'Neem plaats,' zei Soliste toen ze een sierlijke kamer in liepen. Onder het met blauwe bloemen bedekte plafond stond een lange tafel. Het was gedekt met zilveren borden en de schotels waren gevuld met meer eten dan ze ooit op kon. Fruit, reepjes vlees, groenten, aardappelen. Eleanors ogen gleden onrustig over het tafelblad, maar ze kon geen harten ontdekken. Een gewicht viel van haar schouders. Zou dit een normale maaltijd worden? Eleanor hoopte het. Toch bleven haar ogen oplettend heen en weer schieten toen ze in haar stoel ging zitten.
Soliste nam in de stoel tegenover haar plaats. Ze pakte een schaal met vleesreepjes en schepte ze op haar eigen bord. 'Je hebt een mooie jurk uitgekozen.'

Eleanor perste haar lippen op elkaar. Ze keek naar haar gezicht in de reflectie van haar bord.

'Waarom antwoord je niet? Wat is er aan de hand?'

'Sorry, er is niks.' Er trok een rilling door haar lichaam.

'Echt? Je ziet er niks uit alsof het goed gaat.' Soliste leunde naar haar toe. 'Je wilt niet eens eten, wel?'

Eleanor beet hard op haar tong. Ze wilde niet meespelen in Solistes spel, maar dat toegeven voelde alsof het haar leven zou kosten. Ze deed haar mond open om te antwoorden, maar de woorden bleven in haar keel haken.

'Vertel me gewoon wat er is, dan kan ik het voor je oplossen. Je kunt eerlijk zijn'

'Kan ik dat?'

'Ik ben de natuur, Eleanor. Ik ben degene die jouw je gedachten heeft gegeven. Ik breng en neem je adem. Waarom zou je bang zijn voor hetgeen wat je menselijk maakt?'

Eleanor keek naar haar donkere nagels. Waarschijnlijk wist de godin precies wat ze nu dacht. Soliste had alle kaarten in handen. Waarom was ze zo bang om toe te geven? Was het niet beter om mee te spelen in deze vervloekte dans. Wat hield haar tegen. Ze was een mens. Ze kon niet vechten tegen de wil van iets dat zoveel groter dan haar was.

Ze beet op haar lip en keek naar haar schaduw die zich over het tafelblad uitstijkte. Haar vleugels en het vreemde gewei. 'Ik ben niet meer menselijk.'

'Is dat zo?' Solistes ogen leken helemaal wit toen ze dichterbij kwamen. Haar figuur sterkte zich uit over de tafel en haar scherpe nagels krasten tegen het hout. 'Of is dat wat je wilt zijn? Tegen de natuur in gaan, net als jullie allemaal. Klaar om alles te vernietigen.' Haar ontblote tanden vormden een lach. Ze ging terug in haar stoel zitten. 'Vertel het met Eleanor.'

'I-is de natuur niet net zo vernietigend? Net zo hongerig?' Ze nam een ademteug. 'Wat ik ook ben, het maakt me niet meer of minder. Ik ben net als alle anderen.'

De godin knikte langzaam. Haar scherpe tanden prikten in haar eigen lippen. 'Waarom eet je dan niet net als hen? Ik heb je hier niet uitgenodigd om naar het voedsel te staren.'

Eleanor knikte zacht. Ze reikte naar een glazen schaal met rode vruchten die op appels leken. Ze hadden een vreemd kort uitsteeksel bovenop dat een beetje op een kroon leek, maar het voelde veiliger dan het eten van vlees. Ze klemde haar vingers om een van de vruchten en nam een hap. Een vreemde smaak vulde haar mond. Het was bitter en zoet zuur tegelijk.
Ze keek naar het fruit in haar hand. Het was wit met een bloedrood midden. Rood sap droop over haar vingers. Ze likte het van haar huid en keek opnieuw naar de godin.
Solitste gebaarde naar de rest van de tafel. 'Eet, Eleanor, eet.'
Het was niet genoeg geweest. Stilletjes vulde Eleanor haar bord met aardappelen en de paar groenten die ze kon identificeren. Ze keek vanuit haar ooghoek naar Soliste, wachtend op een reactie die niet kwam. De godin bleef roerloos zitten alsof ze een van de standbeelden in de gang was. Zwijgend observeerde ze.

Pas toen Eleanor haar bord leeg had, stond de godin op. Haar eigen eten had ze niet meer aangeraakt. 'Laten we een stuk lopen.' Ze stak haar hand uit.

Eleanor kwam overeind en plaatste haar bevende vingers in die van Soliste. Wat wilde de godin van haar? Was dit spel alleen voor haar vermaak? Of zat er meer achter die kille ogen?
Soliste trok haar mee de gang in. Hun voetstappen galmden door de stille vleugel van het gebouw. 'Eleanor, laten we niet doen alsof. Ik zie dat je bang voor me bent en ik wil niet dat je dat hoeft te zijn. Laten we een afspraak maken.'

Eleanor pauzeerde en keek de godin aan. Hoezo wilde ze dit? 'Waarom wil je een afspraak maken, als je alles kunt nemen wat je wilt?'

'Waarom eet jij alleen groenten, als er een hele tafel voor je klaar staat?' Soliste pakte haar beide handen vast. 'Jij ziet mij misschien als koud en meedogenloos, maar ook ik eet niet van de dingen die me niet toekomen.'

Eleanor trok haar vingers voorzichtig los. 'Wat wil je dan van me?'

'Ik wil je een belofte doen.' Soliste rechtte haar rug. 'Zolang je in mijn woning verblijft, hoef jij niks van mij te vrezen. Binnen de grenzen van dit gebouw zal ik je niet verwonden of je lichaam veranderen zonder jouw toestemming. Ik wil geen oorlog voeren met een gast in mijn eigen vertrekken.'

'Hoe weet ik dat je het meent?'

Soliste glimlachte. Haar vingers verdwenen tussen de bladeren van haar jurk. Ze haalde er een bruin koord met een gele steen tevoorschijn. Ze hing het sieraad om Eleanors nek. 'Zo weet je dat.'

Eleanor klemde haar hand op de barnsteen. Hij voelde koud aan in haar vingers. Meende de godin dit? Of was dit bedoeld om haar veilig te laten voelen? Ze durfde het niet te vragen. 'Bedankt,' zei ze zacht.

Soliste gaf haar een klein knikje. 'Nu we dat duidelijk hebben, wees niet bang om te eten en te drinken. Je hebt je menselijkheid al verruild, dus je kunt je eigen natuur laten doen wat het wil. Er is geen prijs die je al betaald hebt.' Ze liep langzaam richting de muur van doorns die haar vertrek van de rest van het gebouw afschermde. Ze stak haar vingers omhoog. Direct kropen de takken opzij. 'Je kunt gaan.'