Μελετώ το σχέδιο τόσο εξεταστικά λες και είναι η πρώτη φορά που το βλέπω. Η αλήθεια είναι ότι το έχω διαβάσει γύρω στις εφτά φορές αυτά τα πέντε λεπτά που είμαστε στο αμάξι κατευθυνόμενοι προς το μέρος που είναι φυλακισμένοι οι γονείς μου. Το μυστικό αρχηγείο της Ηλέκτρας δηλαδή. Δεν θέλω να πιστέψω οτι θα τους βρω γιατί αν συμβεί το αντίθετο η απογοήτευση μου θα είναι τεράστια και αυτήν την φορά δεν θα έχω τον Ιάσονα να με συνεφέρει.

Αχ ο Ιάσονας...

Δεν έχω ιδέα πώς τον έπεισαν να έρθει μαζί μου σε αυτήν την αποστολή. Λογικά δεν θα θέλει ούτε να με βλέπει και τώρα τον ανάγκασαν και να με βοηθήσει. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολη όλη αυτή η κατάσταση για αυτόν αλλά έτσι ακριβώς είναι και για εμένα. Πρώτη φορά είμαι κοντά του μετά τον χωρισμό μας και θέλω να του πω τόσο πολλά ξεκινώντας από την αλήθεια. Δεν μπορώ όμως. Αντ' αυτού πρέπει να κάθομαι στην θέση του συνοδηγού και να προσποιούμαι ότι όλο αυτό δεν είναι καθόλου άβολο και αμήχανο.

Ανοίγω το στόμα μου για να ρωτήσω πόση ώρα έχουμε ακόμη αλλά το κλείνω γρήγορα μετανιωμένη. Τα μάτια του είναι κολλημένα στον δρόμο και το κεφάλι του δεν έχει γυρίσει ούτε χιλιοστό προς το μέρος μου. Γυρνάω και εγώ μπροστά για να μην καταλάβει ότι τον κάρφωνα με το βλέμμα μου τόση ώρα και παρατηρώ την διαδρομή. Σύντομα βαριέμαι και έτσι πιάνω ξανά το σχέδιο στα χέρια μου.

Το κλειδί για την υλοποίηση του αυτή τη φορά είναι η πλήρης μυστικότητα. Θα προσπαθήσουμε να μπούμε και να βγούμε χωρίς να μας καταλάβουν. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα συνειδητοποιήσουν την απουσία των γονιών μου όταν εμείς θα είμαστε ήδη πολύ μακριά. Στην χειρότερη θα μας καταλάβουν με το που εισβαλλουμε στο κτίριο και θα αναγκαστούμε να αυτοσχεδιάσουμε. Αυτό είναι και το μόνο που θέλουμε να αποφύγουμε. Όλα τα άλλα μπορούμε να τα διαχειριστούμε.

"Φτάσαμε", λέει και βγαίνει έξω από το αμάξι παίρνοντας μαζί του το σακίδιο με τα εργαλεία που θα χρειαστούμε χωρίς να πει κάτι παραπάνω. Προβλέπεται δύσκολη μέρα η σημερινή.

Ο Ιάσονας πάρκαρε επίτηδες μερικά τετράγωνα μακριά έτσι ώστε να μην συναντήσουμε καταλάθος κάποιον δικό τους και καταστραφεί το σχέδιο εξαρχής. Έτσι τώρα προχωράμε πλάι πλάι κουμπωμενοι μέχρι πάνω με τα μπουφάν αφενός για την κάλυψη μας και αφετέρου λόγω του χειμωνιάτικου καιρού.

Μόλις αντικρίζουμε από μακριά την τεράστια, σιδερένια καγκελόπορτα σταματάμε αφού καταλαβαίνουμε πως φτάσαμε. Την κάθε άκρη της στολίζει από ένα μαρμάρινο αγαλματιδιο. Ακόμη και χωρίς αυτά δεν θα μπορούσες να μην στρέψεις την προσοχή σου στη νεοκλασική βίλα που υψώνεται από πίσω. Από τις περιγραφές που άκουσα, ο παππούς της Ηλέκτρας ήθελε να είναι όλα τα φώτα πάνω του και δεν τον ένοιαζε αν έτσι έλκυε και τους εχθρούς του. Αυτό αποδεικνύει τουλάχιστον η καθόλου διακριτική εικόνα του αρχηγείου του.

