Η χαρά μου είναι απερίγραπτη βλέποντας την θετική απάντηση της Βανέσας. Δεν θέλω όμως να της δείξω ότι η βοήθεια που μου προσφέρει μου είναι πολύτιμη, έτσι ανασυγκροτω τον εαυτό μου και περιμένω την άφιξη της στο δωμάτιο. Ευτυχώς δεν αργεί να ακουστεί ο χτύπος της πόρτας και σηκώνομαι βιαστικά για να ανοίξω.

"Δεν με παρατήρησε κάνεις", λέει μόλις μπαίνει μέσα.

"Ωραία, καλό αυτό. Όπως σου είπα και στο μήνυμα ξέρω πώς να βρω ποιο βιβλίο πήρε η Ηλέκτρα από το καταφύγιο όμως θα χρειαστώ την βοήθεια σου και άκρα μυστικότητα", ξεκινάω και με παρακινεί για να συνεχίσω. "Στο λάπτοπ του Μάστερ υπήρχε ένα αρχείο με όλα τα βιβλία που περιελάμβαναν οι βιβλιοθήκες του καταφυγίου, πράγμα που συνειδητοποίησα προχτές. Δεν μίλησα σε κανέναν γιατί είδαμε τι αποτελέσματα είχε αυτό όλες τις προηγούμενες φορές. Αυτό το αρχείο το έχω μεταφέρει στον υπολογιστή μου και το μόνο που μας μένει είναι να τσεκαρουμε τα βιβλία της λίστας με αυτά που υπάρχουν τώρα στο καταφύγιο"

"Οκευ, άρα θες να πάω εκεί και να βγάλω φωτογραφίες τα βιβλία", διαπιστώνει ύστερα από λίγο. Την βλέπω σκεπτική και περιμένω λιγάκι πριν συνεχίσω.

"Το θέμα είναι ότι δεν θέλουμε να μάθει τίποτα και κανείς. Και ακόμα και αν παρατηρήσουν την απουσία σου πρέπει να έχουμε μια δικαιολογία που δεν θα περιλαμβάνει καθόλου εμένα γιατί τότε θα καταλάβουν ότι κάτι σκαρώνω", της εξηγώ και τις τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου που φτιάχνω στο μυαλό μου εδώ και μερικές μέρες.

Αν αλλάξει γνώμη και δεν με βοηθήσει τελικά θα έχω τεράστιο πρόβλημα. Δεν θέλω ούτε τα κορίτσια ούτε τα αγόρια να μάθουν το οτιδήποτε. Ξέρω ότι θα τρέξουν να μιλήσουν στους επικεφαλής πράγμα που δεν προσπαθώ να αποφύγω. Η Βανέσα το σκέφτεται λίγο αλλά η απάντηση της παραμένει η ίδια ευτυχώς. Αν πάνε όλα καλά αύριο τέτοια ώρα θα έχω τις λίστες και θα ξεκινήσω το δικό μου κομμάτι της συμφωνίας.

[...]

"Για πες τι έγινε;" ρωτάω την Βανέσα μόλις μπαίνει στο δωμάτιο μου. Από το πρωί που έφυγε είμαι σε αναμμένα κάρβουνα.

"Οι φωτογραφίες βγήκαν και όλα πήγαν καλά. Οι επικεφαλής κατάλαβαν ότι έφυγα αλλά τους είπα ότι σήμερα είναι τα γενέθλιά της αδερφής μου και πήγα στην παιδική χαρά όπως συνηθίζαμε να κάνουμε όταν ήμασταν μικρές"

Στο βλέμμα της διακρίνω την θλίψη και την νοσταλγία και καταλαβαίνω ότι τίποτα από αυτά που είπε δεν είναι ψέματα. Μάλλον για αυτό ήθελε να το καθυστερήσουμε μερικές ημέρες, ώστε να μην χρειαστεί ψεύτικη δικαιολογία.

Αφήνει το στικάκι πάνω στο γραφείο και φεύγει να ετοιμαστεί για την προπόνηση. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου χωρίς να το καταλάβω. Καταφέραμε επιτέλους να επιτύχουμε σε ένα σχέδιο χωρίς τόση οργάνωση και τόση συμμετοχή όπως στα υπόλοιπα. Ίσως αυτό να είναι το κλειδί της επιτυχίας μας.

Σιγουρευομαι ότι η πόρτα είναι κλειδωμένη κι έτσι ξεκινάω να αντιστοιχίζω τα βιβλία από το αρχείο του Μάστερ με τα βιβλία από τις φωτογραφίες της Βανέσας. Συνειδητοποιώ ότι είναι συνολικά γύρω στα τριακόσια, έτσι θα μου πάρει λίγο χρόνο να τα τσεκάρω όλα. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι αυτό που πήρε η Ηλέκτρα είναι στα πρώτα.

[...]

Οι μέρες περνούν γρήγορα και έχουμε επιστρέψει στους κανονικούς μας ρυθμούς. Όσο κανονικοί μπορεί να είναι δηλαδή. Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από τότε που ξεκίνησα να ψάχνω τα βιβλία και δυστυχώς δεν έχω βρει ποιο βιβλίο έχει πάρει η Ηλέκτρα. Κλεινομαι αρκετές ώρες μέσα στο δωμάτιο αλλά κανείς δεν έχει υποψιαστεί τίποτα. Αποδίδουν την μοναχικότητα μου στα γεγονότα που συμβαίνουν και κανείς δεν με απασχολεί με ενοχλητικές ερωτήσεις.

