Chapter 29: Traitors After Traitors
I can feel everyone gazing, narrowing their eyes, at me, armless. Completely fvcking armless. Different high-caliber guns and rifles were pointed at me. But I don't care. My focus is on my target, standing in front of me, who contributed a little of my time by meeting me here half-way.
This demonic being. Sinong mag-aakala na kasa-kasama ko na pala ang Don na matagal ko ng pinaplanong patayin? Kung sabagay, siya man ay si Devon lamang ay gusto ko pa rin siyang puksain. But knowing that he's actually the Mafia Boss, deceiving me almost endlessly, I want to kill him even at his second life.
Pinagmasdan ko ang mukha nito. Especially, his dark eyes that match his raven hair, gazing back at mine. Huling pagkikita namin ay isa lamang siyang pesteng miyembro ng organisasyon. Pero sa mga sandaling ito, nakatayo siya sa harap ko bilang Don na nag-utos ng pagpatay sa aking mga magulang.
"Lumabas ka galing sa driver's seat. You never drive before." Kalmadong saad nito. Pagak akong natawa. Bilib na ako sa mga impormasyong nakukuha nito mula sa akin. I wonder who are his sources? I'm hoping Gazelle would provide me information like as accurate as this.
"Did you had fun fooling me around,Don?" I asked him instead like I'm spitting out a poison, grinning at him murderously.
"I'm fooling no one. Stop making thoughts like I'm making a black propaganda." Devon said. "I know what you're thinking, Aurora."
I tilted my head like a curious little cat. "Really?" wika ko at tinaasan siya ng kilay. "So, you must have thought about this."
I stepped back and furiously gave him a rotating kick that hit his demigod face. My abrupt attack sent him a step backwards with his head twist sidewards. It earned rabid reactions from his minions with their gasps and curses, ready to shoot me. But the demon in front of me quickly raised his hand, holding them all from intervening our little backchat. So, he want this fight to be one on one, huh.
Mariinin itong napahawak sa kanyang pisngi at nagbalik-tingin ang seryoso nitong mga mata sa akin. Agad kong napansin ang pagkasugat ng ibabang labi nito na dumudugo. Naging matalim ang tingin nito sa akin.
"Akala ko ay nababasa mo ang iniisip ko. I was expecting that you'll just dodge that attack, Don." I told him sarcastically.
"Stop calling me Don." His lips were pressed into a straight line.
"So, what do you prefer? Mafia Boss?" Tumingin ako ng diretso sa kanyang mga mata. Kita ko ang 'di kagustuhan sa kanyang kalmadong mukha patungkol sa aming usapan. Na mas ikinakatuwa ko naman.
Napailing ito, "Like what I've said, knowing my identity will make you bewildered."
Bumagsak ang tingin ko sa aking paanan. Ang aking mga kamao ay madiin kong naikuyom at muli akong napatawa ng pagak. "Tama ka. I felt bewildered," I snap back at him with a deadly glare. "And, extremely murderous." I continued.
Nagpakawala ako muli ng isang malakas na atake, isang suntok direkta sa kanyang panga na agad kong sinundan ng sipa sa kanyang tagiliran. Natapon siya isang metro palayo sa akin. Mabilis ang mga naging pangyayare. The next thing happened, I was violently attacking his minions.
Sa loob ng ilang segundo lamang ay nasa harap na akong ng pinakamalapit na assassin na kanyang taga-bantay. Too late to react, I quickly grabbed his hair and smashed his head to my knee twice and broke his neck like snapping a twig. Inagaw ko ang hawak nitong riple at mabilis na hinampas sa duguan nitong mukha. Bago pa bumagsak ang katawan nito sa aspalto ay rinatrat ko na ng bala ang katabi nito.
"Holy fvck!" Malutong na mura ng isa sa sobrang bilis ng pangyayare at dalawa na agad ang nalagas sa kanila. I counted them ten a while ago, eight to go.
"Stop her!" I heard Devon commanded far behind me. Well, Try me.