Αντί να προχωρήσουμε ευθεία προς την είσοδο στρίβουμε δεξιά στο αμέσως προηγούμενο στενό. Σύμφωνα με τα σχέδια του κτιρίου εδώ βγαίνουν τα παράθυρα των μπάνιων που είναι και το μόνο μέρος που δεν έχουν εγκαταστήσει σύστημα παρακολούθησης, δηλαδή κάμερες.

Αφού βρούμε τα παράθυρα, ο Ιάσονας στηρίζεται σε μια έξοχη του τοίχου ώστε να κοιτάξει διακριτικά τι γίνεται μέσα. Μάλλον δεν υπάρχει κανένας γιατί βάζει απαλά το χέρι του πάνω στο παράθυρο και εκπέμπει φωτιά σε αυτό με αποτέλεσμα να σπάσει. Περνάει και τα δύο του πόδια μέσα και μου κάνει νόημα να ακολουθήσω τις κινήσεις του. Πράγματι το κάνω κι εγώ το ίδιο γρήγορα μιας και είναι πολύ εύκολο.

Κατευθύνομαι στην πόρτα και κολλάω πάνω το αυτί μου για να ακούσω την κίνηση στον διάδρομο απέξω, όσο ο Ιάσονας τοποθετεί το κομμάτι από το τζάμι που έσπασε στην θέση του, έτσι να μην καταλάβει κανείς τίποτα με την πρώτη ματιά. Έρχεται δίπλα μου και αντιλαμβάνεται την απόλυτη ησυχία που υπάρχει στην άλλη πλευρά εδώ και δύο λεπτά έτσι κοιτώντας με στα μάτια ανοίγει την πόρτα.

Δεν βγαίνει έξω παρά μόνο ψάχνει με τα μάτια του τις κάμερες ασφαλείας, όπως κάνω κι εγώ. Μας δυσκολεύει λίγο αυτό μιας και είναι ακριβώς από πάνω μας πράγμα που συνειδητοποιώ ύστερα από λίγη ώρα. Ο Ιάσονας ανοίγει το σακίδιο του με ελαφρές κινήσεις και βγάζει από έξω μια μικρή φωτογραφική μηχανή και μου την δίνει.

Με τα χέρια του μου κάνει σκαλοπατακι έτσι ώστε να στηριχτώ πάνω το και να φτάσω το ύψος της κάμερας. Μόλις το καταφέρνω βγάζω μια φωτογραφία που εκτυπώνεται αμέσως. Όσο πιο γρήγορα και διακριτικά μπορώ την βάζω μπροστά από την κάμερα. Τώρα είμαστε ελεύθεροι να κινηθούμε μιας και όποιος επιβλέπει τις κάμερες δεν μπορεί να δει ούτε εμάς αλλά ούτε και την ψεύτικη φωτογραφία καθώς απεικονίζει το ίδιο σημείο του διαδρόμου που δείχνει και η κάμερα.

Μόλις με κατεβάζει κάτω ξεκινάμε να περπατάμε με πολλή προσοχή πάντα κατά μήκος του διαδρόμου. Πριν προχωρήσουμε τσεκαρουμε τις πόρτες καθώς δεν είμαστε απολύτως σίγουροι για την ακριβή θέση των γονιών μου.

Βγάζω από την τσέπη μου τα σχέδια της βίλας και κοιτάζω ξανά και ξανά τα δωμάτια. Τότε είναι που συνειδητοποιώ και που βρίσκονται. Σκουνταω τον Ιάσονα στο χέρι και με κοιτάζει απορημένος. Του κάνω νόημα πως κάτι βρήκα και τον κατευθύνω προς το μπάνιο που είναι και το πιο ασφαλές να του εξηγήσω. Αφού μπαίνουμε μέσα ξεδιπλώνω γρήγορα τα χαρτιά και του δείχνω ενα συγκεκριμένο δωμάτιο.

