18 NOVEMBER

Quinns appartement was versierd met vlaggetjes en slingers. Ik vermoedde dat Daria en Samuel daar voor iets tussen zaten, aangezien Quinn het zelf niet zo had op versieringen. Ik overhandigde haar de kaart die we voor haar gekocht hadden. Ik vond het grapje erop hilarisch, zeker omdat ik wist hoe lastig Quinn het vond om negenentwintig te worden.

"Negenentwintig is maar vierentwintig in Scrabble."

Ze draaide met haar ogen. Lux keek op van hun plek aan tafel en leunde richting Quinn om haar te porren.

"Dan heb je ineens nog zes jaar tot je dertigste."

Quinn draaide met haar ogen. Ik deed mijn jas uit terwijl ik probeerde in te schatten hoe lang de rest hier al was. Ik was amper een kwartier te laat, de schuld van Sandwich, maar aangezien de taart al aangesneden was, was het duidelijk dat de rest hier al een tijdje zat. Had ik weer het foute uur opgeslagen in mijn agenda? Op dit punt durfde ik er zelfs niet meer naar vragen.

"Wacht maar. Bij jullie zal het ook sneller daar zijn dan jullie denken."

Pff. Ik had nog meer dan twee jaar voor ik een drietje zou krijgen, dus ik had nog tijd genoeg. Helemaal niets om me zorgen over te maken. Daarnaast, Samuel was de dertig al gepasseerd, en hij leek er helemaal niets uit te maken. Integendeel, hij gedroeg zich het meeste van de tijd nog steeds als een tiener.

Niet dat iemand van ons dat erg vond.

Ik ging naast hem zitten, maar hij lette amper op me. Hij had zoals gewoonlijk alleen maar oog voor Daria. Ik zou het hem kwalijk willen nemen, maar eigenlijk was ik gewoon blij voor hen. Quinn gaf me een stuk taart, hemelse chocoladetaart met een witte vulling, en ik schoof het bordje naar me toe terwijl de rest hun conversatie weer verderzette.

"Ik heb mijn moeder ervan proberen te overtuigen dat een wereldreis niet wil zeggen dat ik mijn doctoraat gewoon de vuilbak in gooi, maar ze lijkt me niet te geloven."

Daria zuchtte in haar glas wijn, en haalde haar schouders op. Ik at van mijn taart terwijl ik naar haar luisterde. Ze zag er gefrustreerd uit.

"Ik weet ook wel dat ze het beste voor me wil, maar ik weet gewoon niet of ik de rest van mijn dagen wil doorbrengen in een donker labo. Ik wil eerst even de wereld zien."

Samuel knikte, het duidelijk helemaal eens met haar. Dat was niet eens zo onlogisch, met zijn grote droom om een reisvlogger te worden.

"Misschien draait ze wel bij?"

Lux en Daria deelden een blik met elkaar die duidelijk maakte dat ik niet helemaal begreep hoe dat werkte voor hen, dus ik maakte er verder geen opmerking over.

Het gesprek ging een andere kant op, richting Quinn en een date die ze gehad had, een meisje dat ze al langer kende. Aan de manier waarop ze sprak, was het duidelijk dat het niets meer ging worden, maar ze leek er niet heel erg mee in te zitten. Lux staarde de hele tijd naar mij, alsof die iets van me verwachtte, en wachtte dan tot Quinn uitgepraat was om me de vraag te stellen. Ik wilde mijn mond volproppen met taart om mezelf te beschermen tegen hun vragenvuur, maar mijn bord was leeg en voor een nieuw stuk zat ik te vol. Dus ik zou het gewoon moeten doorstaan.

"En jij, Free? Heb jij niemand op het oog?"

Ik haalde mijn schouders op. Tussen Sandwich en het werk in de bibliotheek had ik amper de tijd gehad om Tinder te openen, laat staan om op dates te gaan. Ik besefte echter te laat dat dat niet was wat Lux bedoelde en die leunde glimlachend naar me toe.

"Zeker? Ik kreeg namelijk de indruk dat er een bepaalde prinses—"

Oh hell no. Ik schudde mijn hoofd en kwam overeind, mijn lege bord in mijn handen terwijl ik dat van de rest ook verzamelde.

"Ik weet niet waar je het over hebt. Alyssa is verwaand, en..."

Ik viel stil terwijl ik nog een bord op mijn stapel plaatste. Mijn stem klonk niet zo overtuigd als ik zelf wilde, en de rest van de groep leek het ook door te krijgen. Quinn gunde me een brede glimlach terwijl Daria een samenzwerende blik deelde met Lux. Samuel leek zich van geen kwaad bewust en nam een slok van zijn wijn. Lux leunde naar me toe en wiebelde met hun wenkbrauwen.

"Huh, dan ken je duidelijk een andere kant van de prinses dan wij. Ik vond namelijk dat ze goed meeviel. En ze is zó mooi."

Ik schudde verontwaardigd mijn hoofd.

"Whatever. Iemand die me wil helpen met de afwas?"

