'Een stap,' zei Brynna. 'En nog een stap!' Ailith rolde met haar ogen.

'Ik ben geen baby die leert te lopen,' zei ze terwijl ze wat ondersteuning van Daelyn kreeg die maar al te blij was dat ze eindelijk weer eens naar buiten kon.

'Maar je lopen gaat niet al te lekker,' zei Raïza met een knipoog die er naast Brynna ook was. 'Je hebt te lang in bed gelegen.'

'Gister ging het beter,' mokte Ailith en liet zichzelf in het gras vallen. 'Vandaag gaat het gewoon even niet...'

'En hoe komt dat?' vroeg Brynna nieuwsgierig. Ailith zuchtte en legde haar rug tegen haar wyvern aan zodat ze beter kon zitten.

'Ik denk omdat Siron de operatie toch aan gaat...' Raïza en Brynna keken elkaar even kort aan en daarna weer naar Ailith.

'Sinds wanneer ben je eigenlijk zo gezellig met meneer Verurs?' vroeg Raïza. 'Ik snap dat hij er goed uitziet...' Ailith voelde dat ze zich wat ongemakkelijk begon te voelen door de persoonlijke vragen en keek weg.

'Dus er is inderdaad iets tussen jou en Verurs!' zei Brynna verbaasd en enthousiast zoals altijd. Ze lachte. 'Is het Kayké?' vroeg ze vrolijk. 'Oh, zeg me alsjeblief dat het dat is!' Ailith voelde haar bloed naar haar hoofd stromen en plukte wat aan het gras.

'Hoe gaat het eigenlijk met jou en Kayké?' vroeg ze, hopend zo het onderwerp iets te verplaatsen. Het werkte beter dan ze verwachtte.

'Ik en Kayké... Geen idee,' zei Brynna bedenkelijk en keek naar Raïza. 'Jij?' Raïza zuchtte verdrietig en kwam ook naast Ailith in het gras de planten uit de grond plukken.

'Ik probeer niet meer verliefd te zijn op Cy,' zei ze, 'maar het lukt niet echt...'

'Hoezo dat?' vroeg Brynna en besloot dat ze ook maar beter moest gaan zitten. Raïza zuchtte weer.

'Ik wil gewoon dat ze me een keer iets terug geeft...' zei ze. 'Ik heb het gevoel dat ze niet voelt wat ik voel...' Ailith lachte en herinnerde zich al snel de blikken die Cy Raïza soms gaf.

'Weet je dat zeker?' vroeg ze. 'Want ik heb haar nou jou zien kijken met dezelfde blikken die ze donuts geeft.'

'Vergelijk me niet met donuts!' zei Raïza beledigd en gaf Ailith een zachte stomp tegen haar schouder. Ailith lachte hard.

'Het komt wel goed,' zei ze. 'Op een dag kan je er niet meer omheen.'

'Denk je?' vroeg Raïza. 'Want dat zijn mijn gedachten al sinds het begin van ons tweede jaar...' Gedrieën zuchtte ze.

'Ailith,' zei Brynna opeens en Ailith keek haar aan. 'Mag je eigenlijk het ziekhuis uit?' Ailith schudde haar hoofd.

'Deze tuin is zo'n beetje het limiet,' zei ze. 'Maar over een paar dagen misschien wel. Als het ook daadwerkelijk zo goed gaat als Scot steeds zegt.'

'Oké,' zei Brynna. 'Want dan gaan we als eerste naar de drakentuin om jullie deprimerende gedachtes weg te spoelen.'

'Lijkt me een goed plan.' Maar het ging uiteindelijk niet zoals gedacht, want Tero en Armis hadden andere plannen.

'Ik ga mijn dochter die eerst op gevaarlijke zoektocht naar goud en daarna anderhalve week in coma heeft gelegen niet als eerste naar een halve gare tuin gaan in plaats van dat ze eerst eens goed thuis kan zijn,' zei Tero duidelijk beledigd toen Ailith hen over haar plannen vertelde nadat ze uit het ziekenhuis ontslagen zou worden.

'Ik snap dat je vrienden je nodig hebben,' zei Armis daarna, 'maar wij hebben jou ook nodig.' Ailith zuchtte en wist dat ze zeker een week thuis zou moeten zijn om haar vaders haar weer te laten vertrouwen in dat ze buiten huis ook veilig was.

'Jullie weten dat ik niet meer dat meisje van tien jaar geleden ben?' vroeg ze daarna. Armis lachte.

'Natuurlijk,' zei hij. 'Maar moet dat er dan voor zorgen dat we geen bezorgde ouders meer mogen zijn?'

'We maken ons gewoon zorgen, Ailith,' zei Tero met een stem waar niemand iets tegenin kon brengen, omdat je dan wist dat je hem anders nog meer teleur zou stellen.

'Dat weet ik,' zei Ailith. 'Maar dan wil ik een deal maken.'

'Kom maar op,' zei Tero zonder dat hij er erg in had.

'Jullie moeten wel iets leuks met me doen.'

'Zoals?' vroeg Armis en Ailith grijnsde.

