Με οδηγούν πίσω απο ένα κτήριο γεμάτο με καλλιγραφίες στους τοίχους

Τα παράθυρα είχαν κάγκελα ...

Μπαίνουμε μέσα και φάνηκε ότι υπάρχουν πολλά επίπεδα σε αυτό
Το κτήριο

Ήταν προφανείς ότι ήταν κάποιο κλάμπ όχι ότι έχω βρεθεί ποτε μου αλλα ξέρω πως είναι

Η σοφία σφυρίζει και εμφανίζεται ένα πανύψηλο αγόρι με μελαχρινά μαλλιά

Φοροντας ένα μαύρο κοντομανικο και από κάτω μια λευκή φόρμα ...

Ήταν πανέμορφος

Η Σοφία πηγαίνει κοντά του και τον αγκαλιάζει εκείνος της χαρίζει ένα χαμόγελο

Γυρίζει προς το μέρος μου και εμένα ερωτηματικό ύφος ρωτάει τον Άρη ποια είμαι

Εκείνος περιπαιχτικά του λέει ότι είμαι μία ακόμα με ένα σημάδι

εκείνος φαίνεται αγανακτισμένος Δεν ξέρω τον λόγο απλά γυρνάει την πλάτη του και αρχίζει και περπατάει την εσωτερική κατεύθυνση του μαγαζιού

Πάλι τον ακολουθούν χωρίς να μιλάνε και εγώ το ίδιο

Μοιάζει να είναι κάτι σαν αφεντικό εδώ πέρα δεν ξέρω πώς κατάφερα να μπλέξω με αυτούς πέντε λεπτά αφού έχω έρθει στην πόλη η ώρα είναι περίπου 6

Ο Άρης πατάει ένα κουμπί στον τοίχο και ανοίγει κάτι σαν ασανσέρ μπαίνουν όλοι μέσα και ο μυστήριος άντρας με τα μελαχρινά μαλλιά γυρνάει ξανά και με κοιτάει σκύβει προς την μεριά της Σοφίας και ψιθυρίζει κάτι στο αυτί το μόνο που ακούω είναι το καλά θα περάσουμε και σήμερα

δεν ξέρω τι εννοεί με το προσπερνάω έχω αρχίσει να αγχώνομαι και να σκέφτομαι τι θα γίνει αν πάθω κάτι και μείνει μόνη της η αδερφή μου

μόλις ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ αυτό που βλέπουμε αφήνει άφωνη παντού υπήρχαν κρεβάτια φωτάκια μουσική και πάρα πολλά άτομα

Αριστερά άτομα χόρευαν δεξιά άτομα έπαιζαν το πάτωμα με βιντεοπαιχνίδια

Και άλλα απλά αράζουν χωρίς να κάνουν κάτι νομίζω ότι ήταν κάτι σαν Παράδεισος δεν έχω βρεθεί κάπου πιο ωραία από αυτό νιώθω ότι πλέον υπάρχει χρώμα υπάρχει ένταση αυτή είναι η ζωή εδώ πέρα ανήκω

Πρέπει να κάνω τα πάντα για να φέρω την αδερφή μου εδώ πέρα της αξίζει να μένουμε σε αυτό εκεί πέρα το αχούρι

- Τι είναι αυτό το μέρος ρωτάω αλαφιασμένη από την έκπληξη και την ομορφιά του θεάματος

ο μυστήριος ο άντρας γυρνάει και με κοιτάει μου ρίχνει ένα απαξιωτικό βλέμμα

- φαντάσου ότι είναι κάτι σαν.... Σκέφτεται λίγο πριν μου πειμέρος που κρύβονται άτομα σαν κι εμάς βλέπεις εμάς μπορεί να μας αρέσει που είμαστε έτσι αλλά σε κάποιους όχι και αυτό είναι άσχημο για αυτό ελπίζουμε να μείνουμε για πάντα παιδιά αν και είναι δύσκολο το θέλουμε μπορεί και να μην καταλαβαίνεις γιατί είσαι από τις γύρω περιοχές για αυτό δεν ανήκεις εδώ

μου λέει με ένα άγριο βλέμμα και εγώ αρχίζω να τα παίρνω και να νιώθω το σώμα μου να βράζει το ξέρω εδώ και 5 λεπτά και δεν έχω θυμώσει τόσο έχω θυμώσει μαζί του από τη μέρα που γεννήθηκα

- Ωραία λοιπόν αφού δεν σου αρέσει η παρέα μου φεύγω λέω και κατευθύνομαι προς την είσοδο

Εκείνος μου κρατάει το χέρι και όλοι μένουν άναυδοι Δεν ξέρω το λόγο νιώθω σαν να ξέρουν όλοι γύρω ότι αυτός δεν ασχολείται ποτέ με καινούργιους όλοι με βλέπω σαν κάτι διαφορετικό

- φεύγεις από τώρα ακόμα δεν σε φιλοξενήσαμε

Με κοιτάει με ένα πονηρό βλέμμα εγώ γυρίζω τα μάτια μου και απλά συμφωνώ να με ξεναγήσει

- το όνομά μου πάντως είναι Άναμπελ λέω με λίγο ειρωνείας στη φωνή μου για το γεγονός ότι ήταν τόσο αγενής ούτε που ούτε καν ρώτησέ το όνομά μου

- Αλέξης χάρηκα Άναμπελ λέει και άρχισε να περπατάει προς το βάθος γυρνάω και κοιτάω τα παιδιά που πριν λίγα δευτερόλεπτα καθόντουσαν κοντά μας τώρα δεν υπήρχε κανείς ήμουνα εγώ και 10 βήματα μπροστά μου με γυρισμένη την πλάτη ο Αλέξης μήπως έχω μπλέξει?