"Αλίκη", λέει ο μπαμπάς μου μόλις καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας.

"Ναι;"

"Πόσο καιρό ήξερες για όλα αυτά;"

"Από τον Ιούνιο", παραδέχομαι και μένει σιωπηλός.

"Για αυτό δεν ήθελες να κάτσεις πολύ στο χωριό έτσι;" ρωτάει ο Λεωνίδας και στο μυαλό μου έρχεται η σκηνή που είχε γίνει τον Ιούλιο που ήθελα να κάτσω μόνο δύο εβδομάδες για διακοπές.

"Δηλαδή εσύ τόσους μήνες εξασκείσαι; Από τον Ιουνίου μέχρι τώρα τον Οκτώβριο;" ρωτάει και η μαμά μου πιάνοντας το μέτωπο της από την σύγχυση.

Δεν τους αδικώ. Δεν είναι και λίγο αυτό που έμαθαν.

"Ναι..."

"Περίμενε! Αυτός ο τύπος, είπε ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει μόνο ένα στοιχείο, εκτός από την Poderosa. Εσύ είχες και το νερό και τον αέρα άρα..." συνειδητοποιεί ο μπαμπάς μου και στρέφω τα μάτια μου στο πάτωμα. Δεν έχω το θάρρος να κοιτάξω κανέναν τους.

"Αλίκη", ξεκινάει να πει η μαμά μου όμως σταματάει, "θα τα καταφέρεις! Είσαι δυνατή και γενναία, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα!" με εμψυχώνει με βουρκωμενα μάτια.

Πέφτω στην αγκαλιά της και την σφίγγω όσο ποτέ άλλοτε. Ο Μάστερ είπε ότι αύριο τη νύχτα θα φύγουν για να μην δώσουν στόχο. Θα κάνω καιρό μέχρι να την ξαναδώ...

Από πίσω έρχεται ο Λεωνίδας και ο μπαμπάς και μας αγκαλιάζουν. Μένουμε για ώρα σιωπηλοί μέχρι που αποφασίζουμε να πάμε να ξαπλώσουμε.

Φοράω τις πιτζάμες μου και ξαπλώνω στο πάνω κρεβάτι της κουκέτας. Ακούω τον Λεωνίδα να μπαίνει μέσα και να ξαπλώνει στο κρεβάτι του.

"Αλίκη, συγνώμη για όλα αυτά τα χρόνια που σου συμπεριφερόμουν έτσι, απλά δε ξέρω τι με έπιανε. Θέλω να γίνουμε όπως παλιά που λέγαμε τα πάντα μεταξύ μας"

"Σε συγχωρώ και σε καταλαβαίνω. Κι εγώ φταίω γιατί δεν προσπάθησα ποτέ να σε βοηθήσω. Τέλος πάντων από εδώ και πέρα είμαστε μόνο εμείς οι δύο, η μαμά και ο μπαμπάς θα φύγουν"

"Ναι όντως. Τώρα με εμάς τι θα γίνει;" ρωτάει και καταλαβαίνω ότι θέλει να αλλάξουμε θέμα.

"Κοίτα, εγώ αύριο θα πάω στο σχολείο γιατί η διευθύντρια μας άφησε να κάνουμε εκεί την εκπαίδευση. Θα φτιάξουμε στο υπόγειο τα δωμάτια για να κοιμόμαστε. Την ημέρα θα κάνουμε κανονικό μάθημα για να μην υποπτευθεί κάνεις τίποτα και το απόγευμα την εξάσκηση", του εξηγώ πως έχει το πρόγραμμα αν και δεν θα έπρεπε.

"Που θα χωρέσουν δωμάτια για διακόσια παιδιά στο υπόγειο;"

"Έχε μου εμπιστοσύνη αδερφούλη, καληνύχτα", λέω και αλλάζω πλευρό.

"Καληνύχτα Αλίκη"

[...]

"Λεωνίδα! Λεωνίδα ξύπνα πρέπει να βοηθήσουμε την μαμά και τον μπαμπά να μαζέψουν τα πράγματα!"

