ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΣΕΣ ΔΙΝΟΥΝ❤️
Επισησσσσσς δείτε στο τέλος , ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΟΟ❤️

Μεριά Μιχάλη

"Είσαι σίγουρος ότι θες να πας;" με ρώτησε όσο μου χάιδευε τα μαλλιά και εγώ ήμουν ξαπλωμένος στα ποδια της.

Φυσικά και δεν είμαι έτοιμος να πάω , αλλά κάποια στιγμή έπρεπε, και τώρα είναι αυτή η στιγμή , που έχω ένα άτομο μαζί μου και το νοιάζομαι όσο νοιάζομαι για την αδερφή μου.

Γιατί αξίζει να έχει αυτήν την θέση , στην ίδια που είναι η αδερφή μου - το σημαντικότερο άτομο που έχω , που πλέον απόκτησε και μια "συμμαχο" - και όπως είπε η Γεωργία με αυτήν θα τα καταφέρω , και τώρα κατάλαβα τι εννοούσε.

Με δημητρα δίπλα μου έχω βγει ουσιαστικά από το καβούκι μου , βγήκα ραντεβού μαζί της , πήγαμε σε λούνα παρκ , είδαμε σειρές και ταινίες μαζί , μέχρι και στο σχολείο το κάναμε , κάτι που δεν θα φανταζόμουν ότι θα το έκανα , τόσο πολύ με έχει βγάλει από το καβούκι μου.

Μα έμεινε ένα ακόμα που πρέπει να κάνω , και είναι να αντιμετωπίσω τον πατέρα μου - αν μπορώ να αποκαλώ αυτό το τέρας έτσι - και αυτό είναι κάτι που δεν θα το έκανα ποτέ στην ζωή μου αν δεν είχα γνωρίσει την Δήμητρα.

"Μμ" απάντησα τελικά και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά χωρίς να την κοιτάξω στα μάτια.

"Να έρθω;" ξανά ρώτησε και σήκωσα το κεφάλι μου για την κοιτάξω στα μάτια , για πρώτη φορά από την ώρα που ξυπνήσαμε.

"Όχι φυσικά" απάντησα γρήγορα.

Το πρόσωπο της πήρε μια αστεία έκφραση προσπαθώντας να δείξει προσβλημένη.

"Δεν θέλω να σε δει" δικαιλογησα την απάντηση μου, ξέρω ποσό αγαπάει την δουλειά της και τα παιδιά , αν φύγει από το σχολείο που θα πάει να δουλέψει; είμαστε στα μισά της χρονιάς..

"Όπως θες" είπε χωρίς να φέρει αντίρρηση - πράγμα περίεργο για αυτήν- και της χαμογέλασα.

"Ήθελα απλά να είμαι σίγουρη ότι θα είσαι καλά" συμπλήρωσε και το χέρι της έφυγε από τα μαλλιά μου και βρέθηκε στο μάγουλο μου.

"Είμαι καλά από την μέρα που σε γνώρισα" της είπα και της φίλησα το χέρι.

Την είδα να κοκκινίζει και χαμογέλασα στραβά.

"Καλά ίσως όχι από τότε" είπα και γέλασα "ήσουν πολύ σπαστική "

Το κεφάλι της εγυρε πίσω και γέλασε δυνατά "είπε ο γάιδαρος τον πετινο κεφάλα" μου είπε δυνατά και γέλασα μαζί της.

***
Άνοιξα την πόρτα και μπήκα στην καφετέρια , είμαι σίγουρος ότι το πρόσωπο μου αυτήν την στιγμή έχει την πιο αυστηρή έκφραση που έχω "φορέσει" όλα αυτά τα χρόνια.

Κοίταξα γύρω που και μόλις τα μάτια μου συναντήθηκαν με τα δικά του κατάπια και προχώρησα αποφασιστικά προς το μέρος του.

