ, αλήθεια. Είμαι πολύ καλά. Απλά... απλά έτυχε αυτό, δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο»

Κουνάει το κεφάλι του. «Το ξέρω, Φράνι. Σε πιστεύω» με αγκαλιάζει και ανατριχιάζω ακουμπώντας την κρύα του επιδερμίδα. «Όμως ξέρω πόσο σε έχει επηρεάσει η όλη κατάσταση» μου λέει όταν απομακρύνεται και αποφεύγω το βλέμμα του. Το βλέμμα μου εντοπίζει το ημερολόγιο της Ράιλι που διάβαζα πριν έρθει ο Ντέιβ και αργά αργά το σπρώχνω κάτω από την κουβέρτα χωρίς να το δει ο Χάρρυ. «Μου υπόσχεσαι ότι όταν ξανακάνεις μπάνιο δεν θα είσαι μόνη σου;» ρωτάει πειραχτικά και γελάω. «Θα έρχομαι εγώ να κάνουμε μαζί μπάνιο, δεν έχω κανένα απολύτως θέμα» προσπαθεί να φτιάξει λίγο την διάθεσή μου και όντως το καταφέρνει.

«Ω σκάσε!» τον σπρώχνω γελώντας. Ο Ντέιβ φαίνεται να μην παρακολουθεί καθόλου τη συζήτηση. Είναι αφηρημένος και κοιτάζει έξω από το παράθυρο.

«Ο Τζέισον;» πετάγεται ξανά ο φίλος μου. «Δεν ήρθε;» ρωτάει και κοιτάζω τον Ντέιβιντ.

«Δ-δεν ξέρω» λέω τελικά εγώ. «Δεν μίλησα μαζί του. Εσύ, Ντέιβ;» ρωτάω και τελικά γυρνάει να μας κοιτάξει.

«Όχι»

«Α καλά» ανακάθεται ο Χάρρυ. «Μπορεί ακόμη να κοιμάται ο μπούφος. Χθες αφού φύγατε ήπιε κυριολεκτικά ό,τι βρήκε μπροστά του» βγάζει το κινητό του από την τσέπη. «Έλεγε και πολλές βλακείες γενικά χθες. Φαίνεται και αυτός επηρεάστηκε άσχημα με τον θάνατο της Ράιλι»

Αμέσως κοιταζόμαστε με τον Ντέιβ.

«...Βέβαια δεν λέω, όλους μας πείραξε, προφανέστατα» συνεχίζει την πάρλα ο Χάρρυ κοιτώντας κάτι πολύ έντονα στην οθόνη του κινητού του. «Αλλά εντάξει ρε φίλε, για ποιόν λόγο να ρίξω όλο το φταίξιμο πάνω μου και να λέω ότι εξαιτίας μου σκοτώθηκε;» ανασηκώνομαι ταραγμένη στα λόγια του.

«Τ-τι εννοείς Χάρρυ;»

Ξεφυσάει. «Πιστεύει ότι εκείνος είναι ο λόγος που η Ράιλι σκοτώθηκε. Αλλά δεν βγάζει κανένα νόημα όλο αυτό. Του το έλεγα και χθες. Πως είναι δυνατόν να φταίει αυτός επειδή η άλλη σκόνταψε και έπεσε στο μπάνιο;» κουνάει το κεφάλι του και βάζει να παίξει ένα παιχνίδι. «Μάλλον ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί της για να νομίζει ότι αυτός φταίει... Τέλος πάντων» σηκώνει το κεφάλι του και μας κοιτάει. «Τι πάθατε καλέ;» και οι δύο έχουμε μείνει παντελώς ακίνητοι. «Παιδιά;»

«Χάρρυ» ο Ντέιβ κοιτάζει πρώτα εμένα και μετά εκείνον. «Ο Τζέισον έλεγε... ότι εκείνος φταίει για τον θάνατο της Ράιλι;»

Ο Χάρρυ γνέφει. «Συνέχεια. Μόνο αυτό έλεγε βασικά. Έλεγε συνέχεια ότι δεν έπρεπε και δεν έπρεπε...»

«Τι δεν έπρεπε;» σχεδόν πέφτω πάνω του.

«Δεν ξέρω» μας κοιτάζει και τους δύο σαν να έχουμε τρελαθεί. «Ήταν πιωμένος, δεν έδινα σημασία σε αυτά που έλεγε προφανώς. Όλοι όταν πίνουμε λέμε μαλακίες, σωστά;» ρίχνει ένα γελάκι στο τέλος της πρότασης.

Συνεχίζει ο Χάρρυ να μιλάει μόνος του λέγοντας για ένα πάρτι που θα γίνει αυτές τις μέρες και που πρέπει οπωσδήποτε να πάμε γιατί αν δεν πάμε θα μας κοροϊδεύει και το παρδαλό κατσίκι, αλλά δεν τον πολυακούω.

Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι ο Τζέισον δεν είναι τελικά τόσο αθώος όσο δείχνει.

Κοιταζόμαστε φευγαλέα με τον Ντέιβιντ.

Αν πριν είχα μια μικρή υποψία, πλέον είμαι σχεδόν σίγουρη. Παρότι και μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει ναυτία, όλα βγάζουν νόημα πλέον.

Ο Τζέισον σκότωσε την Ράιλι.

~~~

Δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμη.

Να είστε προετοιμασμένοι.

Φιλακιαααα❤️