Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα.
Θα πάμε πρώτη φορά στα VMA για πρόβα.
Είμαι τόσο αγχωμένη αλλά και ενθουσιασμένη ταυτοχρόνως.

Βάζω τα παπούτσια μου και τυλίγω τον λαιμό μου με ένα κασκόλ.
Ο καιρός εχει αρχίσει να ζεσταίνει αλλα το κρύο παραμένει στην Αθήνα.
Παίρνω τα κλειδιά μου και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Μπαίνω στο λεωφορείο και κατεβαίνω στην τρίτη στάση.
Αφού συναντήσω τα παιδιά μπαίνουμε στο πουλμαν με κατεύθυνση το γήπεδο όπου θα γίνουν οι πρόβες.
Σε λίγη ωρα βρισκόμαστε ηδη εκει και κανουμε ζεσταμα.

Δεν μπορω να πιστεψω οτι αυτο συμβαίνει σε μενα.
Πριν λιγο καιρο το θεωρούσα ενα απιαστο ονειρο και τωρα γινεται πραγματικότητα.

"Ευτυχία, έλα λιγο να σου πω" μου φωνάζει η δασκάλα

"Πειτε μου" της χαμογελάω

"Θελω να βαλεις τα δυνατά σου.Εχεις πολλες δυνατότητες και θελω να φανεί και στο κοινό αυτο.Εντάξει;  " με ρωταει

"Μεινετε ήσυχη " την επιβεβαιώνω

"Ποτε θα ερθει το συγκρότημα; " ρωταω ανήσυχη

"Υπήρξε μια καθυστέρηση, θα ερθουν κατα τις 12.Ωστόσο εμεις μπορούμε να ξεκινήσουμε " μου λεει

"12;Ειναι αδυνατον.Εχω σχολή. "

"Κάτι θα κάνω γι'αυτό,μην ανησυχείς .Προς το παρον έλα να κάνουμε πρόβα. " μου λεει και την ακολουθω.

[...]

"Μίλησα με τους υπεύθυνους Ευτυχία και μπορεις να φυγεις αν θέλεις.Σου εχω εμπιστοσύνη οποτε δεν πειράζει να λειπεις οταν ερθει το συγκρότημα.
Θα σε δω αυριο οκ;" μου ανακοινώνει

"Ευχαριστώ παααρα πολυ,θα τα πούμε αυριο" λεω και τρέχω να αλλάξω για να προλάβω το λεωφορείο.

Σε λίγο βρίσκομαι στην σχολή και μπαινω γρηγορα στην αίθουσα για να μην αργήσω ξανα.

"Πως και ετσι νωρις δεσποινίς Ευτυχία; " με ρωταει ο αχωνευτος  καθηγητής μου

"Τελείωσα νωρις με τις προβες και ηρθα αμεσως.Πειράζει; " λεω ειρωνικά

"Καθολου " μου λεει και στρέφει το βλέμμα του αλλού

Αφού κρατήσω τις σημειώσεις μου φεύγω για το σπιτι.Στον δρομο παίρνω τηλέφωνο την Ντινα.

"Ελα Ντινακι τι κανεις;" την ρωτάω
"Παω σπιτι και ελεγα μηπως ηθελ- " παω να παω αλλα σοκαρομαι οταν βλεπω την φιγούρα του Χρήστου απεξω απο το σπίτι μου

"ΑΚΥΡΟ ΝΤΙΝΑ ΑΚΥΡΟ.Ερχομαι αμεσως σπιτι σου,κινδυνεύω " λεω και μπαινω στο πρωτο ταξι που συναντώ

Εκεινος το αντιλαμβάνεται και αρχίζει να μας ακολουθεί με το αυτοκίνητο
Γαμωτο..

Κατεβαίνω απο το ταξι μολις φτασουμε και αφου τσεκαρω οτι δεν μας ακολουθεί ακομα κατευθύνομαι προς το σπίτι της Ντίνας.
Ξαφνικά νιωθω ενα χερι να σφίγγει τον καρπό μου.
Όχι γαμωτο οχι.
Οχι παλι .
Με ολη του την δύναμη με φέρνει κοντα του και σφραγίζει τα χειλη του με τα δικα μου
Προσπαθώ να απομακρυνθω αλλα ματαια.

Οταν πλεον απομακρύνεται ο ιδιος με κοιταζει στα ματια περιμένοντας να δει την αντίδραση μου .

"Ενιωσες;" με ρωταει
"ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ.ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ" λεω και εκφενδωνιζεται το χερι μου στο μαγουλο του.

Πρωτη φορα βρίσκω τοσο θαρρος για κατι τετοιο.
Για καποιους μπορει να ειναι ασήμαντο ομως παντα νιωθω αδύναμη διπλα του,και για πρωτη φορα στην ζωη μου του φερθηκα οπως του αξιζει.

Χτυπαω το κουδουνι της Ντίνας και εκεινη ανοιγει αμεσως.

Με το που πατάω το ποδι μου μεσα στο σπιτι της βαζω τα κλαματα.

"Ευτυχουλι μου,τι εγινε;" λεει και με αγκαλιάζει

"Με ακολουθει παντού" λεω κλαψουριζοντας

"Ο..ο Χρήστος; " ρωταει ανήσυχη

"Μη..δεν θελω ουτε το ονομα του να ακουω."

"Ωραια.Δεν θα μιλήσουμε γιαυτον εντάξει; " με καθησυχαζει "Πως πηγε η προβα; " ρωταει ενθουσιασμένη

"Τελεια τελεια! Δεν πρόλαβα το συγκρότημα βέβαια και ουτε καν ξερω ποιοι ειναι αυτοι αλλα θα παω αυριο ξανα." την ενημερώνω

"Ωραια.Ωστοσο μπορεις να κοιμηθεις σημερα εδω αν θες.Αλλα Ευτυχια.."λεει

"Ωχ"

"Νομιζω οτι οσο δεν του αφηνεις περιθώριο να σου πει αυτα που θελει θα σε κυνηγάει παντου.Πρεπει να τον αντιμετωπίσεις οσο σκληρο και αν σου φαίνεται. " λεει και το επεξεργαζομαι

"Δεν εχεις και αδικο..λοιπον..θα παω.Αλλα σε παρακαλώ εχε το νου σου γιατι φοβάμαι " της λεω

Ανοιγω την πορτα και έρχεται ξανα προς το μερος μου

"Ρε Ευτυχία ασε με να σου μιλησω λιγο" λεει και πιανει το χερι μου

"Μην με ακουμπάς! Μπορω να σε ακουσω και χωρις να με ακουμπας." Λεω και τραβαω το χερι μου μακριά.

"Δηλαδη..μπορω να σου μιλησω;" λεει ενθουσιασμένος

"Για λιγο μονο.Μην πέρνεις θαρρος." Του λεω

"Ευτυχία μου..σαγαπαω.Ξερω,στο εχω πει εκατομμύρια φορες και θα συνεχίσω να στο λεω.Δεν θελω να σου κανω κακο.Εκοψα και το ποτο μετα απο αυτο που πηγα να σου κανω ο βλακας.Οσες συγνωμες και να πω ξερω δεν αρκουν,φερθηκα σαν μαλακας.Ομως σαγαπαω ακομα..Και υπαρχει και κατι αλλο που εχω να σου πω αλλα ειναι πολυ δυσκολο.." λεει

"Δηλαδή; " ρωταω ειρωνικά

"Εχω καρκίνο Ευτυχία. Δεν μου μενουν πολλοι μηνες ζωης ακομα..και θα ηθελα να τους περασω μαζι σου..γιατι εσυ εισαι αυτη που αγαπω " λεει και νιωθω τα ποδια μου να καταρρέουν

"Τι;Τι εννοεις..ω Θεε μου. Συγγνώμη. Συγγνώμη για ολα.Φερθηκα σαν ηλίθια. Εσυ με ειχες ανάγκη και γω..
Δεν θα μου το συγχωρήσω ποτε.
Όμως χρειάζομαι λιγο χρονο να σκεφτω οσα μου ειπες. Δεν ξερω αν ειμαι ετοιμη να γυρίσω πισω σε σενα."
Λεω και ενα δάκρυ κυλά στο πρόσωπο μου

Το σκουπίζει απαλα με τον αντίχειρα του και γω μένω να τον κοιταζω στα ματια.
Με το αλλο του χερι πιανει την μεση μου και με φέρνει πιο κοντα σε αυτον.
Αγγίζει τα χείλη μου με τα δικα του και μου χαρίζει ενα γλυκό φιλί

Οχ, δεν πρέπει.
Δεν πρέπει 
Δ ε ν  π ρ ε π ε ι.

Τρεχω πισω στο σπιτι της Ντινας χαρίζοντας του ενα τελευταίο βλεμμα.

Φερθηκα σαν ηλίθια.
Με χρειάζεται.
Γίνεται να στερησω κατι σε καποιον που δεν εχει πολυ καιρο ζωης ;
Καλύτερα να υποφέρω εγω σε μια σχέση που δεν μου αξίζει παρα να υποφέρει εκείνος που στο κατω κατω σε λιγο θα φυγει και δεν θα ξαναγυρισει ποτε.

Με τις σκέψεις αυτες πεφτω για ύπνο ελπίζοντας πως οταν ξυπνήσω τιποτα απο αυτα δεν θα ισχύει.

Παραλίγο να κλεισω χρονο απο τοτε που εχω να γραψω εδω!
Παρόλα αυτα ειμαι πισω❤🙌