Terwijl ik naar het plafond staar, hoor ik iemand binnen komen en dichterbij komen. Ik kijk via mijn ooghoek de kant op naar de persoon en zie hoe Rose het bord oppakt.

'Rose, weet jij iets wat ik kan doen?' vraag ik en draai mijn hoofd haar kant op, zodat ik haar met 2 ogen aan kan kijken.

'Je kan muziek luisteren, verhaal schrijven of een spelletje spelen op je telefoon.' zegt Rose, die mij door en door kent met wat ik graag het liefst doe.

'Owh ja, ik moet nog verder schrijven aan mijn boek: My story.' zeg ik geschrokken en spring uit mijn bed, maar Rose duwt me terug op het bed.

'Ik pak je boek en pen!'

'En pak nog even dan ook mijn telefoon en draadloze oortjes?' vraag ik smekend en grinnik om mezelf.

'Vooruit dan maar, omdat je rustig aan moet doen.' lacht ze en loopt naar mijn koffer, waar mijn boek, pen, telefoon en draadloze oortjes liggen.

Ze tovert het eruit en komt dan met alles in haar handen weer terug naar mij toe lopen. Ik ga op mijn bed in kleermakers zitten en Rose legt alles voor mijn neus op het bed neer.

'Dankje wel, Rose.' bedank ik haar en ze glimlacht lief naar me. Dan verlaat ze mijn kamer en sluit de deur achter zich.

Ik zucht en open mijn schrijfboek. Meteen zie ik hele vol geschreven blaadjes en dan te bedenken dat ik over mijn eigen verleden schrijf. Eigenlijk heb ik nooit vragen gehad, waar ik over schrijf.

Ik pak mijn oortjes en doe ze in, terwijl ik ze ondertussen aan zet door mijn vinger op een bepaalde plek te leggen. Daarna pak ik mijn telefoon en zoek mijn muziek op, die helemaal volstaat met 5sos en 1D (One Direction). Ik luister alleen maar hun muziek, ze kunnen zo goed en mooi zingen.

•••

'Wil je even naar beneden komen, Jennifer?' hoor ik mevrouw Doofoor ineens vragen, zodra ik al een tijdje bezig ben met schrijven en muziek luisteren naar 5sos.

Ik knik en zet mijn muziek en oortjes uit. Snel berg ik het op in het doosje voor de oortjes. Het boek klap ik dicht en leg mijn pen er boven op. Dan stap ik van het bed af en loop achter mevrouw Doofoor aan, naar beneden.

Beneden aangekomen zie ik alle meisjes staan van rond de 14/16 jaar. Ugh, er komen mensen langs. Daar heb ik nu totaal geen zin in!

'Jennifer, ga op je plek staan!' zegt mevrouw Doofoor en ik ga met tegenzin op mijn plek staan.

'Meisjes, vandaag komt er een jongere stel langs. Dus gedraag je netjes en als ze iets aan jou vragen, antwoorden!' zegt mevrouw en loopt naar een kamer, waar het jongere stel zit.

Ik zucht en denk zoals altijd, dat ik niet geadopteerd word. Tot mijn spijt ben ik nog nooit geadopteerd, alsof ze mij niet zien staan. Eigenlijk kan het mij ook nu vrij weinig boeien. Ik bedoel ik ben 16, op mijn 18de mag ik uit het weeshuis op mezelf gaan wonen.

Uit de kamer komt een jonge man met zijn vrouw uitgelopen en komt als eerst naar mij toe lopen.

'Wat is jou naam?' vraagt de man vriendelijk lief aan mij.

'Jennifer.' antwoord ik.

'Hoe oud ben je en wat zijn je hobby's?' vraagt de man door.

'Ik ben 16 jaar en mijn hobby's zijn: tekenen, schrijven, gitaar spelen en zingen.' vertel ik en de man kijkt me geïnteresseerd aan.

'Mag ik misschien vragen hoe je hier terecht bent gekomen?' vraagt de meneer voorzichtig en ik slik moeilijk. Daar wil ik het juist niet over hebben! Hij ziet mij moeilijk slikken en gooit het over een andere boeg.

'Hoe vaak en lang doe je gitaar spelen en zingen?' vraagt de meneer.

'Wanneer ik zin heb of als ik terug denk aan vroeger.' antwoord ik en een traan rolt over mijn wang, als ik weer terug denk aan mijn moeder.

De meneer knikt en stapt naar zijn vrouw toe. Hij zegt wat tegen haar en wijst dan naar mij. Zeg niet dat ze mij adopteren! Ik wil hier blijven, ik wil bij Rose blijven. Ze lopen naar mevrouw Doofoor en zeggen wat. Ik zie hoe mevrouw Doofoor knikt en komt naar mij toe lopen. Zeg niet dat ze voor mij hebben gekozen!

'Jennifer, ze kiezen voor jou. Ga je koffer maar inpakken, moet er iemand helpen?' vraagt mevrouw Doofoor.

Het lijkt alsof de grond onder mijn voeten verdwijnt en staar mevrouw Doofoor aan. Snel schud ik mijn hoofd en ren dan naar boven toe. Op mijn kamer laat ik de deur hard achter me dicht vallen en laat me huilend op het bed vallen. Waarom ik en niet een van al die andere meisjes? Durf ik een nieuw leven te beginnen met nieuwe ouders?