Een wit met gouden lint omwikkelde doos lag aan hun voeten. Het was amper te zien dat het eens schoenendoos was. De witte orchideeën waren door Amora met het lint verweven. Het leek mooi en somber tegelijkertijd. Net zoals de meeste afscheidsceremonies van iets tragisch iets moois probeerden te maken. Het voelde bijna als een begrafenis, maar het geluid van spelende kinderen op de achtergrond herinnerde hen eraan dat het niet zo was. Declan keek nerveus om zich heen, terwijl Amora voorzichtig de doos in het ondiepe gat plaatste. 'Ik zal je missen, Sera,' sprak ze met een trillende stem. Haar ogen gleden naar Rynn.

'Je bent een goede vriendin geweest. Moge je nu rusten na je harde werk, je hebt het verdiend,' zei Rynn. Ze was helemaal niet goed met woorden en dit soort dingen uitspreken. Verlies verwerkte ze in haar eentje op haar manier. Dit deed ze vooral voor Amora, die het echt nodig leek te hebben. Kyle was niet zo sentimenteel en Declan leek het ook op zijn eigen manier te verwerken, als hij het al verwerkte.

'Ik ken je niet, maar ik weet dat je een goede partner, maar ook een vriend voor dit gezelschap bent geweest,' fluisterde Lennon zacht. De raaf op zijn schouder was stil. 'Ik hoop dat je vrede vindt en dat de mensen die om je geven hetzelfde zullen vinden.'

'Je was een waardig en belangrijk lid van de groep, Sera. Je laat een groot gat achter en we zullen je missen. Moge je het licht vinden en voor altijd zacht rusten,' zei Declan zacht en plechtig. Even boog hij zijn hoofd, maar toch kon Rynn zien dat hij de omgeving in de gaten bleef houden. Ze konden ook nooit echt iets doen zonder bang te hoeven zijn voor Revers of monsters.

'Rynn, wil je...' Amora keek aarzelend om zich heen. 'Wel zachtjes. We mogen niet gehoord worden.'

Rynn knikte en sloot haar ogen. Ze haalde diep adem en haalde Sera voor de geest. Haar roestbruine haar met een rommelige slag, haar twinkelende ogen en de kracht die ze altijd uitstraalde. Rynn kon haar horen lachen. Een glimlach kroop op Rynns lippen. Ze focuste zich op haar stem, haar woorden en zinnen. Dit was haar ding.

'We maken een supersterk team, we zijn net een familie!' klonk haar heldere, enthousiaste stem. 'Declan weet altijd waar we heen moeten, Amora zorgt voor overzicht, Kyle voor de luchtige sfeer, Rynn is de rots in de branding, Marcy kalmeert je als je het niet meer ziet zitten en ik houd de pit erin! Wat wil je nog meer?' Haar stem echoode, het enige bewijs dat het niet echt is, maar het is echt genoeg voor Rynn. Het voelde bijna alsof Sera tussen hen in stond en breed lachend en met wilde gebaren haar plannen uitlegde.

Amora vocht tegen haar tranen. Haar gezicht was niet meer strak en haar wenkbrauwen waren kleine boogjes. Lennon legde voorzichtig een hand op haar schouder. De groep had te veel verloren om nog als een familie te voelen. Hoe kon je van mensen houden als je ze ze zo snel kwijt raakte? De vraag bleef onbeantwoord in de lucht hangen.

'Ik had het niet zonder jullie willen doen,' klonk haar stem weer.

Rynn klemde haar kaken op elkaar. Ze kon de brok in haar keel amper nog wegkrijgen en voelde hoe haar ogen brandden van de tranen die zich een weg naar buiten wilden banen. Hoe meer ze zich op Sera's stem concentreerde, hoe meer herinneringen ze naar boven haalde. Ze wist dat ze zichzelf moest stoppen, voordat ze overspoeld raakt door Sera's herinnering. Ze haalde diep adem en beet op haar wang om haar pijn te verdringen. 'We zullen je missen, Sera,' fluisterde Rynn naar het gras, grijpend naar haar ketting. 'Rust zacht.'

