Pov Tanicha

Ik word wakker op de grond. Ik heb over al pijn. Gisteren toen die mannen kwamen hebben ze mij in elkaar geslagen. Gelukkig gingen ze niet verder dan dat. Maar zo'n man keek me echt creepy aan. Ze zieden dat het nodig was, mij mishandelen. Anders zouden mijn ouders zoizo niet betalen. Mijn ouders moeten zien dat ik pijn lijd. Wat ze toch niet gaan doen. Ze geven nooit om me. En hebben dat ook nooit gedaan. Ook al word ik pijn gedaan. En wat dan nog? Als ze geld geven, ik denk niet dat ze me vrij laten.

Ze zeggen dat ze in de middag foto's gaan maken en naar mijn ouders gaan sturen. Hoe ze aan mijn ouders nummer komen? Ze hebben mijn telefoon afgepakt! Ik snap ook niet hoe ze aan mijn code komen. Ze pakte mijn telefoon alleen af, ze hebben voor de rest helemaal niks gevraagd. En ik heb echt geen idee hoe laat het is. Daar heb ik altijd een hekel aan. Als ik niet weet hoe laat het is. ik heb niet echt tijd benul. En dat haat ik. Maar dat is iets wat het minst erge probleem is.

Ik probeer op te staan maar het lukt niet. Ik geloof dat bijna al mijn botten zijn gebroken! Net als ik het nog een keer wil proberen gaat de deur open. Ik kijk op en zie die man die gister die vieze pedo blik op had gezet. Ik wil zo snel mogelijk opstaan maar natuurlijk lukt mij dat weer is niet! Dat doet echt heel veel pijn dus ik blijf maar zitten. Ik voel iemand me arm pakken en me omhoog trekken. Ik geef een gil. "Laat me los!," Zeg ik en probeer me arm weg te trekken. "Wat ga je dan doen?," Zegt de man. Ik ben meteen stil. Natuurlijk kan ik hem niet aan. Waarom dacht ik dat nou weer. Hij zet me op het bed en gaat voor me staan met een grijns. "Er is al lang niet meer zo'n mooi meisje geweest hier," Ik kijk bang naar hem. Wat bedoeld hij daar nou weer mee? Hij komt steeds dichter bij. "WEGWEZEN JOHN!," Hoor ik een andere man zeggen. Die man heet dus John, Ik denk niet dat hij die naam waardig is dus ik ga hem zo ook niet noemen. Ik doop hem tot Gans. Ik weet dat het raar is, maar mijn ex hete John en dat is al erg genoeg.

Ik zie dat die andere man "John" pakt bij zijn arm en hem weg sleurt bij mij. Ik word weer rustig en ontspan weer een beetje. Ik begin mijn maag nu wel te horen. Ik heb heel de dag, of zijn het nu al 2 dagen? ik weet het niet. Nou dus ik heb al heel de tijd dat ik hier zit niks meer gegeten en ik begin het nu echt te voelen in mijn buik. Hoe lang zou een mens zonder eten kunnen? Één week? Misschien twee? Ik zou het echt niet weten. Zouden mijn vrienden me zoeken? Emma? Ik wou dat ze hier was om me te redden, aan haar heb ik alles. Ik voel dat er nu een traan over mijn wang rolt.

Ik sta op en probeer een beetje in een snel tempo naar de deur te lopen. Als ik mijn oor tegen de deur hou hoor ik iemand praten. Ik geloof dat hij aan het bellen is, want ik hoor geen tegen antwoord. Als je dat zou horen zou je echt boven natuurlijk zijn denk ik. Als ik beter luister hoor ik mijn naam voor bij komen. Ik loop terug en ga zitten. Net als ik zit gaat de deur open. Er komt een man binnen en pakt me beet bij mijn arm en neemt me mee de gang op. Op de gang is het helemaal donker zodat ik niet weet waar we heen gaan, denk ik. Ik loop bijna tegen de muur maar kan me nog net weg duwen. Die man die me vast heeft waarschuwt me ook niet als we ergens heen gaan zeg. Als we van de trap af zijn gaan we naar een auto en duwd de man mij op de achterbank

---------------------------------------------------------------------------
HEY BEDANKT VOOR ALLE VOTES EN COMMENTS!
WE ZIJN JULLIE HEEL ERG DANKBAAR!