They tried to aim their guns at me but I moved snappishly like a wind. Nagulat ang babaeng kulot ang buhok na kanilang kasamahan nang maramdaman ang mariing hawak ko sa kanyang balikat mula sa likod. Hindi ko sinayang ang panahon at kinalabit ang gatilyo. Nagtalsakin ang kanyang dugo at laman.
Sunod kong sinugod ang malapit sa kanyang lalaki ng itinapat nito ang kanyang baril sa akin. Bago pa nito makalabit ang gatilyo ay malakas ko ng sinipa ang kanyang kamay. I smashed my elbow into the side of his skull, the soft spot on his temple, and shot him to death too. Mabilis akong napayuko upang iwasan ang paparating na mga bala subalit natamaan pa rin ang mga piraso ng aking buhok. Agad kong hinablot ang isa pa nilang kasamahan at ginawa itong pansamantalang panangga. Muli akong umatake at sunud-sunod silang pinagpapatay hanggang dalawa na lang ang natira.
Isang babaeng may napakahabang buhok at lalaking kalbo na may malaking pangangatawan, isa sa mga nakilala ko sa kanilang nakatrabaho ko noon.
Numerous moving bullets came rushing to my direction. I tried to jump away from my current location to dodge but I was still hit by one. Nakatamo ako ng isang daplis sa aking hita. Blood gushed out and I abruptly felt the agonizing pain. But I swiftly put it aside. Pain was just an illusory sensation that my mind could shut down if it needed to.
I ran to the girl and grabbed her longhair harshly, rolling it to my hand. Muli ko itong hinila ng malakas hanggang matumba at mapahiga ito sa kalsada. Mariin itong napadaing.
"You bitch should fvcking die--"
Pinasok ko ang dulo ng rifle sa kanyang bunganga at agad kinalabit ang gatilyo.
"Come again?" nakangising wika ko at pinunasan ang mga iba't-ibang dugong tumalsik sa aking mukha. Hinarap ko ang natitirang alagad ni Devon na kanyang dinala para salubungin ako, "Long time no see, Cameron."
"Ilang taon din simula ng ating huling pagkikita, Aurora." Aniya at hawak ang kanyang baril. Tulad ng dati, kalmado ang baritong boses nito tuwing nag-uusap kami at walang bahid ng takot. "Walang kupas pa rin ang iyong bilis at lakas kahit ilang taon kang walang pormal na ensayo."
"This kind of fights are my training."
"Alam mo bang pinangarap ko ring makalaban ka." wika niya at dahan-dahang binitiwan ang hawak na baril. "Hindi ka man pwedeng patayin ay naghanda ako para sa pagtatagpo nating ito."
Napangisi ako at binagsak rin ang hawak kong armas. He wants to fight me in man-to-man combat. This man is full of himself.
"Really? I'm quite flattered." I told him mockingly. "Tignan natin kung saan ka dadalhin ng pangarap mo. I hope it's not to your grave."
He charged and run to me furiously. Pinanood ko siya ng may ngisi sa aking mga labi. Bago pa siya makalapit sa akin ay mabilis kong dinampot ang baril sa aking paanan. Sinalubong ko siya ng mga bala. Napatigil ito isang metro sa aking harapan at bumagsak sa kanyang mga tuhod habang dumadaloy ang dugo sakanyang katawan. Bagama't nawawalan na ng buhay ay tumingala ito sa akin ng may gulat sa kanyang mga mata at nagsalita gamit ang naghihingalo nitong boses.
"A...A-Akala ko ba ay..."
"Wala tayong pinag-usapan, Estupido." Tinapat ko ang baril sa kanyang ulo na akala niya ay 'di ko gagamitin at hinila ang gatilyo. Bumagsak na parang sako ng semento ang katawan nito sa aspalto kasabay ng pagbitaw kong muli sa armas na aking hawak.
Dead silence covered the place that I could almost hear the dripping of blood off my hair as it hits the asphalt. The area around me turned the road into red because of blood expanding out of my victims' body. I stared at the long empty road in front of me. Good thing no cars are still passing by. A cold wind blew and whistled, I tucked my long black hair behind my ear as it tries to covers my face.
"Enjoyed the show, Demon?" I spoke, breaking the ice. I know he's just standing and watching far behind me. "For a Don like you, you sure care for your small pack of minions to just let me kill them one by one." I hear his footsteps coming near me.
"I know you better. The more I push, the more you push back." Nararamdaman ko ang presensiya niya sa aking likod. "That's how stubborn you are, Kitten." I can almost feel him whisper on my ear.
I rapidly faced him with a fist attacking. But my hit just resulted slicing the air behind me and I can see no one. He's gone. Where is he? I let out another searching look. Then suddenly, I felt a warm touch on my waist behind me that held my breath for seconds.
"Don't jump into sudden conclusions. Kung sana'y marunong ka lang makinig sa akin." He spoke softly down my ear.
Dahan-dahan akong humarap sa kanya. My eyes quickly found his. The cut on his lower lip is still vivid. "I will never listen to your pretentious words." I told him menacingly.
Sa likuran niya, nahagip ng mga mata ko ang mga sasakyan na paparating. Numerous cars were fast approaching to our direction. Hindi ako nagsayang ng panahon at mabilis na muling inatake si Devon. I threw him a hard punch to his gut but he swiftly caught it. I yanked it back for another coming hit. Tuloy-tuloy ang ginawa kong pag-atake. Pero tulad ng dati, wala itong ginawa kundi dumepensa.
"Fight me, Demon," I lured him but he didn't throw a single fist.
Nakarinig ako ng pagpreno ng mga sasakyan at ang magkakasunod na pagbukas ng pinto ng mga ito. Isang sipa pa ang ibinato ko sa kanya bago ako pumulot ng baril sa aking paanan at tinutok sa kanya. Darn. I'm sick of this nonsense fight might as well end it now.
But before I could even pull the trigger, I was abruptly pushed back roughly away from him with the gun pulled from my grip and strong hands snake both of my arms. I blinked once to internalize what happened. And their I saw a familiar face looking back at my eyes with a gun pointed at me, protecting the Don behind him. Dalawang taong hindi ko kilala ang nakahawak sa aking mga braso upang 'di ako makagalaw.
"Max!" I said breathlessly, utterly shocked. Agad nagsalubong ang aking mga kilay.
Napatingin ako sa paligid, Devon's minions tripled behind him. I even saw the twins, Aspen and Ashton, looking dead serious at us. Binalik ko ang aking tingin sa lalaking nasa harapan ko. "What the hell are you doing?" mahinang wika ko sa kanya at kababakasan pa rin ng gulat.
"You should pay respect to the Don, Silvestre," blankong sagot nito. And he called me by my surname! Just what kind of fvckery is he acting!
"Respect?" pag-uulit ko sa sinabi nito. "You're asking me to respect the person who I loathe the most!?" who killed my parents?! I growled and lunged to him furiously but I was held back by the jerks beside me. I was having sharp intakes of breath as I glared at him murderously. "Fvcking traitor!" I spat out.
Isang sasakyan ang humarurot at nagparke sa aking likuran.
"Aurora!" I heard Gazelle's voice behind me.
"Leave now, Aurora." saad nito habang nakatutok pa rin sakin ang hawak nitong baril. Sunod naman akong binitiwan ng mga lalaking nasa gilid ko. I glared at him, at them. Devon is just eyeing my every movements, emotionless.
"Remember this, Xam Monteverdi," I gritted my teeth. "You better hide now because once I'm done with your Don, you'll be my next target."
Gazelle called me once more and I gave them my deadliest glare before I turned my back and ran to Gazelle's car waiting for me. I went in and she rapidly drove away from them. My eyes were just on the road and I never look back. I can't stand the sight of filthy traitors.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top