De volgende ochtend zit ik om zes uur aan de ontbijttafel.

Ik ben de enige, wat ook logisch is vermits de tijd. Pap en Cassandra staan pas op als ik al weg ben en Jade neemt een andere, latere bus omdat ze naar een andere school gaat. Zij kan dus nog een half uur slapen.

Normaal gezien zou ik ook naar haar school zijn overgestapt, maar mam vond dat niet het beste idee ooit.

Er was slechtere busverbinding en dan zou ze me moeten komen halen bij pap. Dat zag ze niet zitten.

Ik sluit mijn ogen en zie de groene ogen van Mia weer voor me. Ze staan nog steeds volgeschreven met angst en naar adem happend, doe ik mijn ogen weer open.

Ik neem nog een slok koffie, misschien helpt dat om wakkerder te worden en het beeld van mijn geheugen te wissen.

De droom blijft me maar achtervolgen. Ik moest deze nacht naar de wc en de donkere gang waar ik al aan gewoon ben geworden, joeg me angst aan en ergens ver weg hoorde ik de vreemde stemmen weer.

Ik ben terug in bed gaan liggen en heb tot een uur voor de wekker wakker gelegen. Ik moet er gewoon voor zorgen dat Casper niet meer met haar wilt omgaan. Dan gaan die beelden vanzelf weg omdat ik Mia niet meer zie.

💠💠💠

'We hebben gewoon een echte date,' zegt Casper als we van Frans naar Wiskunde lopen.

Het plan gaat niet zoals ik verwacht had. Deze morgen heeft Casper me op Mia laten wachten waardoor we bijna te laat waren in de les.

Als er een lessenwisseling is, loopt Mia soms met ons mee en praat de hele tijd, niet alleen tegen Casper, maar soms vraagt ze ook dingen aan mij. Dan heb ik het gevoel dat ik weer boven de wc moet gaan hangen, maar gelukkig is dat niet meer echt nodig. Ik kan het inhouden.

'Heeft ze dat gezegd?' vraag ik.

'Niet letterlijk, maar ze keek op die manier,' zegt hij.

'Welke manier?' vraag ik.

'Je weet wel, de "ik-hoop-dat-het-een-date-is"-manier,' zegt hij. Ik lach en schud mijn hoofd.

'Misschien keek ze niet zo,' zeg ik.

'Zeg, wil je haar voor jezelf?'

'Nee, misschien moet je haar loslaten?' stel ik voor.

'Loslaten? Er is een meisje geïnteresseerd in me en het advies van mijn beste vriend is dat ik haar moet loslaten?' vraagt hij en hij stopt met lopen en trekt mij ook tot stilstand.

'Nee, ik bedoel dat je misschien iets je hard van stapel loopt,' zeg ik.

'Wat? Te hard van stapel loop?'

'Ja, misschien heeft ze een strafblad,' zeg ik.

'Ah, ik snap het. Ze heeft een bank overvallen en heeft het geld vervolgens aan weeshuizen gegeven. Als je nu eens meer oplette, zou je weten hoe vriendelijk ze is. Ze doet zelfs vrijwilligerswerk tijdens de examens én haalt goede punten,' zegt hij.

Ondertussen vervolgen we onze weg naar wiskunde. Ik zucht.

'Misschien heeft ze wél een bank beroofd,' zeg ik.

'En hoe weet jij dat dan? Je kijkt haar niet eens fatsoenlijk aan en antwoordt kortaf als ze vraagt naar je toetsen,' zegt hij.

'Ik voel dat er iets niet pluis is met die meid,' zeg ik.

Nu trek ik hem tot stilstand. Ik moet hem gewoon vertellen over die droom. Hij is mijn beste vriend, hij zal wel begrijpen waarom ik het doe.

'Luister,' zeg ik. 'Ik had over Mia gedroomd.'

'Gedroomd?'

'Ja, in de nacht van zondag tot maandag,' zeg ik.

'Dus?'

'Snap je het niet? Ze is pas maandag op school gekomen, maar ik heb over haar gedroomd de dag ervóór.'

'Misschien heb je haar al eens eerder gezien. Ze woont hier al een week. Je hebt haar waarschijnlijk gezien in de supermarkt toen je voor je moeder boodschappen moest doen,' zegt hij.

'Nee, de droom was redelijk ... echt,' zeg ik.

'Ik weet dat het allemaal raar klinkt, maar je bent mijn beste vriend en ik dacht dat je het wel zou begrijpen. Ik kan er niet meer door slapen.'

Casper leunt tegen de muur en kijkt een beetje bezorgd.

'Oké, vertel wat je had gezien. Misschien is er een logische verklaring voor,' zegt hij.

'Ik stond in een zwarte gang. Voor me was een weg en naast me waren er twee, ieder aan een ander kant. Er werd geroepen dat er iemand ontsnapt was en het volgende moment zag ik Mia aan de overkant door de gang lopen. Ze keek recht naar me met angst in haar ogen die ik niet kon verdragen. Daarom moest ik gisteren kotsen toen ik haar voor het eerst zag,' zeg ik.

Casper knikt en kijkt eerst op zijn horloge, zet zich af van de muur en begint terug te lopen.

'Misschien was het iemand die op Mia léék?'

'O, nee, die ogen waren echt van haar,' zeg ik en we gaan het lokaal binnen. Maar goed dat de leerkracht van Frans altijd nog een koffietje gaat halen.

'Misschien is het toeval? Had je die politieserie nog gezien zondagavond?'
'Ja, maar -

'A voilà, dat van Mia is ook gewoon toeval. Je moet je er geen zorgen over maken,' zegt hij en op dat moment komt mr. Reigel binnen met zijn heerlijke koffie en legt ons het zwijgen op om aan zijn les te beginnen.

Misschien heeft Casper gelijk, maar waarom voelde het dan allemaal zo echt aan? Waarom kan ik die ogen niet gewoon vergeten?

Waarom kan ik er niet door slapen? Waarom voelt het alsof dit belangrijk is?