Αμάν αυτός ο Λεωνίδας! Και σεισμός να γίνει εκεί!

"Τι θες ρε Αλίκη; Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να κοιμηθεί εδώ μέσα;" ρωτάει κοιμισμένος και σηκώνεται.

"Πρώτα από όλα η ώρα είναι μια το μεσημέρι. Επίσης σήμερα φεύγει η μαμά κι ο μπαμπάς!"

"Ωχ όντως! Πήγαινε βοηθά τους και έρχομαι", απαντάει και πηγαίνει στο μπάνιο να πλυθεί.

Μπαίνω στο δωμάτιο των γονιών μου και βλέπω δύο ανοιχτές βαλίτσες με ρούχα. Η μαμά μου διπλώνει τώρα τις μπλούζες της και τις βάζει μέσα.

"Καλημέρα! Θέλετε βοήθεια;"

"Ναι ρε Αλίκη! Έλα να μου διπλώσεις τα πουκάμισα! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται!" λέει εκνευρισμένος ο πατέρας μου και πετάει ένα τσαλακωμένο πουκάμισο στο κρεβάτι.

"Ναι, λες και εγώ ξέρω. Δεν φοράω πουκάμισα για να ξέρω. Μαμά;" την κοιτάμε και οι δύο ικετευτικά.

"Λες και μπορώ να σας αρνηθώ έτσι όπως είστε! Άντε φερ' το εδώ", λέει και το παίρνει να το διπλώσει όσο εμείς φτιάχνουμε τα παντελόνια.

"Χωράει ένας τέταρτος στην παρέα;" ρωτάει ο Λεωνίδας από το κατώφλι της πόρτας.

"Όχι, δεν χώρας. Φύγε!" του λέω ειρωνικά και μπαίνει μέσα.

"Ρε δεν σου είπε να φύγεις; Τι μπαίνεις μέσα;" τον κοροϊδεύει και ο μπαμπάς αλλά τον αγνοεί και πάει να βοηθήσει την μαμά.

Η ώρα περνάει ευχάριστα με τραγούδια και γέλιο. Καθώς έχουμε μαζέψει όλα τα ρούχα των γονιών μου καθόμαστε στην κουζίνα και τρώμε τοστ συζητώντας.

"Αλίκη, κάποιος σου έστειλε μήνυμα", λέει ο Λεωνίδας και παίρνω το κινητό να κοιτάξω.

Από Μάστερ:
Έλα στο σχολείο να φτιάξουμε τα κρεβάτια στο υπόγειο.

"Πρέπει να να πάω στο σχολείο", ανακοινώνω στην οικογένεια μου και με κοιτάνε αγχωμένοι.

"Συνέβη κάτι;" ρώτα η μαμά μου τρομαγμένη.

"Όχι, απλά πρέπει να φτιάξουμε τα δωμάτια των παιδιών στο υπόγειο και με χρειάζονται", εξηγώ και χαλαρώνουν.

"Α και κατά τις εφτά πρέπει να έρθετε στο σχολείο για να φανεί σαν κάποια ενημέρωση ή κάτι τέτοιο, εκεί θα σας ενημερώσουν τι θα κάνετε μετά. Κι εγώ εκεί θα είμαι λογικά", τους εξηγώ και φεύγω.

Φτάνω στο σχολείο και μπαίνω από την κεντρική πύλη. Δεν είναι κανείς στο προαύλιο έτσι πηγαίνω στο εσωτερικό του σχολείου. Εκεί βλέπω την διευθύντρια και τον Μάστερ να συζητάνε.

"Γεια σας..." λέω αμήχανα και με κοιτάζουν και οι δύο.

"Γεια σου Αλίκη, τώρα συζητούσαμε για τα δωμάτια", με χαιρετάει η διευθύντρια του σχολείου μου, η κυρία Παπαλεξάνδρου.

"Ναι, ωραία..." νιώθω πολύ άβολα να συζητάω για αυτό το θέμα με την διευθύντριά μου.

"Έχουμε και τα σχέδια για τα δωμάτια και πώς να τα φτιάξεις", εξηγεί ο Μάστερ βγάζοντάς με από την δύσκολη θέση.

