'Natuurlijk weet ik wat dat is,' is het antwoord dat ik geef. Vasily ziet eruit alsof hij ieder moment van zijn stoel af kan vallen om in een coma te raken. Het bevalt mij niks. Het bevalt hem blijkbaar ook niet dat ik zo'n antwoord geef. Ik had niks moeten zeggen. Moeten knikken. Het enige wat erger is dan mijn antwoord, is 'nee' zeggen. Maar dat realiseer ik mij natuurlijk pas nadat ik die woorden heb uitgesproken. Zo gaat het altijd.

Als hij begint over soulmates, dan zal dat iets met ons te maken moeten hebben. Dat bevalt mij helemaal niks, want dat betekent ook dat er maar één mogelijkheid is. Eentje die ik niet wil horen. Die ik niet mee wil maken. Maar wat voor keuze heb ik?

'Uit onze bronnen is dus gebleken dat,' stottert hij en stopt dan. Onbewust vraag ik mij af of hij het expres doet. Of hij dit doet om de spanning om te bouwen. Dat zou ik niet eens aankunnen. Ik zou het niet aankunnen dat hij dit doet om mij te ergeren. Dan word ik degene die straks van mijn stoel afvalt. 

'Dat mensen die elkaars gave uit kunnen schakelen, voorbestemd zijn elkaars leven aan de anders zijde door te brengen.' Ik wil het uitschreeuwen. Wil de wereld vervloeken. Maar waarschijnlijk heb ik de wereld al te vaak vervloekt om haar nog naar mij te laten luisteren. Misschien zou ik haar eens moeten bedanken voor het kleine beetje geluk dat ze mij nog gunt. Misschien zou ze mij dan vaker geluk gunnen. 

Het blijft stil. Ik wil doen alsof ik niet weet waar het over gaat. Alsof ik niet weet waar hij het over hebt. Alsof al mijn hersencellen op een mysterieuze wijze verdwijnen zijn. Maar ik denk niet dat hij dat zou geloven. Denk überhaupt niet dat ik het zou redden overtuigend over te komen. Ik denk dat ik nooit goed geweest ben met liegen.

In plaats van dat, kan ik natuurlijk alleen maar een opmerking maken die hem beledigd. 'Dat meen je niet.' Hoewel het eruit komt als een vraag, weet ik dat hij het anders opvat. Dat iedereen het anders op zou vatten. Het klinkt alsof ik het niet kan geloven, omdat ik het niet wíl geloven. Wat eigenlijk ook de waarheid is. Maar dat kan ik hem niet vertellen. Ik zou de pijn in zijn ogen niet aan kunnen. Ik heb al te veel pijn in te veel ogen gezien.

'Sorry,' is het enige antwoord dat ik terug kan zeggen. Sorry drukt bij lange na niet voldoende uit. Ik wil veel meer zeggen. Veel meer zeggen dan alleen dat simpele woordje. Een woordje dat veel te weinig waard is. Ik wil mij voor veel meer verontschuldigen dan alleen dit. 

'Maakt niet uit,' zegt hij stijfjes. Natuurlijk maakt het hem wel uit. Natuurlijk doet het hem wel wat. Het doet hem wat omdat hij wéét wat er tussen ons is. Ik weet het ook, maar voor hem is het anders. Hij weet dit al langer dan vandaag. Hij heeft zich ertegen verzet en het lukte hem niet daarmee door te gaan. Hij wenst dat het verdween. Dat het nooit gebeurd was, omdat hij zich er niet tegen kan verzetten.

 Ik, ik kan alleen maar wensen dat het er niet is, omdat ik niet hetzelfde voel. Ik zal weer iemand kwetsen, zoals altijd. Alleen deze keer zal het niet zijn door mijn aanraking, ook al zijn we er wel zo achter gekomen. Deze keer zal het niet komen doordat ik hem de dood bezorg. Het zal gebeuren doordat ík sterf.