'Met mij mee naar de drakentuin.' Haar vaders lachten en Tero keek weg terwijl hij zijn hoofd schudde. Daarna legde hij zijn hand op haar hoofd.

'Dat valt nog wel te regelen.' Ailith lachte triomfantelijk en zorgde er zo voor dat drie dagen later Brynna en Raïza raar opkeken toen ze daar samen met haar vaders stond.

'Hoezo heb je je ouders meegenomen?' vroeg Brynna lachend.

'Omdat ik wat tijd met ze door wil brengen, dus twee vliegen in een klap,' zei Ailith en Daelyn gromde vrolijk achter haar, blij dat ze het saaie ziekenhuis achter haar mocht laten en terug naar de tuin kon. Ailith was daarentegen iets minder blij met het verlaten van het ziekenhuis, omdat Siron daar nog steeds lag. Gisteravond had ze Akkay nog gesproken en die had gezegd dat de operatie langzaam ging, maar goed. Het had haar iets gerust gesteld, maar toch bleven haar zorgen in haar achterhoofd en hoopte ze met heel haar hart dat hij er heel uit zou komen. Daarnaast had ze nog steeds niks van Gewn gehoord en dat gaf haar steeds een zwaar gevoel in haar voeten alsof het haar schuld was dat haar tante niet heel uit de grotten was gekomen. Ailith hoopte dat Gewn gewoon in de grot van de krimin ondergedoken was en dus veilig, maar niks kon met zekerheid gezegd worden wist ze.

De rest van de dag verliep redelijk rustig en Daelyn speelde vol vreugde met Mirdird en zelfs met Nafish, iets wat ze eerst altijd vertikte. Icara had Daelyn ook snel gevonden waardoor Ailith het gevoel kreeg dat Daelyn voor een tijdje niet meer haar kant op zou vliegen. Zelfs Taykir liet zich zien die zich om vreemde reden door Ailith aaien.

'Sorry dat Siron nog niet op is komen dagen,' zei Ailith zacht zodat alleen de draak het zou horen. Taykir sloot al zijn ogen en liet een zware adem ontsnappen. 'Maar als je eens wist wat er gebeurd was...' De zwarte draak opende zijn ogen weer en keek Ailith aan en zijn ogen lichtte op. Ailith fronste verbaasd en zag beelden over de oogleden van de draak bewegen. Ze herkende het gras en het huis waar ze woonde, ze herkende zichzelf en daarna de auto die niet veel later ontplofte. Taykirs ogen lieten alles zien hoe Siron het zou hebben gezien. Verwonderd keek Ailith naar hoe al Sirons herinneringen nauw aansloten bij die van haar en aan haar voorbij gingen. Al viel iets haar op... Iets wat haar lichaam warm liet worden en waardoor er een glimlach op haar gezicht kwam, want telkens wanneer zij in beeld kwam leek het beeld iets te vertragen alsof het een belangrijke gebeurtenis was.

'Taykir, dat is...' zei Ailith met een enorme lach. 'Geweldig!' Taykir knipperde en maakte daarmee een einde aan het licht dat zijn ogen steeds gaven. Hij gromde bijna trots, maar leek duidelijk zijn rijder te missen. 'Je zult hem snel weer zien, dat beloof ik.'

'Wat beloof je?' vroeg Raïza nieuwsgierig en Ailith schrok door de Teylin die plots achter haar stond.

'Niks bijzonders,' zei Ailith en lachte het weg. 'Alleen dat hij zijn berijder snel weer zou kunnen zien.'

'Oh,' zei Raïza. 'En wie mag dat dan wel niet zijn?'

'Siron,' zei Ailith terwijl ze wegkeek en Raïza grijnsde.

'Wist je dat je telkens wegkijkt wanneer het over hem gaat?' zei ze en Ailith keek haar aan.

'Echt?' vroeg ze, wetend dat haar vriendin haar beter kende dan zijzelf.

'Jup,' zei Raïza. 'Maar lief dat je zo voor zijn draak zorgt.'

______

'Maar lief dat je zo voor zijn draak zorgt.' Die zin bleef de hele dag door haar hoofd echoën. Zou Siron dat ook denken? Waarom maakte ze zich daar zorgen om? Het maakte niet uit wat hij wel en niet dacht... Of toch wel? Ze wist het niet en dat ging allemaal door haar hoofd terwijl ze de gangen van het ziekenhuis doorliep, de enige plek waar haar vaders haar wel alleen achter wilden laten. Met enig protest natuurlijk, want ja degene die ze wilde bezoeken had haar wel de coma in geholpen. Het was ook dat Scot er was en dus Tero en Armis voor een goede tijd bezig kon houden wanneer zij Siron zou bezoeken.

