"Παιδιά το έχετε συνειδητοποιήσει ότι σε μια εβδομάδα ακριβώς έχουμε Χριστούγεννα;" λέει ο Διονύσης και τρώει από το τοστ του.

"Δεν κατάλαβα καν ποτέ έφτασε ο Δεκέμβρης..." συμφωνώ μαζί του και γυρνάω στον Ιάσονα για να δω την αντίδραση του. Δεν πρέπει καν να ακούει την συζήτηση μας γιατί τα μάτια του είναι καρφωμένα σε ένα παιδί που έρχεται προς το μέρος μας.

"Τι σκατα θέλει ο μαλάκας εδώ;" ψιθυρίζει εκνευρισμενος στο αυτί μου ενώ η φλέβα στο μέτωπο του πάλλεται.

Ο Παναγιώτης έχει φτάσει σχεδόν στο τραπέζι και εγώ σφίγγω το χέρι του Ιάσονα για να ηρεμήσει. Παίρνει βαθιές ανάσες και τον κοιτάζει με άγριο ύφος.

"Καλημέρα παιδιά!" αναφωνεί ενθουσιασμένος και κάθεται στο τραπέζι χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Ο Λεωνίδας κοιτάζει αγχωμένος τον Ιάσονα και προσπαθώ με το βλέμμα μου να του δείξω ότι όλα είναι υπό έλεγχο- πράγμα που δεν ισχύει.

"Θες κάτι;" τον ρωτάει απότομα ο Γιάννης και κερδίζει ένα βλέμμα ικανοποίησης από εμένα. Δεν γίνεται για μια φορά να μην μας ενοχλήσει ούτε ο Παναγιώτης ούτε η Νικολέτα;

"Από εσένα όχι", του απαντάει στον ίδιο τόνο και γυρνάει το κεφάλι του σε εμάς με ένα χαμόγελο, σαν αυτά που έχουν οι κακοί στις ταινίες. Ο Ιάσονας τσιτωνεται δίπλα μου και του σφίγγω περισσότερο το χέρι για να ηρεμήσει.

"Παναγιώτη τι θες;" ρωτάω παγερά και καρφώνω τα μάτια μου στα δικά του. Φαίνεται προς στιγμήν να τα χάνει.

"Να μιλήσουμε", λέει ύστερα από λίγο κοιτώντας μόνο εμένα.

"Γαμώτο τι δεν καταλαβαίνεις από το 'μείνε μακριά της;' " ο Ιάσονας προσπαθεί να διατηρήσει την φωνή του χαμηλή όμως από το πρόσωπο του φαίνεται πόσο θυμωμένος είναι.

"Νομίζω ότι μπορεί να μιλήσει και μόνη της", σχολιάζει και δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα αντέξει ο Ιάσονας.

"Αλίκη, γαμώτο πες του ότι θες να φύγει", απαιτεί και σφίγγει περισσότερο το χέρι μου για να βγάλει κάπου την ένταση.

"Παναγιώτη απλά φύγε", λέω περισσότερο ικετευτικά χωρίς καν να τον κοιτάζω. Τα μάτια μου έχουν μείνει πάνω στον Ιάσονα ώστε να ανιχνεύω τις αλλαγές των συναισθημάτων μου αλλά μέχρι στιγμής το μόνο που βλέπω είναι θυμός και οργή.

"Γιατί κανείς ό,τι σου λέει; Τόσο πολύ σε έχουν τυφλώσει τα συναισθήματά σου και δεν μπορείς να δεις πόσο μαλάκας είναι; Σε χτύπησε! Σε χτύπησε και εσύ είσαι έτοιμη να του κάτσεις", φωνάζει εκνευρισμένος και πλέον είμαι εκτός εαυτού.

Ποιος νομίζει ότι είναι και μπορεί να μου μιλάει έτσι;! Δεν μπορεί να έρχεται και να λέει ότι με χτύπησε ενώ ξέρει κι ο ίδιος πως εξαιτίας του ήταν σε αυτήν την κατάσταση... Και τι τυφλή από τα συναισθήματα μου; Δεν είμαι κανένα κοριτσάκι για να είμαι ανίκανη να κρίνω ποιος θέλει το καλό μου και ποιος όχι!

