Alexa's POV

Επόμενη μέρα το βράδυ...

Όλοι έχουν γυρίσει σπίτια τους ώρες τώρα, όλοι εκτός από εμένα. Από την ώρα που συνειδητοποίησα πως οι βέρες μου λείπουν έχω ψάξει κάθε σπιθαμή αυτού του δάσους φοράω ακόμα το φόρεμα και τα τακούνια μου, νιώθω εξουθενωμένη αλλά δεν μπορώ να σταματήσω.

Σκόνταψα σκόνταψε σε μια μεγάλη ρίζα δέντρου μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, δεν έπεσα απλά σκόνταψα. Πρέπει να είναι κάπου εδώ γύρω.

Γύρισα αργά, ελπίζοντας για μια αμυδρή λάμψη ασημιού ή χρυσού που θα την με οδηγούσε στα δαχτυλίδια μας. Τίποτα. Είμαι στα πρόθυρα των δακρύων. Αυτό το δαχτυλίδι ήταν το μόνο που μου είχε απομείνει από τον Theo. Το πιο πολύτιμο απόκτημά μου. Το πιο σημαντικό απόκτημά μου.

Τα χέρια μου έσφιξαν σε γροθιές καθώς η αναπνοή της επιταχύνθηκε. Γονάτισα και σάρωσε με τα χέρια μου τα πεσμένα φύλλα, πιάνοντας απεγνωσμένα το δάπεδο του δάσους γύρω μου. Δάγκωσα τα χείλη μου για να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.

Ψάχνω τόση ώρα που έχω αρχίσει να χάνω την ελπίδα μου. Τα μάτια μου έψαξαν ξανά το περιβάλλον γύρω μου, προσπαθώντας απεγνωσμένα να εντοπίσουν την λάμψη που τόσο πολύ θέλω να δω.

Καθώς συνέχισα να ψάχνω την περιοχή, ένιωσα ένα αίσθημα απελπισίας να κατακάθεται στο στήθος μου. Η νύχτα έμοιαζε να απλώνεται επ' άπειρον, και οι σκοτεινές σκιές των δέντρων έριχναν μεγάλες σκιές που έκαναν ακόμη πιο δύσκολη τη θέαση. Θα ορκιζόμουν πως μου έπεσαν κάπου κοντά- αλλά δεν υπήρχε κανένα ίχνος τους.

"Έλα, έλα", ψιθύρισα στον εαυτό μου, με τη φωνή μου να τρέμει ελαφρώς. "Πού στο διάολο είναι; Πρέπει να είναι κάπου εδώ...".

Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και προσπαθώντας να συνέλθω. Οι βέρες ήταν το μόνο που μου είχε απομείνει από εκείνον, το μόνο που πράγμα που με έκανε έστω και στο ελάχιστο να τον νοιώθω κοντά μου. Οι αναμνήσεις του χορεύουνν στο μυαλό μου σαν φαντάσματα στις σκιές.

Καθώς συνεχίζω το ψάξιμο, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τις πιο ευτυχισμένες μας στιγμές. Την ημέρα που τον γνώρισα, την ημέρα του γάμου μας, τις αμέτρητες στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί..... Όλα αυτά χάθηκαν, μου τα πήραν οι μάγισσες. Το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν οι βέρες μας... και τώρα έχουν χαθεί κι αυτές.

"Σε παρακαλώ", ψιθύρισα, με τη φωνή μου να τρέμει από τα δάκρυα που δεν έχω αφήσει να τρέξουν. "Σε παρακαλώ, κάνε να τις βρω. Δεν μπορώ να τις χάσω κι αυτές. Όχι έτσι." Ψάχνω λίγο ακόμα. "Όχι, όχι, όχι", μουρμούρισα κάτω από τα δόντια μου, ενώ τα χέρια μου σκάβουν μέσα στα φύλλα και το χώμα με αυξανόμενη απελπισία. "Πρέπει να είναι εδώ. Πρέπει να είναι εδώ."

Τα δαχτυλίδια ήταν τόσο σημαντικά... ήταν το μόνο πράγμα που μου είχε απομείνει από τον εκείνον. Ήταν ένας φυσικός δεσμός μαζί του, που με συνέδεε με τις αναμνήσεις που είχαμε μοιραστεί μαζί.

"Γαμώτο", αναφώνησα ήσυχα, με τη φωνή μου να πνίγεται από τη συγκίνηση. "Γιατί δεν εμφανίζεσαι, γαμώτο; Σε χρειάζομαι... Σε χρειάζομαι..."

Κάθε αποτυχημένη προσπάθεια να τις βρω μοιάζει με άλλο ένα χτύπημα στην καρδιά. Το πηχτό σκοτάδι του δάσους με κάνει να νιώθω πιο μόνη και χαμένη από ποτέ.

"Σε παρακαλώ", ψιθύρισα ξανά, με τη φωνή μου να σπάει. "Σε παρακαλώ, σε χρειάζομαι. Δεν μπορώ να χάσω κι εσένα. Όχι όπως έχασα εκείνον. Σε παρακαλώ."

Απογοητευμένη και χωρίς προφανώς να έχω βρει τίποτα μπαίνω στο αυτοκίνητό μου, το βάρος της απώλειας μοιάζει ασήκωτο. Το άδειο κάθισμα δίπλα μου είναι σαν φυσική υπενθύμιση αυτού που είχα χάσει. Η μνήμη του Theo της, τα δαχτυλίδια μας, όλα χάθηκαν σε μια στιγμή εξαιτίας των μαγισσών.

Έπιασα το τιμόνι, με τις αρθρώσεις μου να ασπρίζουν. Ο θυμός αναβλύζει στις φλέβες μου, αναμειγνύεται με τον πόνο και τη θλίψη. Αυτό δεν ήταν δίκαιο. Δεν μου άξιζε αυτό. Και οι μάγισσες σίγουρα δεν αξίζουν να τη γλιτώσουν, ξανά.

Καθώς ξεκινάω το αυτοκίνητο και οδηγώ στο σπίτι, το μυαλό μου γέμισε με σκέψεις εκδίκησης. Η ανάμνηση του χαμόγελου του, ο ήχος του γέλιου του, η αίσθηση του χεριού του στο δικό μου - όλα ξεθώριαζαν καθώς ο θυμός μου κυριαρχεί.

Έχω κουραστεί να είμαι το θύμα, αυτή που πάντα χάνει. Οι μάγισσες μου έχουν πάρει πάρα πολλά, αλλά δεν θα τις αφήσω να πάρουν περισσότερα.

Έσφιξα το σαγόνι μου καθώς έφτασα στο σπίτι. Σε ένα κτίριο δηλαδή που θυμίζει τα πάντα αλλά το σπίτι μου.

Καθώς βγαίνω από το αυτοκίνητο, κάθε βήμα προς το σπίτι είναι σαν ένα βήμα προς το εσωτερικό μου σκοτάδι, αυτό που προσπαθώ να κρύψω χρόνια τώρα.

Οι αναμνήσεις μου με τον Theo πλημμύρισαν το μυαλό της για άλλη μια φορά, αλλά γρήγορα επισκιάστηκαν από τις σκέψεις εκδίκησης.

Μέσα στο σπίτι, το κενό φαίνεται να με καταπίνει ολόκληρο. Στα δωμάτια, που κάποτε ήταν γεμάτα γέλιο και αγάπη, τώρα αντηχούσε σιωπή. Σαν μια κοροϊδευτική υπενθύμιση όσων έχω χάσει.

Περπάτησα μέσα στο σπίτι, με τα βήματά από τα τακούνια μου να αντηχούν στη σιωπή. Πέρασα από το σαλόνι όπου είχαμε περάσει αμέτρητα βράδια μαζί γελώντας χορεύοντας ακόμα μερικές φορές, την κουζίνα όπου είχαμε μαγειρέψει αμέτρητα γεύματα μαζί ή κάτι τέτοιο, την κρεβατοκάμαρα όπου περάσαμε αμέτρητες νύχτες ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Κάθε δωμάτιο μου θυμίζει την ζωή που είχα κάποτε. Μια ζωή που μου στέρησαν οι μάγισσες.

Ο θυμός μέσα μου φούντωσε στη σκέψη τους. Αυτές οι μάγισσες, με τη σκοτεινή μαγεία και τα σκληρά παιχνίδια τους. Έχουν καταστρέψει τη ζωή μου. Μου πήραν τα πάντα.

Αλλά καθώς στεκόμουν εκεί, κοιτάζοντας στο σκοτάδι ενός άδειου δωματίου, συνειδητοποίησα ότι αυτό που νιώθω δεν ήταν απλώς θυμός. Είναι επίσης ένα βαθύ, καυτό μίσος. Ένα μίσος τόσο έντονο που καταλάμβανε ολόκληρη την ύπαρξή μου.

Έσφιξα τις γροθιές μου, σφίγγοντας τα δόντια μου. Θα τις κάνω να πληρώσουν. Όχι άλλα παιχνίδια. Όχι άλλες απώλειες.

Κάθισα στην άκρη του κρεβατιού που κάποτε μοιραζόμουν με τον Theo, με τις σκέψεις μου να είναι ακόμα γεμάτες θυμό και μίσος. Η σιωπή του σπιτιού ήταν εκκωφαντική και οι αναμνήσεις που πέρασαν από το μυαλό μου με τσίμπησαν σαν φρέσκες πληγές.

Κοίταξα το σκοτάδι, με τα μάτια μου να καίνε από αποφασιστικότητα. Θα λαταστρέψω τις μάγισσες, όποιο κι αν είναι το κόστος. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα γίνω η κακιά στην πορεία.

***

Vanessa's POV

Ήρθα να πάρω την μικρή από τον Nik στέκομαι μπροστά του, με το μωρό μας στην αγκαλιά μου. Τον κοιτάζω με μάτια γεμάτα θλίψη, η φωνή μου μόλις ξεπερνούσε τον ψίθυρο.

"Nik, εγώ..." άρχισα, με τη φωνή μου να παραπαίει. "Δεν ξέρω καν από πού να αρχίσω".

Εκείνος με κοίταξε, με την έκφρασή του να είναι ένα μείγμα λύπης και θυμού. "Δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις; Με απάτησες, Vanessa. Με άφησες για τον Damon. Τι άλλο να πούμε;"

Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν στα μάτια μου. "Το ξέρω", είπα με τη φωνή μου γεμάτη στεναχώρια. "Ξέρω τι έκανα. Έκανα λάθος, Nik. Ένα πολύ μεγάλο λάθος".

Εκείνος σφίγγει το σαγόνι του, παλεύοντας προφανώς να συγκρατήσει τον θυμό του. "Γιατί, Vanessa; Γιατί το έκανες;"

Κοίταξα το πάτωμα, χωρίς να μπορώ να ανταποκριθώ στο βλέμμα του Nik. "Δεν ξέρω", ψιθύρισα. "Νόμιζα... Νόμιζα ότι δεν με χωρούσε ο τόπος,ούτε το ίδιο μου το οξυγόνο. Μου έλειψες. Κάποτε ήμασταν τόσο κοντά, θυμάσαι; Συνηθίζαμε να μιλάμε για ώρες. Γελούσαμε μαζί όλη την ώρα. Αλλά κάπου στην πορεία, αυτή η σπίθα που είχαμε εξαφανίστηκε.."

Δεν μιλάει για μια στιγμή, η έκφρασή του δυσανάγνωστη. "Αντί λοιπόν να μου μιλήσεις γι' αυτό, αποφάσισες να με απατήσεις", είπε ήρεμα. "Ήξερα ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά μεταξύ μας τον τελευταίο καιρό, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα έκανες κάτι τέτοιο".

Τα δάκρυα μου έπεφταν ελεύθερα τώρα, τρέχοντας στο πρόσωπό μου. "Το ξέρω", είπα, με τη φωνή μου πνιγμένη. "Ήμουν ηλίθια. Ήμουν απρόσεκτη. Ήμουν πληγωμένη. Δεν ήθελα ποτέ να σε πληγώσω έτσι, Nik. Πρέπει να με πιστέψεις".

O Klaus αναστέναξε, περνώντας ένα χέρι μέσα από τα μαλλιά του. "Γιατί τώρα;" ρώτησε τελικά. "Γιατί ένιωσες την ανάγκη να ζητήσεις συγγνώμη τώρα, μετά από τόσες μέρες;"

Κοίταξα για λίγο την μικρή που κοιμάται στην αγκαλιά μου. "Δεν ξέρω", είπα ήσυχα. "Υποθέτω ότι απλά... Δεν θα μπορούσα να συχωρεσω με τον εαυτό μου αν δεν ζητούσα συγγνώμη. Έχουμε πέντε παιδιά μαζί, Nik. Και παρά τα όσα έκανα, εξακολουθώ να νοιάζομαι για σένα,και ακόμα και αν δεν με πιστεύει μα σε αγαπάω.."

Ο Nik έγνεψε αργά, με την έκφρασή του να μαλακώνει ελαφρώς. "Εκτιμώ τη συγγνώμη", είπε τραχιά. "Αλλά αυτό δεν κάνει αυτό που έκανες εντάξει. Διέλυσες την οικογένειά μας, Vanessa. Με πλήγωσες με τρόπο που δεν πίστευα ποτέ ότι ήταν δυνατόν, τουλάχιστον τώρα ξέρω πως ένιωσες τότε υποθέτω."

Έγνεψα, με τα δάκρυά μου να πέφτουν ακόμα από τα μάτια στα μάγουλά μου. "Το ξέρω", ψιθύρισα. "Και λυπάμαι πολύ, Nik. Ξέρω ότι δεν μπορώ να το πάρω πίσω. Ξέρω ότι δεν μπορώ ποτέ να αναιρέσω τη ζημιά που προκάλεσα. Αλλά ήθελα απλώς να το ξέρεις αυτό. Ήθελα να ξέρεις πόσο λυπάμαι.."

"Είσαι ευτυχισμένη μαζί του;"

Κοίταξα ξανά την μικρή μου, με ένα μικρό χαμόγελο να χαράσετε στο πρόσωπό μου. "Ναι", παραδέχτηκα. "Είμαι. Με κάνει ευτυχισμένη, Nik. Πραγματικά και αληθινά ευτυχισμένη. Με κάνει να γελάω και με ακούει. Νοιάζεται για μένα".

Γέλασε, με τον πόνο να αναβοσβήνει στο πρόσωπό του. "Και τι θα γίνει με μένα; Δεν σκέφτηκες ποτέ να προσπαθήσεις να κάνεις τα πράγματα να λειτουργήσουν μεταξύ μας; Απλώς αποφάσισες να πας και να βρεις την ευτυχία με κάποιον άλλον;"

Τα δάκρυα μου συνέχισαν να πέφτουν. "Ξέρω ότι έπρεπε να προσπαθήσω να τα καταφέρω. Αλλά ήμουν δυστυχισμένη, Nik. Ένιωθα σαν να πνιγόμουν μέσα στο γάμο μας. Και όταν ήρθε ο Damon, με τράβηξε έξω από το νερό. Μου έδωσε αέρα να αναπνεύσω..."

"Δηλαδή με άφησες επειδή ήσουν δυστυχισμένη", είπε. "Επειδή πίστευες ότι κάποιος άλλος άντρας θα μπορούσε να σε κάνει ευτυχισμένη με τρόπους που εγώ δεν μπορούσα".

Έγνεψα και οι ώμοι μου έπεσαν. "Ναι", παραδέχτηκα. "Ήμουν εγωίστρια και ηλίθια. Δεν ήθελα να προσπαθήσω να διορθώσω τη σχέση μας. Ήθελα απλώς να φύγω μακριά της. Και βρήκα αυτό που έψαχνα με τον Damon."

Ο Klaus με κοίταξε επίμονα, με την έκφρασή του ακόμα γεμάτη πόνο και θυμό. "Ώστε δεν ήμουν αρκετός για σένα. Αυτό θες να πεις;"

Αναστέναξα, με τον δικό μου πόνο εμφανή στο πρόσωπό μου. "Όχι, Nik. Ήσουν αρκετός. Ήσουν ό,τι θα μπορούσα να θέλω από έναν σύζυγο. Αλλά κάποια στιγμή, όλα απλά... σταμάτησαν. Σταμάτησε να υπάρχει επικοινωνία... αλλά και πάθος μέσα στο γάμο μας. Επικεντρώθηκες τόσο στο να διορθώσεις τα πράγματα με την οικογένειά σου που ξέχασες τον γάμο μας."

"Επικεντρώθηκα στην οικογένειά μου γιατί όταν σε έχασα δεν άντεχα την απώλεια και τα έκανα όλα σκατά με τους ανθρώπους που ενδιαφέρονταν για εμένα Vanessa." Μου λέει απότομα για λίγο επικρατεί σιωπή. "Είναι αργά.. καλύτερα να πηγαίνεις με ταλαιπωρούμε και την μικρή." Μου λέει ήρεμα.

"Καληνύχτα." Τον χαιρέτησα πριν φύγω.

***

Hellooo!

Τι μου κάνετε?

Νέο κεφάλαιο ελπίζουμε να σας αρέσει! Περιμένουμε τις γνώμες σας στα σχόλιααα!

Όπως καταλαβαίνετε αυτή την ιστορία δεν την γράφω μόνη μου αλλά με την αγαπημένη μου:
@inlovewithBenBarnes_