Τρώω με λαιμαργία την ξεροψημενη μπριζόλα μου καθώς περιμένω τα κορίτσια να τελειώσουν την προπόνηση. Έχουμε αρκετές μέρες να μιλήσουμε και θέλω να μάθω τα νέα τους. Δεν μου έχουν αναφέρει κάτι άλλα ξέρω ότι δεν τους αρέσει που κρατάω αποστάσεις ακόμη και από αυτές.

Μόλις τις βλέπω να διαβαίνουν την είσοδο ένα χαμόγελο χαράζεται στα χείλη μου. Σηκώνομαι να τις αγκαλιάσω όλες και φεύγουν ξανά για να σερβιριστούν. Αφού κάθονται στο τραπέζι και βάζουν δύο μπουκιές στο στόμα τους ξεκινάνε να μου αφηγούνται ότι έχω χάσει από τις τελευταίες μέρες.

"Όταν λέω βγήκαμε εννοώ κάναμε μια μικρή βόλτα στο προαύλιο και καθίσαμε στα παγκάκια. Περίμενα ότι θα βαρεθώ αλλά αντί για αυτό δεν κατάλαβα καν πότε πέρασε η ώρα και γύρισα στο δωμάτιο", μας περιγράφει η Κάτια το χτεσινό ραντεβού της με τον Ηλία και το χαμόγελο δεν έχει φύγει στιγμή από το πρόσωπο της.

"Και δηλαδή δεν έγινε τίποτα άλλο;" Τα μάγουλα της κοκκινίζουν με την ερώτηση της Δανάης και έτσι μας λέει και το φιλί που αντάλλαξαν πριν πουν καληνύχτα.

"Αρα εσείς τα έχετε τώρα;"

"Όχι. Ναι. Βασικά δεν ξέρω. Δεν έχουμε πει κάτι και αυτό φοβάμαι λίγο. Ξέρω ότι με θέλει και ξέρει ότι τον θέλω οπότε θεωρητικά ναι. Άλλα από την άλλη δεν είμαι σίγουρη. Αν ήταν θα μου είχε ζητήσει να τα φτιάξουμε"

"Νομίζω θα στην λύσει ο ίδιος αυτήν την απορία", λέει χαμηλόφωνα η Έλλη και η Κάτια γουρλώνει τα μάτια της. Ο Ηλίας αφού μας χαιρετίσει την τραβάει από το χέρι προς τα έξω.

Χαμογελάω θλιμμένα βλέποντας τους αλλά δεν αφήνω τις αναμνήσεις να με παρασύρουν. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μείνω συγκεντρωμένη στο σχέδιο και να αφήσω στην άκρη την ιστορία με τον Ιάσονα.

"Για πες μας κι εσύ μικρή", παρακινώ την Έλλη η οποία τρίβει νευρικά τα χέρια της. Αυτή η κοπέλα είναι τόσο αθώα και δεν μπορώ να καταλάβω πως κάνει παρέα μαζί μας.

"Δεν υπάρχει κάτι να σας πω. Έχουμε βγει αρκετές φορές αλλά πέρα από αυτό τίποτα", εξηγεί και αποστρέφει το βλέμμα της μακριά. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να μπει σε άλλες λεπτομέρειες οπότε δεν την πιέζω.

Καθόμαστε ένα μισάωρο ακόμη και κουτσομπολευουμε, όμως εγώ φεύγω για το γραφείο καθώς οι επικεφαλής ζητησαν να παω γιατί εχουν κάτι σημαντικό για εμένα.

Εισέρχομαι μέσα στον χώρο και τους χαιρετάω όλους με ένα χαμόγελο. Άσχετα από ότι έχουν κάνει τις τελευταίες μέρες έδειξαν κατανόηση στην συμπεριφορά μου και δεν με πίεσαν καθόλου οπότε δεν μπορώ να τους αντιμετωπίζω ακόμη ψυχρά.

"Λοιπόν θα πας σε αποστολή Αλίκη. Ξέρω ότι δεν έχεις τις δυνάμεις σου αλλά αυτή την φορά δεν μπορώ να σε κρατήσω πίσω. Θα είναι μαζί σου ένα άλλο άτομο. Από τους καλύτερους μαχητές. Θέλω να συνεργαστείς καλά μαζί σου και να αφήσεις στην άκρη τα οποία προσωπικά. Επαναλαμβάνω η αποστολή αυτή είναι πάρα πολύ σημαντική κυρίως για εσένα", αρχίζω να αγχώνομαι από την σοβαρότητα του Λουκά αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην ρωτήσω τι αποστολή είναι αυτή και ποιος θα έρθει μαζί μου.

"Ξέρουμε που είναι οι γονείς σου. Και αυτήν την φορά είμαστε σίγουροι", λέει ο Φαίδων και η χαρά μου είναι απίστευτη αλλά προσπαθώ να είμαι επιφυλακτική. "Και μαζί σου θα έρθει ο-"

Την πρόταση του διακόπτει ο Ιάσονας που μπαίνει στο γραφείο.

"Πότε θα φύγουμε;" Είναι το μόνο που λέει και η χαρά μου εξανεμίζεται.

Αυτός θα έρθει μαζί μου.

—•—

Χελοου!

Τι κάνετε; Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Να ενημερώσω ότι πεντε ακόμη μένουν για το τέλος του βιβλίου και δεν ξέρω πως να νιώσω για αυτό.

Τα λέμε στο επόμενο <3