Język najstarszego z rodów, bardzo rozpowszechniony na wielkim kontynencie. Stanowi wspólną mowę dla wszystkich ludów cesarstwa i jego sojuszników. Ma własny system pisma i kilka dialektów w krajach ościennych cesarstwa.

Charakteryzuje się dość złożoną wymową i różnorodnością dźwięków. Stworzony został w czasach panowania Àlarów na wzór języków przedwiecznych. Dzięki temu słowa w tej mowie niosą ze sobą pewną moc ale korzystać z niej mogą jedynie nieliczni.

Opis, który tu przedstawię będzie trochę uproszczony i ograniczony jedynie do wymowy i kilku ciekawostek ale powinien aż nadto wystarczyć na potrzeby czytania opowiadań.

W /.../ zamieszczam wymowę w wersji, którą posługiwałem się podczas tworzenia tego języka

Wymowa

1. Samogłoski

W języku Alarów występują:
samogłoski podstawowe (a, e, o, u, i),
samogłoski gramatyczne (á, é, ó, ú, í),
samogłoski dá-Nàim àe (à, è, ò, ù, ì)
oraz utworzone z nich dyftongi (òu, àu, ài, èi, ùe, èu, èa, èo, àe, ùi)

Wydaje się to skomplikowane i takie właśnie jest

Podstawowe

Samogłoski a /a/ oraz i /i/ wymawiamy tak jak w języku polskim, natomiast trzy pozostałe nieco się różnią od polskiej wymowy

e /ë/ - otwieramy usta jak do i i mówimy  e - jak e w niemieckim gehen tylko krócej

u /ū/ - usta jak do u i mówimy y - jak u w niemieckim du

o /u/ - jak u w polskim but

Gramatyczne

Wymawiane tak samo jak podstawowe. Korzysta się z nich głównie w rodzajnikach dla ich odróżnienia od innych zwrotów.

dá-Nàim àe

ù oraz ì wymawiane tak samo jak podstawowe

è /we/ i à /wa/ wymawiamy jak kolejno łe w polskim łezka i ła w polskim właz (czasem jak długie e /ë:/ i a /a:/)

ò /o/ - usta jak do u i wymawiamy o. Takie smutne o jak we francuskim d'accord

Samogłoski tego rodzaju mają w zwyczaju zmieniać wymowę niektórych spółgłosek i tracić swoją unikalną wymowę, jak również zupełnie tracić swoje właściwości na rzecz innej samogłoski dá-Nàim àe (oznaczane dalej jako (N)). Tak to działa:

Jeśli samogłoska (N) występuje na początku wyrazu to przedłuża stojącą za nią spółgłoskę i traci swoją wymowę np. słońce - Àlem /al:ëm/ a nie /walëm/

Wyjątek: ìh /ik/ - wymawiamy jak ik w polskim konik np.
rak - Ìhet /ikë (t)/

W każdym innym miejscu samogłoski (N) są wymawiane zgodnie ze swoją wymową z kilkoma wyjątkami:

èt /ew (t)/, àt /cw (t)/, ès /ew (s)/, às /cw (s)/ - na końcu wyrazu wymawiamy mniej więcej jak ę i ą  w polskim węzeł i wąs (bardziej jak in i an we francuskim)

Po h tracą wymowę a h ją zyskuje np. Ahàr /ahar/

Po y tracą wymowę a y jest przedłużone np. é-Fayàk /fay:ak/ w dialekcie ottarskim

Zanik

Jeśli wystąpią dwie samogłoski (N) rozdzielone spółgłoską to pierwsza z nich straci wymowę i działanie np. ìhàr /ihar/ a nie /ikar/ czy /iłar/

Samogłoski dá-Nàim àe mają jeszcze kilka właściwości ale nie są one zbyt istotne i nie są często widoczne w języku więc je pominę a jeśli wystąpią, w którymś z opowiadań to dodam ich wymowę

Dyftongi

To związki samogłosek, które wymawiane razem brzmią inaczej niż ich składowe.

àu /c/ - jak o w polskim owca (nie jak ò w języku Àlarów)

òu /u:/ - jak oo w angielskim moon

ài /e/ - jak e w polskim chleb

èa /ya/ - jak ia w polskim historia

ùe /ye/ - jak ie w polskim pies

èo /yo/ - jak io w polskim miotła

èu /yu/ - jak ió w polskim miód

àe /ay/ - jak aj w polskim raj

èi /ey/ - jak ej w polskim lej

ùi /wi/ - jak wi w angielskim win

Spółgłoskami zajmę się w części drugiej