Πλευρά Αλίκης

Τι κάνει πάλι εδώ αυτή;! Και βασικά ποιος της μίλησε;!

"Τι σκατά θες εδώ Νικολέτα;" ρωτάω οργισμένη και πλησιάζω το σώμα μου πιο κοντά σε αυτό του Ιάσονα -όσο πιο κοντά γίνεται δηλαδή.

"Απλά περνούσα και σας άκουσα να μιλάτε", λέει με ένα αθώο χαμόγελο στο πρόσωπο της και κάθεται δίπλα μας. Γαμώτο, νόμιζα ότι την είχαμε ξεφορτωθεί αυτή και δεν θα ασχολιόταν άλλο μαζί μας! Νιώθω το αίμα να πάλλεται στις φλέβες μου από τον θυμό και σφίγγω τις μπουνιές μου για να ηρεμήσω. Συνήθως πιάνει αυτό, αλλά σήμερα δεν μου έκανε την χάρη. Απλά θα προσπαθήσω να μην είμαι πολύ κακία, δεν νομίζω να είναι τόσο δύσκολο...

"Ωραία, τώρα πάρε τον κώλο σου και φύγε από εδώ", συνεχίζω και προσπαθώ να ελέγξω τον τονο της φωνής μου.

"Χμ..." λέει και κάνει πως σκέφτεται, "δεν νομίζω", απαντάει με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο και στρέφει το βλέμμα της προς τον Ιάσονα.

ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΜΕ ΘΑ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣΩ ΑΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΕΤΣΙ!

Βαθιές ανάσες Αλίκη, συγκεντρώσου. Δεν πρέπει να χάσεις όλο σου τον χρόνο και την ενέργεια σε αυτήν, έχεις και τους γονείς σου!

Η υπενθύμιση των γονιών μου με βοηθάει να ηρεμήσω και χαλαρώνω το σφίξιμο στα χέρια μου.

"Επαναλαμβάνω, τι θες εδώ Νικολέτα;" την ρωτάω όσο πιο φιλικά μπορώ και στρέφει την προσοχή της ξανά σε εμένα. Ο Ιάσονας είναι αμέτοχος στην κουβέντα όμως τώρα χαϊδεύει απαλά την μέση μου μέσα από το μπουφάν. Το άγγιγμα του έχει θετική επίδραση πάνω μου και προς στιγμήν ξεχνάω τον λόγο που είχα νευριάσει.

"Να μιλήσω στον Ιάσονα", λέει σαν να είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου και χρησιμοποιώ όλη την αυτοσυγκράτηση μου για να μην της δώσω μπουνιά.

"Ούτε στα όνειρα σου", απαντάω οργισμένη και πάω να σηκωθώ όμως η λαβή του Ιάσονα στην μέση μου με εμποδίζει. Προσπαθώ να τραβηχτω όμως είναι πολύ πιο δυνατός από εμένα και δεν καταφέρνω τίποτα. Ας είναι, θα την σκοτώσω άλλη φορά την μαλακισμένη.

"Στον Ιάσονα μιλούσα καλή μου", απαντάει με προσποιητή ευγένεια θυμώνοντάς με ακόμη περισσότερο. Ο Ιάσονας το καταλαβαίνει και μετακινεί το σώμα μου έτσι ώστε να μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια.

"Χαλάρωσε μωρό μου", ψιθυρίζει αισθησιακά στο αυτί μου στέλνοντας κύματα ανατριχίλας σε όλο μου το σώμα. Γαμώτο, πώς μπορεί και με ελέγχει τόσο εύκολα;

"Δεν φεύγεις τώρα;" ρωτάει την Νικολέτα χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. Δεν προσπαθώ να κρύψω το αυτάρεσκο χαμόγελο που μου προκαλεί η κίνηση του. Η ικανοποίηση που νιώθω αυτήν την στιγμή ξεπερνάει ακόμη και την ζήλεια που μου έχει προξενήσει αυτή η ενοχλητική ξανθιά που την πέφτει στο αγόρι μου.

"Τόσο πολύ ερωτευμένος μαζί της είσαι πια που δεν καταλαβαίνεις τίποτα;" φωνάζει εξοργισμένη και ανοίγω διάπλατα το στόμα μου. Οι ομιλίες των αγοριών από πάνω σταματούν καθώς στρέφουν την προσοχή τους πάνω μας.

"Σαν τι να καταλάβει δηλαδή;" την ρωτάω εξίσου νευριασμενη και σηκώνομαι από τα πόδια του Ιάσονα πριν προλάβει να με κρατήσει κάτω. Η Νικολέτα σηκώνεται και εκείνη και στέκεται ακριβώς απέναντι μου.

"Μήπως ότι τα έφτιαξες μαζί του μόνο και μόνο επειδή θες να με κάνεις να ζηλέψω;" συνεχίζει υπεροπτικά και το το αίμα μου ανεβαίνει στο κεφάλι.

"Τα σκέφτεσαι αυτά που λες ή απλά τα πετάς έτσι;" ρωτάω και παραδόξως η φωνή μου είναι πιο ήρεμη από πριν.

"Όλοι ξέρουν ότι με μισουσες από την πρώτη γυμνασίου οπότε μην παίζεις την ζηλιάρα γκόμενα τώρα"

Τελευταία στιγμή συγκρατώ το χέρι μου και δεν την σφαλιαρίζω, ο Ιάσονας το διαισθανεται και με τραβάει κοντά του. Με σηκώνει στην αγκαλιά του και με βάζει πάνω στον ώμο του σαν να είμαι τσουβάλι με πατάτες. Δεν αντιστέκομαι ιδιαίτερα διότι ξέρω ότι αν μείνω άλλο λίγο εκεί πέρα να ακούσω τις μαλακίες της δεν θα αντέξω άλλο. Αγνοώ τα πικρόχολα σχόλια της και απλά περιμένω να φτάσουμε μέσα στο κτίριο για να πατήσω ξανά στην γη.

Παρόλα αυτά ο Ιάσονας δεν με αφήνει κάτω, αντιθέτως συνεχίζει άνετος την διαδρομή του σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ανεβαίνει τις σκάλες και όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πόρτα του γραφείου του Λούκα με αφήνει επιτέλους χωρίς όμως να κάνει κίνηση να μπει μέσα. Τον κοιτάζω παραξενεμενη και το κανω εγώ για αυτόν. Προσπαθώ τουλάχιστον γιατί το χέρι του σταματάει την κίνηση μου.

"Είσαι εντάξει;" με ρωτάει στοργικά και τον κοιτάζω απορημένη. Δεν περίμενα αυτήν την αντίδραση από μέρους του, νόμιζα ότι θα είχε εκνευριστεί ή κάτι τέτοιο.

"Ναι, θα επιβιώσω", αστειεύομαι και σηκώνει το φρύδι του.

"Πολύ κλισέ", σχολιάζει και ένα στραβό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του κάνοντας την καρδιά μου να αυξήσει τους χτύπους της. Συμφωνώ με ένα κούνημα του κεφαλιού γελώντας και μπαίνουμε μέσα. Το χάος που επικρατεί κόβει το γέλιο μου και γυρίζω να τον κοιτάξω μπερδεμένη. Μου ανταποδίδει το βλέμμα καθώς κινείται προς το εσωτερικό του δωματίου.

Χαρτιά είναι σκορπισμένα σε όλο το δωμάτιο. Πάνω στο γραφείο υπάρχουν στοίβες βιβλίων και μερικά είναι ανοιχτά ή έχουν τσάκιση σε κάποια σελίδα τους, σημάδια πως ο Λουκάς έχει αρχίσει την ανάγνωση τους. Ένας μαυροπίνακας, που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ, έχει γίνει σχεδόν άσπρος από τις πράξεις και τις σημειώσεις. Το φως του ήλιου δεν είναι αρκετό, έτσι παίρνω την πρωτοβουλία να ανοίξω το φως.

"Τον έχει πάρει ο ύπνος πάνω στο γραφείο", μου λέει ο Ιάσονας και γυρνώντας προς το μέρος του βλέπω τον Λουκά να έχει γειρει το κεφάλι του και να κοιμάται. Πηγαίνω κοντά του και τον ταρακουναω στον ώμο για να μην τον ξυπνήσω απότομα.

"Μμ... Δεν θέλω να πάω σχολείο μαμά", παραπονιέται σουφρώνοντας τα χείλη του και με το ζόρι κρατιέμαι να μην βάλω τα γέλια. Ο Ιάσονας πλησιάζει κοντά μου και επαναλαμβάνει τις κινήσεις μου χωρίς κάποιο ορατό αποτέλεσμα.

"Λουκά! Η Ηλέκτρα είναι εδώ!!!" αναφωνώ και καλά έντρομη και πετάγεται από την θέση του τρομαγμένος. Παρατηρώντας εμάς και τον χώρο γύρω του καταλαβαίνει τι συνέβη και κάθεται ξανά στην καρέκλα. Με τους αντίχειρες του τρίβει τους κροτάφους του σε μια προσπάθεια να ξυπνήσει καλύτερα.

"Τι γίνεται εδώ μέσα;" ρωτάει ο Ιάσονας και σκύβει κάτω για να μαζέψει τα πεταμένα χαρτιά από το πάτωμα. Στρέφω τα μάτια μου στον Λουκά όμως εκείνος μας αγνοεί παντελώς καθώς εστιάζει στην οθόνη του υπολογιστή. Ξαφνικά αρπάζει μια κιμωλία και σημειώνει κάτι στον πίνακα δίπλα του. Όταν τελικά γυρνάει προς το μέρος μας ένα περήφανο χαμόγελο επικρατεί στο πρόσωπο του.

Ο Ιάσονας σηκώνεται πάλι όρθιος και στέκεται δίπλα μου κοιτάζοντας τον ερευνητικά. Το ίδιο κάνω και εγώ καθώς η συμπεριφορά του είναι πολύ παράξενη. Ακόμη δεν καταλαβαίνω τι έχει συμβεί εδώ μέσα, λες και πέρασε τυφώνας...

"Τις τελευταίες μέρες ψάχνω τρόπο για να δώσουμε ξανά στην Αλίκη τις δυνάμεις της και βρήκα κάτι συναρπαστικό!" λέει ενθουσιασμένος και με το χέρι του μας δείχνει τον πίνακα. Βρίσκει μια γωνία χωρίς σημειώσεις και γράφει μια πράξη και δίπλα κάτι αλλά σύμβολα. Εγώ ακόμη δεν καταλαβαίνω τι θέλει να μας πει και περιμένω να εξηγήσει με λόγια.

"Δεν χρειάζεται να δώσουμε στην Αλίκη πίσω τις δυνάμεις της", κάνει μια παύση και με τον δείκτη του ακουμπάει το πρώτο σκέλος της πράξης. "Απλά να τις βρούμε ξανά", τελειώνει αλλά εγώ ακόμη δεν έχω καταλάβει τίποτα. Ή είμαι εντελώς χαζή ή αυτός το έκαψε με τόσο διάβασμα.

"Θες να μιλήσεις λίγο και στα νεα ελληνικά μπας και καταλάβουμε τίποτα;" τον ρωτάει ενοχλημένος ο Ιάσονας και ανακουφίζομαι με το γεγονός πως δεν είμαι η μόνη που δεν έχει καταλάβει τίποτα. Ο Λουκάς ξεφύσαει και κάθεται ξανά στην καρέκλα του.

"Οι δυνάμεις της Αλίκης όπως και όλων των υπολοίπων είναι εμφυτες, δεν μπορεί να τις πάρει έτσι απλά ένα μηχάνημα", εξηγεί και δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου. Επιτέλους ένα καλό νέο!

"Και τότε γιατί δεν μπορεί να τις ελέγξει;" ρωτάει ο Ιάσονας το αυτονόητο καταστρεφοντας όλη την καλή μου διάθεση. Γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει και κάτι αρνητικό;

"Θεωρητικά, όταν η Ηλέκτρα χρησιμοποίησε τον απορροφητη, δεν πήρε από την Αλίκη τις δυνάμεις, παρά μόνο τις έκρυψε στο υποσυνείδητο της"

Πώς στο καλό μπορείς να κρύψεις τις δυνάμεις στο υποσυνείδητο σου; Γιατί νιώθω σαν να μας παραδίδει μάθημα φυσικής;

"Τώρα, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να επαναφέρουμε τις δυνάμεις της Αλίκης στην συνείδηση της", τελειώνει και σχεδιάζει στον πίνακα ότι μας εξηγεί για να το καταλάβουμε καλύτερα. Ακόμη και ο Πικάσο να το ζωγραφίσει εγώ δεν θα το καταλάβω.

Πώς στο καλό θα μεταφέρουμε τις δυνάμεις μου από το υποσυνείδητο στο συνειδητό;

—•—

Γειααααα

Νομίζω δεν άργησα και παρά πολύ αυτήν την φορά.. Λοιπόν πως ειστε;

Περιμένατε αυτές τις εξελίξεις; Καταλαβε τι εννοούσε ο Λουκάς; Και τέλος πιστεύετε ότι θα καταφέρει να ανακτήσει τις δυνάμεις της η Αλίκη;

Να περνάτε καλά και να προσέχετε τους εαυτούς σας <3