"Δεν κάνω ότι μου λέει. Δεν ξέρω τι νομίζεις αλλά μπορώ και μόνη μου να καταλάβω και να ψυχολογησω τους ανθρώπους γύρω μου! Δεν χρειάζεται να έρθεις εσύ να μου πεις τι είναι ο Ιάσονας, το έχω ανακαλύψει από μόνη μου αυτό όπως επίσης και το γεγονός ότι ο μόνος μαλάκας εδώ πέρα είσαι εσύ!" ωρυομαι εξαγριωμένη χωρίς να βλέπω ή να νιώθω τίποτα άλλο γύρω μου.

Δεν μου αρέσει κανένας να μου κάνει έλεγχο για την ζωή μου και τους ανθρώπους που περιλαμβάνονται αυτή, πόσο μάλλον αυτός ο ηλιθιος.

"Αυτή είναι η τελευταία σου λέξη;" ρωτάει και στο πρόσωπο του είναι φανερή η απογοήτευση.

"Ναι", απαντάω ψυχρά και σηκώνεται από την καρέκλα.

"Καλά Αλίκη. Να ξέρεις εγώ θα είμαι εδώ και θα σε βλέπω όταν θα φας τα μούτρα σου", φεύγει εκνευρισμενος και αφήνω μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα. Το χέρι του Ιάσονα χαλαρώνει το σφίξιμο του όπως και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

"Είσαι εντάξει;" τον ρωτώ κάνοντας κυκλικές κινήσεις στην παλάμη του με τον αντίχειρα μου.

"Μπορούμε να πάμε στο δωμάτιο;" γνεφω καταφατικά και χωρίς να μιλήσω με τα παιδιά φεύγουμε από την τραπεζαρία. Είμαστε αμίλητοι σε όλη την σύντομη διαδρομή, όμως το χέρι του δεν έχει ξεκολλήσει από την μέση μου.

Μπαίνουμε μέσα και κάθομαι στα πόδια του πάνω στο κρεβάτι μετά από παρότρυνση του.

"Χτες ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου και σήμερα..." σταματάει απότομα θυμουμενος τα γεγονότα που συνέβησαν προ ολίγου, "ήταν απλά χάλια"

Δεν απαντάω και απλά περιμένω να πει ότι σκέφτεται και νιώθει αυτήν την στιγμή.

"Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημα του! Του έχω πει πόσες φορές ότι όταν σε πλησιάζει θα υπάρχουν και συνέπειες όμως συνεχίζει ανενόχλητος κάνοντας εμένα τον κακό της υπόθεσης", διαμαρτυρεται και πριν προλάβει να συνεχίσει ενώνω τα χείλη του με τα δικά μου.

Με ξαπλώνει πίσω στο κρεβάτι και αν και ξέρω ότι σε λιγότερο από δέκα λεπτά αρχίζει η προπόνηση δεν κάνω κάτι για να τον σταματήσω κατανοώντας πόσο πολύ με χρειάζεται αυτήν την στιγμή. Μου βγάζει την μπλούζα και αμέσως μετά κολλάει τα χείλη μας μεταξύ τους.

[...]

Μαζεύω και τους τελευταίους κώνους που είχα χρησιμοποιήσει για το μάθημα και καθώς σηκώνομαι όρθια βλέπω την Δανάη να μαζεύει τα λάστιχα γυμναστικής. Σήμερα έκανα σε όλους φυσική κατασταση και ενδυνάμωση έτσι τελειώσαμε αρκετά πιο νωρίς.

"Ορίστε, πάρε και αυτά", μου δίνει ότι κρατούσε στα χέρια της και της χαμογελάω για την βοήθεια που μου προσφέρει. Ξέρω ότι κάτι άλλο όμως κρύβεται από πίσω γιατί αν και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να μαζέψουμε στέκεται ακόμη δίπλα μου.

"Τι;" ρωτάω και την κοιτάζω μπερδεμένη.

"Γιατί αργήσατε πριν με τον Ιάσονα;" χαμογελάει πονηρά και νιώθω τα μάγουλα μου να φλεγονται. Το παρατηρεί και ανοίγει το στόμα της διάπλατα. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι κατάλαβε απλά και μόνο από ένα κοκκίνισμα.

