Woorden aantal: 2 816

Totaal aantal woorden: 8 374

.○.•.○.•.○.

Gina's maag lag in een knoop, ze had niet kunnen slapen. Haar gedachten bleven bij Ephedra, maar nu ze eindelijk naar haar toe kon gaan wist ze het niet meer. Ze was bang dat ze daar iets onvoorziens aan zou treffen. Dat de dromer afwezig was of erger: dat Ephedra er niet meer was. Gina was blij dat ze niet degene was die de knikker zou gooien, anders zouden ze nog steeds in het hoofdgebouw staan in plaats van in de desbetreffende slaapkamer. Gina keek naar Ephedra's gezicht. Haar ogen waren gesloten, maar Gina kon zien dat onder haar oogleden haar irissen van links naar rechts gingen. Het was vreemd haar zo te zien.

Dromenvangers hadden zelf maar weinig dromen, maar Ephedra zat duidelijk in een nachtmerrie. Nog eens keek Gina naar de dromer. Die leek duidelijk minder beïnvloed te zijn dan Ephedra was. Die lag rustig in bed en draaide zich soms enkel wat fronsend om. Die zou nooit weten dat diens droom vier dromenvangers van E8 in diens kamer had verzameld met diens diepgewortelde nachtmerrie. Als Gina niet beter wist, zou ze de dromer erom haten. Maar geen dromer had diens nachtmerrie te kiezen. Geen dromer had in de hand aan een bloot te worden gesteld of niet. Dat deze nu een groter probleem dan anders had, was diens schuld niet.

"Zijn jullie er klaar voor?" vroeg Thuja en ze had haar horloge erbij gepakt. Hiermee pakte ze ook de aandacht van de andere dromenvangers erbij. Gina knikte en naast haar haalde Picea een goede teun lucht naar binnen. Daarna pakte die diens horloge. Picea's ogen vonden die van Gina en ze wisselden bemoedigende blikken uit. Gina pakte haar horloge nu ook stevig vast.

"Op drie," zei ze en haar ogen gingen naar Thuja. "Tel jij af?" Thuja knikte.

"Op drie," zei ze.

"Eén.

Twéé.

Drie."

Gina sloot haar ogen en ze drukte op het knopje aan de zijkant van haar horloge. Er was een drievoudige piep die bevestigde dat Picea en Thuja ook succesvol hun timer aan hadden gezet. Daarna was het stil. Zelfs haar ademhaling was niet meer aanwezig. Na jaren ervaring was een droom in stappen niks bijzonders, maar Gina merkte al meteen dat er ergens iets niet klopte. Ze wist dat ze een overwoekerde droom instapte, maar de kalmte die ze voelde was er niet een die in dat soort dromen normaal was. Er was geen angst, geen onheil. Er leek bijna geen nachtmerrie te zijn, maar de patronen waren aanwezig. De tekenen waren duidelijk zichtbaar in de lucht. Ze nam een moment om de omgeving in zich op te nemen en haar horloge te controleren. Ze stond voor een groot gebouw. Achter haar een oprit vol auto's en mensen.

Niemand had een duidelijk gezicht, maar Gina wist dat dat kon veranderen als de dromer in de buurt kwam. Er waren langgerekte bomen, spots die met hun lichten zwiepend de lucht in schoten en veel geluid. Dat zou kunnen verklaren waarom Ephedra vast was komen te zitten. Als deze droom zo vol zat, zou het kunnen zijn dat die haar alarm overstemd had. Gina was nu blij de zekerheid te hebben om wakker te kunnen worden, wegens Thuja bij hun lichamen was. Ondanks dat, keek ze weer op haar horloge. De tijd leek in een redelijk tempo door te tikken. Misschien iets trager dan normaal, maar het leek niet veel te zijn. Gina zette daarmee een stap naar voren. Ze had een dromer te vinden.

De muziek zwol aan, stemmen werden luider en alles leek om elkaar heen te dansen. Ergens verplaatste de locatie niet, maar de mensen en tafels leken steeds weer van hun plek te springen zonder enige logica. Gina liet haar ogen door de menigte gaan, ze volgde dansende stellen, maar er was nog steeds niemand die een echt gezicht leek te hebben. Ze liep verder langs alle kleurige jurken tot ze plots iemand zag die opviel. Het was niet de dromer, wegens de haren en lichaamsbouw niet klopten, maar het was wel iemand die de aandacht van de balzaal trok.

