Toen we het restaurant binnenkwamen zag ik duidelijk wat mijn vrienden bedoelden. De scholen zijn helemaal achteraan in het restaurant geplaatst en zijn duidelijk verdeeld in de twee scholen. De linkerkant is helemaal rood en de rechterkant is helemaal blauw. Alleja, ik bedoel de kleding van de leerlingen he. Dan bedenk ik me pas iets. Hij is nergens te bekennen terwijl de andere van zijn school er wel zijn. Zou Hij wel weten dat hij ook moest komen eten? Ach, zijn probleem. Ik volg mijn vrienden naar het buffet, pak een kommetje soep en schep mijn bord vol met allerlei lekkernijen. Daarna lopen we samen naar een lege tafel en gaan zitten. We lachen en we praten wat terwijl we eten. Natuurlijk gaat dat eten wat trager door al dat getetter maar we hebben tijd dus waarom ook niet? Dan wordt mijn blik naar de deur getrokken en zie ik dat Hij net binnenkomt en naar me kijkt. Zodra hij merkt dat ik kijk kijkt hij weer weg. Hij pakt ook een kom soep en wat eten en wilt naar een tafel gaan waar een maar andere jongens zitten. Er is nog plaats genoeg maar een van de jongens gaat opeens zo breed zitten om duidelijk te maken dat hij hem er niet bij wil. Hij doet alsof het nooit zijn bedoeling was om erbij te gaan zitten en loopt helemaal naar de andere kant en gaat helemaal alleen aan een tafel zitten. Jana ziet dat ik naar hem kijk en zegt iets.

"Dat is wel erg. Vraag hem of hij erbij wil komen zitten." Zegt ze. Ik schudt mijn hoofd.

"Nee, dat lijkt me geen goed idee."

"Hoezo niet? Ik bedoel we kunnen hem daar toch niet helemaal alleen laten zitten?"

"Hij komt toch niet. Hij heeft het niet zo op vriendelijkheid." Als ze me vragend aankijken vertel ik over zijn super vriendelijke antwoorden van eerder.

"Nou, dat zou je toch ook niet zeggen." Zegt Babs. Ik kijk haar niet begrijpend aan. "Ziet hij er zo badass uit? Hij ziet er eerlijk gezegd nogal verloren uit. Blij om nieuwe vrienden te maken."

"Nee, dat is niet echt mijn indruk." Lach ik.

"Hij speelt gewoon hard to get." Mengt Cedric zich in het gesprek. "Eerst doet hij wat gemeen, dan komt er een slechte ervaring waarom hij zo gemeen deed en dan denkt hij jou te kunnen krijgen."

"Dat is nu niet echt hard to get he."

"Pffft, kunnen we alsjeblieft over iets anders praten dan mijn arrogante kamergenoot? Ik zit er al een hele bij dus mag ik effe een pauze?" Vraag ik hen. Dat was niet helemaal waar. De waarheid was dat toen Cédric dat zij van die ervaring dat ik een raar gevoel kreeg. Een gevoel dat me vertelde dat het waar was en dat ik er deel van was. Waarom?

"Is jullie kamer ook wit met groen?" Vraagt Arno ons. Hij merkt dat ik me er echt niet gemakkelijk bij voel en begint dus over iets anders.

"Nee, de onze is met een degradé van kleuren." Antwoord ik dankbaar. Blij dat ik aan iets anders kan denken.

"Een degradé?"

"Awel zo dat de ene kleur overgaat ik een andere en die dan ook weer in een andere enzovoort."

"Oh ja, juist." We praten verder over nog wat onbenullige dingen enzo en we zetten onze borden weg en schuiven aan voor een dessert. Ik kies een paar slagroomsoesjes met chocolade en een eclair. We zitten aan tafel. Cédric komt weer naast mij net als dernet en ik zie dat hij een donkerpaarse bol ijs heeft.

"Wat is dat?" Vraag ik hem.

"Cuberdonijs."

"En wat zijn cuberdons?"

"Die paarse neusjes?"

"Oh ja, amai. Smaakt het veel naar cuberdons?"

"Iets anders, proeven?" Hij houd zijn lepel voor m'n gezicht. Ik eet het ijs op en trek een vies gezicht. Ik lust geen cuberdons maar hij zei dat het iets anders smaakte. Niet echt. Iedereen moet lachen met mijn vies gezicht. Mijn blik valt op Hem en er gaat een steek van schuldgevoel door me heen. Hij kijkt me aan en ik meen er een spoortje van verraad in te zien. Oke, waar is dat nu weer goed voor?