V I J F T I E N
Sanna's blonde haren zwiepten vrolijk door de kamer na het horen van het nieuws. 'Dat is geweldig voor je Abigail!' Ze gaf haar een knuffel en ging naast haar op het bed zitten. Abigail keek haar vriendin met een serieuze blik aan.
'Echt? Weet je zeker dat je er oké mee bent?'
Als antwoord daarop pakte Sanna Abigails hand en knikte ze. 'Het spijt me hoe ik reageerde toen je met hem ging afspreken. Ik wil dat je gelukkig bent en van wat ik nu van je zie lijkt het alsof dat goed zit,' zei ze oprecht glimlachend.
Abigail zuchtte en daarmee viel er een grote last van haar schouders. Al die tijd had ze zich zorgen gemaakt over Sanna's reactie. Het was allemaal goed. Ze glimlachte. Een idee lichtte op in haar gedachten. 'Hé, kom je anders mee naar die vrienden van hem?' vroeg Abigail.
Sanna glimlachte breed en knikte enthousiast. 'Oeh leuk. Hoe laat?'
Abigail hield haar schouders op. Dat wist ze eigenlijk zelf ook niet. 'Ik stuur je ruim van tevoren een appje. Ik zal het Xavi zo vragen,' zei ze terwijl ze opstond om weer naar haar kamer te gaan.
Ze kreeg al snel bericht terug van Xavi. Hij zou hen om vijf uur komen oppikken. Abigail stuurde het door naar Sanna en opende daarna het nieuwe ingekomen bericht van Ava. Ze had vandaag geen tijd, maar morgen kon ze wel met haar overleggen.
Het was inmiddels drie uur, dus had ze nog even wat tijd voor zichzelf voor Xavi kwam opdagen. Ze ging zoals altijd weer achter haar laptop zitten en als automatisch leidden haar vingers haar naar de blog over Rayleigh, die ze aanklikte. Ze nam zich voor om nu écht voor de allerlaatste keer de eerste post te lezen. Ze was er nog steeds niet helemaal van overtuigd dat ze alles grondig had doorgenomen en wist.
De dingen die ze al wel goed in haar hoofd had las ze globaal door, totdat ze stopte bij het stukje over de rode cirkel die zich op haar arm bevond toen ze werd gevonden. Ze las het door. Nog een keer. Haar hersenen kraakten en piepten van het telkens opnieuw lezen. Er was iets raars aan de hand. Ze las het kleine stukje tekst nog eens, en nog eens. Ze had iets, maar voordat ze wist of het waar was bekeek ze een foto van Ava en Rayleigh samen. Ze waren beiden als kleine meiden aan het kleuren. Ze bekeek de foto goed.
Ze was er eindelijk uit. Het donkerharig meisje, Rayleigh, had haar kleurpotloden in haar rechterhand vast, ze was dus rechtshandig. Toch stond er in de blog duidelijk dat de rode cirkel op haar rechterarm was gevonden. Ze wist niet hoe het met haar zat, maar zelf kon ze geen cirkel maken met haar linkerhand. Dat moest wel betekenen dat...
Abigail liet haar telefoon uit haar handen vallen en sloeg haar hand voor haar mond. Haar pupillen werden groter terwijl ze nog steeds naar de twee jonge kleurende meiden keek. Ze had zojuist de doorslag gemaakt in deze zaak. Natuurlijk kon dit nog verklaard worden, maar Abigail wist gewoon dat het niet klopte. Waarom zou ze moeilijk doen als het makkelijk kon? Waarom zou een rechtshandig persoon een cirkel op z'n arm maken met zijn linkerhand? Niet. Rayleigh was vermoord. Het was vreemd, maar wat was er niet vreemd aan haar hele dood? Misschien deed de dader dit om haar te markeren, of... Misschien waren er wel meer slachtoffers!
Abigail kreeg het plots erg benauwd, maar dat gevoel onderdrukte ze. Het feit dat ze verder was gekomen gaf haar een kick, het was net als drugs.
Ze zocht op internet naar moorden die hier iets mee te maken zouden kunnen hebben. Helaas vond ze niks.
Ze zuchtte en liet zich achterover vallen in de rugleuning van haar stoel. Ze wilde zo graag Ava opbellen en haar haar bevindingen vertellen, maar die had duidelijk gemaakt dat ze vandaag echt geen tijd had.