Gina hoopte dat dit de kern van de droom was, dat de dromer droomde uitgenodigd te zijn voor een feest van die persoon en later met die in contact zou komen. Enkel bleef de dromer afwezig en de tijd tikte genadeloos door. Gina waagde het dichterbij te komen, degene voor haar leek de enige te zijn met een duidelijk gezicht. Er was geen waas waar die ook heen liep en diens voeten leken niet te zweven zoals alle andere voeten in de droom deden. Gina zette nog een stap diens richting op en ze kon nu de patronen op diens kleren zien. Het gilet dat die droeg was zwart, maar van dichtbij werden de groene planten patronen die erop zaten zichtbaar. Gina stopte in haar passen, maar voor ze zich kon omdraaien, keek de nachtmerrie haar aan. Ze slikte. Twee donkergroene ogen vingen de hare.

Er ging een moment voorbij, misschien twee. De ogen waren Gina vreemd bekend, maar ze kon niet plaatsen waar ze die eerder had gezien. Ze realiseerde zich nu dat niet alleen de nachtmerrie haar aankeek, maar dat elke gast haar kant op gedraaid was. Gina had vaak oog in oog gestaan met een nachtmerrie, maar dit was de eerste keer dat ze meteen wakker wilde worden. Haar hart zat hoog in haar borst, ze wilde om hulp schreeuwen, maar in plaats daarvan maakte de poging om te schreeuwen haar wakker. De slaapkamer vormde zich weer om haar heen. Versteend keek ze voor zich uit. Ze kon zich niet bewegen. Ze kon niet ademen.

"Ginkgo?" Gina kon plots weer haar lichaam voelen, maar haar ogen gingen niet naar Thuja. Ze keek naar Picea die nog rustig met gesloten ogen op de grond tegen de muur zat. Ephedra zat onveranderd in de stoel. "Er is nog geen uur verstreken, waarom ben je nu al wakker?"

"Het is een hardnekkige stuk onkruid," antwoordde Gina, eindelijk weer wat bij zinnen, maar haar blik bleef op Picea rusten. Ergens was ze bang dat de andere dromenvanger ook wakker zou worden.

"Niks dat we niet aan kunnen. Of wil je dat ik het overneem?"

"Nee, ik ga gewoon nog een keer," zei Gina en ze wist uiteindelijk haar blik van Picea af te halen. Als die nog niet wakker was, betekende dat er een kans was dat de nachtmerrie die nog niet opgemerkt had. Gina ging er vanuit dat dat de reden was waarom zij wakker was geworden. Dat de nachtmerrie haar uit de droom had geforceerd. Enkel bleef daar een vraag aan vastplakken. Als dat de reden was waarom ze wakker was geworden, waarom was Ephedra dan nog zo lang in slaap? "Ik moet het gewoon anders aanpakken." Thuja knikte, maar ze hield Gina tegen haar timer te resetten.

"Voor als je Picea tegenkomt, is het beter als die gelijk staat."

"Je hebt gelijk, dat was me even ontglipt."

"Ik zie je over een paar uur weer."

"Tot dan," zei Gina en ze liet zich weer in de droom vallen, maar het was wat onrustig. De onrust bleef bij haar toen ze weer in de droom was. Ze stond weer op dezelfde plek als waar ze de vorige keer was begonnen. Tussen de auto's en tussen de mensen. Ze besloot dat ze beter niet naar binnen kon gaan zodat ze niet weer oog in oog met het onkruid zou komen te staan. Ze zou vanaf een afstand de nachtmerrie vinden en uitschakelen. Als ze dat had gedaan, kon ze op zoek naar de rest van de diepgewortelde nachtmerrie wortels. Dat zou het begin zijn om Ephedra wakker te maken. Simpeler dan dat kon het niet worden.

Gina liet haar dromenwapen in haar hand verschijnen en ze voelde dat dat haar angst verder naar de achtergrond trok. Ze was nu eenmaal lid van een Elite ploeg, dit zou haar niks moeten doen. Er waren meer nachtmerries die haar wakker hadden gemaakt in haar leven, die hadden haar ook nooit tegengehouden. Dit was niet iets wat haar een stap terug deed zetten. Ze moest enkel een nieuw plan van aanpak hebben, enkel een manier verzinnen om onopgemerkt te blijven terwijl de dromer afwezig bleef. Als die er wel was geweest, zou de nachtmerrie zich nooit omgedraaid hebben, daar was Gina zeker van.