"Εδώ τους έχουν", λέω και το κοιτάζει εξεταστικά. "Σκέψου το λίγο. Είναι το δωμάτιο δίπλα από την αίθουσα συνελεύσεων επομένως είναι δύσκολο να μην γίνει αντιληπτός κατευθυνόμενος προς τα εκεί. Ο Λουκάς μας είπε ότι δεν έχουμε πολλές πληροφορίες για αυτό καθώς είναι δύσκολα προσβάσιμο από απέξω. Όλα δένουν μεταξύ τους. Δεν γίνεται να μην είναι αυτό"

Για λίγη ώρα δεν μιλάει κανένας μας και οι ματιές του εναλλάσονται ποτέ σε εμένα και πότε στο δωμάτιο. Τελικά συμφωνεί με εμένα και το μόνο που μας μένει είναι να βρούμε τρόπο να φτάσουμε εκεί.

"Εφόσον είναι δίπλα από την αίθουσα συνελεύσεων είναι μεγάλο το ρίσκο να πάμε από εκεί. Ασε που θα έχουν και φρουρούς οπότε πάει η κάλυψη μας", λέει ο Ιάσονας.

"Και απέξω είπαμε ότι είναι δύσκολο να μπούμε", προσθέτω κι εγώ σκεπτική.

"Γαμώτο αυτό είναι!" αναφωνεί και τον κοιτάζω παραξενεμενη. Με το χέρι του μου δείχνει το δωμάτιο αυτό που βρίσκεται στον πρώτο όροφο και μετά το δωμάτιο που βρίσκεται ακριβώς από κάτω στο ισόγειο.

"Η κουζίνα! Ο δεύτερος κατά σειρά χώρος με ελάχιστη προστασία και παρακολούθηση. Και είναι ακριβώς κάτω από το μπάνιο", συνειδητοποιώ και ο Ιάσονας μου κάνει νόημα να μιλάω πιο χαμηλόφωνα.

"Αν υπάρχουν τίποτα μαγείρισσες;" συνεχίζω και προς στιγμήν κολλάει.

"Θα τις ακινητοποιήσουμε πριν προλάβουν να μιλήσουν και μετά θα κάνουμε ένεση με αναισθητικό για να μην έχουμε και το άγχος", βρίσκει την λύση και έτσι βγαίνουμε από το μπάνιο με πολλή προσοχή και πάλι.

Ακολουθούμε την ίδια διαδρομή με πριν και αφού φτάνουμε στο σημείο που είχαμε σταματήσει συνεχίζουμε μπροστά. Στις κάμερες που βρίσκουμε ακολουθούμε την ίδια διαδικασία με την πρώτη ενώ σε δύο απροσδόκητες συναντήσεις με ανθρώπους της βίλας προλαβαίνουμε να κρυφτούμε.

Έχουμε φτάσει λοιπόν έξω από την πόρτα της κουζίνας και ο Ιάσονας την ανοίγει και μπαίνει μέσα. Παω να τον ακολουθήσω αλλά την κλείνει βιαστικά.

"Συμβαίνει κάτι;" ακούω την λεπτή φωνή μιας κυρίας και η καρδιά μου χτυπά πιο γρήγορα.

"Όχι όχι, απλά πείνασα και ήρθα να τσιμπήσω λίγο", απαντάει ο Ιάσονας και ακούω τα βήματα του στην κουζίνα.

Μα καλά τι κάνει; Δεν συμφωνήσαμε ποτέ κάτι τέτοιο.

"Ελα να σου βάλω ένα κομμάτι τυρόπιτα. Τώρα μόλις την έσβησα", ακούω τον φούρνο να ανοίγει και φαντάζομαι ότι βγάζει έξω το ταψί. Δεν ακούω κανέναν άλλον θόρυβο ή κάποια συνομιλία και το άγχος με καταβάλει. Είμαι έτοιμη να μπω μέσα όταν η πόρτα ανοίγει και ο Ιάσονας με βάζει γρήγορα μέσα.

Βλέπω μια μεσήλικη κυρία, λογικά αυτή που μιλούσε ο Ιάσονας τόση ώρα να είναι ξαπλωμένη κάτω με μια ένεση στον λαιμό της. Αναισθητικό.

