PROLOGUE

"Anak, mommy misses you so much." Agad na napalingon si Harris sa pinanggagalingan ng isang pamilyar na tinig. Paano? Gulong gulo siya sa kakaisip kung paano nangyaring andito ang nanay niya gayong matagal na itong umalis? Halos hindi siya makagalaw sa kinatatayuan niya ngunit unti unti itong lumapit sa kanya. She hugged him tight. He can't make any move and he doesn't know what to do or what to ask his mom either.

"Mom? What are you doin' here? Mom, I thought you were..." hindi na niya tinapos ang sasabihin niya. Ang importante ay narito ang kaniyang ina. Kahit hindi niya maintindihan kung bakit, mahigpit pa rin niyang niyakap nang pabalik ang kanyang ina. He had been waiting for so long for this time to happen. To hug his mom again.

"Mom? Is this real?" He asked with puzzlement. His mom just smiled at him. Suddenly, his mom vanished and all he can hear is a voice of a man saying " I'm sorry anak, your mom is dead". The word 'dead' echoed in his mind over and over again. And then, he was shouting endlessly.

"Mom! No! You can't leave me! No!" Sigaw ni Harris kaya agad siyang ginising ni Luxter.

The moment Harris opened his eyes, he saw Luxter's worried face. Luxter keeps on asking him if he is alright but his mind seems to be flying. Paulit-ulit pa ring bumabalik sa kanyang isip ang 7th birthday niya. That was supposed to be one of the greatest celebration in his entire life but  it turns out to be his greatest nightmare. Nung araw na yon din binawian ng buhay ang kanyang ina. Kasabay ng pag ihip niya ng kandila sa kanyang cake ay ang pag bagsak ng kanyang ina at ang pag sugod dito sa ospital. Doon nila nalaman na her mom has a brain tumor na nasa pinakamalalang stage na. Mabilisang operasyon ang ginawa sa kanya ngunit hindi ito nang tagumpay at agad siyang binawian ng buhay. Ang tinig ng lalaking narinig niya sa kanyang panaginip ay tinig ng kanyang ama na nag sasabi sa kanyang wala na ang kanyang ina.

It's been 11 long years since his mom passed away and today is his mom's death anniversary. Pupunta siya ngayong araw sa museleo na pag mamay ari ng kanilang pamilya upang dalawin ang kanyang namapayang ina.

3 days na ring hindi nauwi si Harris sa kanilang bahay at kasalukuyan siyang nasa bahay ni Luxter, ang kanyang best friend. Sa loob ng labing isang taon ay nagbago ang lahat ng nakasanayan niya. Oo, birthday niya ngayon pero matagal na niyang nalimutan kung paano I celebrate ito. He really do hate celebrating his birthday, knowing that it's also his mom's death anniversary. Laging pinipili ni Harris na maging mapag isa. He is an honor student. Sa katunayan ay nangunguna siya sa kanilang klase. Isa rin siyang member ng kanilang varsity team sa basketball. Lahat ng achievements niya ay alay niya sa kanyang ina. He came from a very wealthy and highly respected family. Isa lang naman siyang Gordon-Monteblanco. Ang pamilya ng pinaka magagaling na doctor sa buong Pilipinas. At gaya ng kanyang ina, gusto niyang maging doctor balang araw.

Agad nag prepare papuntang puntod ng kanyang ina si Harris. Bumili siya ng isang bouquet ng tulips, ang pinaka paboritong bulaklak ng kanyang ina. Malapit lamang ang sementeryo kaya wala pang isang oras ay narating na niya ito.

Inilapag niya ng dala niyang bulaklak at naupo sa may puntod ng kanyang ina. Ilang saglit lamang ay umagos na ang pinipigilang luha ni Harris.

"Mom! Why did you leave? Mom, its been 11 freakin' years since you left me but I'm still here, hoping that all of this is just a part of a dream. Mom, it is all his fault. Kung ang doctor mo ay hindi ka pinabayaan . Hindi ka sana namatay. Mom, I promise I will be a doctor but I will never be like your doctor." Patuloy lang sa pag tulo ang luha ni Harris habang nakayukom ang kamao.

"I'm sorry! You're right. It was all my fault." Napatigil si Harris nang marinig ang isang pamilyar na boses ng lalaki. "Hindi ko dapat hinayaan na mamatay ang mom mo. Maybe this doctor doesn't have the right to visit your mom. I'm sorry, Dedrei... I mean Harris. Just allow me to give this to your mom." Dagdag ng lalaki habang bitbit ang isang bouquet ng tulips gaya ng binili ni Harris. Dahan dahan niya itong inilapag humakbang nang paalis. Nanatili lang na seryoso si Harris at hindi siya pinansin.

" By the way, Harris, happy birthday. Sana mamayang gabi ay umuwi ka na sa atin. Tatlong gabi na akong hindi natutulog. Ipapahanda ko kay manang ang paborito mo. I'll be waiting for you." Pahabol ng lalaki habang naglalakad palayo kay Harris ngunit napatigil siya nang magsalita ito.

"I don't celebrate my birthday anymore since the day you killed my mom. Don't worry uuwi ako mamaya but don't wait for me. I don't need you! All I need is my mom!" Harris replied in a very cold tone.

"I'm sorry son." The man replied before leaving Harris. Nais man niyang yakapin ang anak habang umiiyak ito ngunit batid niya malaki ang pag kamuhi nito sa kanya kaya pinili na lamang niyang umalis. But, in his heart he knows that he didn't kill Dr. Juliene G. Monteblanco, his wife.

That was Dr. Yuan C. Monteblanco, the father of Rexandrei Harris G. Monteblanco. And yes! The doctor who performed his mom's surgery is his dad.