"Μην μου πεις ότι το κάνατε...", λέει και όταν της γνεφω καταφατικά αρχίζει να πανηγυρίζει σαν καθυστερημένο.

"Σήμερα ήταν η πρώτη φορά;"

"Όχι, χτες μετά την προπόνηση", απαντώ και κάθομαι δίπλα της όσο μαζεύει την τσάντα της.

"Καλά ρε τι είναι αυτός; Μετά από τέτοια προπόνηση είχε κουράγιο και για σεξ;" παρατηρεί και την σκουνταω στον ώμο.

"Τέλος πάντων! Για πες, πώς ήταν;" με ρωτάει με ένα πονηρό χαμόγελο.

"Τι να σου πω καλέ..;" λέω και ξύνω νευρικά το χέρι μου. "Κοίτα, πόνεσε λίγο την πρώτη φορά αλλά σήμερα ήταν καλύτερα", δεν μπαίνω σε πολλές λεπτομέρειες ελπίζοντας ότι δεν θα τις αναζητήσει και η ίδια.

"Χαίρομαι για εσάς! Αντε να φεύγω και εγώ γιατί έχω κανονίσει να βγω με ένα παιδί", μου απαντάει και πάει να φύγει.

Η Δανάη είναι στο ίδιο δωμάτιο με την Κάτια οπότε λογικά θα ξέρει τι συνέβη με εκείνη και τον Ηλία. Την προλαβαίνω τελευταία στιγμή και με κοιτάζει με ερωτηματικό βλέμμα.

"Δανάη.. ξέρεις τι έγινε με την Κάτια και τον Ηλία;" η έκφραση του προσώπου της γίνεται εκνευρισμένη μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τι μπορεί να έγινε που να την εκνεύρισε;

"Ναι, η Κάτια έριξε άκυρο στον Ηλία επειδή δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τα αισθήματα της. Τι πρωτότυπο... " απαντάει και γελάω καταλαβαινοντας την σπόντα που πέταξε για εμένα.

"Ναι, αλλά εγώ τελικά τα έφτιαξα με τον Ιάσονα, άρα δεν μετράει!" προσπαθώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και γελάει κι αυτή.

"Ας ελπίσουμε να βάλει κι αυτή μυαλό... Τέλος πάντων, δεν άντεξε πολύ μακριά σου", μου κλείνει πονηρά το μάτι και στρεφω την πλάτη προς την κατεύθυνση που κοιτάζει.

Ο Ιάσονας περπατάει χαλαρά προς το μέρος μου με ένα στραβό χαμόγελο. Τα καστανοπρασινα μάτια του καρφώνονται στα δικά μου και νιώθω σαν να είναι η πρώτη φορά που τον αντικρίζω. Με σηκώνει όρθια μόλις έρχεται μπροστά μου και με ρίχνει στην πλάτη του σαν να είμαι τσουβάλι με πατάτες.

"Ει! Κατέβασε με!!!" τον χτυπάω στον ώμο χωρίς ανταπόκριση. Με αγνοεί και συνεχίζει να με κουβαλάει μέχρι το προαύλιο. Εκεί με αφήνει κάτω σαν να μην συνέβη τίποτα.

"Μου σπάει τα νεύρα όταν με σηκώνεις λες και δεν μπορώ να περπατήσω", διαμαρτυρομαι αλλά και πάλι με αγνοεί. Είμαι έτοιμη να αρχίσω να τον βρίζω μπας και απαντήσει όμως μπλέκει τα χέρια μας και προς στιγμήν ηρεμώ.

"Δεν μπορούσες να περπατήσεις, μωρό μου", λέει αισθησιακά στο αυτί μου και ανατριχιάζω. Τραβάει το χέρι μου και πάμε κοντά στα αγόρια που όπως φαίνεται πάλι τσακώνονται. Κάθεται στο πεζούλι τοποθετώντας με στα πόδια του.

"Τι έπαθαν πάλι;" ρωτάω τον Διονύση που φαίνεται αμέτοχος στον καβγά.

