Το επομενο πρωί ξυπναω απο το τηλέφωνο που χτυπάει ασταμάτητα.
Σηκωνομαι βαριεστημενα μέχρι το σαλόνι και χωρίς να δω ποιος με καλεί το σηκώνω.

«Παρακαλω;» λέω σαν 60χρονος νταλικερης
«Τι παρακαλας μαρι;Που είσαι γαμωτο;ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ;» φωνάζει απο την άλλη γραμμή η κολλητή μου,η Ντίνα.

«Σπιτι είμαι γαμω την ατυχία μου,τι θες;» λέω έτοιμη να κάνω φόνο που με ξύπνησε

«Τι σπίτι ρε μαλακα με δουλεύεις;ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΗΗ HELLOO?ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΚΑΙ ΕΛΑ» απαντάει εκείνη και μένω στήλη άλατος

Απανταω βιαστικά και τρέχω μέχρι το δωμάτιο, σκουντουφλωντας στα έπιπλα τριγύρω.
Αφού βάλω οτι βρω μπροστά μου,παίρνω το κινητό και τα κλειδιά μου και φεύγω.

Έπειτα τρεχω μεχρι την στάση και αφού δεν βλέπω κανένα λεοφωρειο εδω τριγύρω,μπαίνω σε ενα ταξί.
Μόλις φτάσω στην σχολή,πληρώνω τον οδηγό και τρέχω σαν τρελή στο εσωτερικό της.
Ανοίγω την πόρτα της αίθουσας και όλα τα ματια πέφτουν πανω μου,καθώς και του καθηγητή μας.

«Σταματιου καθυστερησες για αλλη μια φορά.Να μην υπάρξει επόμενη.Προς το παρόν κάθισε στην θέση σου.» μου λέει ο καθηγητης και κάθομαι βιαστικά σε μια κενή θέση.
Μας μοιράζει τις κόλλες και αρχίζω να γράφω.

Όταν τελειωνω, η ωρα είναι ηδη 12 οποτε αποφασιζω να πάω για καφέ με την κολλητή μου.

«Τι θα γίνει σήμερα;Όλη την μέρα στον κοσμο σου θα είσαι;» ρωτάει και συνεχιζω να κοιταω το άπειρο

«Έφυγες και όλα μοιάζουν όνειρο κακό,δεν μπορώ να καταλάβω, μοναχά κοιτώ.Όσο και να με πειράζει μόνο αυτό θα πω,
να προσέχεις, καλή τύχη, σ' αγαπώ...» σιγοτραγουδω τους στιχους της Πέγκυ Ζήνα που έχουν σημαδέψει εδώ και καιρό την ζωή μου

«Γαμω την καψουρα!Παλι τον Χρηστάκη σκέφτεσαι;» ρωτάει και βγαινω απο τις σκέψεις μου

«Εε;» την κοιτάζω περίεργα
«Τι εε;Παλι τον Χρηστάκη λέω σκέφτεσαι;» υψώνει το φρύδι της

«Υπηρχε περιπτωση να μην το κανω;Αφού με ξέρεις ρε Ντινακι» απανταω

«Δεν κανεις όμως προσπάθεια να το κόψεις.Είσαι εκεί,ακόμα,κολλημένη μαζί του» με κοιτάει έντονα

«ΚΑΙ μαζι του.» την διορθωνω «Αλλα και παλι.Δεν είναι ευκολο ρε Ντίνα.Τοσα χρόνια σχέσης και να κανει κάτι τέτοιο;» συνεχιζω

«Γιατι ποιος είναι ο άλλος;
Και λογικό το βρίσκω..δεν έκανες εσύ την κινηση, και την έκανε αυτός.Είχε ανάγκες.. » απαντάει

«Ο γλυκούλης..που με έσωσε» κάνω μια παύση και χαμογελαω «Για κάτσε..τον δικαιολογεις;» λέω θιγμένη

«Οχι.Αλλά θεωρώ απολύτως φυσιολογικό να κάνει κάτι τέτοιο.Τοσα χρονια..ουτε μια κινηση δεν εκανες» απαντάει

«Ναι Ντινα.Γιατί δεν ήθελα.Σκέφτηκα πολλές φορες να του δωθω,όμως μετα..σκεφτόμουν οτι θα το μετανιωσω.Δεν ηταν έμπιστο άτομο ο Χρήστος και ουτε είναι.Αν μου έδινε την εμπιστοσυνη που χρειάζομαι ίσως να ηταν αλλιως τα πραγματα.Δεν ξέρω,απλα έχασα τα πάντα σε μια νύχτα..ή σχεδόν τα παντα.» απαντησα

Αργότερα το απόγευμα ετοιμαζομαι για ενα ντουζ πριν πάω στην σχολή χορού.
Βγάζω τα ρούχα μου απο πανω μου και τα πετάω όλα μια μαζα στο κρεβάτι.

Μπαίνω στην μπανιέρα και κλείνω την κουρτίνα.
Αφήνω το ζεστό νερό να πεσει πανω μου και απολαμβανω την θέρμη που προσφέρει στο κορμί μου.

Ακούω τον χτύπο της πόρτας.

«Γαμωτο!» φωνάζω και βγαινω γρήγορα απο το μπάνιο.

Τοποθετώ μια πετσέτα στο σωμα μου και ανοίγω την πόρτα.

«Χρη-Χρήστο;» λέω σοκαρισμένη
«Ευτυχια» λέει ειρωνικά το γαϊδούρι

«Δεν νομίζω οτι εχεις θέση εδω» λέω και εννοω το διαμέρισμα μου

«Ανηκω όμως αλλου» λέει υψώνοντας το φρύδι του

«Που;» ρωταω μπερδεμένη

«Στην καρδιά και στο μυαλό σου Ευτυχία » απαντάει και τον κοιτάζω αηδιασμενη

«Φυγε εξω απο το σπίτι μου τωρα!» του φωνάζω

«Ωπα ρε μωρο μου ηρέμησε » με πλησιαζει κοιτώντας σαν ξελιγωμενος το σωμα μου

«Μην τολμησεις και με ακουμπησεις. Και τι μωρο σου ρε γελοιε; Μετα απο τόσο καιρό,και ολα όσα έκανες εχεις το θράσος να με λες μωρο σου;Εξαφανισου » απανταω συγχισμενη

«Σαγαπαω ρε Ευτυχία. Ήρθα να τα διορθωσω όλα.»

«Εφυγες γαμωτο σου.Εφυγες.Μην περιμένεις να σε δεχτώ πίσω λοιπον.Και σε παρακαλώ φύγε γιατί έχω αργήσει.» λέω βουρκωμενη

«Οκ οκ.Θα ξαναπερασω όμως.» λεει αποφασιστικός και βγαίνει απο το διαμέρισμα μου

Ξεσπαω σε λυγμούς και κλάματα.
Δεν μπορεί να φεύγει και να έρχεται με το έτσι θέλω οποτε εκείνος θέλει.
Δεν μπορεί να μπαίνει στην ζωή μου,να παιρνει ότι θελει και να αποχωρεί..
Ή μάλλον..μπορεί.
Εγώ, δεν μπορω να τον αντιμετωπισω.
Βρέθηκα επιβάτης αντί για οδηγός στο δικο μου ταξίδι ζωής.
Γιατί;
Γιατί να με κυριαρχεί κάποιος ο οποίος θέλει το κακό μου;
Γιατί να ζω στην σκέψη οτι κάποια στιγμη θα επιστρέψει ,θα πάρει αυτό που θέλει και θα αποχωρήσει ξανά ενω εγώ θα μείνω πληγωμένη να κλαίω;
Γιατί να ζω φυλακισμένη στην ίδια μου την ζωή;
Γιατί να μην υπάρχει κάποιος να με βγαλει απο αυτό το αδιέξοδο;
Γιατί να μην υπάρχει κάποιος να γεμίσει το αλλο μισο της σπασμενης μου καρδιάς;
Γιατί να μην υπάρχει κάποιος να με βγάλει στο φως όταν εγώ θα βρίσκομαι βυθισμένη στο σκοτάδι;

Η μηπως υπάρχει;

Hey girls💓
Άργησα παααααρα πολύ,το ξέρω
Εσείς πως είστε;
Είναι πρωτα κεφάλαια και πραγματικά δεν έχω καθόλου έμπνευση
Ελπίζω σύντομα να επανελθω
Βαρετό κεφάλαιo but...better chapters are coming ;)

Love u💕