"Γεια" είπα μονότονα και έκατσα στην καρέκλα που βρισκόταν ακριβώς απέναντι του.

"Μιχάλη" μίλησε με μια χαρά στην φωνή του που με έκανε να γυρίσω τα μάτια μου.

"Έγινε κάτι;" ρώτησα αδιάφορα και γύρισα στον σερβιτόρο να παραγγείλω τον καφέ που ήθελα.

Αν τωρα δεν είχα γνωρίσει την Δήμητρα θα ήμουν αγενέστατος απέναντι του , όμως του το ζήτησα όσο ευγενικά μπορούσα , ξέρω ότι θα χαιρόταν.

"Γιατί να έγινε κάτι;" μου απάντησε στην ερώτηση που το έκανα πριν μας διακόψει ο σερβιτόρος.

Ξεφυσηξα δυνατά "τότε γιατί στον διάλο με έστειλες μήνυμα χθες βραδυατικα;" θα μπορούσα να έβλεπα και αλλά επεισόδια από τις μαλακιες που βλέπει η Δήμητρα αντί να με τρώει η περιέργεια για το τι με θέλει αυτός.

"Είμαι ο πατέρας σου Μιχάλη" είπε και ευχαρίστησε τον σερβιτόρο που άφησε τους καφέδες πάνω στο τραπέζι.

"Η απλά ο δωρητής σπέρματος" είπα μέσα από τα δόντια μου για να μην με ακούσει, δεν θέλω να δημιουργήσω σκηνή μέσα στην καφετέρια εξαιτίας του.

Τον κοίταξα στα μάτια και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να θέλω να ξεράσω ότι έφαγα το πρωί πριν έρθω εδώ.

Σιχαίνομαι που έχω το ίδιο χρωμα με αυτόν και δεν πήρα της μητέρας μου τα μάτια τα οποία έχει και η αδερφή μου , κάστανα αλλά υπέροχα σαν αυτήν.

θυμήθηκα την τελευταία φορά που τον είχα κοιτάξει στα μάτια, τον τρόμο που είχα νιώσει, ποτέ δεν το είχα ξανά κοιτάξει στα μάτια ποτέ όμως.

"Θα μείνεις μέσα να κανείς τα μαθήματα σου " ούρλιαξε και με έβαλε να καθίσω στην καρέκλα του γραφείου μου με δύναμη.

"Μα όλα τα παιδιά είναι έξω" συνέχιζα να κλαίω και σκούπισα την μύτη μου με το μακρυμάνικο μου μπλουζάκι.

"Δεν με νοιάζουν τι κάνουν τα αλλά παιδιά εσυ θα κάτσεις να διαβάσεις" συνέχισε να φωνάζει και χτύπησε το χέρι του με δύναμη πάνω στο γραφείο μου.

"Είναι άδικο" τσιριξα με την παιδική φωνή που έχω.

Χωρίς καν να το καταλάβω το χέρι του είχε έρθει σε επαφή με το μάγουλο μου , δυνατά , πολύ δυνατά , δεν με είχε ξαναχτυπήσει.

"Είσαι σχεδόν 9 χρόνων " είπε χωρίς να φωνάζει πλέον αλλά αργά και καθαρά που με έκανε να τρέμω , τον κοιτούσα στα μάτια "σταματά να κανείς σαν μωρό και διάβασε" είπε και δεν σταμάτησε την οπτική επαφή μαζί μου.

Που είναι η μανούλα να με βγάλει έξω από αυτό το δωμάτιο μακρυά του;

Γύρισε την πλάτη του και άνοιξε την πόρτα για να φύγει.

"Είσαι ένας άχρηστος" μουρμούρισε και την έκλεισε δυνατά πίσω του.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και σταμάτησα να τον κοιτάω , ο καφές είναι πιο ωραίος από αυτόν , ολα είναι πιο ωραία από αυτον για να τα κοιτάω , ακόμα και οι τουαλέτες των αγοριών στο σχολείο.