Een paar handen zand stoven op. Korrels vielen het gat, de doos luid tikkend bedekkend. Kyle glimlachte zwak.

'Kyle...' waarschuwde Declan met een ferme stem. Hij wierp de jongen een waarschuwende blik toe. 'Niet spelen met magie!'

'Rynn deed het ook,' protesteerde Kyle, maar hij stopte wel. Met zijn voet schopte hij het overige zand op de kist.

Net als Amora eerder die dag had, kon Rynn Kyle wel een schop verkopen. Dit was niet het moment om grappig te willen doen of de grenzen op te zoeken. Magie was geen spel voor haar. Het was een last, iets waar ze mee moest leren omgaan. Waarschijnlijk zou Kyle dat niet begrijpen. Voor hem leek het hele leven een spel en game over bestond in zijn ogen niet, ook al ervoeren ze gevaar bijna elke minuten van elke dag.

Lennon schoof het overige zand met zijn grote handen in het gat en tekende een kruis in de aarde. Hij bedekte de tekening vervolgens met bladeren zodat nieuwsgierige ogen het niet zouden zien. Toen kwam hij overeind en keek Kyle aan. 'Je lijkt me een stoere gozer. Je moet me echt eens wat meer over jezelf vertellen,' zei hij in een poging de gespannen sfeer wat te ontladen. Er was genoeg pijn geweest.

Kyle grijnsde. 'Regel jij het bier?'

'Ik drink niet, maar ik wil wel eens een flesje voor je kopen.'

Declan snoof en mompelde: 'Doe maar niet, nuchter is hij al dronken genoeg.' Daarna keek hij zijn aangeslagen en verdrietige groep aan. 'Jongens... ik weet dat het zwaar is, maar we kunnen hier niet te lang blijven staan.' Zijn ogen schoten naar zijn ooghoeken, waar twee personen in een grijszwart uniform op een bankje zaten. Wie ze waren en waar ze voor werkten, was niet te zien van die afstand. Hopelijk waren het gewoon technici.

Amora knikte zacht. 'Laten...' ze hapte snikkend naar adem. 'Laten we gaan.' Ze liep in stevig tempo richting de flat waar Declan woonde alsof ze dit zo snel mogelijk achter zich wilde laten.

Kyle plofte met een luide 'aaaah' neer op de bank met een blikje redbull in zijn hand. Ongeïnteresseerd zapte hij door de kanalen heen, op zoek naar iets interessants om te kijken. 'Saai... nog saaier... voor vrouwen... het nieuws... suffe documentaire...' somde de jongen met een monotone stem op.

'Kun je hem op het nieuws zetten?' vroeg Lennon. Hij wilde graag weten wat er was gebeurd sinds hij bij de groep was gekomen. Hij had veel gemist. De vogel zijn schouder keek Kyle geïnteresseerd aan. 'Saaier kretting.'

Kyle draaide zich langzaam om en keek Kiwi aan. 'Wat zei die kraai?' vroeg hij, terwijl hij wat verder van Kiwi wegschoof. De vogel leek dat als een uitnodiging te zien om juist dichterbij te komen. Hij sprong van Lennons schouder en hipte naar de jongen toe.

'Saaie ketting,' vertaalde Lennon lachend. Die Kiwi ook. 'Hij herhaalde wat jij zei en combineerde het met het woord wat Rynn hem vanochtend heeft geleerd.'

'Ik heb hem niks geleerd en kom hier met die afstandsbediening,' zei Rynn, terwijl ze de afstandsbediening uit Kyles hand griste. Ze zette de televisie op het nieuws en verhoogde het volume, zodat ze tenminste iets kon horen. Direct herkende ze de beelden op de tv: Het afgebrande gebouw. Declan en Amora kwamen achter hen staan. Amora trok wit weg toen ze het witte laken voor het gebouw zag liggen.

Rynn voelde haar keel dichtsnoeren. Dat was niet wat ze hoopte te zien. Het was pijnlijk om de schade en Sera terug te zien op het beeld. Dit kwam door hen.

"... compleet afgebrand. De daders zijn nog onbekend. Vermoedelijk is het een magisch ongeluk geweest. Het onderzoek is echter nog gaande. Daarover later meer. Dan nu de eerste "smartphone" zoals deze genoemd wordt. Zal het de wereld in ondergang brengen? Correspondent Walter..."

Declan drukte de televisie uit. Een scheldwoord verliet zien mond, terwijl hij de afstandsbediening met een klap op tafel wierp. 'Je zult zien dat de Vantra weer helemaal zwart worden gemaakt. Maar als de Revers een van ons doden is er niemand die er over rept!'

'Dat heet "minderheid",' zei Rynn, kijkend naar haar handen. Zij weet er alles van. Toen het zoontje van de politiechef was vermoordt, stond het in alle kranten, maar toen haar buurmeisje bruut vermoord werd door politiegeweld, maakte het niemand wat uit. Zo ging dat nu eenmaal. 'We zullen harder moeten vechten, denk ik.'

'Het is afschuwelijk,' bromde Lennon Zijn blik gleed de groep rond. 'Is dat waar jullie tegen strijden?'

'Onder andere,' zei Amora.

'Wij maken deel uit van Xana, een grotere organisatie,' vertelde Declan. Hij klonk nog altijd boos. 'Onze taak is om onterecht veroordeelde magiërs te redden en degene die ervoor verantwoordelijk is te stoppen.'

Lennon knikte begrijpend. 'Dat klinkt als een nobel doel, maar waarom hebben jullie mij er voor nodig? Ik ben slechts een heler.' Een kleine glimlach verscheen op zijn lippen.

'Een gevecht gaat niet zonder slag of stoot,' zei Declan. 'De monsters die in de stad rondlopen, Revers, de gewone politie en soms burgers...' Hij stroopte zijn mouw op en liet zijn redelijk gehavende arm zien. 'Er staat altijd wel iemand in de weg en wij laten ons niet tegenhouden. We strijden voor een betere wereld, die hebben we hard nodig.'

'Daar was ik al bang voor,' mompelde de heler, terwijl hij zijn vogel aaide. 'Maar wat is er met een ketting? Of heeft Kiwi in iemands sieraden doos gezeten?' Hij kijkt de groep aarzelend aan. 'Vraag ik nu iets heel doms?'

Amora lachte zachtjes. Haar wangen werden rood, waarna ze snel haar hoofd afwendde.

Declan wreef over zijn kin en keek de anderen aan, die met verwachtingsvolle ogen terug keken. 'Ben je bekend met de gevolgen van overmatig magie gebruik?' vroeg hij toen na een korte stilte.

Lennon knikte zacht. 'Helaas wel. Ik heb er vaak genoeg van gehoord.' Hij was blij dat het bij hem zich slechts in pijn uite. Hij kon zichzelf vermoorden met zijn kracht. Het voelde wreed, maar was beter dan het lot van sommigen anderen.

Declan sloeg zijn ogen neer. 'De ketting kan de gevolgen stoppen, voordat het te laat is. Het blokkeert magie, zolang een Vantrum hem draagt. Maar het kan alleen geactiveerd worden door een heler. Als ik hem nu om zou doen, gebeurt er niks. Alleen als jij het doet werkt het. Mogelijk is de ketting de sleutel tot succes.'

'Ik hoop het.' Lennon keek geïnteresseerd naar Declan. De man was niet zo gevaarlijk als hij dacht. Hij had het hart op de goede plek. 'Je bent echt een goede kerel,' mompelde hij vervolgens, nauwelijks verstaanbaar. Misschien was deze groep zo slecht nog niet.

Declans mondhoek trok een beetje omhoog, maar hij zweeg verder. 'Neem de dag voor jezelf,' verkondigde hij toen. 'Morgen gaan we de Revers met een bezoekje vereren.'