Όλγα

Ο έρωτας φιλενάδα είναι σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης, πουλάκια τιτιβίζουν, λουλούδια ανθίζουν. Οι απαλές, κρύες ηλιαχτίδες στέλνουν ένα κύμα ζεστασιάς στο κρύο σου πρόσωπο, τα ευωδιαστά αρώματα της φύσης κατακλύζουν όλο σου το κορμί.

Τρίβω το πρόσωπο μου στο ζεστό μαξιλάρι και χαμογελάω αμυδρά. Τις νιώθω αυτές τις ακτίνες φωτός πάνω μου, δε με ενοχλούν αλλά με αναγκάζουν να ξυπνήσω, και είναι τόσο καλό το όνειρο για να το αφήσω πίσω μου, τόσο μα τόσο καλό. 

Ξυπνάς στην αγκαλιά εκείνου που αγαπάς, φέρνεις στον νου σου κάθε λεπτό της προηγούμενης νύχτας και τότε καταλαβαίνεις γιατί λένε ότι πρέπει να γίνει με τον κατάλληλο και την κατάλληλη στιγμή. 

Ανοίγω αργά αργά τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι ένα γαλήνιο πρόσωπο, ένα πρόσωπο που αγαπώ. Τα χείλη του μισάνοιχτα φαίνονται ξερά, τα βλέφαρα του κλειστά κάνουν μικρές συσπάσεις. Ελπίζω να βλέπει το πιο όμορφο όνειρο, το πιο ξεχωριστό. Ελπίζω να ονειρεύεται εμένα, όπως εγώ αμέτρητα βράδια ονειρεύτηκα εκείνον.

Την πρώτη σου φορά θα την θυμάσαι για πάντα, όσα χρόνια και αν περάσουν , όσοι εραστές και αν κατακτήσουν το κορμί σου, η ανάμνηση θα είναι εκεί να σου υπενθυμίζει την πρώτη σου επιλογή, που για μερικούς μάλιστα είναι και η παντοτινή.

Σηκώνω διστακτικά το χέρι μου και αγγίζω απαλά το ξυρισμένο μάγουλο του Στέλιου. 

Ο Στέλιος ήταν ο πρώτος μου.

Ο Στέλιος είναι η επιλογή μου.

Ο Στέλιος θα είναι ο μοναδικός μου. 

Χθες το βράδυ ήταν τέλεια. Ο τρόπος με τον οποίο με φιλούσε.. ο τρόπος με τον οποίο με άγγιζε.. δεν πίστευα τι συνέβαινε και ακόμη δηλαδή δεν το έχω εμπεδώσει. Του έδωσα το πιο αθώο κομμάτι του εαυτού μου και αυτό δεν ήταν η παρθενιά μου, αλλά η ψυχή μου. Αγάπησα την ένωση μας, αγάπησα το σώμα του. Και αυτός με την σειρά του έκανε έρωτα στο δικό μου. Άραγε σε πόσα σώματα μπορείς να κάνεις έρωτα? Πόσα μπορείς να λατρέψεις με τον τρόπο που ο Στέλιος με λάτρεψε χτες? Σε πόσους μπορείς να δοθείς?

Αναδεύομαι ελαφρά στην αγκαλιά του και πλησιάζω τα χείλη μου στο μέτωπο του. 

Ζω το απόλυτο.

Ζω το ανυπέρβλητο. 

Και όχι μόνο ζω το όνειρο, αλλά ξυπνάω και δίπλα σε αυτό.

Νιώθω το χέρι του Στέλιου να κουνιέται ελαφρά πάνω στην κοιλιά μου. 

Χαμογελάω ευτυχισμένα. 

Ξύπνησε το μωρό μου. 

"Μμμ βανίλια" η βαριά του φωνή στέλνει ένα ρίγος στο γυμνό σώμα μου. 

Αυτό είναι το άρωμα μου!

Το έχει προσέξει?

"Καλημέρα" μου λέει και κολλάει το σώμα μου πάνω στο δικό του. Στήθος στο στήθος, καρδιά στην καρδιά. "Πώς κοιμήθηκε η μικρή μου?" με ρωτάει με μάτια κλειστά και σουφρώνει τα χείλη του για να τον φιλήσω. 

