Een klop op de deur van de kamer laat Lowa weten dat het etenstijd is. Het wapen voelt zwaar in haar hand als ze het van het tafeltje pakt en in haar holster verplaatst. Ze wil het nooit meer gebruiken, maar waarschijnlijk is dat geen optie. Ze volgt de in het zwart geklede man die voor de deur staat richting de leefruimte. Hij zegt geen woord en dat vindt ze wel prima. Een gesprek is wel het laatste waar ze behoefte aan heeft.

In de stoffige ruimte staat een gammele tafel opgesteld. Het spierwitte tafellaken dat er overheen ligt, lijkt bijna misplaatst. The Joker zit aan het hoofd van de tafel op zijn mobiel. Met een gefocuste blik kijkt hij naar het scherm en scrolt langzaam door het bericht dat hij aan het lezen is. Op het moment dat hij doorheeft dat Lowa er is, staat hij op. 'Lowa! Welcome back, take a seat.' Hij gebaart naar een stoel naast hem aan de lange zijde van de tafel. 'Tonight we eat steak.' Hij glimlacht en doet zijn mobiel weg in zijn broekzak.

Ze glimlacht en loopt naar hem toe. Voorzichtig neemt ze naast hem plaats. 'That sounds tasty.' Ze kan niet anders dan denken aan Reyna die geen vlees at. Met haar hoefde ze nu geen rekening te houden, want zij eet niet mee. Nooit meer.

Alsof het op commando is, lopen er een aantal mannen binnen met dienbladen in hun handen. Zwijgend zetten ze de dienbladen op tafel neer en serveren het eten. Aan de tafel zit verder niemand, alleen Lowa en the Joker. Twee dampende borden met steak en een bak met wat patatjes worden op tafel neergezet. Als alles op tafel staan, buigen de mannen heel licht en verlaten dan de ruimte weer.

'Help yourself!' zegt the Joker als alles op de tafel staat. Hij maakt een openlijk gebaar, prikt zijn vork dan in het mega stuk vlees en begint met een scherp, groot mes in het vlees te snijden. Vet druipt uit het stuk vlees en laat een lichtrood spoor achter.

Lowa pakt wat patat en schept het op het bord. Ze wil niet onbeleefd zijn dus nadat ze een paar knapperige frietjes in haar mond heeft gestoken, begint ze voorzichtig in het vlees te snijden. Ze brengt het naar haar mond en kauwt er langzaam op. Ze heeft al dagen amper gegeten, maar deze maaltijd staat haar niet aan. Bij elke hap die ze neemt ziet ze de rest van de groep voor zich. Het is oneerlijk. Deze behandeling verdient ze niet. Ze is een verrader, een moordenaar en uitgebreid dineren op een begraafplaats voelt zo verkeerd. Het vet in het eten maakt haar misselijk. Ze wil hier niet zijn.

The Joker ziet haar langzaam eten. Hij legt zijn vork neer en kijkt haar met een licht bezorgde blik aan. 'What's the matter?' vraagt hij dan. 'Don't you like your steak?' Zijn hand vestigt zich wat steviger om het vleesmes heen.

'I do like it, I'm only not really used to people taking care of me,' legt ze uit en ze neemt snel een hap. Het is een halve waarheid, de gemakkelijkste leugen.

The Joker knikt. Hij neemt nog een hap van zijn steak, maar zegt er verder niks over. Af en toe kijkt hij op naar Lowa, terwijl ze eten.

Langzaam eet ze verder, zich bewust van zijn blik. Steeds dwingt ze zichzelf een hap te nemen. Haar lichaam heeft het nodig. Pas wanneer haar maag ook protesteert en ze het zuur dat in haar keel omhoog schiet nog net weg kan slikken, stopt ze met eten. Ze is klein, dit is veel te veel voor haar alleen. Ze legt haar bestek tegen de rand van haar bord en veegt haar mond af. Dan kijkt ze naar buiten. Niet wetend wat ze moet zeggen of doen.

The Joker ziet haar haar bestek wegleggen. Plotseling staat op en legt zijn bestek luid op de tafel neer, waardoor de kopjes beginnen te schudden. Toch is zijn blik vriendelijk. 'Let's go for a walk, shall we?' zegt hij dan kalm.

'I would love to,' zegt ze en ze komt overeind. Ze is hem bijna dankbaar. Al is het met de persoon die ze het meest haat, er even uit kunnen, voelt als een zegen. Misschien kan ze voor heel even vergeten waar ze mee bezig is.

Hij reikt haar galant zijn hand en neemt haar dan mee naar beneden. Tijdens de korte wandeling door de gangenstelsel van het gebouw is het stil, op het geluid van hun voetstappen na. Ze lopen in een rustig tempo en toch duurt het niet lang voordat ze buiten staan. Samen lopen ze over het verlaten en vervallen terrein. Hier en daar schieten planten op uit de vervallen resten van wat ooit een straat was.

'You mentioned you are not used to people taking care of you,' zegt hij langzaam. 'That is unusual for a bright young lady like yourself. If you don't mind my asking... How did it grow to be that way?'