"Ωραία, να τα δω και πάμε στο υπόγειο"

"Κάτω είναι. Πάμε και θα τα δεις"

Κατεβαίνουμε στο υπόγειο και βλέπω ανθρώπους να το καθαρίζουν. Μόλις αντιλαμβάνονται την παρουσία μας φεύγουν όλοι εκτός από έναν που μίλησε λίγο με την Παπαλεξάνδρου και έφυγε ύστερα.

"Λοιπόν, ορίστε τα σχέδια", μου τα δίνει ο Μάστερ και τα μελετώ.

Ευτυχώς δεν είναι πολύ περίπλοκα τα δωμάτια. Τα περισσότερα έχουν πέντε κρεβάτια μέσα και μερικά έχουν έξι. Δεν υπάρχει περίπτωση να χωρέσουν όλα τα παιδιά στο πρώτο υπόγειο για αυτό θα πάμε και στο δεύτερο. Για καλή μας τύχη αυτό το κτίριο πριν γίνει σχολείο ήταν συνεργείο αυτοκινήτων, έτσι εξηγούνται και τα δύο υπόγεια.

"Αλίκη, στο πρώτο υπόγειο είναι μια χαρά τα δωμάτια γιατί το χρησιμοποιούσαμε σαν αποθήκη. Το δεύτερο πρέπει να φτιάξεις", διευκρινίζει ο Μάστερ και έτσι πάμε στο δεύτερο υπόγειο.

Δεν υπάρχει τίποτα το σπουδαίο, μόνο ένας μεγάλος και φαρδύς διάδρομος.

"Λοιπόν θέλουμε εννιά δωμάτια στην κάθε πλευρά του διαδρόμου και μέσα να χωράνε πέντε άτομα στο κάθε ένα"

Δεν απαντώ μόνο κατευθύνομαι στην αρχή του διαδρόμου. Κλείνω τα μάτια και συγκεντρώνομαι. Δυσκολεύομαι λίγο αλλά τα καταφέρνω. Σχηματίζω έναν αόρατο κύκλο με τα χέρια μου και μετά σπρώχνω με δύναμη μπροστά. Χτυπάω το πόδι μου κάτω και το έδαφος σείεται λίγο, ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ. Τελειώνω με έναν ακόμη αόρατο κύκλο.

"Τελείωσα", λέω ανοίγοντας τα μάτια μου.

"Συγνώμη αλλά τι ακριβώς;" ρωτάει απορημένη η διευθύντρια και κοιτάζω τον τοίχο, που είναι ολόιδιος με πριν.

"Α ναι ξέχασα", κατεβάζω απότομα το χέρι μου κάτω και εξαφανίζεται ο τοίχος που υπήρχε μπροστά από το δωμάτιο. Τώρα τη θέση του έχει πάρει το σχήμα μιας πόρτας• δεν μπορώ να δημιουργήσω και πόρτες.

Πρώτος μπαίνει μέσα ο Μάστερ, έπειτα η διευθύντρια και τελευταία εγώ. Χώρισα το χώρο σε δύο μέρη. Έναν πολύ μικρό διάδρομο, ίσα ίσα χωράει μια κρεμάστρα και μετά έναν τετραγωνικό ευρύχωρο δωμάτιο όπου θα είναι τα κρεβάτια και ότι άλλο βάλουν.

"Καλό είναι; Για να συνεχίσω έτσι στα υπόλοιπα..." ρωτάω βλέποντάς τους να βγαίνουν έξω.

"Είναι τέλειο!!! Έχω μείνει άφωνη, συνέχισε έτσι!" απαντάει ενθουσισμένη η Παπαλεξάνδρου.

"Οκ", απαντώ και συνεχίζω δίπλα.

- • -

ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!!!!

Τι κάνετε? Πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο?

Από αύριο αρχίζουν τα δύσκολα για τα παιδιά, αλλά και για την Αλίκη... Θα συμβεί τίποτα παράξενο;

Μην ξεχάσετε το αστεράκι!

Αντιοοο🤎