Ο Διονύσης με έχει μπερδέψει αρκετά σαν άτομο. Κάνουμε αρκετή παρέα αλλά ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τον χαρακτήρα του. Από τα λίγα που μου έχει πει ο Ιάσονας έχει περάσει πολλά στην ζωή του και δυσκολεύεται να εμπιστευτεί οπότε δεν τον πιέζω με ενοχλητικές ερωτήσεις.

"Νομίζω τσακώνονται για την Έλλη και την Κάτια... Ψάχνουν να βρουν τρόπο να τις προσεγγίσουν και ο καθένας λέει την δικιά του μαλακία", κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά και το ρίχνω  πάνω στον ώμο του Ιάσονα. Το μάτι μου πέφτει σε μια βαθιά γρατζουνιά και το χέρι μου δειλά την ακουμπάει. Οι τρίχες του σηκώνονται από την επαφή και βιάζομαι να το σηκώσω.

"Δεν πονάει", λέει και την χαϊδεύω απαλά με τον δείκτη μου.

"Ποιος στο έκανε;" ρωτάω και χωρίς να παίρνω το χέρι μου από πάνω του τον κοιτάζω στο πρόσωπο. Η έκφραση του είναι πονεμένη αλλά όχι από την ανάμνηση αυτής της γρατζουνιάς, από την ανάμνηση του ατόμου που την προξένησε.

"Η αδερφή μου", απαντάει και η έκφραση του σκοτεινιάζει.

Αν και έχουν περάσει μόλις δύο μήνες από τότε που την αποχωρίστηκε, του λείπει πάρα πολύ. Έχω σκεφτεί να ρωτήσω τον Λουκά αν μπορούμε να πάμε εκεί που τους έχουν για να την δει όμως δεν θέλω να νομίζει ότι εκμεταλλεύομαι το γεγονός ότι είμαι η Poderosa -ή μάλλον ήμουν.

"Δέκα χρόνων δεν μου είχες πει ότι είναι;" τον ρωτάω για να μην επικεντρωθεί στο γεγονός ότι είναι μακριά του.

"Ναι, αλλά δεν ξέρεις τι πειραχτήρι είναι.." τα μάτια του λάμπουν σαν να σκέφτηκε μόλις κάτι και δεν μπορώ παρά να χαρώ για αυτό το κοριτσάκι που έχει έναν αδερφό που την λατρεύει.

"Με εσένα μεγάλωσε... Φαντάζομαι", κάνω εικόνα έναν μικρό Ιάσονα να τρέχει πάνω κάτω στο σπίτι και να κάνει σκανταλιες.

"Πρέπει να την γνωρίσεις, θα σε λατρέψει... Και οι γονείς μου"

Αντί να χαρώ από αυτήν την δήλωση, αγχώνομαι. Αν προτιμούσαν κάποια άλλη για σύντροφο του γιου τους; Αν δεν με συμπαθήσουν; Αν θεωρούσαν κάποια πρώην κοπέλα του Ιάσονα πιο κατάλληλη για αυτόν; Αν έχουν γνωρίσει και συμπαθούν την Νικολέτα;

Όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα βασανίζουν το μυαλό μου μα το μεγαλύτερο είναι άλλο. Ο Ιάσονας θα καταφέρει να γνωρίσει τους δικούς μου γονείς; Βασικά τους ξέρει ήδη, κάνει παρέα με τον Λεωνίδα πολύ καιρό αλλά μέχρι τώρα τον θεωρούσαν κολλητό του γιου τους, όχι αγόρι της κόρης τους... Γαμώτο, γιατί δεν μπορώ να τους βρω;

"Τι σκέφτηκε πάλι αυτό το μυαλουδακι και είσαι τόσο στενοχωρημένη;" με ρωτάει τσιμπώντας μου το μάγουλο.

"Στην αρχή αγχώθηκα για την μελλοντική γνωριμία με τους γονείς σου και μετά θυμήθηκα ότι ακόμη δεν έχω καταφέρει να βρω τους δικούς μου..."

Επιλέγω να μην του πω όλα όσα σκέφτομαι γιατί δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει αν καταλάβει ότι με βασανίζει ακόμη το θέμα με τις πρώην του.