Abigail las de rest van de tekst door, steeds met in haar achterhoofd het feit dat Rayleigh waarschijnlijk was vermoord. Er was niks nieuws meer te ontdekken in de tekst, dus was het tijd voor de volgende post. Ze las de titel. Deze ging over de eerste conclusies en uitleggen van de politie. Hij of zij beschreef de algemene dingen en de feiten die ze naar buiten mochten brengen. De politie was er al snel uit: zelfmoord. Het enige vreemde vonden ze dat er geen brief werd gevonden, terwijl dat meestal wel het geval was bij zelfmoorden.
Volgens het familielid paste het wel bij Rayleigh om geen afscheidsbrief te schrijven, wat voor Abigail alleen maar meer vragen met zich meebracht. Zij had namelijk wel een brief gevonden. Als het niet bij Rayleigh paste om een zelfmoordbrief te schrijven, moest het wel betekenen dat de brief die in Abigails nachtkastje lag niet door haar was geschreven. Nog een argument voor moord. Of dit familielid kende haar minder goed dan hij of zij dacht. Dat was ook vreemd. Oftewel; niks klopte aan of rondom deze dood.
De feiten konden zomaar fictie zijn en de onwerkelijke dingen konden zomaar werkelijkheid blijken. Het zou een moeilijke weg worden, maar Abigail stond te trappelen om de eindbestemming van deze reis te bereiken. Om de paden te bewandelen en aan te komen bij de waarheid. Hoe het ook zou lopen, er waren nou eenmaal meerdere manieren om bij hetzelfde antwoord uit te komen. Dat was haar doel en die had ze voor ogen, sterker dan voorheen.
Abigail besloot de rest de volgende dag met Ava te doen en klapte haar laptop dicht. Ze moest niet gelijk te veel hooi op haar stokje nemen, anders wist ze dat het een te grote obsessie zou worden. Ze rekte zich uit voordat ze opstond en even een rondje door de kamer liep.
Al snel was het tijd om zich voor te bereiden op de afspraak met Xavi's vrienden. Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Zou ze zich omkleden of zag ze er wel prima uit zo? Ze besloot om toch een andere, mooiere broek aan te trekken. De rest liet ze voor wat het was.
Ze liep naar Sanna's kamer toe en klopte even voor ze daadwerkelijk de deur opende. Ze glipte door een klein kiertje en sloot de deur gelijk achter zich dicht. Dat had ze goed gegokt, want ze was nog bezig met omkleden.
'Jij bent snel,' zei ze.
Abigail knikte en hief haar handen in de lucht. 'Tja.'
Terwijl ze zich nog klaarmaakte keek Abigail naar het schoolwerk dat op haar bureau lag. Met alles wat er op dit moment in haar leven gebeurde had ze niet veel tijd meer besteed aan school. Ze had het werken daar aan een beetje achterwege te laten. Het leek haast wel alsof de rollen waren omgedraaid. Normaal gesproken was Abigail altijd degene die alles netjes bijhield.
'En? Wat vind je?' Sanna liep naar voren met een soepele hand in haar zij en draaide zich als een echte model op de catwalk om. Abigail knikte.
'Erg sexy.'
'Maar wel goed sexy toch? Niet te sexy?' Ze draaide zich weer om naar de spiegel en keek kritisch naar zichzelf. Abigail schudde snel haar hoofd.
'Nee, net goed genoeg. Kom, laten we gaan.' Ze stond op en liep al naar de deur. Sanna pakte haar kleine zwarte tasje en volgde haar halsoverkop. Toen ze buiten haar kamer stond zag ze Xavi en Abigail al samen in een omhelzing. Ze schraapte haar keel.
'Jij ook hoi, Sanna.' Xavi ontblootte zijn tanden.
Ze glimlachte een beetje nerveus. Ze was zijn bezoekje eerder die week zeker niet vergeten. Zijn gezicht stond nog altijd in haar netvlies gebrand, net als de wanhoop die daarbij in zijn stem klonk. Ze vond het maar raar dat hij zo graag wilde weten waar ze was. Haast alsof ze zelf geen vrijheid van hem mocht hebben.
Abigail en Xavi gingen samen voor en Sanna liep een kleine meter achter hen. Ze keek naar Xavi's houding en naar zijn arm om Abigails schouder. Hij hield haar goed vast. Ze was blij dat ze niet met hem verder was gegaan. Nee, Sanna had geen behoefte aan zo'n dominant type. Toch durfde ze niks hierover aan Abigail te vertellen, die was duidelijk gelukkig en dat wilde ze niet verpesten. Ze besloot het voor zich te houden. Misschien viel het wel heel erg mee.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top