Σιωπή επικρατεί στον χώρο μέχρι που αποφασίζει να την σπάσει ο ίδιος τύπος που μας μίλησε και πριν.

"Χαίρομαι που επιτέλους σε γνωρίζω και από κοντά Poderosa", απευθύνεται με συμπάθεια σε εμένα και αρκούμαι σε ένα μικρό χαμόγελο.

Βλέποντας το ολόλευκο βραχιόλι του καταλαβαίνω ότι είναι μαχητής του ανέμου. Η εμφάνιση του αποπνέει δύναμη και σεβασμό και υποθέτω ότι δεν είναι ο εκπαιδευόμενος αλλά ο επικεφαλής του στοιχείου του.

"Και χαίρομαι που σε συναντώ ξανά Ιάσονα. Θα προτιμούσα να είχε συμβεί υπό διαφορετικές συνθήκες", λέει και η έκφραση του προσώπου του σκληραίνει.

"Ναι, όμως ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι έχει συμβεί", απαντάει ο Ιάσονας και νευω και εγώ συμφωνώντας. Αυτός αφήνει μια ηχηρή ανάσα και κάθεται σε μια καρέκλα.

"Ξέρω όμως πρέπει πρώτα να σου συστηθώ", γυρνάει το σώμα του προς το μέρος μου και μου προσφέρει το χέρι του για χειραψία. "Είμαι ο Ιωάννης, επικεφαλής του ανέμου", επιβεβαιώνει τις υποθέσεις μου και ανταποδίδω την χειραψία χωρίς όμως να πω κάτι.

"Αυτός εδώ είναι ο Δημήτρης και είναι ο εκπαιδευόμενος μου"

Ένας άλλος άντρας όχι πολύ μικρότερος του σπεύδει να με πλησιάσει και να με χαιρετήσει και εκείνος. Στο χέρι του φοράει ένα πανομοιότυπο βραχιόλι με αυτό του δασκάλου του και στο βλέμμα του βλέπω ενθουσιασμό. Υποθέτω επειδή γνωρίζει την Poderosa.

"Γεια σου κορίτσι μου", με χαιρετάει εγκάρδια ο δάσκαλος Φαίδων και συζητάει για λίγο με τον Ιάσονα. Καθώς παρατηρώ εξονυχιστικά τους υπόλοιπους συνειδητοποιώ ότι δεν είναι εδώ ο εκπαιδευόμενος του.

"Πού είναι ο εκπαιδευόμενος σας;" ρωτάω και το πρόσωπό του σκυθρωπιάζει. Από μπροστά μου παίρνουν οι τελευταίες στιγμές του Μάστερ, σε αυτό εδώ το γραφείο, και καταλαβαίνω τον λόγο που ο εκπαιδευόμενος του Φαίδωνα δεν παρευρισκεται σε αυτόν τον χώρο.

"Έχει πάει με την Ηλέκτρα;" εκφράζω δυνατά τις υποψίες μου και αυτός γνέφει καταφατικά και στο πρόσωπο του καθρεφτίζεται η θλίψη και ο θυμός.

"Δεν είναι ο μόνος", μιλάει για πρώτη φορά ένας μελαχρινός τύπος. Τον παρατηρώ καλύτερα για να μάθω το στοιχείο του. Μαύρο κασκόλ, επομένως μαχητής της γης και αν κρίνω από τις νευρικές κινήσεις και το νεαρό της ηλικίας του, εκπαιδευόμενος.

"Παρεμπιπτόντως, είμαι ο Νικόλας, ο επικεφαλής της γης και ειλικρινά είναι τιμή μου να σε γνωρίζω επιτέλους από κοντά. Έχω ακούσει πάρα πολλά για εσένα", λέει και προσπαθώ να κρύψω την έκπληξη από το πρόσωπο μου. Από πού και ως πού έχει ακούσει πολλά για εμένα και πώς γίνεται να είναι αυτός ο επικεφαλής της γης;

"Μέχρι πριν λίγο καιρό ήμουν απλά εκπαιδευόμενος αλλά μετά τον θάνατο του Μάστερ πήρα την θέση του", μου εξηγεί και το σαγόνι μου φτάνει στο πάτωμα από την έκπληξη.

Δηλαδή ο Μάστερ ήταν μαχητής της γης; Και μάλιστα επικεφαλής; Πώς γίνεται να μην το είχα πάρει χαμπάρι; Πόσο πολλά είναι αυτά που δεν ήξερα για εκείνον;

"Από τις αντιδράσεις σου καταλαβαίνω ότι δεν το ήξερες", συμπεραίνει ο Νικόλας.

"Δεν μου είχε μιλήσει ποτέ για αυτό... Όμως δεν φορούσε και κάτι που να το αποδεικνύει. Κάποιο βραχιόλι, ρούχο, ακόμη και ζώνη", λέω και ο Αριστοκλής αφήνει ένα γελάκι.