Αχ Θεέ μου!! 

Μα πόσο γλύκας μπορεί να είναι κάθε φορά που ξυπνάει? 

Πόσο?

Λατρεύω.

Απλά λατρεύω.

"Καλημέρα" του νιαουρίζω και τυλίγω το ελεύθερο πόδι μου γύρω από την γυμνή του μέση, διότι το άλλο είναι μπλεγμένο ανάμεσα στα πόδια του Στέλιου. Με αυτόν τον τρόπο βέβαια ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος του σώματος του πιέζεται απαλά στην κοιλιά μου. Κάποιος μάλλον ξύπνησε με ορέξεις.. 

"Γιατί δεν με φιλάς?" το αγόρι μου γκρινιάζει ελαφρά και σμίγει τα πλούσια μαύρα φρύδια του σε ένδειξη δυσαρέσκειας. "Θέλω φιλάκι για να ανοίξω τα μάτ-"

Κολλάω απότομα τα χείλη μου στα δικά του και του δίνω αυτό για το οποίο με παρακαλάει. 

Όχι πείτε μου, εσείς θα μπορούσατε να του αντισταθείτε?

Ο Στέλιος βογκάει ελαφρά μέσα στο στόμα μου και τυλίγει τα χέρια του γύρω από το σώμα μου. Με φιλάει με πάθος, με φιλάει διεκδικητικά και στο μυαλό μου πετάγονται εικόνες από χτες το βράδυ. Ήταν κάτι παραπάνω από τέλειος, ήταν μοναδικός. 

"Πονάς?" με ρωτάει ανάμεσα στο καυτό φιλί μας και με μια απαλή κίνηση με φέρνει από κάτω του. Ανοίγω διάπλατα τα πόδια μου για να βολευτεί ανάμεσα τους και περνάω τα χέρια μου μέσα από τα ανακατεμένα του μαλλιά. 

Η αλήθεια είναι ότι πονάω. Σε αντίθεση με χτες, σήμερα νιώθω μικρά τσιμπηματάκια ανάμεσα στα μπούτια μου, αλλά αν είναι να το κάνουμε ξανά.. 

Χαμογελάω πονηρά.

"Τσου" του απαντώ και δαγκώνω το κάτω χείλος του. Χτες βίωσα τον καλύτερο οργασμό που είχα μέχρι στιγμής στην ζωή μου και θέλω να τον ζήσω ξανά, θέλω να τον ζήσω ξανά με τον Στέλιο.. τον Στέλιο μου.

Το μελαχρινό αγόρι σταματάει απότομα το φιλί μας, απομακρύνεται ελάχιστα από τα χείλη μου και ανοίγει διάπλατα τα μάτια του. Για πρώτη φορά από την ώρα που ξύπνησα δίπλα του τα δυο μαύρα κουμπιά που αγαπώ με κοιτούν βαθιά και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. 

Είναι όνειρο.

Είναι το όνειρο μου.

Ο Στέλιος, εγώ, εμείς, στο κρεβάτι, μαζί, είναι το όνειρο μου που έγινε πραγματικότητα. Είμαι τόσο μα τόσο τυχερή, είμαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη που αδυνατώ να το διαχειριστώ. Τα χέρια μου τρέμουν πάνω στα απαλά μάγουλα του, τα μάτια μου βουρκώνουν. Θέλω να κρατήσει για πάντα αυτή η στιγμή, γίνεται?

"Δεν ξέρω αν το παρατήρησες αλλά.." ο Στέλιος πιέζει το.. το.. το παστελάκι του.. στην κοιλίτσα μου. "Θέλεις να πηδηχτούμε ξανά?" 

Γελάω 

Γελάω ευτυχισμένη.

Γελάω ευτυχισμένη με το πόσο ρομαντικός δεν είναι. 

"Πρέπει να σε στρώσω" του ψιθυρίζω τα μελλοντικά μου σχέδια πνίγοντας ένα γελάκι και φιλάω πεταχτά τα χείλη του. 

"Και εγώ να σε γαμήσω" ο Στέλιος προσπερνάει την προηγούμενη δήλωση μου και κρύβει το πρόσωπο του στο στήθος μου. 

Μμμ..

Κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι στην αίσθηση που μου προκαλεί. Είναι τόσο υπέροχος, τα χείλη του αφήνουν γλυκά φιλιά σε όλο μου το δέρμα, στα στήθη μου, στις θηλές μου, στην κοιλιά μου.. 

Λατρεύω να με φιλάει. 

Λατρεύω να με αγαπάει.

"Τι είναι αυτό μικρή?" νιώθω την γλώσσα του Στέλιου να γλείφει το ασημένιο μέταλλο που κοσμεί τον αφαλό μου και ασυναίσθητα γαργαλιέμαι.

"Σε ανάβει?" η φωνή μου ακούγεται σαν ψίθυρος, τα χέρια μου τραβούν ελαφρά τα ίσια του μαλλιά. 

Αχ, ας πει ναι, σε παρακαλώ..

"Η ελίτσα περισσότερο αλλά και το σκουλαρίκι δεν-"

Παγώνουμε

Παγώνουμε και οι δύο.

"Τι ήταν αυτό?" αναρωτιέμαι φωναχτά και ανοίγω απότομα τα μάτια μου. Στρέφω το βλέμμα μου στο μέρος που κοιτάει ο Στέλιος και.. σμίγω τα φρύδια μου σε απορία. 

Πώς ακριβώς έπεσε στο πάτωμα το κλειδί που ήταν μέσα στην κλειδαριά?

"ΣΤΕΛΙΟ ΞΕΡΕΙΣ ΜΗΠΩΣ ΠΟΥ-"

Η πόρτα ανοίγει διάπλατα και στο δωμάτιο εισέρχεται απροειδοποίητα η Ζωή. Η φίλη μου σταματάει την πρόταση της αμέσως μόλις τα πράσινα μάτια της διασταυρωθούν με τα γαλάζια δικά μου και με κοιτάει με το πιο εξαγριωμένο βλέμμα που διαθέτει.

"ΠΟΥ ΤΟ ΒΡΗΚΕΣ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΈΝΟ?" ο Στέλιος σηκώνεται απότομα από το κρεβάτι και- ω Θεέ μου!

Κουκουλώνομαι απευθείας με το γκρι σεντόνι. 

Είναι γυμνός, τι νομίζει ότι κάνει?

"ΚΑΛΑ ΡΕ ΕΙΣΤΕ ΗΛΙΘΙΑ? ΠΑΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΆ?" η Ζωή δίνει πόνο με την τσιριτχτή φωνή της. "ΣΤΕΛΙΟ ΝΤΥΣΟΥ, ΌΛΓΑ ΣΉΚΩ. ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΣΕ ΨΑΧΝΟΥΝ ΌΛΗ ΜΈΡΑ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕΙΣ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΣΟΥ? ΚΑΙ ΕΣΥ ΡΕ ΣΤΕΛΙΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΤΑΘΕΡΟ?"

Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου. 

Η.. η καρδιά μου. 

Οι.. οι γονείς μου. 

Τους είχα ξεχάσει εντελώς αυτούς!

"ΤΙ ΩΡΑ ΕΊΝΑΙ?" ρωτάω έντρομη και πετάω το γκρι σεντόνι από πάνω μου. 

Θα με σκοτώσει. 

Αν με βρει ο μπαμπάς.. θα με σκοτώσει. 

Μα γιατί δεν χτύπησε και αυτό το ξυπνητήρι? 

Πού στο διάολο είναι το ηλίθιο το κινητό μου?

Γαμώτο!

"4 και μισή το απόγευμα" η Ζωή μου πετάει ένα μαύρο πουκάμισο και το πιάνω στον αέρα. "Σε ψάχνουν από τις 10 το πρωί. Και πίστεψε με πήγαν παντού, στου Στέφανου, στης Μυρτούς, στης Ράνιας, στης Δανάης, στου Δημήτρη, εδώ.. ναι! Μέχρι και εδώ ήρθαν αλλά ευτυχώς δεν τους άνοιξε κανείς!"

