Deserve

Tulad ng napagusapan, hinatid niya ako sa bahay. Mejo late na kami nakarating para sa dinner. I almost forgot ang bilin ni Salome. Kaya naman hindi ko na naisip kung yayayin ko ba si Aries o hindi.

Basta nag alam ko na lang ay magkatabi kami sa lamesa, si papa ang nasa unanhan samantalang kami ni Aries ay nasa bandang kanan.

"Kamusta ang site?"

Bungad niya sa amin ng tuluyan na kaming makaupo, hindi na binigyang pinansin pa ni papa ang presenya ni Aries, pakiramdam ko ay maraming tanong ang tumatakbo sa isip ng aking ama pero hindi na niya 'yon gusto pang sabihin.

"Minor problems lang, kaya naman ayusin agad." sabi ko sabay ayos ng aking pagkakaupo.

Inabot ni Aries ang isang lagayan ng kanin ay nilagay 'yon sa plato ko ngumiti ako ng bahagya sa kanya at hinayaan s'ya sa kanyang ginagawa.

Nahuli ko ang mapanuri tingin ni papa sa ginagawa ni Aries, pero katulad kanina ay binalewala niya 'yong muli.

"Like? Tell me if na hihirapan ka sa business. I'm willing to guide you." he said, his excitement was very clear in his face.

Thinking of us working together and resolving a problem is nostalgic. Yes, I missed those days pero sa tuwing sasagi sa aking isipan ang mukha ni Veiya. Tila nasisira ang aking kaisipan tungkol sa batang Tisha at sa kanyang tatay.

"No thanks, I don't need your help. Can we please eat and stop talking about that. I will lost my appetite later on. Shall we?" sambit ko sabay subo ng piraso ng karne.

Pagkasabi ko noon ay agad na kinuha ni papa ang kanyang baso ng tubig at uminom doon ng bahagya.

"O-okay, I'm sorry." Sabi niya habang pinupunasa ang gilid ng kanyang labi gamit ang isang table napkin, "Aries, kamusta ang plantation. I heard na may problema doon ngayon."

Napabaling ako kay Aries, dahil sa naging tanong ng aking ama. Paano sila mag kakaproblema, kung noong isang araw lang ay kausap ko si kuya Primo para sa karagdagang trucks, para mas mapabilis ang kanilang deliveries.

"Hindi naman po sa plantation ang problema, tito." he said.

Kung hindi doon ay saan?

Ibinalik ko ang atensyon sa aking pagkain. Tahimik akong nakikinig sa kung ano pa ang mapaguusapan nila.

"Well, girls meant to make things complicated. And Donya Victoria seems furious about that."

Girls? May girlfriend na ba si kuya?

Oh well, she's lucky na gusto s'ya ni kuya pero ang magdala ng ganoong problema o kung ano ma iyon ay parang hindi maganda, na nagdulot para magalit si Donya Victoria. Nakikita ko rin naman s'ya paminsan minsan noong kabataan ko, but she seem very strict. The way she talk and bring herself, she's a high-class woman in her generation but she's good to me. Whenever are paths cross, she's smile at me, genuinely.

"Yes po tito. Kaya tingin ko po ay hindi sa plantation ang problema, na kay kuya po."

"Yna Fellizar seems a good woman. She's a caught despite of her status in life."

Yna Fellizar? Saan ko ba narinig ang pangalan niya? Parang nakita ko na s'ya before somewhere here at Aguinaldo.

Saglit akong napatigil dahil gusto ko talaga maalala kung saan ko s'ya nakita pero hindi ako nagtagumpay. Naging palaisipan lang s'ya lalo sa akin.

"I don't meddle with kuya's problems, I have mine. Kaya kung mamarapatin n'yo po. I want to marry your daughter."

Nawala ako sa aking pag iisip dahil sa diretsang n'yang pagsagot sa aking ama. Naiwan ang aking mga tingin kay Aries, walang ka kurap kurap niya iyong sinabi sa harapan ni papa.

My father is shock, that's for sure.

He cleared his throat then smile at me, "Of course Aries, I only trust you when it comes to my precious daughter."

"Excuse me," sabi ko sabay walk out.

Hindi big deal 'yong pag payag niya napakasalan ako ni Aries pero ang hindi ko kayang tanggapin ay 'yong tinawag n'ya akong precious daughter.

Hindi ko kayang paniwalaan iyon. Kung talagang ganoon ang pagpapahalaga niya sa akin, dapat ay hindi niya iyon ginawa. Dapat mas pinili niya ako kaysa kay Vieya o kahit naging patas man lamang s'ya sa amin. Hindi 'yong ako lang ang nag suffer para sa kaligayahan at mabuo ang mga pangarap ng bastarda n'ya.

Tinakaha ko ang hagdan patungo sa aking kwarto. Mabilis ang aking bawat hakbang, wala akong pakialam kung madulas ako. Sobrang bigat ng aking pakiramdam na tingin ko any time soon ay iiyak na ako. Bumibigat na ang gilid ng aking mga mata, may mainit na likidong unti-unting namumuo roon. Binuksan ko ang aking pinto ay agaran pumasok roon. Ngunit bago ko pa iyon pa isara ay may pumigil na roon.

Ang kanyang mata ay nakatingin lamang sa akin. Kinagat ko ang pang ibang labi ko. Dahan-dahan siyang pumasok sa loob at nilock ang pintuan. Bumaling s'ya sa akin atsaka ako hinigit upang makulong sa mga bisig n'ya.

"Tahan na."

Ang kanyang mainit at malapad na palad ay marahang hinahagod ang aking buhok mula sa aking bubuksan hanggang sa aking batok.

Nagsimulang marinig ang aking munting mga hikbi, nagumpisa nang umagos ang aking mga luha.

"I'm scared, Tisha."

Tumigil ako sa paghikbi saglit at marahan lumayo sa kanyang dibdib upang makita ko ang kanyang mukha.

Bakit s'ya natatakot?

Ako ang nasasaktan pero bakit s'ya ang natatakot?

"Tuwing nasasaktan ka... lagi kang tumatakbo palayo sa akin. I'm scared of being left alone by the woman I loved. I'm more than willing to endure all the pain to be with you."

Nagpalipat lipat ang tingin ko sa kanyang mga mata. Tila sinusubukang mong imemorize ang bawat parte ng kanyang mukha.

He loves me even before, and I keep on running away from him. Akala ko ay hindi s'ya masasaktan sa ganoon paraan pero sa pagkakataon ito, mali pala ako, lubusan ko s'yang nasasaktan.

I will run, but this time I held his hand. Sabay kami, hindi ko na s'ya iiwanan.

Bahagya akong tumingkad upang mabot s'ya. I give him a swift kiss on his lips. Akala ko ay doon na iyon matatapos pero hindi pala. Mas hinigit niya ang aking beywang at ang isang kamay ay dumapo na aking batok. He lean closer until our lips met. It was a passionate kiss.

"Mali 'to."

"H-huh?"

"I'm here to comfort you. To listen in every words you wanna say, not to make love. Behave Tisha, don't tease me."

Ngumuso ako, tila nakalimutan ko na agad ang aking galit. Ang dahilan kung bakit ako narito, kung bakit s'ya andito.

I sighed, "I miss him so much, Aries."

"Then, you should tell him. Siguro akong miss ka na rin ni tito." sabi niya pagtapos ay umupo sa aking kama. Tinapik niya ang kanyang hita, pahiwatig na gusto niyang maupo ako roon.

"But I hate him, sila ni Vieya." sambit ko at marahang umupo sa kanyang hita. He's left hand was on may waist and the another one was on my lap.

"Uh huh," sagot niya.

Pakiramdam ko ay para akong isang bata na nagsusumbong sa kanya.

"Bakit hindi mo subukang magpatawad?"

"How?"

"Bakit ka ba nagagalit sa kanila. Tingin ko ay hindi na 'yon ang rason kung bakit ka ganyan."

Tingin ko rin. Kung tutuusin ay matagal na 'yon. Tulad ng sabi ni mama nakapagpatawad na silang lahat. At si papa ay ginagawa naman ang lahat para mapalapit muli sa akin. Si Vieya ay dumaan na rin sa matinding hirap at sakit. Naguguilty rin ako tuwing iniisip ko na sinabi kong hindi niya deserve si Aruis. Dahil sa totoo lang I don't deserve Aries too.

Siguro ay kapalaran na ng isang Santiago ito. A Santiago doesn't deserve a Le Bris.

Nagkakasakitan kami kahit ang totoo ay mahal na mahal namin ang isa't isa. At alam kong ganoon in si Vieya kay Aruis. Pero tulad ng ginawa ko, nag desisyon rin s'ya ng hindi sigurado kung tama ba o hindi.

"Galit ako sa sarili ko, Aries. Hindi ko magawang mag patawad. Nakasakit ako ng ibang tao. Karami pa sa kanila ay 'yong malalapit talaga sa akin. Nagagalit ako kasi sila ang dahilan pero ako ang pumiling ng mga desisyon na iyon."

"Kasama ba sa ikinagagalit mo ang pagiwan sa akin?"

Marahan akong tumango sa kanyang naging tanong.

Hindi ko s'ya matitingan ng matino pero ramdam ko ang multo ng kanyang mga ngiti.

"Talk to Tito Bernardo tomorrow, okay? Now, you should sleep."

Naramdam ko ang pag lipat ng kanyang mga kamay mula sa aking hita patungo sa likod nga aking tuhod. Marahan niya akong inilapag sa aking kama, hinigit niya ang aking kumot at inilagay iyon sa aking katawan, hinalikan niya ako sa aking noo patungo sa aking ilong at isang mabilis na paglapat ng kanyang labi sa akin.

He smiled, "Goodnight, I want to know the progress tomorrow. I'll check if you talk to tito, okay?"

"Goodnight," I nodded.

"I'll go ahead. Baka kung ano pang magawa ko. Matulog ka na, magtetxt ako pag nakauwi na ako pero wag mo nang antayin ang text ko ha, sweet dreams mommy." 

"Okay, Ingat sa pag uwi... daddy."

Ilang sandali pa ay nawala na siya sa aking paningin. Naramdam ko ang pag bigat ng aking mga mata at unti-unti na akong dinalaw ng antok. 

Handa na ba talaga ako sa pagpapatawad? Kung magagawa ko 'yon ay magiging mapayapa na ba ako?