Haar hart klopte in haar keel, Akkay had haar een tijdperk geleden in persoon opgezocht om te vertellen dat de operatie geslaagd was. Zonder woorden had ze hem aangekeken en langzaam maar zeker gerealiseerd dat er dingen zoals geluk bestonden. Nu stond ze alleen voor een bekende deur en klopte een paar keer op het oppervlak. Daarna duwde ze de deur open en haar adem stokte in haar keel. Het voelde zo goed om hem weer te zien. Zijn ogen stonden helder en zijn mond droeg een brede glimlach. Ailith begon te lachen en rende half met tranen in haar ogen naar hem toe. Hij stond op van zijn bed en even later viel ze in zijn armen. Hun warmtes voegden zich samen en geluk spoelde door Ailiths aderen heen.

'Je ziet er geweldig uit,' zei Siron als een fluistering terwijl hij zijn hoofd op de hare legde. Ailith lachte en voelde dat ze blij was voor hem, blij dat hij zijn zicht weer had, blij dat hij er goed uitzag, blij dat hij weer zichzelf leek, dat hij heel was.

'Jij niet dan?' vroeg ze en hoorde hoe Sirons hart sneller ging kloppen. Ailith genoot van het ritme en hoe ze daar in elkaars warmte stonden alsof ze weer in de sneeuw lagen als vele dagen geleden. 'Hoeveel zie je?' Siron lachte.

'Meer dan genoeg,' zei hij.

'Beter dan eerst?' vroeg ze en hij dacht na.

'Misschien een beetje, maar ik heb nog wel steeds een bril nodig,' zei hij uiteindelijk en haalde zich iets uit de omhelzing om haar aan te kijken. Hij glimlachte en keek haar vol adoratie aan. 'En dan te bedenken...' zei hij langzaam, maar stopte midden in zijn zin.

'Wat?' vroeg Ailith nieuwsgierig en Siron keek weg. 'Siron, wat?' vroeg Ailith nu plagerig.

'Ik had nooit gedacht dat alles zo zou eindigen,' zei hij. 'Jij hier, in mijn armen?' Ailith lachte.

'Je krijgt de groeten van Taykir, voordat ik het vergeet,' zei ze en Sirons ogen leken nog helderder te worden en Ailith merkte hoe erg ze van hun groene kleur hield.

'Hoe gaat het met hem?' vroeg hij en Ailith zag hoeveel hij om zijn draak gaf, afvragend of hij ooit ook zo veel van haar zou kunnen houden.

'Goed en hij is zelfs helemaal bij,' antwoordde ze.

'Helemaal bij?'

'Ik wist niet dat hij in jouw herinneringen kon kijken...' Sirons ogen werden groot en zijn wangen werden rood.

'Je hebt toch niet...?' Ailith lachte.

'Ik weet niet wat voor geheimen je hebt,' zei ze, 'maar het was wel heel wonderlijk om jouw herinneringen op zijn oogleden te zien.'

'Taykir is ook een erg wonderlijke draak,' zei hij zacht en keek Ailith aan. Hij zuchtte bijna tevreden.

'Toch wel blij dat je de operatie bent ondergaan?' Siron knikte voorzichtig en hield haar blik vast.

'Meer dan blij,' zei hij nog steeds zijn stemvolume laag houdend en Ailith merkte dat ze hem daar ook steeds in nadeed. Ze genoten samen van de stilte die geen woorden nodig leek te hebben alleen elkaars aanwezigheid.

'Om eerlijk te zijn,' zei Ailith maar leek de stilte niet te doorbreken. 'Vond ik je herinneringen heel mooi.' Ze voelde dat haar wangen iets warmer werden, niet wetend hoe ze het gevoel woorden moest geven.

'Mooi?' zei Siron overwegend. 'Maar niet zo mooi als het echte leven hoop ik?'

'Dat moet jij beantwoorden, het waren jouw herinneringen,' zei Ailith hopend dat hij het ongesproken zou kunnen zeggen. Hij keek haar aan en het leek alsof hij een schakelaar om had gezet toen hij weer begon te praten.

'Je bent inderdaad mooier in het echte leven, Ailith,' zei hij met een diepe stem en een rilling liep over haar rug terwijl haar hart het bijna niet meer hield. Ze keek hem met open mond aan, niet gelovend dat hij dat echt had gezegd. Langzaam leunde hij iets naar voren en voordat Ailith het allemaal kon registreren lagen zijn lippen weer op de hare, maar minder aarzelend dan de vorige keer en met meer zekerheid. Ze voelde zijn handen aan weerzijde van haar gezicht en liet haar eigen handen door zijn haar gaan. Elke seconde die verstreek leek een eeuwigheid en in die eeuwigheid werd hun kus dieper. Ze lieten elkaars lippen pas los toen de grond onder hen begon te bewegen. Geschrokken keken ze elkaar aan.

'Oké,' zei Ailith, 'wat was dat?'

'Een aardbeving?' zei Siron vragend met een frons en keek achter zich naar het raam toe. Ailith keek mee en zag in de schemer hoe de bergen zich begonnen te bewegen...

En toen escaleerde alles! (Al eerder volgend hoofdstuk, maar dit is het begin 😆)

Maar volgend hoofdstuk vind ik echt super leuk tho :3 en die daarna ook xD

En we zitten volgens Wattpad nu op verhaaldeel 50! 🎉 #feest