"Μην γκρινιάζεις που δεν στο είχα πει αλλά  σκέφτηκα λίγο πριν μπούμε και εφόσον είδα ότι δεν υπάρχουν κάμερες ούτε εδώ μέσα"

"Εντάξει καλά έκανες", απαντώ καθώς κοιτάζω τον χώρο γύρω για να επιβεβαιώσω τα λεγόμενα του. Όντως δεν υπάρχουν κάμερες, πραγμα που μας βολεύει απίστευτα πολύ.

"Λοιπόν έχουμε δύο επιλογές. Ή θα ζεστάνω το ταβάνι και μετά θα ανοίξουμε μια τρύπα ή θα περιμένουμε μέχρι να συνέλθει αυτή εδώ και θα την ανακρίνουμε για το πού είναι οι γονείς σου και αν έχει φρουρούς και μέσα και έξω από το δωμάτιο. Άλλα αν ακολουθήσουμε την δεύτερη επιλογή θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο και υπάρχει πιθανότητα να μην ξέρει", μου εξηγεί ο Ιάσονας και δεν χρειάζεται να το σκεφτώ πολύ. Πριν καν μου πει τα μειονεκτήματα της δεύτερης επιλογής ήξερα ότι θα επέλεγα την πρώτη. Μόλις του το λέω ανεβαίνει πάνω σε μια καρέκλα έτσι ώστε να είναι πιο μικρή η απόσταση ανάμεσα σε αυτόν και το ταβάνι και πιάνει δουλειά.

Δέκα λεπτά αργότερα τελειώνει την δουλειά του και βγάζει ένα εργαλείο από την τσάντα που μοιάζει με σουγιά. Χαράζει έναν κύκλο στο ταβάνι και ύστερα γυρνάει σε εμένα. Ότι και αν μου πει δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω εγώ πίσω όσο θα σώζει τους γονείς μου. Αν είναι όντως εκεί μέσα.

Στρέφεται σε εμένα και για ένα λεπτό δεν λέει τίποτα παρά μόνο με κοιτάζει βαθιά στα μάτια.

"Βγάλε το όπλο σου και να προσέχεις. Αν λείπεις για πάνω από πέντε λεπτά θα ανέβω κι εγώ", λέει και γνέφω καταφατικά.

Ακολουθώ τις οδηγίες του και ανεβαίνω στην καρέκλα. Πιέζω με το χέρι μου το κομμάτι κύκλου που χάραξε και προς έκπληξη μου αποσπάται από την υπόλοιπη επιφάνεια του τοίχου πολύ εύκολα. Δεν το βγάζω εντελώς αλλά αφουγκραζομαι τους ήχους από το πάνω δωμάτιο μήπως και καταλάβω πόσα άτομα είναι μέσα. Δεν μπορώ να καταλάβω κι έτσι το ρισκάρω και αφαιρώ το κομμάτι. Νιώθω τον Ιάσονα από πίσω να ετοιμάζεται και εγώ κρατώ σφιχτά το όπλο μου. Δεν συμβαίνει τίποτα έτσι βάζω τα χέρια μου στο πάτωμα του πάνω ορόφου και βάζοντας δύναμη σε αυτά σηκώνω το σώμα μου και το περνάω μέσα από την τρύπα.

Σε αντίθεση με την κουζίνα επικρατεί ένα σκοτάδι καθώς δεν υπάρχουν παράθυρα και τα φώτα είναι κλειστά. Το λιγοστό φως που περνάει από την τρύπα με βοηθάει να διακρίνω κάποια αντικείμενα στον χώρο.

"Τι συμβαίνει;" ακούω μια βραχνιασμένη αντρική φωνή και παγώνω στην θέση μου.

"Μπαμπά;" ψιθυρίζω με φωνή που τρέμει και γυρίζω προς την πλευρά που προήλθε ο ήχος.

Πράγματι τον βλέπω καθισμένο σε μια καρέκλα με πολλά σκοινιά να τον δένουν σφιχτά και μια μελάνια να στολίζει το πρόσωπο του. Δίπλα ακριβώς διακρίνω την αδυνατισμένη σιλουέτα της μαμάς μου και τρέχω να τους αγκαλιάσω.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;", με ρωτάει η μαμά και η φωνή της ακούγεται ταλαιπωρημένη. Δεν θέλω ούτε να φαντάζομαι τι τους έκαναν εδώ πέρα τόσους μήνες.

