"Α γεια Νικολέτα" λέει ο Ιάσονας χωρίς καν να την κοιτάξει.

"Αλίκη μπορούμε να μιλήσουμε λίγο;" ρωτάει εκνευρισμένη.

"Γιατί μπροστά μου δεν μπορείτε;"

"Ωραία, εσύ το ζήτησες", συνεχίζει στον ίδιο τόνο η Νικολέτα, "Αλίκη είχαμε κάνει μια συζήτηση, δεν ξέρω αν το θυμάσαι..."

Όχι γαμώτο! Δεν πρέπει να το μάθει ο Ιάσονας.

"Τι συζήτηση; Αφορά εμένα;" ρωτάει ο Ιάσονας και με κοιτάζει περιμένοντας να του εξηγήσω. Εγώ απλά παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του.

"Βασικά ναι, άμεσα κιόλας" απαντάει η Νικολέτα ακόμη πιο εκνευρισμένη.

Δεν έχω καταλάβει ακόμη τι έπαθε αυτή έτσι ξαφνικά...

"Πες μου τι είπατε!" ζητάει επιτακτικά ο Ιάσονας κοιτάζοντάς με ακόμη.

"Έχω καταλάβει ότι κάνετε παρέα τώρα τελευταία και απλά της ζήτησα αν μπορεί να με βοηθήσει να σου μιλήσω. Σήμερα ήμασταν μια χαρά κι ωραία εμείς οι δύο μέχρι που έφυγε αυτή από μέσα. Ύστερα από δέκα λεπτά έτρεξες από πίσω της και σας βρίσκω εδώ τώρα!"

Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Πραγματικά δεν ξέρω πώς θα το πάρει ο Ιάσονας και δεν νομίζω καλά.

"Αλίκη είναι αλήθεια;"

Ο τόνος της φωνής του είναι σκληρός και το πρόσωπό του ανέκφραστο. Δεν έχει καμία σχέση με το αγόρι που συζητούσα πριν από λίγο, δεν τον αδικώ όμως, εγώ έκανα την μαλακία.

"Ναι, απλά να σου εξη-"

"Να μου λείπει", απαντάει απότομα και φεύγει.

"Για ποιον λόγο του το είπες; Απλά πες μου! Ή νόμιζες ότι κάτι κάναμε εδώ; Και να σου πω και κάτι, δεν σε βοηθάω! Χέστηκα για το τι θα κάνεις μετά"

Δεν μπορώ να συγκρατήσω τον θυμό μου. Πρέπει κάπου να ξεσπάσω και η Νικολέτα μου φαίνεται η καλύτερη λύση. Όμως εγώ φταίω που ήθελα και να την βοηθήσω, καλά να πάθω τώρα.

"Δεν πειράζει, τώρα δεν θα μιλήσει  ξανά σε καμία από τις δύο μας", λέει και χαμογελάει νικητήρια.

"Νομίζεις κουκλίτσα μου" της απαντάω και φεύγω από εκεί.

Πηγαίνω γρήγορα στην αίθουσα που γίνεται το πάρτι και ψάχνω παντού τον Ιάσονα όμως μάταια. Εντοπίζω μέσα στο πλήθος τα αγόρια και πάω προς το μέρος τους.

"Παιδιά, είδατε τον Ιάσονα; Είναι ανάγκη!"

"Πήρε ποτό και βγήκε στην βεράντα", απαντάει ο Γιάννης και φεύγω από εκεί, "γιατί όμως;"

"Θα σας πω μετά" φωνάζω από μακριά για να με ακούσει και βγαίνω στην βεράντα.

Τον βλέπω στην γωνία να πίνει από το ποτό του και να ατενίζει στον έναστρο ουρανό. Φτάνω δίπλα του και κάθομαι σιωπηλή.

"Γεια", λέω μετά από αρκετή ώρα σιωπής.

"Γεια", απαντάει μονότονα.

"Όλα καλά;" ρωτάω κοιτάζοντας τον στο πρόσωπο.

"Ναι" αποκρίνεται και πάλι μονότονα.

"Γιατί τότε εισ-"

"Δεν ξέρω καν γιατί νευρίασα τόσο πολύ. Αλλά δεν σε καταλαβαίνω. Την μια βρίζεστε και την άλλη την βοηθάς να τα φτιάξει μαζί μου; Και μια στο εκατομμύριο να παιζόταν κάτι μεταξύ μας, τι; Θα έκανες χώρο για αυτήν;"

Όντως τώρα; Είπε ένα εκατομμύριο ή δεν άκουσα καλά;

"Είπες ένα εκατομμύριο;" ρωτάω τσιτωμένη.

"Ε; Τρόπος του λέγειν μωρέ. Εσύ αυτό κατάλαβες;"

"Όχι απλά μου έκατσε κάπως το ένα εκατομμύριο. Καλά όχι ότι με νοιάζει που δεν είμαι του γούστου σου"

"Δεν έχεις καμία απολύτως ιδέα ποιο είναι το γούστο μου...", λέει πονηρά και μου κλείνει το μάτι προτού φύγει.

Μένω εκεί να τον παρατηρώ καθώς μπαίνει μέσα και ύστερα από λίγο τον ακολουθώ κι εγώ.

Πηγαίνω στο τραπέζι των αγοριών και κάθομαι απέναντι από τον Ιάσονα που συζητάει με τον Λεωνίδα.

"Παιδιά εσείς τι πάθατε πριν;" ρωτάει ο Διονύσης απευθυνόμενος σε εμένα και τον Ιάσονα.

"Εμ τίποτα", απαντώ προσπαθώντας να μην αναφερθούμε και πολύ στο θέμα.

"Δεν το λες και τίποτα αυτό που έγινε", απαντάει ο Ιάσονας κοιτάζοντάς με, "αρχικά η Νικολέτα είχε συζητήσει με την Αλίκη και της είπε ότι με γουστάρει. Μετά της ζήτησε βοήθεια για να τα φτιάξω εγώ με εκείνη αλλά ταυτόχρονα να μην κάνω κάτι με την Αλίκη. Με ξέρετε εμένα όταν ανακατεύονται στην ζωή μου, νευρίασα πολύ, ειδικά με την κοπελιά από εδώ αλλά συζητήσαμε στην βεράντα και τώρα όλα καλά"

"Φίλε εσείς οι δύο κάνετε σαν ζευγάρι-"

Φτύνω το ποτό που έπινα και με πιάνει βήχας. Τι ζευγάρι λέει ο ηλίθιος;

"Ωπα ρε Αλίκη! Δεν είναι και τόσο χάλια η σχέση με τον Ιάσονα" απαντάει ο Ηλίας δίνοντάς μου νερό.

"Αν εξαιρέσεις ότι είναι λίγο μαλάκας και αναίσθητος" συνεχίζει ο Γιάννης και με ξαναπιάνει βήχας.

"Θέλετε να σκάσετε λίγο γιατί θα μας μείνει στα χέρια;" ρωτάει εκνευρισμένος ο Λεωνίδας.

"Εντάξει ζω", λέω μόλις ηρεμώ από τον βήχα.

Για κάποιον λόγο ο Λεωνίδας είναι ακόμη εκνευρισμένος.

"Παιδιά πάω να πάρω ένα ποτό", ανακοινώνω και σηκώνομαι από τον καναπέ.

"Μικρή για ηρέμησε λίγο", χαμογελάω ακούγοντας τον Ιάσονα να με λέει ξανά έτσι.

Παίρνω το ποτό μου και γυρνάω στα παιδιά, όμως σταματάω λίγο πριν φτάσω.

"Ε μαλάκες σας το λέω από τώρα μακριά από την αδερφή μου", λέει χαμηλόφωνα ο Λεωνίδας.

Τι εννοεί τώρα; Δεν έχω όρεξη για τσακωμούς αλλά δεν μου άρεσε καθόλου αυτό.

"Ήρθα ξανά!" μόλις με βλέπει ο Λεωνίδας κουνιέται νευρικά στην θέση του. Περίμενε αδερφούλη μου, κι αύριο μέρα είναι...

"Παιδιά βαριέμαι! Αλίκη πες στις φίλες σου να έρθουν μπας και παίξουμε τίποτα"

"Καλή ιδέα, τις παίρνω τηλέφωνο", απαντώ στον Γιάννη και πληκτρολογώ τον αριθμό της Δανάης.

[...]

"Λοιπόν Αλίκη, θάρρος ή αλήθεια;" με ρωτάει ο Ηλίας.

Η ώρα έχει πάει μιάμιση και εδώ και τρία τέταρτα παίζουμε 'θάρρος ή αλήθεια'.

"Έλα βαρέθηκα!" γκρινιάζει η Κάτια και οι υπόλοιποι συμφωνούν.

"Θέλετε να πάμε σε κανένα δωμάτιο να αράξουμε;" προτείνει ο Διονύσης.

"Ναι, αλλά όχι στο δικό μας γιατί είναι κι άλλα δύο κορίτσια. Πάμε στο δικό σας", απαντάει η Δανάη και σηκωνόμαστε.

Είμαι αρκετά κουρασμένη αλλά δεν θέλω να χαλάσω την παρέα και να πάω για ύπνο, μπορεί να κοιμηθώ εκεί.

"Ψιτ μικρή, όλα καλά;" με ρωτάει ο Ιάσονας καθώς βγαίνουμε έξω από την τραπεζαρία.

"Ναι απλά νυστάζω"

Χασμουριέμαι και γελάει.

"Τι έγινε όταν έφυγα με την Νικολέτα; Ξέχασα να σε ρωτήσω"

"Απλά τσακωθήκαμε λίγο αλλά σιγά, συνηθισμένο είναι... Πάντως στο λέω θα έχεις πρόβλημα με αυτήν"

"Καλά δεν με νοιάζει και πολύ, άλλωστε νομίζω ότι έχει αρχίσει να μου αρέσει άλλη" απαντάει και καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου. Αντικρίζοντας τα καστανοπρασινα ματιά του, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι και οι παλμοί μου επιταχύνονται. Σπάω την οπτική μας επαφή και κοιτάζω γύρω γύρω από την αμηχανία.

Κατεβαίνουμε τα σκαλιά αμίλητοι και φτάνουμε στο πρώτο υπόγειο, που βρίσκεται και το δωμάτιο των αγοριών. Ο Ηλίας ανοίγει και μπαίνουμε μέσα. Ξαπλώνω στο πρώτο κρεβάτι που βρίσκω μπροστά μου και κλείνω λίγο τα μάτια μου.

"Θα δούμε ταινία", λέει ο Γιάννης φέρνοντας ένα λαπτοπ.

"Μισό ποτέ το αποφασίσαμε αυτό;" ρωτάω και σηκώνομαι από το κρεβάτι.

"Δεν περνάνε όλα από το χέρι σου, you know" αποκρίνεται ο Γιάννης.

"Ωπα ρε μεγάλε! Έμαθες και αγγλικά τρομάρα σου", τον κοροϊδεύει ο Λεωνίδας και του παίρνει το λαπτοπ.

"Θα δούμε θρίλερ", ανακοινώνει.

"Μισό γιατί τα αποφασίζετε όλα εσείς είπαμε;" ρωτάει η Έλλη, καθώς φοβάται πολύ τα θρίλερ και μετά βλέπει εφιάλτες.

"Γιατί ίσως βρίσκεστε στο δωμάτιο μας", απαντάει σαρκαστικά ο Λεωνίδας και ξαπλώνει σε ένα κρεβάτι.

Ο Ηλίας βάζει την ταινία να αρχίσει και εγώ βολεύομαι καλύτερα στην θέση μου. Δεν νομίζω να αντέξω και πολύ, όχι ότι φοβάμαι, απλά νυστάζω υπερβολικά πολύ για να κάτσω να δω το "Κάλεσμα".

—•—

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Πώς πάει η ζωή σας? Και εσείς που πάτε λύκειο, είναι καλά στο σχολείο ή και εκεί βαρετά?

Λοιπόν, πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο? Δεν ήταν και ότι καλύτερο αλλά κάτι έκανε...

Εσένα marilou_tsik δεν σε έχω ξεχάσει... 😂 Περιμένω το κεφάλαιο!

Goodbye for now😉🤎