"Πως τα πας στο σχολείο;" ρώτησε και προσπάθησα να μην σφυξω το ποτήρι του καφέ στα χέρια μου , και ήπια μια γουλιά.

"Καλά" απάντησα "όπως πάντα" συμπλήρωσα.

Να τι ήθελε και με έστειλε μήνυμα βραδιάτικα.

"Χαίρομαι" ήπιε και αυτός από τον καφέ του.

Τώρα που μπήκαμε στο θέμα "σχολείο" είναι η κατάλληλη στιγμή.

"Σχετικά με το σχολειο" είπα την μεγαλύτερη πρόταση μέχρι τώρα.

Με κοιταξε ερωτηματικά για να συνεχίσω

"Θέλω να αλλάξω μερικούς κανόνες" ανακοίνωσα τελικά και είδα το βλέμμα στο πρόσωπο του να αλλάζει.

"Δεν με νοιάζει τι θες" απάντησε τελικά , ήμουν σίγουρος ότι δεν θα μπορούσε να κρατήσει την προσωρινή του καλοσύνη πάνω από δέκα λεπτά "οι κανόνες δεν αλλάζουν με τίποτα"

Πήρα μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να κρατήσω τα νευρα μου και να μην τον σπάσω στο ξύλο, ειδικά τώρα που μπορώ , δεν είμαι το αδύναμο παιδί πλέον που μπορούσε να χτυπά , οι ρολόι άλλαξαν , είμαι σίγουρος ότι το ξέρει καλά.

"Γιατί όχι;" ρώτησα μέσα από τα δόντια μου.

"Έτσι" απάντησε σκληρά "μέχρι να πεθάνω αυτοί οι κανόνες θα ισχύουν"

"Τότε ελπίζω να μην σε ξανά δω μέχρι τότε" Κούνησα το κεφάλι μου απογοητευμένα με το ποσό γαμημενα ψυχοπαθής είναι για κάτι ασήμαντο που έγινε στο παρελθόν

Έβγαλα το πορτοφόλι μου και άφησα δέκα ευρώ στο τραπέζι.

"Ξεχνάς την θέση σου" μίλησε αυστηρά.

"Είπα να πάρω από τον πατέρα μου" είπα ειρωνικά "ξέχασες καιρό την θέση σου ως γονιός" του πέταξα και πρόσεξα ότι η έκφραση του άλλαξε.

Πληγώθηκε ; ωραία.

Σηκώθηκα από την καρέκλα και πήγα να φύγω "Μιχάλη δεν σε φώναξα για αυτόν τον λόγο σήμερα" αναφέρθηκε για το σχολείο.

"Είναι σημαντικό" πρόσθεσε και η έκφραση του μαλάκωσε πιο πολύ.

"Δεν με νοιάζει" απάντησα σκληρά και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα χωρίς να τον νοιάζομαι για τα παρακάλια του να μείνω.

Οι κανόνες θα αλλάξουν με τον εύκολο η τον δύσκολο τρόπο.

🌸🌸🌸
Hello loves ❤️
Τι μου κάνετε καλά ; 😭❤️
Κρίμα δεν μάθαμε τι "σημαντικό" θέλει ο μπαμπά του Μιχάλη 😈oh well στα επόμενα.
Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο❤️
Επίσης , Όταν έγραφα το σημείο με τον Μιχάλη μικρό ένιωσα άσχημα , αν ξέρετε παιδί που κακοποιείται μην διαστασεται να πάρετε τηλέφωνο για να τα βοηθήσετε
ΤΩΡΑ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ (🎉🎉) ΚΑΙ ΡΩΤΑΩ ΤΩΡΑ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΑΡΤ ΝΑ ΣΑΣ ΒΑΛΩ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ :)
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΙΣ 2-3 ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΔΑΝ😂❤️
Vote and comment ❤️
See you ❤️