"Θα σας πάρουμε από εδώ", απαντάω στην ερώτηση της και ξεκινάω αν κόβω τα σκοινιά με το μαχαίρι μου.

"Είναι επικίνδυνα Αλίκη. Φύγε όσο προλαβαίνεις", λέει με την σειρά του ο μπαμπάς αλλά δε σταματώ τις κινήσεις μου. Ίσα ίσα επιταχύνω για να τελειώνουμε μία ώρα αρχίτερα.

"Δεν υπάρχει περίπτωση"

Συνεχίζω να σκίζω τα σκοινιά αγνοώντας τις διαμαρτυριες τους. Όταν είναι πια λυμένοι, σηκώνονται και κάνουν μερικές κινήσεις για να ξεπιαστούν. Δεν ξέρω πόσες μέρες τους είχαν έτσι.

Πάω πάνω από την τρύπα και φωνάζω τον Ιάσονα ψιθυριστά. Του εξηγώ ότι τους βρήκα και τους έλυσα και μετά βοηθάω την μαμά μου να κατέβει καθώς αυτός είναι από κάτω για να προσέχει μην πέσει. Μόλις κατεβάζω τον μπαμπά μου ακολουθώ τις κινήσεις τους και εγώ.

Το φως με τυφλώνει λίγο στην αρχή όμως γρήγορα προσαρμόζομαι. Παρατηρώ ότι η μαγείρισσα είναι ακόμη ναρκωμένη και ο Ιάσονας την έχει δέσει σε μια καρέκλα.

"Τσεκαρε απέξω και πάμε", του λέω χαμηλόφωνα και αφού βλέπουμε ότι το πεδίο είναι ελεύθερο βγαίνουμε έξω. Πρώτα εγώ μετά οι γονείς μου και τέλος ο Ιάσονας.

"Μισό ξέχασα την τσάντα", λέει και γυρνάει γρήγορα πίσω να την πάρει. Ξαφνικά ακούμε γυναικείες κραυγές και αμέσως μετά βλέπουμε τον Ιάσονα να μας λέει να τρέξουμε.

"Ξύπνησε και με είδε. Έπρεπε να της είχα κλείσει και το στόμα. Δεν ξέρω πόση ώρα θα κάνουν μέχρι να καταλάβουν τι έγινε", μου εξηγεί ανάμεσα στις αναπνοές που παίρνει

Έχουμε διανύσει περισσότερο από την μισή απόσταση μέχρι το μπάνιο όταν ακούω από πίσω μας ποδοβολητά. Τον κοιτάζω τρομαγμένη και μου ανταποδίδει την μάτια.

Ακούμε τις φωνές τους να λένε να βιαστούν για να μην ξεφύγουμε και η καρδιά μου χτυπάει σε έξαλλους ρυθμούς. Πάνω στην ώρα φτάνουμε στο μπάνιο και μπαίνουμε μέσα. Ο Ιάσονας τρέχει στο παράθυρο και το σπάει όλο με την μπουνιά του για να υπάρχει περισσότερος χώρος. Εγώ κλειδωνω την πόρτα και στέκομαι σε επιφυλακή μέχρι να περάσουν οι γονείς μου που δεν κάνουν αρκετή ώρα.

"Αλίκη!" με φωνάζει επιτακτικά ο Ιάσονας. "Γαμώ έλα τώρα"

"Βγες πρώτα εσύ", συνεχίζω να στέκομαι εκεί. Αν είναι να πάθει τίποτα κάποιος ας είμαι εγώ. Τους δικούς μου γονείς ήρθαμε να σώσουμε και ο Ιάσονας δεν είχε καμία δουλειά να έρθει. Για να βοηθήσει το έκανε.

"Τελείωνε γαμώτο Αλίκη οι γονείς σου περιμένουν απέξω", λέει και μιας και οι φωνές τους είναι ακόμη μακριά τρέχω και με μια κίνηση βγαίνω έξω. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Ιάσονας και ξεκινάμε να τρέχουμε εμείς πίσω οι γονείς μου μπροστά.

"Πού είναι;" ρωτάω λαχανιασμένη.