"Αρχικά η οικογένεια μου θα σε λατρέψει όπως το κάνω και εγώ και όσον αφορά τους γονείς σου, μην το βάζεις κάτω, δεν πρέπει να απογοητεύεσαι", αποκρίνεται και με φιλάει στο λαιμό για να χαλαρώσω.

"Νομίζω δεν θα ήταν και το καλύτερο να την αφήσεις έγκυο αυτήν την περίοδο", σχολιάζει σαρκαστικά ο Ηλίας και σκάω στα γέλια. Ο Ιάσονας του χαρίζει μια δολοφονική ματιά και το βουλώνει.

"Ρε, εσείς οι δύο εκεί κάτω, που σαλιαρίζετε", λέει ο Γιάννης και στρεφω το βλέμμα μου πάνω του ενοχλημένη. Τι σαλιαρίζετε; Δεν μπορώ να φιλαω το αγόρι μου δηλαδή;

"Ναι;" τον παρακινεί ο Ιάσονας να συνεχίσει.

"Τι θα κάνετε την επόμενη εβδομάδα που είναι Χριστούγεννα;"

Σαν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε δηλαδή εδώ μέσα; Το πολύ πολύ να μας αφήσει ελεύθερη την μέρα ο Λουκάς, χωρίς προπονήσεις. Αλλά σιγά την διαφορά.

"Ξέρω γω; Δεν έχουμε και πολλές επιλογές.." απαντώ και από το μικρό χαμόγελο που εμφανίζεται στο πρόσωπό του περιμένω το επόμενο κρύο του σχόλιο.

"Καλά, όλη την μέρα κλείνεστε στο δωμάτιο και δεν μαθαίνετε τίποτα. Θα 'θελα να ήξερα τι κάνετε εκεί μέσα", λέει κοροϊδευτικά και χώνω το πρόσωπο μου στο στέρνο του Ιάσονα για να κρύψω την ντροπή μου.

"Μην μου πεις ότι..." συνεχίζει αυτήν την φορά ενθουσιασμένος και απλά ελπίζω να μην πει αυτό που σκέφτεται δυνατά.

"Εντάξει, εδώ στοπ! Είπαμε είμαι κουλ και χαλαρός αλλά δεν θέλω να μάθω τι κάνει ο Ιάσονας με την αδερφή μου στο δωμάτιο τόσες ώρες", απαντάει αηδιασμένος ο Λεωνίδας και τον ευγνωμονώ που δεν άφησε τον Γιάννη να τελειώσει την πρόταση του.

"Τέλος πάντων, τι δεν έχουμε μάθει;" ρωτάει ο Ιάσονας και μιας και αλλάζουμε συζήτηση σηκώνω το κεφάλι μου.

"Υπάρχει περίπτωση να μας αφήσει να βγούμε έξω", απαντάει και ενθουσιάζομαι. Είμαστε εδώ και δύο μήνες μέσα στο σχολείο και το να βγω κανονικά έξω με τον Ιάσονα θα ήταν ότι καλύτερο. Στρεφω τα μάτια μου πάνω του και βλέπω ότι με κοιτάζει ήδη χαμογελώντας.

"Γιάννη έτσι και δεν ισχύει θα σε γαμησω ανάποδα!" του λέει απειλητικά αλλά εγώ διακρίνω την χαρά στα λόγια του.

"Δεν χρειάζεσαι εμένα για να ξεσπάσεις κάπου, άλλωστε έχεις και την Αλίκη", απαντάει πονηρά ο Γιάννης και του πετάω την πρώτη τσάντα που βρίσκω μπροστά μου.

"Τολμά να το αναφέρεις ξανά και θα σε βάλω να την φας", προσπαθώ να ακουστώ απειλητική αλλά όλη αυτή η συμπεριφορά μου προκαλεί μόνο χαρά.

Ντρέπομαι λίγο να μιλάμε έτσι για εμένα και τον Ιάσονα όμως ειλικρινά περνάω υπέροχα με αυτούς τους πέντε, ειδικά με τον Ιάσονα. Κάποια φορά πρέπει να ευχαριστήσω τον Λεωνίδα που έχει τόσο άπαιχτους κολλητούς.