"Ο Μάστερ ήταν εναντίον όλων αυτών. Θεωρούσε ότι όχι απλά δεν μας βοηθούσαν αλλά μας στοχοποιούσαν κιόλας. Είχε ένα δίκιο όμως, κοίτα μας τώρα, εμείς είμαστε εδώ ενώ εκείνος..." μου εξηγεί ο Ιωάννης και χαμηλώνω το βλέμμα μου.

Οι τύψεις και οι ενοχές με τρώνε. Μπορούσα να είχα αποτρέψει το θάνατο του και να βρισκόταν σήμερα εδώ, μαζί μας...

"Ο μαχητής του νερού που είχε έρθει εδώ ήταν ο εκπαιδευόμενος μου", λέει με πικρία στην φωνή ο Φαίδων. Τον καταλαβαίνω· τον εμπιστεύτηκε και τον δίδαξε όλα όσα ήξερε και τελικά τον πρόδωσε.

"Ο εκπαιδευόμενος της φωτιάς είναι και αυτός με την Ηλέκτρα;" ρωτάει ο Ιάσονας και το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον Αριστοκλή. Δίχως να πει κουβέντα καταλαβαίνω ποια είναι η απάντηση καθώς η θλίψη και η απογοήτευση είναι ζωγραφισμένες στο πρόσωπο του.

"Μα αν η Ηλέκτρα κατάφερε να τους πάρει με το μέρος της είναι ανίκητη. Κατέχει όπλα που δεν γνωρίζουμε καν την ύπαρξη τους με πρώτο και κύριο την προσωπικότητα της..." συμπεραίνω και τα φοβισμένα ματιά μου συναντούν τα καστανοπράσινα του Ιάσονα. Ακουμπάει το χέρι του πάνω από το δικό μου και μου δίνει ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο, γεγονός που δεν περνάει απαρατήρητο από κανέναν.

"Ξέρουμε ότι αν και εισέβαλε στο Ανώτατο Συμβούλιο, δεν βρήκε αυτό που έψαχνε", λέει ο Ιωάννης και περιμένω σε αναμμένα κάρβουνα να ακούσω το μάθω τι ήταν αυτό όμως μάταια· δεν συνεχίζει την πρόταση του. Αρχίζει να με εκνευρίζει αυτό που λένε ένα πράγμα και μετά κάνουν παύσεις δεκαπέντε λεπτών.

"Και τι ήταν αυτό που έψαχνε;" ρωτάω τελικά και η ενόχληση είναι φανερή στην φωνή μου. Μου ρίχνει μια ανέκφραστη ματιά πριν συνεχίσει.

"Επόμενος στόχος της είναι το μυστικό αρχηγείο που σε προπονουσε ο Μάστερ", δεν απαντάει στην προηγούμενη ερώτηση μου και δεν κάνω τον κόπο να την επαναλάβω. Ξέρω από πρώτο χέρι ότι όσο και να πιέσεις κάτι τύπους σαν αυτόν δεν πρόκειται να τους πάρεις λέξη.

"Εμείς που κολλάμε σε όλο αυτό; Και γιατί μας κουβαλήσατε μέχρι εδώ;" ρωτάει ο Ιάσονας αδιάκριτα και γουρλώνω τα μάτια μου από τον τόνο της φωνής του. Πότε δεν τον έχω ακούσει να μιλάει με τέτοια αγένεια σε κανέναν...

"Ο Λουκάς μας έχει ενημερώσει για το θέμα με τις δυνάμεις σου Αλίκη και μιας και θα μείνουμε και οι πέντε εδώ μέχρι να αποκατασταθεί η τάξη στο Ανώτατο Συμβούλιο θα προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε", λέει ο Φαίδων και μου χαμογελάει στοργικά. Μέχρι στιγμής τον συμπαθώ περισσότερο από όλους αφού είναι και ο μόνος που έχει δείξει κάποιο άλλο συναίσθημα πέραν του θυμού, της θλίψης ή της αδιαφορίας.

"Λουκά, εμείς μπορούμε να πάμε ξανά έξω τώρα;" τον ρωτάω παρακλητικα ομως αυτός γνέφει αρνητικά. Είναι άδικο!

Όλον αυτόν τον καιρό το μόνο που κάνουμε είναι να προπονούμαστε πιο σκληρά από ποτέ χωρίς διαμαρτυρίες. Το μόνο που ζητήσαμε είναι μια μέρα ξεκούρασης την οποία διέκοψε χωρίς ουσιαστικό λόγο και τώρα δεν μας αφήνει να αναπληρώσουμε.

Καταπίνω με βαριά καρδιά όλα τα παράπονα και τις βρισιές που θέλω να του πω. Όσο στριφνοι και αν είναι οι επικεφαλής και οι εκπαιδευόμενοι τους, είναι μεγαλύτεροι μου και πρέπει να τους φέρομαι με σεβασμό -τουλαχιστον για όσον καιρό με βοηθήσουν με τις δυνάμεις μου, μετά δεν με νοιάζει. Δεν είναι ότι είμαι συμφεροντολόγα όμως όταν πέθανε ο Μάστερ, όταν απήγαγαν τους γονείς μου ή όταν πήραν τις δυνάμεις μου που ήταν αυτοί; ΠΟΥΘΕΝΑ. Τώρα που εισέβαλαν στο αρχηγείο τους και χρειάζονται την βοήθεια μας εμείς γιατί να την δώσουμε; Επειδή υποτίθεται μας στάθηκαν όταν όλα πήγαιναν σκατα; Ας γελάσω.

"Μα δεν κάτσαμε ούτε μια ώρα", παραπονιέμαι αν και ξέρω ότι δεν πρόκειται να του αλλάξω όχι. Για να είπε όχι σημαίνει ότι είναι όχι.

"Παιδιά το ξέρω αυτό και θέλω πολύ να σας αφήσω όμως δεν μπορώ. Μετά από ότι συνέβη τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα εκεί έξω, ειδικά για εσένα Αλίκη", εξηγεί με λυπημένο ύφος και στριφογυριζω τα μάτια μου. Δεν υπάρχει καμία διαφορά του μέσα και του έξω. Η Ηλέκτρα έχει ξαναμπεί εδώ και η σχεδόν ανύπαρκτη ασφάλεια του σχολείου δεν θα την αποτρέψει από το να το κάνει και δεύτερη φορά.

"Έχει δίκιο. Είσαι πιο ασφαλής εδώ μέσα", λέει ο Ιάσονας τρυφερά και τα δάχτυλα του χαϊδεύουν τον καρπό μου. Ο Αριστοκλής καρφώνει το βλέμμα του στα χέρια μας και αμέσως κοιτάζει με νόημα τον Ιωάννη. Ποιο είναι το πρόβλημα τους;

"Τέλος πάντων δεν έχουμε κάτι άλλο να σας πούμε όποτε μπορείτε να φύγετε", ο Λουκάς δείχνει με το χέρι του την πόρτα και σηκωνόμαστε όρθιοι.

"Αλίκη εσύ αν μπορείς μείνε λίγο", ζητάει ο Ιωάννης και κάθομαι ξανά κάτω παραξενεμένη.

"Θες να σε περιμένω;" ρωτάει ο Ιάσονας πριν βγει έξω από το γραφείο και γνεφω αρνητικά.

"Πήγαινε, δεν θα αργήσω πολύ", προσθέτω και τελικά φεύγει.

Περιμένω τον Ιωάννη να μου πει τον λόγο που έπρεπε να καθίσω κι άλλο όμως δεν το κάνει. Τον κοιτώ απορημένη αλλά εκείνος έχει στρέψει το βλέμμα του στον Αριστοκλή. Πηγαίνει δίπλα του και του λέει κάτι χαμηλόφωνα. Τα λεπτά κυλούν και αρχίζω να χάνω την υπομονή μου. Με ένα νεύμα του Αριστοκλή πλησιάζει κοντά τους και ο Φαίδων και συνεχίζουν την κουβεντούλα τους ανενόχλητοι.

Κουνάω το πόδι μου νευρικά και στην προσπάθεια μου να ηρεμήσω και τραβάω τα μάτια μου από πάνω τους.

"Τελικά εγώ να μείνω ή να φύγω;" ρωτάω και γυρίζουν επιτέλους να με κοιτάξουν. Ο Ιωάννης γνέφει καταφατικά στον Φαίδωνα μάλλον για να μου μιλήσει αυτός.

"Να μείνεις γιατί όπως σου αναφέραμε και πριν θέλουμε κάτι να σου πούμε. Συγνώμη που καθυστερήσαμε τόσο πολύ"

Σηκώνω τις άκρες των χειλιών μου σε ένα αχνό χαμόγελο για να δείξω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα τώρα. Δεν ανταποδίδει και αυτό με τρομάζει καθώς μέχρι στιγμής η συμπεριφορά του προς το πρόσωπό μου δεν ήταν καθόλου ψυχρή, απεναντίας.

"Είσαι μαζί με τον Ιάσονα;", ρωτάει και γνεφω καταφατικά περιμένοντας την συνέχεια. Δεν καταλαβαίνω που το πάει.

"Πρέπει να τον χωρίσεις", μου λέει λες και είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.

"Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνω αυτό!" αποκρίνομαι θυμωμένη και κατευθύνομαι προς την πόρτα για να φύγω.

"Αλίκη, το ξέρεις ότι κινδυνεύει κοντά σου. Θες να καταλήξει όπως ο Μάστερ ή οι γονείς σου;"

Η φωνή του Φαίδωνα σταματάει την κίνηση των ποδιών μου. Το χέρι μου μένει μετέωρο πάνω στο πόμολο ενώ όλο το υπόλοιπο σώμα μου έχει παγώσει. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά από τον φόβο πως ο Ιάσονας θα πάθει κάτι εξαιτίας της σύνδεσης του μαζί μου.

Όποιος είναι κοντά σου κινδυνεύει.

Τα λόγια του Μάστερ στριφογυριζουν σαν κουρδισμένη μελωδία στο μυαλό μου. Είχε δίκιο. Οι γονείς μου έχουν το ίδιο αίμα με εμένα, δεν ήταν επιλογή μου ο συναισθηματικός μου δεσμός μας τους. Ο Μάστερ ήταν ο δάσκαλος μου, εκείνος με επέλεξε, όχι εγώ. Ο Ιάσονας όμως... Ήταν δική μου επιλογή να τον κάνω κομμάτι της ζωής μου πάρα τις προειδοποιήσεις και τα σημάδια πως όλο ήταν ένα λάθος.

Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά για να αποτρεψω τα δάκρυα να τρέξουν. Ξέρω ότι έχουν δίκιο όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι επώδυνο. Όλες οι στιγμές μου μαζί του προβάλλονται ξανά και ξανά στην μικρή οθόνη του μυαλού μου. Οι συζητήσεις μας, τα γέλια μας, τα φιλία, μας θα είναι πλέον αναμνήσεις. Όμορφες αναμνήσεις.

Ίσως οι καλύτερες της ζωής μου. Γιατί παρόλα τα τραγικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα τους τελευταίους μήνες, ο Ιάσονας έκανε τα πάντα να φαίνονται πιο εύκολα. Η παρουσία του έβρισκε λύση σε όλα μου τα προβλήματα. Όμως τώρα πρέπει να συνεχίσω μόνη πριν να είναι πολύ αργά.

Ξέρω ότι θα με μισήσει μετά από αυτό που θα του κάνω και δεν θα έχει άδικο. Ωστόσο, μπορεί να θεωρούμαι εγωίστρια που το λέω αυτό, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα.

Δεν μετανιώνω που τον άφησα να μπει στην ζωή μου· οτιδήποτε και να έκανα αυτό ήταν γραφτό να συμβεί. Πως θα μπορούσα να μην τον ερωτευθώ; Πως θα μπορούσα να μην τον αγαπήσω; Γιατί, ναι, αυτό που νιώθω για αυτόν είναι αγάπη.

Μπορεί να άργησα να το καταλάβω και τώρα πια να μην έχει σημασία όμως εγώ το ξέρω. Όπως ξέρω και το γεγονός ότι τίποτα δε θα είναι ίδιο με πριν. Πώς θα ήταν άλλωστε;

Αυτόν τον περίπου έναν μήνα που είμαστε μαζί κατάλαβα τι πάει να πει ευτυχία και ένιωσα ζωντανή. Και πραγματικά υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα ότι έτσι θα ήταν η ζωή μου από εδώ και πέρα. Μάλλον ήρθε η ώρα να κατέβω από το ροζ συννεφάκι μου. Είμαι η Poderosa και πότε δεν θα καταφέρω να ζήσω μια ήρεμη και χαρούμενη ζωή.

Κατεβάζω το πομολο και βγαίνω έξω από το γραφείο χωρίς να πω τίποτα. Δεν χρειάζεται κιόλας, κατάλαβαν όλοι ότι θα ακολουθήσω τις οδηγίες τους.

Όσο κατεβαίνω τις σκάλες για να φτάσω στο δωμάτιο μου προετοιμάζω τα λόγια που θα πω στον Ιάσονα. Άδικος κόπος. Ξέρω ότι όταν θα τον δω να με περιμένει με αυτό το χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη του, θα ξεχάσω τα πάντα. Κάθε βήμα μου είναι και μια μαχαίρια στην καρδιά. Είναι ένα βήμα πιο κοντά στην καταστροφή. Όμως ξέρω ότι πρέπει.

Αντικρίζω την πόρτα του δωματίου μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να χτίσω την ψυχραιμία μου.

Έζησα την ευτυχία, ήρθε η ώρα να ζήσω και την δυστυχία.

—•—

Γεια σας...

Ελπίζω να μην με σκοτώσετε μετά από αυτό το κεφάλαιο..

Τι κάνετε; Πώς είστε; Πώς νιώθετε που αύριο θα αρχίσουν τα σχολεία; Εγώ χάλια αλλά τέσπα. Καλή αρχή σε όλους και να ξέρετε ότι όλα θα πάνε καλά.

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο <3