Let op: Dit hoofdstuk bevat een vermelding van een karakter dat racisme ondergaat. 

De priemende blikken van Amora's ouders leken overal te zijn, zelfs door de muren heen kon Rynn ze nog voelen. Ze wist dat ze alleen maar bezorgd waren, voornamelijk om Amora's gezondheid en of hun woning nog wel overeind bleef staan met zoveel Vantra in huis. Toch voelt het onprettig, alsof ze alles afkeurden. Ze probeerde ze dan ook zo veel mogelijk te vermijden en niet alleen om hen een plezier te doen. 'Kunnen we misschien een luchtje scheppen, in de tuin of in een park?' vroeg Rynn, liggend op haar bed in de niet al te grote logeerkamer.

'Laten we naar de tuin gaan, dat is veiliger,' suggereerde Amora. 'In het tuinhuis kunnen we vrijuit praten.'

Lennon knikte instemmend. Ze wisten allemaal dat de muren hier oren hadden.

Ook Rynn knikte oplucht en stond op. Deze kamer was nog veel kleiner dan het blokhutje dat ze in het bos deelden en hier konden ze niet ongestoord praten. Amora's ouders zouden door het lint gaan, als ze hoorden wat er de afgelopen weken was gebeurd. Gevolgd door Amora en Lennon liep ze naar beneden, de tuin door het berkenhouten huisje in. Het was vrolijk ingericht, met sfeervolle lampjes en kreukloze gordijntjes.

Rynn liet zich op een rieten stoel zakken en keek Amora aan. 'Sorry dat ik het zeg, Amora, maar ik word ontzettend ongemakkelijk van je ouders.'

'Ik ook,' bekende Amora zachtjes. 'Ze zijn panisch geworden toen ze hoorden dat er een geheime Vantrumschool in vlammen op is gegaan toen ik nog jong was.' Ze schudde haar hoofd afkeurend. 'Het stond overal in de krant.'

'Oh, dat heb ik ook gehoord,' zei Rynn. 'Zelfs mijn moeder was destijds bezorgd, maar het was zo ver weg dat het niet veel uitmaakte.'

Lennon beet op zijn lip en wendde zijn blik af alsof hij er meer over wist dan goed voor hem was.

'De enige reden waarom het in de krant, stond was omdat ze ons bang wilden maken.' Amora's wenkbrauwen zakten tot een strenge frons. 'En het werkte, want Vantra mogen geen overheidsfuncties meer hebben, ze mogen niet de politiek in, worden opgepakt en de mensen zijn als de dood voor ze.'

Rynn zuchtte. 'Het is zo'n onzin. Niet iedereen is slecht of heeft zijn kracht niet onder controle. We hoeven toch ook niet elk persoon te wantrouwen, omdat deze mogelijk een moordenaar is? Waarom gaan mensen gewoon niet uit van het goede?'

'We krijgen het ook nooit onder controle als ze het blijven verbieden,' zei Lennon somber. 'Als ik geen goede les had gehad, zou mijn magie me al lang hebben vermoord.'

Rynn wendde haar blik af. 'Als ik niet mijn hele wereld had verloren, hoefde ik me niet vast te klampen aan mijn kracht,' fluisterde ze, luid genoeg voor de anderen om het te horen. Ze wist dat de anderen geen flauw idee hebben wat er gebeurd is, alleen dat ze geen familie had om naar terug te keren. Niet zoals Amora dat had.

'Mag ik vragen wat er gebeurd is? Of wil je het er niet over hebben?' Lennon keek haar medelevend aan. Het licht van de lampjes werd weerkaatste in zijn ogen.

'Liever niet,' zei Rynn. 'Maar misschien kan ik het beter een keer delen. Ik heb het nog nooit iemand verteld.' Zelfs Declan niet. Dat respecteerden ze in hun groep. Je verleden was iets wat van jou was, je mocht het delen, maar het hoefde niet.

'Als je er niet klaar voor bent is het goed,' zei de heler snel. 'Ik wil de last op je schouders niet groter maken.'

'Ik denk niet dat ik er ooit klaar voor zal zijn, nu is net zo'n goed moment als elk ander.' Alleen al de gedachte aan haar familie was pijnlijk, maar ze had het al zo lang voor zich gehouden. Misschien kon ze de last dan beter delen. Zou dat haar helpen?

Amora legde een warme hand op Rynns schouder. 'Als jij het wilt, dan luisteren we graag.'

Rynn knikte. Ze haalde diep adem en schraapte haar moed en motivatie bij elkaar. Ze hoopte maar dat dit het niet erger zou maken. 'Mijn gezin was anders dan het jouwe op elk gebied,' begon ze. 'Ik was de enige die "gezegend" was met een gave, mijn ouders en mijn zusje allemaal niet. Mijn vriendje, die praktisch gezien bij ons woonde, omdat zijn ouders hem het huis uit hadden geschopt had ook een gave, ook al liet hij dat amper zien. Mijn ouders vonden het allemaal prima, zolang we geen domme dingen deden. Het enige wat ze wilde was dat wij ons veilig en geliefd voelen. Ja, ik weet het, zoetsappig, cliché, maar zo was het en dat was echt heel fijn. Ik had geen idee hoe goed ze voor ons waren tot ik bij Xana terecht kwam.' Ze pauzeerde en glimlachte. Haar hand ging naar haar ketting die ze omsloot met haar vingers.

'De buren, daarentegen, waren niet zo vriendelijk. Ze hadden altijd al een probleem met ons, puur om hoe we eruit zagen. We hoorden er niet bij, volgens hen. We stalen hun banen en vervuilden de straten. Toen ze erachter kwamen dat er ook nog twee Vantra naast hen woonden, werd het hen te veel. Ze verrieden ons en haalden de Revers. Ik was net met Parker weg, boodschappen aan halen voor het avondeten. Nog steeds kan ik niet begrijpen wat er is gebeurd. Overal waren vlammen, er ontplofte zelfs iets en ik zag hoe ze Nayla, mijn zusje uit het gebouw sleepten. Ook al zaten er heel wat jaren tussen ons in, we leken heel erg op elkaar. Ze moeten hebben gedacht dat Nayla mij was.' Treurig lacht ze. 'Hoe komt het dat wij Vantra altijd in rook opgaan? Letterlijk?' fluistert ze. 'Mijn ouders ook en mijn zusje kon ik niet redden uit de klauwen van de Revers. Parker weerhield me ervan, iets wat ik hem altijd kwalijk had genomen. Ik was zo boos op hem, misbruikte mijn gave om hem te laten weten hoe boos ik was dat ik Nayla niet had mogen redden. Dat is uiteindelijk wat hem tot het randje dreef. Middenin de nacht sloop hij het huis uit en verdween. Hij had een briefje achtergelaten en deze ketting waarop stond dat hij het goed ging maken, ook al wisten we niet eens zeker of Nayla nog wel in leven was. Hij vertrok en ik heb hem niet meer teruggezien. Ik weet niet eens meer wat tegen hem gezegd heb als laatste. Hoe hard ik het ook overdenk, ik weet het niet meer.'

De tranen zaten hoog. Het kneep haar keel af. Amper kreeg ze er nog woorden uit. 'Ik mis ze zo erg en ik heb zo'n spijt wat ik tegen hem gezegd heb,' piepte ze. 'I-ik ben gaan zoeken en geprobeerd hem te vinden. Ik hoopte dat Xana me wilde helpen, maar dat doen ze niet, zoals je weet en...' Ze ratelde, maar ze moest het kwijt. Ze was er vrij zeker van dat Parker weg was.

'Wat erg.' Amora sloeg haar armen om haar heen. 'Het spijt me dat je dat hebt moeten meemaken.'

Lennon legde ook een hand op haar schouder. Ze kon de magie onder zijn huid voelen bonzen.

Rynn knikte, niet in staat om nog iets uit te brengen. Ze waren onschuldig. Het enige wat ze wilden was een rustig leven leiden en zelfs dat werd hen niet gegund. Xana was de enige plek die haar nog wel accepteerden, maar liefdevol was het nooit geweest. De enige plek waar ze hopelijk nog een verschil kon maken en heel misschien Nayla en Parker ooit nog terug te zien, ook al had ze die hoop ondertussen al opgegeven. 'Sorry,' zei ze en haalde haar neus op. Ze droogde haar brandende tranen.

Lennon liet zijn magie los en een groen licht danste over haar schouder. 'De enige die sorry moeten zeggen zijn degene die je dit aan hebben gedaan.'

Rynn haalde diep adem, nu ze de vrijheid van Lennon had gekregen. 'Vroeger haatte ik ze met heel mijn hart. Alsof ze expres levens en gezinnen probeerden te vernietigen, maar nu denk ik dat ze gewoon niet beter weten. Iemand heeft hen geleerd dat wij bedreigend en gevaarlijk zijn. Het zijn niet de Revers die schuldig zijn. Zij zijn slechts pionnen. We moeten de koning hebben. Degene die iedereen aanstuurt. Misschien spelen we dan schaakmat.'

'Het is domino,' zei Amora. 'Een van die omhooggevallen politici of rijkaards heeft besloten dat wij slecht en gevaarlijk zijn.' Ze keek het tuinhuisje rond. De kaarsen en zachte kussens hadden het gezellig gemaakt, als haar kille stem die korte stilte niet doorbrak. 'Ik zweer dat ik Kyle en Declan ga wreken, mijn zusje verdient een betere toekomst.'

'Is dat waarom je je hebt aangesloten bij Xana?' vroeg Rynn. 'Voor je zusje?'

Amora schudde haar hoofd. 'Toen wist ik nog niet dat ze een gave had. Ik ben hier omdat ze me niet in de politiek willen hebben. Ik heb een voorkeur voor vechten met woorden, maar als die mogelijkheid me ontnomen wordt, moet het anders.' Ze stond op en veegde haar broek af. 'Als het een persoon is die dit heeft gedaan moet diegene op te sporen zijn. Vinden jullie het goed als ik onderzoek ga doen?'

Rynn lachte. 'Van mij mag je.' Even was ze stil. 'Wat is eigenlijk ons plan? We zijn nu nog maar met z'n drieën. Penny, als dat überhaupt haar naam is, loopt nog ergens rond en weet precies wie we zijn... en ik weet niet of ik dit nog kan, zonder Kyle en Declan.' Maar wat ze anders moeten doen, wist ze ook niet. Ze konden nergens heen en ze konden ook niet voor eeuwig bij Aroma's ouders blijven plakken. Dat was voor niemand goed.

'Ik denk dat we eerst kijken wat we kunnen vinden, als we daar iets aan hebben gaan we over tot actie. Ik denk niet dat we nog iets te verliezen hebben,' stelde Amora voor, terwijl ze strijdlustig naar de deur marcheerde.

'Ik ben bang dat je daar gelijk in hebt.' Lennon keek haar na. Toen ging zijn blik terug naar Rynn. 'Mag ik wat vragen?'

Rynn knikte. 'Tuurlijk.'

'Gebruik je je gave om de stemmen van je familie en vriend opnieuw te horen?' Hij keek haar onderzoekend aan.

Rynn voelde hoe haar wangen warm werden. 'Eerst niet. Het ging per ongeluk de eerste keer, maar ik begon me steeds leger te voelen en verlangde steeds vaker ernaar om even hun stemmen te horen. Horen dat ze van me houden en dat alles goed komt, ook al zijn ze er niet meer. Als ik mijn ogen sluit, kan ik me heel even wanen dat ze er nog zijn.' Ze wist ook wel dat dat de reden was geweest dat het bijna fout is gegaan. Steeds vaker gebruikte ze haar krachten om het "even" te horen en steeds minder hield ze rekening met de gevolgen. Ergens omdat ze vond dat ze het verdiende. Ze was een monster, misschien moest ze het enkel waarmaken?

Lennon knikte zacht. 'Wat als je de stemmen op een bandje zet? Ik weet niet op het helpt, maar dan hoef je je gave niet meer uit te putten.'

Ze slikte. Het zou niet hetzelfde zijn. De woorden kon ze dan niet meer manipuleren, het geluid aanpassen aan de ruimte. Het zou dan niet voelen alsof ze achter haar stonden. Toch wist ze dat ze het moest doen. Het was tijd om haar wonden te laten genezen.

'Je kunt je gave altijd nog gebruiken, alleen hoef je het zo niet meer te doen om ze te blijven herinneren en put je jezelf niet uit,' moedigde Lennon haar aan.

Rynn knikte. 'Misschien wordt het tijd om te helen, in plaats van kapot te maken.'