Thana had willen kloppen op de deur, hem willen openbeuken, het raam aan diggelen slaan maar ze deed geen een van die opties. Het zou de illusie dat ze zich probeerde te herinneren wie ze was doen vergaan en ze zou de aandacht trekken die ze net wou vermijden. Toch besloot Thana naar het raam toe te lopen en naar beneden te kijken. Het voelde alsof deze dag veel langer was dan deze thuis zou zijn geweest, al hadden ze haar iets gezegd over het feit dat tijd anders plaatsvond dan in de echte wereld. Thana wist het niet en liep naar het raam toe. Ze begon het te bestuderen, ook al wist ze helemaal niets van ontsnappingen. In films zag het er altijd zo eenvoudig uit besefte ze, daar hoefde de heldin alleen maar wat lakens te scheuren en zich zo naar beneden te helpen. Bij haar was de kans groter dat ze zou neerstorten en haar been breken. Dan kon ze de rest van haar ontsnapping wel op haar buik schrijven. Davion had haar hand geheeld maar ze kon hem lastig vragen ook haar been te genezen zonder op zijn vragen te kunnen antwoorden.

Toch besloot Thana dat ze beter iets kon doen dan niets, zolang ze haar nek maar niet zou breken. Tot haar grote verbazing bleek haar raam niet eens op slot te zijn waardoor ze zich best stom voelde. Was het al de hele tijd los geweest? Ze had er zelfs niet eens aan gedacht het te controleren besefte ze nu pas. Aan de andere kant was het haar eerste keer dat ze in een soortgelijke situatie verzeild was geraakt en in films leek het allemaal zo logisch. Diep haalde Thana adem terwijl ze voorzichtig het raam opende. Buiten was het inmiddels best al afgekoeld waardoor ze naar de vuile jurk keek die ze aanhad. Diep van binnen wist Thana dat ze er helemaal geen afscheid van wilde nemen van het prachtige ontwerp maar hij was gewoon niet handig. Ook was het een excuus om eens in de grote kast te kunnen duiken en te kijken wat er allemaal voorhanden was. Thana glimlachte zachtjes, ze wist dat Izara het geweldig zou hebben gevonden.

De kast leek een stuk groter te zijn van binnen dan dat ze van buiten had geleken, merkte Thana tot haar grote verbazing op. Tal van jurken en andere kledingstukken hingen netjes omhoog gehangen en dus besloot het meisje snel het eenvoudigste trainingspakje van de planken te grijpen. Heel even had ze spijt dat ze niet al de rest van de kleding zou kunnen uitproberen maar ze had een doel voor ogen. Eerst moest ze de rode jurk uit krijgen, besefte Thana die hem snel van over haar hoofd trok. Hierdoor deed ze bijna de ketting die ze om haar hals had mee uit. Ze keek naar beneden en tot haar verbazing was het niet glashelder of zachtroze zoals het eerder had geleken. Dieproze was zichtbaar alsof er iets in het flesje zat. Thana nam het vast om het beter te kunnen bekijken, alsof het juweel de hele tijd leek terug te komen. Een slot werd losgedraaid en geschrokken draaide Thana zich om naar de deur. "Ik heb niets aan!" riep ze snel voor degene die binnenkwam.

Het was een slecht excuus dat ze had geleerd tijdens het omkleden voor de turnlessen, maar nu was het waarheid. Snel raapte Thana de jurk die ze net had laten vallen op van de grond om haar lichaam te verbergen terwijl de deur openging. Davion zou toch niet meer terugkeren? Het was echter niet Davion die voor de deur stond maar Delilah. Thana slaakte een zucht van opluchting totdat ze besefte dat Delilah helemaal niet wegkeek maar met haar hoofd schudde. "Is dit nu echt het moment om je om te kleden vrouwe?" sneerde Delilah en Thana kreeg kriebels van het woord vrouwe. Ze merkte hoe het schaamrood naar haar wangen kroop en ze geen weerwoord te bieden had tegenover het vreemde meisje.

Delilah keek echter over haar schouder en kwam dan de kamer binnen. Uitdagend keek ze Thana aan: "Nou ga je je nog omkleden of ga je daar ongemakkelijk blijven staan? Schiet eens op, we hebben niet lang." Waar Thana eerder een hekel had aan bevelen opvolgen, zei iets in Delilah haar toon dat ze niet tegengesproken wilde worden. Ze draaide zich weg van Delilah en begon met haar nieuw gevonden kleren aan te doen. "Ik wil dat je luistert en geen vragen stelt oké? We hebben niet veel tijd", ging Delilah verder met spreken terwijl Thana een shirt over haar hoofd trok. "Ik zie dat je jouw ketting nog om hebt dus dat is al goed. Zeg me waar je het boek hebt verstopt en dan zoek ik die al even."

Thana stond net op een been te balanceren om haar boek aan te trekken maar stopte even midden in die actie. "Boek? Welk boek?" vroeg ze verbaasd. Ze had helemaal niets gelezen tijdens het afwachten en ze wist heel zeker dat ze ook niets verstopt had. Delilah leek haar even geschokt aan te kijken waardoor Thana haar best deed om zich te herinneren waarover Delilah het had. Het duurde even, maar uiteindelijk viel het kwartje dan toch. "Oh! Het boek bij mijn ketting?" bedacht ze luidop en ging maar snel verder voordat Delilah tijd had voor een sarcastische opmerking: "Het monster heeft hem, die was daar thuis beginnen lezen." Nu ze het luidop zei klonk het ongeloofwaardig en Thana wist dat ze het ook niet zou geloven als ze het niet met haar eigen ogen had gezien.

"Je hebt het boek aan Klaida gegeven?" herhaalde Delilah vol ongeloof. Daar was de naam weer besefte Thana, zo hadden Davion en Saskia het monster ook genoemd. Ze gaf niet meteen een antwoord en hoorde hoe Delilah zachtjes begon te vloeken. Thana kon niet verstaan wat het meisje zei maar de klanken hadden wel wat weg van de taal die Saskia eerder had gesproken. "Ben jij helemaal doorgedraaid?" siste Delilah uiteindelijk waardoor Thana het gevoel had alsof ze in een hoek werd gedreven.

Ze schudde haar hoofd: "Ik heb helemaal niemand een boek gegeven! Ik heb het naar dat monster gegooid als verdediging! En ik ben helemaal niet doorgedraaid, alleen midden in de nacht uit mijn bed weggenomen. Ik wil gewoon naar huis hoor je? En als jij me niet kunt helpen, dan ontsnap ik wel op mijn eentje!" Thana wist dat ze hier alleen waarschijnlijk niet buiten zou raken maar ze kon niet meer van Delilah verdragen. Als ze niet van plan was om haar te helpen, dan had ze liever geen confrontatie met het meisje. "Weet Saskia dat jij hier bent?" besloot ze dan maar te steken: "Zijn jullie familie ofzo?"

Haar woorden leken Delilah te kwetsen maar Thana was niet in de mood om zichzelf te verontschuldigen. "Nee dat zijn we niet", was het korte antwoord van het meisje. Thana zag hoe Delilah diep adem haalde en gokte dat het meisje net zo geïrriteerd was als zij. "Kijk als ik je alleen had kunnen laten dan had ik dat gedaan maar luister maar naar me dat je hier alleen niet weg raakt. En je wilt hier niet zijn als Davion doorheeft dat jij niet zijn geliefde Mara bent", waarschuwde het meisje: "Jij kent hem niet zoals ik hem ken." Thana wist wel hoe hij had gedreigd om degene die haar had meegenomen wat aan te doen. Als Delilah gelijk had dan wou ze ook liever hem niet beter leren kennen.

"Waarom bescherm je me? Als je van me af wilt?" vroeg Thana voorzichtig nu Delilah eigenlijk wat van de sluier leek te willen optillen. "Als je dat wilt vertellen natuurlijk", voegde ze er snel achteraan: "En is dat boek zo belangrijk? Ze zullen er vast meerdere hebben niet?" Thana wist niet waarom ze het zei maar ze had er een hekel aan dat ze blijkbaar wat fout had gedaan. Ze had zich toch gewoon willen verdedigen? Dat was haar recht!

"Nee, van dat boek is er maar een soort", reageerde Delilah: "En ik doe dit niet voor jou maar voor Mara en omdat ik het haar beloofd heb oke?" Thana knikte en slikte haar volgende vragen door. Als ze iets had geleerd was dat je best geen meer vragen stelde als iemand eindelijk wat zei en ze best bleef zwijgen in de hoop dat er nog meer zou komen. "Dit is niet hoe Adrienne het had gepland", leek Delilah eerder tegen zichzelf te zeggen waarna ze zich weer naar Thana draaide. "Vraag me niet te vragen wie dat is", waarschuwde ze en Thana deed snel alsof ze haar lippen op slot deed. Delilah knikte en opende de deur weer: "Ik breng je naar haar toe, zij zal wel beslissen hoe dit verder moet. Kom mee."

Het ging ineens te snel en te eenvoudig besefte Thana. Ze had haar weg naar buiten gekregen en toch voelde ze dat er iets binnen haar twijfelde maar ze snapte niet waarom. Delilah was hier om haar te helpen, voor de Mara die anderen dachten dat ze was. Thana duwde de gedachten aan de kant en liep ook naar de deur toe. "Kan jij me dan ook helpen weer thuis te raken?", vroeg ze in de hoop alle twijfels te sussen. Al was het maar een sarcastisch antwoord, besefte Thana, daarmee wist ze dat Delilah erin zou geloven.

Dat deze haar juist met medelijden aankeek zorgde ervoor dat het voelde alsof haar hart bij elkaar geknepen werd. "Je hebt het nog altijd niet door he?" was de wedervraag van het meisje waardoor Thana als aan de grond genageld bleef staan. Ze had nog altijd geen idee wat er allemaal aan de hand was of waar dat ze was, maar Delilah was te serieus om met haar te lachen. Zachtjes schudde ze dan ook haar hoofd, maar Delilah controleerde eerst nogmaals of er echt niemand aankwam. "De tijd loopt hier anders", herhaalde Delilah net zoals al de rest tegen haar had gezegd. Toch was er tot nu toe niemand geweest die haar had willen uitleggen wat ze bedoelde met het feit dat de tijd anders liep.

"Wat bedoel je daar mee?" vroeg Thana voorzichtig. Alsof haar hart al wist wat het antwoord ging zijn en alsof haar lijf zich voorbereidde op het slechte nieuws dat Delilah haar zou brengen. Ergens hoopte ze dat Delilah haar voor de gek hield, dat ze haar gewoon naar huis zou brengen. Dat er helemaal niets was dat ze vergat of uit het oog was verloren. Dat er geen geheim was waardoor Delilah haar zo aan had gekeken. Het meisje leek naar woorden te zoeken en Thana miste nu al de pestende opmerkingen van eerder.

"Anders met dat we tijd niet zo ervaren als in de wereld waar je vandaan komt", verbeterde Delilah zichzelf: "Jullie gebruiken dagen, uren en weken toch? Wel die bestaan hier allemaal niet, wij rekenen in een ethe." Stil knikte Thana terwijl Delilah een stilte liet vallen. "Voor Davion is Mara enkele dagen geleden verdwenen geweest maar voor jou moet het honderden jaren geleden gebeurd zijn", ging Delilah verder: "Door te vertrekken wist Mara dat ze nooit meer terug zou kunnen keren door het tijdsverschil dat ze zou ondergaan." Delilah haar stem leek vol pijn te zitten maar Thana was helemaal niet bezig met de onbekende vrouw.

Ze kon zelf ook rekenen en wist dat als enkele dagen in het echt gelijk waren aan enkele honderden jaren dat dit ook voor haar consequenties zou hebben. "Voor jou lijkt het alsof je hier nog geen dag bent", verklaarde Delilah: "Maar voor je familie moet je tientallen jaren geleden verdwenen zijn. Misschien zijn ze er zelfs niet meer."

En na die woorden barstte Thana in tranen uit.