Ze tikte op haar oor en ze keek de omgeving rond op zoek naar delen van de droom die ze zou kunnen gebruiken in haar voordeel. Bij een zwakkere nachtmerrie zou ze zelf een deel van de droom naar haar hand hebben gezet, maar nu weerhield de herinnering aan die onheilspellende groene ogen haar ervan dat te doen. Weer was er een moment dat ze zich afvroeg waarom die haar zo bekend voor waren gekomen, maar er was geen oude kennis die haar helpen kon. Haar ogen gingen naar haar timer. Er was plots twee uur verstreken en haastig verplaatste ze zich naar de zijkant van het gebouw. Ze had toen ze binnen was gezien dat er grote ramen aan de rechterkant van de balzaal waren. Die zou ze tot haar voordeel kunnen gebruiken wegens ze zich geen zorgen hoefde te maken over het glas. In dromen was glas vaak een suggestie, geen regel. Haar pijl zou er zonder problemen door kunnen.

Nu ze aan de zijkant van het gebouw stond, zag ze de mogelijkheden in een klein gebouwtje dat in de tuin stond. Daar bovenop vond ze een plek om goed zicht op de zaal te houden en op zoek te gaan naar het onkruid dat gewied moest worden. Ze ademde diep in en daarna diep uit. Haar vingers vonden haar pees en ze spande haar boog. De pijl verscheen gloeiend, klaar om te vliegen. Nogmaals haalde Gina goed adem. De nachtmerrie stond met diens rug naar haar toe. Het zou een perfect schot zijn ondanks de volle balzaal. Gina had niks te vrezen, ze hoefde enkel de pees los te laten. Weer ademde ze diep in, maar toen ze de pijl los wilde laten, draaide haar doelwit zich om. Ondanks dat die ver was, wist Gina dat die haar op de dakrand gespot had, alsof die al die tijd al wist dat ze daar was. Gina voelde haar adem in haar keel stokken.

Er verscheen een glimlach op het gezicht van de nachtmerrie, nauw gevolgd door een knipoog. De lucht begon te trillen, de gebouwen begonnen te trillen en gepanikeerd keek Gina naar de nachtmerrie die nog niet van haar weg gekeken had. De glimlach was in een onheilspellende grijns veranderd, terwijl het dak waar Gina op stond af begon te brokkelen. Gina liet haar dromenwapen verdwijnen en ze sprong van het dak af. Enkel was er geen landing. Haar voeten raakte geen ondergrond. Ze viel een diepe duisternis in.

Haar ogen gingen naar boven, maar er was niks meer te zien. Haar ogen gingen naar haar horloge. Ze had nog tijd en het liet haar paniek wat afnemen. Ze kon met die kennis rust vinden in haar val. Die rust werd plots verstoord door het trekken van de zwaartekracht. Ze werd met een ruk naar beneden getrokken en ze landde met een klap in ondiep water. De golven die haar landing maakte, klotsten om haar heen en wat wankelend kwam ze overeind. Het water was niet diep, het kwam tot haar enkels, maar Gina vreesde dat het niet lang zo zou blijven. Iets zei haar dat de nachtmerrie meer voor haar in petto had. Ze legde haar hand op haar borst. Haar hart klopte hard en ze nam een moment om tot rust te komen voor ze haar omgeving in zich op zou nemen. Er gingen een paar lange seconden voorbij en Gina voelde hoe ze wat van de schrik bekomen leek te zijn. Ze keek op. Haar boog verscheen al snel in haar hand.

Het was een eigenaardige plek waar ze beland was. Ze leek in een eeuwige zwembadhal te staan. Rijen aan rijen met tegels bedekte muren en bogen. Ronde plafondlampen die aan het eind van hun leven leken te zijn. Het geruis van water dat afvoerputjes in- en uitstroomde. Ze waagde een blik achterom. Duisternis. De lampen daar hadden het begeven. Gina slikte, greep haar boog stevig vast en stapte naar voren. Het water maakte veel geluid en echode de hele gang door. Desondanks liep ze door en waagde ze een blik door de bogen. Het bleken neppe inkepingen te zijn die al snel eindigden in een muur. Gina werd er wat claustrofobisch van, maar ze liep door. Stap voor stap voor stap.