"Ω σκατα", αναφωνεί ο Ιάσονας και κοιτάζω μπροστά. Έρχονται έξω από την βίλα. Την κάτσαμε.

Επιταχύνουμε και βγαίνουμε από το μικρό στενό. Είναι ακόμη πίσω μας όμως με την ταχύτητα που πάνε θα είναι σε θέση να μας ρίξουν πριν φτάσουμε στο αμάξι. Αφήνω τους υπόλοιπους να περάσουν μπροστά από εμένα χωρίς να το καταλάβει κανείς και συνεχίζω να τρέχω. Βλέπω το αμάξι από μακριά και ακούω τον Ιάσονα να παρακινεί τους γονείς μου να βιαστούν. Πίσω κάποιος το κατάλαβε και φώναξε σε κάποιον να ρίξει.

Οι σφαίρες κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο και οι άνθρωποι που κυκλοφορούν στον δρόμο τρέχουν να κρυφτούν. Όταν είμαστε σε απόσταση πενήντα μέτρων από το αμάξι ακούω ξανά τους ίδιους θορυβους και αμέσως μετά μια σφαίρα με βρίσκει στο πόδι.

Νιώθω σαν να μου σκίζουν όλο το μπούτι κάτι που με κάνει να βγάλω μια κραυγή και να ανακοψω την ταχύτητα μου.

Ο Ιάσονας κοίτα τρομαγμένος πίσω δηλαδή σε εμένα και τα μάτια του πάνε στο πόδι μου. Ακολουθώ την πορεία τους και βλέπω έναν πίδακα αίματος να ξεχύνεται από την πληγή που έκανε η σφαίρα. Σαν να ξυπνάω συνεχίζω να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ αγνοώντας τους αφορητους πόνους.

Μόλις επιβεβαιώνει ότι οι γονείς μου είναι μέσα στο αμάξι σώοι και αβλαβείς, τρέχει προς το μέρος μου με σηκώνει στα χέρια του για την υπόλοιπη απόσταση μέχρι το αμάξι. Ακόμη και αν πονάω πολύ και δεν νιώθω καθόλου το πάνω μέρος του δεξιού ποδιού μου, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός πως με έχει στην αγκαλιά του. Με βάζει βιαστικά στη θεση του συνοδηγού και τρέχει να μπει και αυτός.

"Το πόδι σου Αλίκη!", αναφωνεί η μαμά μου και της χαμογελώ για να καταλάβει ότι αντέχω. Νιώθω το χέρι της στον ώμο μου να με σφίγγει για να μου δώσει κουράγιο.

"Πρέπει να στο δέσω. Χάνεις πολύ αίμα", λέει ο Ιάσονας και κάνει κίνηση να βγάλει το κουτί με τις πρώτες βοήθειες.

"Όχι τώρα. Είναι πίσω μας. Ξεκινά και μολις φτάσουμε αρκετά μακριά τότε μου το φτιάχνεις", απαντάω και δεν του αφήνω περιθώρια άρνησης.

Δένει την ζώνη του και το ίδιο γυρνάω να κάνω κι εγώ όταν νιώθω μια σουβλιά στο πόδι. Δεν προλαβαίνω να κρατήσω την κραυγή μου και γυρνάει προς το μέρος μου. Τραβάει την ζώνη μου και με δένει όσο οι γονείς μου προσπαθούν να μου δώσουν δύναμη. Αμέσως μετά βάζει μπροστά στο αμάξι και το το χέρι του σφίγγει το δικό μου.

Η κίνηση αυτή ημερευει τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό πόνο των τελευταίων εβδομάδων. Δεν μπορώ να σκεφτώ ποια θα είναι η αντίδραση των γονιών μου αλλά ούτως ή άλλως θα τους το έλεγα οπότε αυτό με γλιτώνει και από τις πολλές εισαγωγές.

Όσο όλα τα μέρη του σώματός του είναι επικεντρωμένα στον δρόμο προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τους διώκτες μας, τα χέρια μας παραμένουν μπλεγμένα ακουμπισμένα πάνω στο χτυπημένο μου πόδι.

—•—

Χευυυ! Τι κάνετε;

Τέσσερα κεφάλαια ακόμη για να τελειώσει κι αυτό το βιβλίο...

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο <3