Ο χτύπος του τηλεφώνου διακόπτει τον άστατο ύπνο μου. Γυρνάω πλευρό και σκεπάζω τα αυτιά μου με το μαξιλάρι αλλά παρόλα αυτά ο ήχος συνεχίζει να ακούγεται. Εκνευρισμένη πλέον απορρίπτω την κλήση χωρίς καν να δω ποιος ήταν και απενεργοποιώ το κινητό μου· δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανέναν.

Βγαζω από το κεφάλι μου το μουσκεμενο μαξιλάρι και το χώνω μέσα στην αγκαλιά μου για να εισπνευσω το άρωμα του Ιάσονα. Καυτά δάκρυα φτάνουν στα μάτια μου και ρέουν ανεξέλεγκτα στα μάγουλα μου.

Νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά μου γνωρίζοντας πως ακόμη και το μαξιλάρι θα χάσει την μυρωδιά του σε λιγο καιρό, όπως ακριβώς εγώ έχασα τον ίδιο.

Ξαπλώνω ανάσκελα στο κρεβάτι και κρατώντας το μαξιλάρι στην αγκαλιά μου αναπολώ τις ωραίες μας στιγμές.

Πότε δεν πίστευα ότι ο έρωτας ήταν ένα τόσο έντονο και αληθινό συναίσθημα. Νόμιζα ότι υπήρχε μόνο στα βιβλία και στις ταινίες. Μα έλα που υπάρχει και που εγώ η ίδια ενώ το απωθουσα από κοντά μου κατέληξα να το ζήσω στο έπακρο. Μπορεί να ήταν μόνο ένας μήνας αλλά μου δημιούργησε τόσες αναμνήσεις που θα μου φτάνουν για μια ζωή.

Ο Ιάσονας από μόνος του θα είναι μια ανάμνηση...

Υπενθυμίζω στον εαυτό μου και δεν μπορώ να συγκρατήσω πλέον τους λυγμούς μου. Τον πληγωσα με τον χειρότερο τρόπο και ακόμη και αν μόλις τελειώσουν όλα αυτά -αν έχουν αίσιο τελος- προσπαθησω να του εξηγήσω δεν ξέρω τι θα καταφέρω.

Σηκώνομαι με βαριά καρδιά από το κρεβάτι και μπαίνω στο μπάνιο για να κάνω τα απαραίτητα. Ντύνομαι με αργές κινήσεις και ένα δίλημμα κάνει την εμφάνιση του: να πάω στην τραπεζαρία για πρωινό ή όχι;

Θα τον δω ούτως ή άλλως μετά στην προπόνηση οπότε δεν θα έχει διαφορά να τον δω και εκεί. Αρπάζω την τσάντα μου και βγαίνω βιαστικά έξω από το δωμάτιο πριν αλλάξω ξανά γνώμη. Σκουπιζω τα μάτια μου, πίνω λίγο νερό και παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν ξεκινήσω.

Όσο βαδίζω προς την τραπεζαρία τόσο πιο πολύ αμφιβάλλω για την απόφαση που πήρα. Τι θα γίνει αν τον αντικρίσω; Αυτός είναι θυμωμένος μαζί μου και πολύ πιθανό να μου μιλήσει αναλόγως. Όχι πως δεν μου αξίζει...

Μπαίνω μέσα στην τραπεζαρία και, αφού πάρω ένα ποτήρι χυμό να πιω, πηγαίνω βιαστικά σε ένα από τα πιο απομακρυσμενα τραπέζια. Δεν είναι μόνο ο Ιάσονας το θέμα αλλά όλοι τους. Θα μου ζητήσουν εξηγήσεις και θα είμαι υποχρεωμένη να συνεχίσω το ψέμα που είπα στον Ιάσονα.

Πλησιάζω τον χυμό στα χείλη μου και αφήνω λίγες σταγόνες να κυλισουν στον λαιμό μου. Ακουμπώ το ποτήρι στο τραπέζι και τα μάτια μου περιπλανουνται στον χώρο ψάχνοντας κάποια γνώριμη φυσιογνωμία. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν διακρίνω κανέναν και έτσι αποφασίζω να φύγω γρήγορα πριν έρθουν.

Λίγο πριν σηκωθώ από την καρέκλα διαβαίνει την πόρτα η παρέα του αδελφού μου, μαζι και ο Ιάσονας. Αναθεματιζω σιωπηλά την τύχη μου και γυρνάω αμέσως την πλάτη μου σε αυτούς με την ελπίδα να μην με αναγνωρίσουν. Μερικές στιγμές αργότερα κι έχοντας ανακουφιστεί που δεν με πρόσεξαν ακούω την φωνή του Λεωνίδα να με καλεί με το όνομα μου.

Μα τέτοια γκαντεμιά;

Παίρνω μία βαθιά ανάσα και γυρίζω να τον -τους για την ακρίβεια- αντικρίσω.

"Καλημέρα", λέω βαριεστημενα και επικεντρώνω το βλέμμα μου στον αδερφό μου. Τα χαρακτηριστικά του είναι σφιγμένα και τα μάτια του γυαλίζουν από τον θυμό.

"Τι καλημέρα κορίτσι μου; Πας καλά;! Γιατί δεν απαντάς στο τηλέφωνο;"

"Δεν είχα όρεξη να μιλήσω σε κανέναν", απαντάω ανέκφραστη χωρίς να δώσω πολλές εξηγήσεις και γυρίζω μπροστά.

"Καλα εμείς πάμε να κάτσουμε άλλου, να σε αφήσουμε να ηρεμήσεις", συνεχίζει στον ίδιο τόνο και φεύγουν όλοι μαζί χωρίς να μου μιλήσουν. Προφανώς ο Ιάσονας τους είπε τι συνέβη και τώρα είναι όλοι θυμωμένοι μαζί μου. Πόσο πιο υπέροχα μπορεί να εξελιχθεί αυτή η μερα;

Καλύτερα να έπαιζα το τζόκερ. Εμφανίζεται μπροστά μου ο Παναγιώτης δια μαγείας και κάθεται απέναντι μου χωρίς να μιλήσει. Το πρόσωπο του στολίζει ένα αυτάρεσκο χαμόγελο και φαντάζομαι ότι αυτό οφείλεται στον Ιάσονα που κάθεται σε ένα τραπέζι στην αλλη άκρη χωρίς να νοιάζεται για την παρουσία μου.

"Τι θες;" ρωτάω παγερά για να του κόψω τον αέρα όμως αυτό δεν τον αποθαρρύνει.

"Παρατήρησα ότι ούτε ήρθες με τον Ιάσονα για πρωινό -όπως πάντα- και ούτε καθησατε μαζί. Βασικά δεν μιλήσατε καν. Και να σημειώσω ότι έχεις κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Άρα χωρίσατε;" ρωτάει αν και είναι σίγουρος για την απάντηση.

Θέλω να τον διαψεύσω τόσο πολύ για να εξαφανίσω αυτό το χαμόγελο από το πρόσωπο του όμως δεν γίνεται. Η αλλαγή είναι προφανής και αργά ή γρήγορα όλοι θα το καταλάβουν.

"Δεν σε αφορά", λέω κοφτά και εστιάζω το βλέμμα μου στο ποτήρι με το χυμό. Αφήνει ένα πνιχτό γελακι προκαλώντας με να τον κοιτάξω ξανά. Αυτό που διαβάζω στο βλέμμα του είναι ικανοποιηση και ειρωνεία.

Πώς γίνεται να είναι ικανοποιημένος; Χαίρεται που χώρισα και πονάω; Είναι τόσο εγωιστής και μαλάκας που όλος ο πόνος και η θλίψη της χτεσινής νύχτας μετατρέπεται σε θυμό και οργή. Τυλίγω τα δάχτυλα μου γύρω από το ποτήρι και το σφίγγω προκειμένου να μην κάνω καμιά απερισκεψία.

"Στο είχα πει Αλίκη", γυρνάω να τον κοιτάξω απορημένη μην καταλαβαίνοντας για ποιο πράγμα μιλάει. "Στο είχα πει ότι θα σε πληγώσει αλλά εσύ ζούσες τον έρωτα σου"

Η τελευταία του πρόταση κανει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Βγαίνω εκτός ελέγχου και το μόνο που θέλω είναι να ξεσπάσω κάπως γιατί αλλιώς θα κάνω κάτι που θα μετανιώσω. Ασυναίσθητα διπλασιάζω την δύναμή που σφίγγω το ποτήρι με αποτέλεσμα να διασκορπιστούν τα κομμάτια του στο τραπέζι καθώς και στο πάτωμα. Αυτό τραβάει την προσοχή των παιδιών από τα διπλανα τραπέζια όμως τα αγνοώ. Ο Παναγιώτης είναι σοκαρισμένος από την αντίδραση μου και εγώ ακόμη έξαλλη με τις μαλακίες που πέταξε. Μιλάει χωρίς να έχει ιδέα για το τι πραγματικά έγινε και κατηγορεί τον Ιάσονα ενώ το φταίξιμο είναι ολοκληρωτικά δικό μου.

"Μόνο που βγήκες και πάλι λάθος. Αυτός δεν με πλήγωσε. Εγώ τον πλήγωσα και μάλιστα ανεπανόρθωτα", λέω θυμωμένη και η φωνή μου ακούγεται περισσότερο δυνατά από ότι θα ήθελα. Πολλά ζευγάρια μάτια είναι καρφωμένα πάνω μου μαζί και τα γνώριμα καστανοπρασινα. Φεύγω βιαστικά από την τραπεζαρία χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.

—•—

Καλησπέρα και καλή βραδιά

Τι μου κάνετε, πώς μου είστε; Ζητάω συγνώμη από τώρα για το επόμενα κεφάλαια διότι θα επικρατεί λίγο το δράμα :)

Ελπίζω να σας άρεσε! Αντίο <333