Het gespetter leek haar te verraden, maar er was niks behalve zij en deze eindeloze gang. Haar blik was doelgericht naar voren in de hoop een uitgang te zien. Na tijden gelopen te hebben, begon ze haar overtuiging om een uitgang te kunnen vinden wat te verliezen. Ze leek doelloos rond te lopen. Dat de gang voor haar nog niet in de duisternis achter haar was veranderd was het enige wat haar niet liet denken dat ze rondjes liep. Ze zuchtte diep en ze stopte met haar bewegingen. De ruimte werd akelig stil ondanks het ruisen van het water. Haar ogen gingen bijna smekend naar het einde van de gang, maar zelfs het schermpje voor haar oog gaf aan dat er niks was.

Ze zuchtte nog eens en ze keek weer achter zich. Nog steeds duisternis. Haar blik ging smekend terug naar het verlichte stuk van de gang. Ze wilde bijna roepen om te zien of haar echo misschien wel een einde zou kunnen bereiken. Enkel weerhield het verschijnen van een silhouet haar daarvan. Een silhouet dat zo plots verschenen was, dat ze bijna dacht dat ze het zich inbeeldde. Gelukkig gaf haar schermpje aan dat er inderdaad iets nieuws in deze eindeloze eentonigheid was verschenen. Gina begon weer te lopen, nu sneller. Stap na stap na stap, maar de schim bleef buiten handbereik tot die zich omdraaide. Twee groene ogen keken haar aan. Gina stopte in haar passen. De ogen dwongen haar ertoe.

"Niet zo snel," zei de nachtmerrie. Gina's hart zakte haar voeten in. De vloer bewoog naar beneden. Het water begon te stijgen. In reflex haalde Gina nog een keer adem voor ze onder water verdween. Het rustige ruisen was nu compleet weg. De zwakke lichten leken zich elke seconde verder van haar te verwijderen. Dat moment keek ze ondanks alle schrik op haar horloge. Ze had geen tijd meer. Het alarm ging af en trok haar de droom uit.

Gina's hart klopte als een razende. Bloed ruiste in haar oren en haar eerste ademteugen waren snel achter elkaar. Ze was wakker. Het drong maar langzaam tot haar door. Haar handen maakten grijpende bewegingen op de grond om zichzelf weer te gronden. Ze kon de houten vloer voelen. Ze was wakker. Meer was er niet. Ze was wakker en ze had Ephedra niet gevonden. Haar ogen gingen bijna als magneten naar Ephedra toe, maar er was geen beweging in haar te bekennen. Gina keek nu naar Picea die ondanks dat die de ogen open had, in een soort trance leek te verkeren. Thuja keek afwisselend naar Picea en Ginkgo, duidelijk wachtend op het moment dat een van de twee haar nodig had. De kamer was ondergedompeld in een vreemde stilte. De dromer achter ze was wakker, maar had duidelijk geen zin om daar iets mee te doen. Gina tikte op haar oorstuk, eerder uit automatisme dan dat ze het daadwerkelijk nodig had. De nachtmerrie status was nog steeds actief en dat bleek die vandaag al meer dan een week te zijn.

"Picea," zei Gina, ze leek eindelijk haar stem te hebben gevonden. "Hoe was jouw droom?" Picea keek op, gevolgd door Thuja's nieuwsgierige blik.

"Ik had de dromer gevonden," zei Picea uitgeput, "maar die was slapend in diens eigen droom en voor geen meter wakker te krijgen."

"En Ephedra?" Picea schudde met een zucht het hoofd.

"Niet gezien. Jij wel?" Gina's hart trok pijnlijk.

"Ik ben enkel de nachtmerrie tegen gekomen, meer niet."

"Ik heb de wortels ook overal gezien."

"Ik heb de kern gezien," zei Gina wat verbitterd. "En de kern zag mij voor ik iets kon doen." Het was even stil.

"Dan hebben we een probleem," zei Thuja enigszins gestrest. "Want die zou jou niet moeten hebben gezien voordat je die de eerste keer met je wapen hebt geraakt."

"Dat weet ik," zei Gina met een zucht en ze wreef over haar gezicht. "Het feit dat ik jou, Picea, niet gezien heb, maar jij wel de dromer... Ik denk dat de twee zo ver van elkaar verwijderd zijn geraakt dat er geen focus meer voor het onkruid is."

"Dus focuste het op jou," zei Picea. "We moeten het anders aan gaan pakken. Anders gaan we Ephedra nooit vinden." Gina knikte instemmend. Ze kon niet wachten weer terug de droom in te kunnen.

.○.•.○.•.○.

Laat vooral een stem achter als je daar zin in hebt uwu

En 8k bereikt >:3