Mijn vrienden schaterden het uit, maar ik negeerde het en wandelde richting de keuken. Ik had nog steeds zicht op hen door het stomme open ontwerp van Quinns keuken, dus het was onmogelijk om aan hun blikken te ontsnappen. Ze hadden geen idee waarover ze het hadden. Alyssa en ik, we waren helemaal niets. Echt.

Dat ze me eten gekocht had en een 'x'-je gestuurd had, deed me helemaal niets. Ik had er geen seconde meer over nagedacht. Echt niet.

Quinn kwam naast me staan terwijl iemand aan tafel een boek kaarten boven toverde. Al snel waren ze verdiept in een spelletje bullshit terwijl Quinn de kraan openzette.

"Ze bedoelen het goed, weet je."

Ik draaide met mijn ogen, maar ik kon het ongemakkelijke gevoel in mijn buik niet negeren. Ik wist ook wel dat ze maar een grapje maakten, maar dan nog. Het zou me helemaal niets moeten doen.

Quinn begon aan haar eerste bord. Lux kwam joelend overeind en nam bijna de tafel mee in hun enthousiasme. Samuel gooide zijn kaarten op tafel, duidelijk ontevreden over het verloop van het spel. Quinn mompelde 'slechte verliezer' naast me en ik schudde glimlachend mijn hoofd, blij dat ik het ongemakkelijke gevoel van eerder eindelijk van me kon afschudden.

Daria kwam overeind om Samuel te troosten en hij leek meteen vergeten te zijn dat hij verloren was. Zijn glimlach werd breed terwijl Daria een zoen op zijn voorhoofd plaatste. Lux draaide met hun ogen, maar grabbelde al lachend de kaarten bij elkaar. Quinn schudde glimlachend haar hoofd.

"Wat een stel."

Ik knikte. Het was moeilijk om niet in zielsverwanten te geloven als je hen twee bezig zag. Ze waren onafscheidelijk, maar op een goede manier, en het was overduidelijk dat ze van elkaar hielden. Ze kenden elkaar nog niet eens zo lang, maar toch leek het onoverkomelijk dat ze de rest van hun leven samen zouden spenderen.

Daria was nog maar een klein jaar geleden in onze vriendengroep terechtgekomen. Lux had haar ontmoet op een bijeenkomst voor queer kinderen van immigranten. Daria, die haar biseksualiteit probeerde uit te zoeken terwijl ze tegelijk een doctoraat in de chemie haalde en haar Filipijnse ouders gelukkig probeerde te maken, was ten einde raad geweest toen ze op de meeting terechtgekomen was. Lux, die als non-binair kind van Peruaanse afkomst de bijeenkomst al jaren regelde, had haar meteen met beide armen omarmd. Uiteindelijk had het niet lang geduurd voor Daria ons leren kennen had, en natuurlijk ook Samuel.

Het was instalove tussen hen twee, en de rest was geschiedenis.

"Heb je ooit gedacht dat wij dat voor elkaar waren?"

Quinn keek naar me met die typisch vragende blik van haar. Ze had haar zwarte haren achter haar oren geduwd, en haar eeuwige felrode lippenstift begon stilaan te vervagen. Ze zag er mooi uit vanavond, zoals ze er eigenlijk altijd mooi uitzag. Ze moest geen verdere uitleg geven om duidelijk te maken dat ze de 'en ze leefden nog lang en gelukkig' bedoelde. Zo goed waren we op elkaar afgestemd, zelfs na al die tijd. Ik haalde mijn schouders op terwijl ik bord nam om het af te drogen.

"Toen we samen waren, was ik er rotsvast van overtuigd, maar nu ik erop terugkijk..."

Quinn knikte. Ik zette het bord neer en kreeg een nieuw van haar terwijl ze het volgende in het afwaswater sopte. Het voelde gek om terug te denken aan onze relatie. Het waren uiteindelijk wel drie volle jaren van ons leven geweest, maar nu voelde het alsof Quinn en ik nooit meer geweest waren dan vrienden.

Niet dat onze relatie echt bewonderenswaardig was. Het was een van de donkerste periodes van mijn leven, en volgens mij gold hetzelfde voor Quinn. Veel meer dan thuiskomen, ruzie maken en het nadien weer goedmaken met seks was het uiteindelijk zelfs niet eens.

Het was ongezond en ziekelijk, maar ik wilde dat niet toegeven. Ik wilde niet toegeven waarom ik me oké voelde bij onze relatie, omdat dat zou willen zeggen dat ik dingen over mezelf onder ogen moest komen die ik liever ontweek.

Het was uiteindelijk Quinn geweest die het lef gehad had om ons te redden van onszelf. Op dat moment was SBR al bijna failliet, maar ik had niet langer de energie gehad om me er zorgen om te maken. Om me zorgen te maken om het feit dat mijn droom bijna kapot was. In plaats daarvan ging ik door op automatische piloot.

Totdat Quinn er genoeg van gekregen had.

"Ik denk niet dat ik ooit romantische gevoelens voor je gehad heb, Scottie."