Ευτυχώς Παναγιά μου, ευτυχώς δεν λες τίποτα. Αν με έβλεπε ο πατέρας μου σε αυτήν την κατάσταση θα με έστελνε εσωτερική σε κολλέγιο στην Ελβετία. Μέχρι τα Χριστούγεννα δέχονται καινούριους μαθητές, μου το έχει επισημάνει πολλές φορές και τον έχω κάτι παραπάνω από ικανό να κάνει την απειλή του πράξη. 

"Ξέρεις πού είναι τώρα?" την ρωτάω και ταυτόχρονα φοράω το πουκάμισο του Στέλιου για να καλύψω την γύμνια μου. 

Πόσες κλήσεις να βρω άραγε στο κινητό μου? Ο Γιώργος μου το έχει πει, στις 100 αναπάντητες θα μου κλείσει εισητήριο για Ζυρίχη.

"Στους δρόμους, σε ψάχνουν ακόμη" η Ζωή με ενημερώνει για τις εξελίξεις και ταυτόχρονα γυρνάει από την άλλη για να μην βλέπει τον αδερφό της γυμνό και.. και.. και.. εμ.. 

Αυτό το παστελάκι του δεν πτοείται με τίποτα?

Δεν πέφτει ποτέ?

Ούτε όταν ο κόσμος καίγεται?

"Ντύσου να σε πάω σπίτι" μου λέει απογοητευμένος ο Στέλιος και αρπάζει ένα καθαρό εσώρουχο από την ντουλάπα του. 

Αμέσως ένα διάπλατο χαμόγελο εξαπλώνεται στο πρόσωπο μου. 

Άκουσα καλά?

Θέλει να με πάει σπίτι?

Τον λατρεύω.

"Θα πεις στον πατέρα μου για εμάς?" οι λέξεις ξεγλιστρούν χωρίς να το καταλάβω από μέσα μου. Καλά δηλαδή δεν είχα πρόβλημα, θα του το έλεγα εγώ, αφού πατούσα και ένα κλάμα για να με λυπηθεί και να σταματήσει τις αγριοφωνάρες του, αλλά.. εντάξει όπως και να το κάνεις θα έχει άλλη βαρύτητα η παρουσία του αγοριού μου δίπλα μου εκείνη την δύσκολη στιγμή.

"Πας καλά?" ο Στέλιος σπρώχνει όπως όπως την Ζωή για να βγει έξω από το δωμάτιο του. "Να του πω τι ακριβώς? Ότι μαστουρώσαμε και στο καπάκι πηδηχτήκαμε και ξέμεινες εδώ?" το μελαχρινό αγόρι που αγαπώ κάνει την μια ερώτηση πίσω από την άλλη και κλείνει την πόρτα πίσω του.

"Όχι ακριβώς αυτό" του απαντώ εκνευρισμένη που μου θύμησε ότι τα στριφτά που είχε στο συρτάρι του δεν ήταν κανονικά τσιγάρα και -επιτέλους- βρίσκω το μαύρο στρινγκάκι μου στην βιβλιοθήκη του. Πώς κατέληξε αυτό εδώ?

"Πες του απλά ότι είμαστε μαζί και ότι στα πλαίσια της σχέσης μας από εδώ και πέρα θα περνάω κάποια βράδια σπίτι σου" προσθέτω και ψάχνω σαν μανιακή τα ρούχα και τα παπούτσια μου. 

Μα που στο διάολο είναι? 

Άνοιξε η γη και τα κατάπιε?

"Στα πλαίσια της ποιας?" η φωνή του Στέλιου ακούγεται ειρωνική. Παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου ότι σταμάτησε να ψάχνει για τα πράγματα μου ανάμεσα στα σεντόνια, και πλέον στέκεται παγωμένος μες στην μέση του δωματίου του να με κοιτάει με ένα απειλητικό βλέμμα.

Γιατί με κοιτάει με αυτόν τον τρόπο? 

Και πράγματι δεν με άκουσε πριν ή κάνει πως δεν με άκουσε?

Καρφώνω δύο απορημένα μάτια πάνω του.

Μπα, το δεύτερο το αποκλείω.

Ειδικά μετά την χτεσινή νύχτα.

"Της σχέσης μας ρε Στέλιο" του το επαναλαμβάνω πιο δυνατά αυτήν την φορά και επιτέλους βρίσκω το μπλουζάκι μου κάτω από το κρεβάτι.

Ξεφυσάω σε ένδειξη ανακούφισης.

Το παντελόνι τώρα.. 

"Δεν έχουμε σχέση" η δήλωση του Στέλιου βγαίνει κοφτή με μια πνοή από το στόμα του. 

Εμ..

Σηκώνομαι αργά αργά από το πάτωμα και τον κοιτάζω με ένα ξεκάθαρο βλέμμα καχυποψίας βαθιά μες στα μαύρα του μάτια. 

Όταν λέει ότι δεν έχουμε σχέση.. τι εννοεί?

"Και χτες τι κάναμε?" τον ρωτάω φαινομενικά ήρεμη. Φαινομενικά πάντα γιατί μέσα μου νιώθω κάτι να φουντώνει. Σαν μια καυτή, υγρή λάβα που ξεκίνησε σιγά σιγά να βράζει. Σαν ένα ηφαίστειο που βρυχάται λίγο πριν την έκρηξη. 

Ο Στέλιος ανασηκώνει τα χέρια του στον αέρα σαν να με ρωτάει.. όντως τώρα? και αμέσως μετά τα αφήνει να πέσουν ξανά πλάι στο γυμνό, καλλίγραμμο σώμα του. 

Ναι, έκρηξη θα συμβεί. 

Είμαι σίγουρη.

"Πηδηχτήκαμε ρε Ολγάκι!" μου λέει το αγόρι μου με φανερή ενόχληση τόσο στην φωνή του όσο και στο πρόσωπο του. "Σε έριξα στο κρεβάτι, έσκισα το παρθενικό μουνάκι σου στα δύο και όλο το βράδυ σου έβγαζα τα μάτια!"

Καλά με δουλεύει?

Παίζουμε με τις λέξεις τώρα?

Τι συζητάμε ακριβώς?

"Χτες Στέλιο σου έδωσα την πρώτη μου φορά" του μιλάω αργά και σταθερά για να μην χρειαστεί να επαναλάβω τα λόγια μου. "Σου έδωσα όλο μου το είναι, σου έδωσα ότι πολυτιμότερο είχα μέσα μου, σου έδωσα τα πάντα μου" διορθώνω το προηγούμενο άσεμνο λεξιλόγιο του και δίνω στον χτεσινό έρωτα μας την περιγραφή που του ταιριάζει. 

"Και που κολλάει αυτό στην συζήτηση μας?" απορεί ο μελαχρινός γόης που στέκεται στο μισό μέτρο απέναντι μου. Και δεν απορεί μόνο αυτός, απορώ και εγώ. Διότι πραγματικά δεν έχω καταλάβει.. 

Τι σήμαινε το χτεσινό βράδυ για τον Στέλιο?

Τι σημαίνει για αυτόν η συζήτηση που κάνουμε τώρα?

Τι θα σημαίνει για εμάς η μελλοντική μας σχέση?

"Τι νομίζεις ότι θα γίνει από εδώ και πέρα δηλαδή?" κάνω ένα βήμα πιο κοντά του και κλείνω την ελάχιστη απόσταση που είχαμε μεταξύ μας. "Πώς θα συνεχίσουμε?" τον ρωτάω με μια μείξη απογοήτευσης και πικρίας στην χροιά της φωνής μου.  

Διότι.. εγώ χτες.. εγώ χτες του έδωσα τον έρωτα μου.. του έδωσα την αγάπη μου.. του έδωσα την ψυχή μου.. του έδωσα την καρδιά μου.. και αυτός.. αυτός σκοπεύει να την κρατήσει μαζί με άλλες τόσες? Εξακολουθεί να μην θέλει αποκλειστικότητα δηλαδή? 

"Ποιος σου είπε ότι πρέπει απαραίτητα να συνεχίσουμε σε σχέση? Δεν μπορούμε να πηδιόμαστε αλλιώς?" πλέον ο Στέλιος με κοιτάει με δυο σχιστά μαύρα μάτια. Ο τόνος του φανερώνει θυμό, το ύφος του υποτίμηση. Υποτιμάει την σχέση? Υποτιμάει την σχέση μαζί μου? Και τι σημαίνει αυτό το.. αλλιώς? 

Γιατί έχω μια μικρή υποψία ότι..

Τον κοιτάω με δυο γαλάζια μάτια γεμάτα απορία, τον κοιτάω σαν να μην καταλαβαίνω τι μου λέει. Ή μάλλον όχι, δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω, είναι ότι δεν θέλω να καταλάβω τι μου λέει, γιατί αν μου λέει αυτό που μου λέει..

Τα μάτια μου βουρκώνουν. 

Τα χείλη μου τρέμουν.

Εγώ χτες του ζήτησα να με αγαπήσει. 

Δεν.. δεν θα το προσπαθήσει?

"Σκοπεύεις να κάνεις σεξ και με άλλες εκτός από εμένα δηλαδή?" δεν ξέρω από που αντλώ δύναμη και προφέρω αυτές τις λέξεις, δεν ξέρω πως καταφέρνω και στέκομαι ακόμη όρθια, γιατί τα γόνατα μου έχουν λυγίσει, η καρδιά μου έχει σταματήσει. 

Αν.. αν..

Αν μου πει ναι θα..

"Προφανώς"

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου.

Προφανώς?

ΠΡΟΦΑΝΏΣ?

ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ? 

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΜΕ ΆΛΛΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΤΕΣΙΝΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΜΑΖΙ? 

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΑΣ? 

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ? 

ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΔΗΛΑΔΗ? 

ΝΑ ΔΕΧΤΩ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ? 

ΝΑ ΔΕΧΤΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ?

ΕΙΝΑΙ.ΚΑΘΟΛΟΥ.ΣΟΒΑΡΟΣ?

"ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΑΠΌ ΤΙΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΠΟΥ ΠΗΔΑΣ?" του φωνάζω έξαλλη και τον σπρώχνω ακόμη πιο έξαλλη. "Ε? Ε ΣΤΈΛΙΟ? ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΩ ΕΓΩ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΞΈΚΩΛΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΧΤΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΦΕΡΘΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ?" συνεχίζω και να του φωνάζω και να τον σπρώχνω. Θέλω κάπως να ξεσπάσω, θέλω κάπως να τον διαλύσω, θέλω κάπως να τον πληγώσω τόσο όσο πληγώνει αυτός εμένα με τα σκληρά λόγια του. 

Αλήθεια?

Θα συνεχίσει να πηδάει άλλες?

Και.. και εγώ?

Τι θα απογίνω εγώ?

"Σταμάτα γαμώ" ο Στέλιος κάνει μια απότομη κίνηση και πιάνει τα δύο μου χέρια με το ένα δικό του. "Σταμάτα να κάνεις σαν υστερική γκόμενα και δέξου αυτό που μπορώ να σου προσφέρω ήρεμα και ωραία" μου λέει με ξεκάθαρη ένταση στο πρόσωπο του. 

Το λόγια του μαχαίρι, κόβουν την καρδιά μου στα δύο. 

Το βλέμμα του πάγος, ψύχει την ψυχή μου. 

Θεέ μου θα με τρελάνει!

Ο άνδρας αυτός θα με τρελάνει!

"Απάντησέ μου σε αυτό που σε ρώτησα" η φωνή μου βγαίνει απαιτητική από μέσα μου. "Με θεωρείς μια από τις πουτάνες σου?" τον ρωτάω πικραμένη πλέον ενώ ταυτόχρονα βάζω δύναμη και γλιστράω τα τρεμάμενα χέρια μου από το σφιχτό του κράτημα. Και δυστυχώς δεν τρέμουν μόνο τα χέρια μου. Τρέμουν τα πόδια μου, τρέμουν τα χείλη μου, τρέμει το σώμα μου ολόκληρο. Τρέμει από θυμό, τρέμει από απογοήτευση.

Εγώ.. 

Εγώ για τον Στέλιο..

Τον κοιτάω βαθιά μες στα μάτια. 

Γαλάζιο στο μαύρο.

Απελπισία στην απάθεια.

Μισώ αυτό το κρύο βλέμμα.

Μισώ την απάθεια στο πρόσωπο του.

"Μην το πας εκεί" ο Στέλιος σπάει την σιωπή που έχει απλωθεί εδώ και λίγη ώρα στον χώρο και κάνει κίνηση να με προσπεράσει. 