Zodra hij dat zegt weet ze dat ze nooit kan vergeten waar ze mee bezig is. Het kost haar moeite om haar mond open te doen. Dit is niet iets wat ze met anderen deelt, al helemaal niet met hem. Toch zal ze wel moeten. Als ze wil dat hij meer over zichzelf gaat vertellen moet ze eerlijk zijn. 'Sometimes parents don't love their children the way they should,' zegt ze. Het lukt haar niet om zo sterk over te komen als ze wil. 'And sometimes they do love them, but don't know how to deal with them.'

The Joker stopt met lopen en kijkt haar aan. 'Children should never experience a lack of parental love,' zegt hij met een ferme stem. Dan zegt hij: 'I am sorry to hear that. The love of a parent can be one of the strongest powers on earth.' Hij kijkt haar aan. Hij lijkt niet te weten wat hij moet zeggen, dus zwijgt hij.

Ze laat de lucht uit haar longen ontsnappen. Ze had gezworen dit nooit te vertellen. Hoeveel vragen haar ook waren gesteld. Nooit had ze iets losgelaten. Alleen Reyna had ze de waarheid verteld, maar dat was in ruil voor het verhaal van haar vriendin. Een geheim voor een ander. Nu is ze niet in de positie om te onderhandelen. Alles wat ze kan doen is hopen dat hij zijn mond niet houdt. 'I'm a survivor, it's something you learn to deal with.' Ze kijkt terug. De kleine trilling in haar stem kan ze niet verbergen. Soms voelen de littekens op haar hart nog als open wonden. En juist nu lijken de hechting en die ze er zo zorgvuldig overheen had geplaatst open te barsten. De duisternis kijkt haar aan, maar zij wendt haar blik naar de grond. 'But there will always be a small void on the place they should have filled.'

Langzaam lopen ze weer wat verder. 'Those experiences can leave some deep scars. Parents should know what their influence is on their children.' De man zucht. 'Don't you have someone to fill that void?' Vanuit zijn ooghoek kijkt hij haar kant op.

'Once I had,' zegt ze zacht. Ze slikt de woorden die volgen in. Hij hoeft niet te weten dat hij haar dat heeft afgepakt. Hij komt er nog wel achter. Als hij merkt dat ze een spel met hem speelt. Net zoals hij dat met haar had gedaan. Pas als de kaarten gespeeld zijn zal hij de waarheid kennen. In plaats van hem de kans geven om door te vragen stelt ze een tegenvraag, het onderwerp bij zichzelf weg duwend. 'You know what void feels like, don't you?'

'Yes, I do. Nothing is worse than the feeling of a black cloud inside your chest, isn't it?' Hij glimlacht wat verdrietig. 'You know, where I come from, children could play on the streets, all day long. You would hear their laughter every day and I found it one of the most beautiful sounds there was. I lived in a small, happy village, where every neighbor knows one another. Everyone cared for each other. I wasn't always like this,' zegt hij wijzend naar zijn gezicht. 'I was made this way, when I lost the most beautiful girl the world could have.' Heel even laat hij zich meeslepen in zijn eigen verdriet. Heel even laat hij dat masker vallen en verschijnt er een verloren vader die een weg zoekt om zijn dochter te rouwen. 'Her name was Ameena.'

Lowa kan niet anders dan een steek van pijn voelen. Ze wil geen medelijden met de man hebben, maar ze snapt het. Verlies is een van de ergste dingen die een mens kan overkomen. Het is wreed en oneerlijk. 'I'm so sorry for your loss. It must be terrible. Things like that never leave a human.' Voor heel even meent ze het.

De man knikt en zijn gezicht wordt weer strak. 'No, they don't. Maybe if it was an accident I could have moved on... but it wasn't. My peaceful village was destroyed by a launched rocket. Let's just say I have a message to convey to those who are responsible and they better listen. No more innocent little children should be sacrificed in a war they never even knew existed. It was not their fight.' Zijn handen vormen vuisten en zijn ogen staan woedend.

Ze knikt. 'I really hope they do, this mess could be over once.' Ze legt zijn hand op zijn vuist. 'But I promise you, only a little while and they can't deny it anymore.' Vanuit de grond van haar hart hoopt ze dat die belofte gebroken wordt.

'I hope they do. They have no idea what a grieving man is capable of.' Hij glimlacht. Tot Lowa's verbazing is het geen gemene grijns. 'Let's head back, shall we? It's been a most delightful walk.'

'Let's do that.' Ze draait zich om en dwingt zichzelf zijn glimlachen te beantwoorden. De haat in zijn stem laat een rilling over haar rug lopen. Nog een leugen, dwingt ze zichzelf. 'Thank you for listening to me, it felt good to tell someone.'

'Likewise,' zegt hij dan.

Ze knikt, maar zegt niks meer. Ze kan het niet meer. Wat hem is overkomen is vreselijk, enkel geeft het hem niet het recht om dit te doen. Als je haat met haat beantwoord, kom je in een neerwaartse spiraal. Dan gaat het nooit voorbij. Ze kijkt naar de grond. De man loopt al te lang met deze gevoelens rond om dat nog te beseffen. Hij komt niet meer op andere gedachten. Hij heeft zijn pijn omgezet in haat, net als ze de hare heeft omgezet in kilte. Ze weet niet of zij het ooit nog zou kunnen terugdraaien. Voor hem is het al veel te laat. Als ze wil dat het eindigt, moet ze daar zelf voor zorgen.