Het had geregend buiten en ik liet me verdrinken in het tiktiktik van de druppels terwijl ik haar woorden over me heen liet glijden. Het had me pijn moeten doen. Maar in plaats daarvan kon ik alleen maar denken aan hoe ik nog dingen in orde moest brengen en me afvragen of ik die ene overdue rekening al betaald had.

"Ik weet dat ik je hier mee overval, maar ik heb de afgelopen weken iets beseft."

Ik knikte, nog steeds meer gefocust op het lawaai van de regen dan op Quinns stem. Diep vanbinnen wist ik dat ik me zorgen moest maken, maar ik zat al lang op een punt waarop ik het niet meer in me kon opbrengen om er iets om te geven.

"Ik ben aro, Scottie. Ik ga je nooit..."

Ze zuchtte en ik liet het woord in mijn hoofd tollen, over en over, op het ritme van de regendruppels.

"Ik ga je nooit kunnen geven wat je wil en ik moet voor mezelf kiezen."

Het deed geen pijn. Waarom deed het geen pijn? We hadden drie jaar van ons leven samen doorgebracht en het deed me helemaal niets.

"Ik heb nooit gezegd dat ik romantiek van je wilde, Quinn. De seks alleen—"

Ze schudde bruusk haar hoofd.

"Nee. Nee. We zijn niet gezond samen. Dit..."

Ze wees tussen ons in en ik zag hoe haar schouders naar beneden zakten, alsof ze alle moed die ze verzameld had, kwijt aan het spelen was.

"Dit moet ophouden. Ik weet diep vanbinnen dat je meer wil dan seks alleen, Scottie, en we zijn het ons allebei verschuldigd om iets te vinden waar we gelukkig van worden."

En toen voelde ik het. Het was geen pijn en geen gebroken hart. Nee, integendeel. Het was boosheid, en misschien zelfs jaloezie, omdat Quinn zichzelf had leren kennen terwijl ik nog steeds geen idee had van wat ik wilde uit het leven.

"Je weet niet wat ik wil."

Ze draaide met haar ogen, haar geduld duidelijk op, en ik zag aan haar gezicht dat ze in de tegenaanval wilde gaan. En dus zei ik het ergste wat ik ooit had kunnen zeggen.

"Ik wou dat ik je nooit had leren kennen."

Quinn had geknikt, de tranen in haar ogen, en had haar spullen gepakt zonder nog iets te zeggen. Ik had haar nagekeken, het holle gevoel in mijn buik negerend, en had me dan dagenlang verstopt in mijn appartement.

Het was moeilijk om van de wereld te genieten wanneer je niet eens van jezelf kon genieten.

Ik had me uiteraard uitgebreid verontschuldigd bij Quinn voor mijn reactie. Lux had me in de weken daarna uit mijn bed proberen te krijgen en toen die daar uiteindelijk in geslaagd was, had ik het eindelijk in me gevonden om terug naar een psycholoog te gaan. Want ik had hulp nodig. Het had even tijd gekost om Quinns vertrouwen terug te winnen, maar nu waren we weer zoals vroeger. Zoals voor we samen waren.

Quinn had gelijk gehad natuurlijk. Ze had altijd die vervelende gave gehad om me beter te kennen dan ik mezelf kende. Zij had geweten dat we nooit gelukkig zou worden met elkaar. En zij had geweten dat, ondanks mijn protesten, ik ook maar gewoon een meisje was dat haar hart aan iemand wilde geven. Hoe hard ik dat ook probeerde te ontkennen.

"Ik heb geen spijt van ons, maar ik zou het nooit opnieuw doen."

Ze knikte glimlachend en gaf me het volgende bord.

"Ik ook niet. De seks was matig en—"

Ik protesteerde en greep naar het schuim om haar ermee te bekogelen. Ze giechelde terwijl ze 'Scottie' riep en ik besefte dat ik dit soort momenten voor altijd in mijn leven wilde. Dat Quinn mijn 'en ze leefden nog lang en gelukkig' wel degelijk was, maar gewoon op een heel andere manier dan ik ooit gedacht had.

Van Quinn houden was altijd eenvoudig geweest, maar ik had er nooit bij stilgestaan dat ik ook van haar kon houden op een manier die niet per se romantisch hoefde te zijn. Ik hield van haar op dezelfde manier als ik van Lux hield, zoals ik van mijn andere vrienden hield. Ik hield van hen op een manier die niets minder waard was dan de romantische liefde die altijd zo door iedereen opgehemeld werd.

Want houden van was zó breed. Het had geen beperkingen, geen hiërarchie. De liefde die ik voelde voor mijn vrienden, en voor mijn familie, was de reden waarom ik was wie ik was. Ik was al heel lang dat bange meisje niet meer, dat meisje dat weken aan haar stuk in haar bed bleef liggen omdat ze het idee had dat iedereen haar in de steek zou laten.

Ik was nu de vrouw die borden afdroogde met haar ex-vriendin. De vrouw die niet zonder de boomfeitjes van haar broer kon en die voor een eeuwig slechtgezinde kat wilde zorgen.

Omdat ik liefde te geven had en liefde kreeg.