Όχι, δεν θα φύγει. 

Σήμερα θα τα ξεκαθαρίσουμε όλα. 

Σηκώνω αυτόματα το χέρι μου και τον σταματάω εκεί που είναι. "Νομίζεις ότι θα κάτσω να με πηδάς σαν να είμαι μια από τις πουτάνες σου και-"

"ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΌΤΙ ΈΧΕΙΣ ΑΠΌ ΤΙΣ ΆΛΛΕΣ ΓΑΜΩ?" ο Στέλιος εκνευρίζεται στην κίνηση μου και απομακρύνει με βία το χέρι μου από το μπράτσο του. Καρφώνω αμέσως το σκληρό βλέμμα μου στο οργισμένο δικό του και τον προκαλώ να συνεχίσει να μιλάει. 

Τι το διαφορετικό έχω από τις άλλες?

Δεν το είπε αυτό.. όχι.

"Ρε Ολγάκι δυο χρόνια τώρα μου την πέφτεις συνέχεια, φασώνεσαι μαζί μου πίσω από την πλάτη της κολλητής σου, φιλιέσαι με τον Δημητράκη και δεν ξέρω και εγώ με πόσους άλλους, πίνεις, καπνίζεις, μαστουρώνεις, το σκας από το σπίτι σου, μου ανοίγεις διάπλατα τα πόδια σου κάθε φορά που βρισκόμαστε μόνοι μας στον ίδιο χώρο, μου στέλνεις γυμνές φωτογραφίες, δηλαδή αν όλα αυτά δεν σε καθιστούν μια μονίμως καυλωμένη πουτάνα τι άλλο πρέπει να-"

Χαστούκι

Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο η παλάμη μου γίνεται ένα με το μάγουλο του. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα σήκωνα το χέρι μου πάνω στο πανέμορφο πρόσωπο του άνδρα που αγαπώ.. αλλά..

Ρουφάω άκομψα την μύτη μου. 

Τα δάκρυα τρέχουν βροχή στα μάγουλα μου.

Εγώ.. εγώ τον αγαπώ τόσο πολύ που.. που έχω καταπατήσει όλες μου τις αρχές.. όλα τα πιστεύω μου για εκείνον. Και αυτός με θεωρεί πουτάνα? Αλήθεια?

Τοποθετώ απότομα το χέρι μου στο πρόσωπο του και το αγκαλιάζω σφιχτά. Με αυτόν τον τρόπο ο Στέλιος βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από εμένα. Η γρήγορη ανάσα του χτυπάει πάνω στο δέρμα μου, τα χείλη του σχεδόν αγγίζουν τα δικά μου. Μόνο τα μάτια του δεν με κοιτούν, από το χαστούκι και μετά τα βλέφαρα του είναι κλειστά.

"Εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου" 

Τα χείλη μου τρέμουν πάνω στα δικά του. 

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή ταυτόχρονα με την δική του.

Του το είπα. 

Του εξομολογήθηκα τον έρωτα μου. 

Πλέον υπάρχει μόνο μία σωστή απάντηση, μόνο μία σωστή κίνηση από μέρους του. 

Φίλα με. 

Φίλα με γαμώτο, φίλα με. 

Ο Στέλιος ανοίγει απότομα τα μάτια του και αυτά καρφώνονται απευθείας στα δικά μου. Δεν με πιστεύει, το βλέπω, δεν πιστεύει τα λόγια μου, το βλέμμα του είναι ξαφνισμένο, δυο μαύρα κουμπιά ζυγίζουν την ισχύ των λέξεων μου. 

Ειλικρινά τώρα? 

Δεν το νιώθει? 

Εγώ λιώνω για εκείνον, δεν μπορεί να μην το έχει αντιληφθεί τόσο καιρό.

Απλά δεν μπορεί.

Σαν από όνειρο ο Στέλιος ξυπνάει και γουρλώνει τα μάτια του στην συνειδητοποίηση. Ή μάλλον λάθος, σαν από εφιάλτη ξύπνησε γιατί ο τρόπος που με κοιτάει.. είναι σαν να μου λέει ότι προτιμότερο θα ήταν να τον είχα σκοτώσει παρά να του αποκάλυπτα τον έρωτα μου.

Χαμογελάω με πικρία. 

Τόσο πολύ τον ενόχλησε η εξομολόγηση μου δηλαδή?

"Δεν με θες?" τον ρωτάω απεγνωσμένη σε μια ύστατη προσπάθεια να πιαστώ από κάπου, να μην χάσω και την τελευταία μου ελπίδα.. την ελπίδα για κάτι όμορφο μαζί του. 

"Σε θέλω.. απλά θέλω και άλλες" 

Η φωνή του ξεκάθαρη, το βλέμμα του απαθές. 

Μάλιστα

Απομακρύνω το χέρι μου από το πρόσωπο του και κάνω ένα βήμα πίσω.

Και πάλι μάλιστα 

"Ρε Ολγάκι.. δεν.. μην.. δηλαδή.." ο Στέλιος τραυλίζει και περνάει νευρικά το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. "Καλά δεν ήμασταν τόσο καιρό που-"

"ΕΔΩ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ?"

Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και μέσα στο δωμάτιο του Στέλιου μπαίνει ο-

Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου. 

ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΕΔΩ ΜΕΣΑ?

Ο Γιώργος με κοιτάει έντονα μες στα μάτια, αφήνει μια βαριά ανάσα να βγει κοφτά από μέσα του και αμέσως μετά επικεντρώνει το βλέμμα του στο πουκάμισο που καλύπτει την γύμνια μου. 

Ξεροκαταπίνω

Του παίρνει μισό λεπτό να επεξεργαστεί την αμφίεση μου και μόλις την συδυάσει με το ημίγυμνο κορμί του Στέλιου-

Ξεροκαταπίνω ξανά

Το μάτι του μπαμπά μου γυαλίζει επικίνδυνα πολύ, η καρδιά η δική μου χτυπάει σαν τρελή, η ανάσα του Στέλιου βγαίνει από μέσα του όσο πιο γρήγορα μπορεί. 

"ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΜΑΝΑ ΣΟΥ" ο μπαμπάς με αρπάζει απότομα από το μπράτσο και με αναγκάζει να βγω έξω από το δωμάτιο. 

Αμέσως η μαμάκα μου ανοίγει διάπλατα τα χέρια της και χώνομαι στην πιο ζεστή αγκαλιά όλου του κόσμου. "Θεέ μου ευτυχώς" μουρμουρίζει η Δώρα και με σφίγγει δυνατά πάνω της. "Ευτυχώς μωρό μου ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς.." 

Ευτυχώς τι?

Ευτυχώς που θα πεθάνω?

Γιατί ο μπαμπάς θα με σκοτώσει.

"Μην το κάνεις ξανά αυτό Όλγα μου, μη μωρό μου μη" η μαμά μου σκορπίζει ακανόνιστα φιλιά στο κεφάλι μου, η υγρασία των ματιών της μουσκεύει το μέτωπο μου. 

Κλείνω τα μάτα μου και αναστενάζω βαριά. 

Φοβήθηκε, φοβήθηκε πολύ.

"Δώρα πάρτην και πάτε σπίτι και σε λίγο που θα έρθω και εγώ θα τα πούμε ένα χεράκι με την δεσποινίδα" πρώτη φορά με τρομάζει τόσο πολύ η απειλητική φωνή του μπαμπά μου, πρώτη φορά. Και συγγνώμη.. αν η μαμά και εγώ πάμε σπίτι.. αυτός.. εμ.. τι.. εδώ θα μείνει?

"ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΘΑΝΕΣ ΚΩΛΟΠΑΙΔΟ" 

Ο μπαμπάς φωνάζει με οργή, η πόρτα κλείνει με δύναμη. 

Και εγώ ξεκινάω να κλαίω. 

Κλαίω με αναφιλητά, κλαίω με μισή καρδιά. 

Αυτό ήταν. 

Ο Στέλιος τελείωσε, εγώ τελείωσα. 

Ο Στέλιος και εγώ τελειώσαμε. 

αφιερωμένο στην μέντορα μου Vageaggelos12 την οποία αγαπώ βαθιά, απλά, λιτά και απέριττα

σας στέλνω διαδικτυακές αγκαλιές 

~AngryCupcake