Δεν έχω σκεφτεί τίποτα απολύτως και η Ηλέκτρα είναι έτοιμη να πατήσει το κουμπί της έναρξης. Κλείνω τα μάτια και κάνω ότι προσευχή θυμάμαι, εναποθέτοντας τις τελευταίες μου ελπίδες σε ένα πιθανό θαύμα.

Μόλις πατάει τελικά το κουμπί νιώθω τον πόνο να διαπερνάει το σώμα μου. Ακούω ένα ουρλιαχτό και συνειδητοποιώ ότι βγαίνει από το στόμα μου. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια αυτό που νιώθω, σαν μια σούβλα να μπαίνει στο πόδι μου και να βγαίνει από τον ώμο μου. Εντελώς ξαφνικά ο πόνος σταματάει και την θέση του παίρνει το τσούξιμο των πληγών μου.

Κοιτάζοντας τον σωλήνα βλέπω ένα μπλε υγρό να έχει γεμίσει μέχρι λίγο κάτω από την μέση.

"Βγάλε το ένα καλώδιο και συνεχίζουμε", διατάζει και ζαλίζομαι προσπαθώντας να ακολουθήσω τις κινήσεις του γκριζομάλλη.

Κλείνω ξανά τα μάτια μου για να προετοιμαστώ για το δεύτερο γύρο, όμως ο πόνος είναι ακόμη χειρότερος. Η μία στριγκλιά μου διαδέχεται πλέον την επόμενη χωρίς να είμαι ικανή να σταματήσω. Ύστερα από δύο λεπτά βγάζει και το δεύτερο καλώδιο από το πόδι μου όμως ο πόνος δεν μειώνεται στο ελάχιστο. Γυρνάω το κεφάλι μου κάτω και βλέπω τα αίματα να στάζουν στο πάτωμα.

"Πάμε να συντομεύουμε!" τους παρακινεί η Ηλέκτρα και βάζει μπροστά και το τρίτο καλώδιο.

Ο πόνος δεν είναι τόσο αφόρητος σε σχέση με τις δύο προηγούμενες φορές, ή μάλλον εγώ δεν το νιώθω τόσο πολύ. Η εικόνα γύρω μου αλλάζει τόσο γρήγορα που μου φέρνει ναυτία και αναγκάζομαι να κλείσω ξανά τα μάτια μου. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι όταν βγάζουν και το τρίτο καλώδιο από πάνω μου και ξεκινούν την τελευταία διαδικασία.

Όταν κόβουν τις αλυσίδες που κρέμονται από το ταβάνι για να συγκρατούν τα χέρια μου, εκείνα πέφτουν αδύναμα -σχεδόν άψυχα- πλάι στο σώμα μου. Καταλαβαίνω ότι με μετακινούν καθώς το στομάχι μου αρχίζει να ανακατεύεται. Ακούω κάποιες σκόρπιες φτάσεις όπως "μέσα στο φορτηγό" και "την αφήνουμε και φεύγουμε" όμως δεν καταλαβαίνω περισσότερα.

Ύστερα από λίγη ώρα, νιώθω πάλι σταθερή, όχι όμως για πολύ. Μια απότομη στροφή προς τα δεξιά με βοηθάει να καταλάβω ότι βρισκόμαστε μέσα σε όχημα. Οι συνεχείς διάλογοι κουράζουν και μπερδεύουν το μυαλό μου. Ξαφνικά το περιβάλλον αλλάζει και διακρίνω την καθαρή φωνή του Ιάσονα να μου λέει να χαλαρώσω. Ακολουθώντας την συμβουλή του παύω να προσπαθώ να ακούω τι γίνεται και χάνω την επικοινωνία με το περιβάλλον.

Πλευρά Ιάσονα

Κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου και χτυπάω νευρικά το πόδι μου στο πάτωμα. Έχουν περάσει σχεδόν τρεις ώρες και το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι μια τρύπα στο νερό!

"Δεν γίνεται να μην την είδες κάνεις αφότου έφυγε από την τραπεζαρία!" επιμένει ο Γιάννης και αυτήν την φορά δεν μπαίνω στον κόπο να του απαντήσω όπως και κανένας άλλος.

Την τελευταία ώρα αναλωθήκαμε σε ανούσιους τσακωμούς μεταξύ μας προσπαθώντας να ξεσπάσουμε τα νεύρα μας. Έχω απογοητευτεί είναι η αλήθεια, παρόλα αυτά επισημάνω συνέχεια στον εαυτό μου ότι δεν έχουν περάσει πάρα μόνο λίγες ώρες.

"Παιδιά πάω έξω", λέω όμως κανείς δεν μου δίνει σημασία.

Ο κρύος αέρας που έρχεται σε επαφή με το πρόσωπό μου μόλις πατάω το πόδι μου στο προαύλιο ξεδιαλύνει τις σκέψεις μου και ηρεμεί το μυαλό μου. Ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω στο γραφείο όμως ένας περίεργος σωρός από φύλλα έξω από την καγκελοπορτα μου προκαλεί περιέργεια. Κάνω δειλά βήματα και όταν φτάνω αρκετά κοντά μπορώ να αντιληφθώ ότι δεν είναι φύλλα αλλά άνθρωπος.

Προχωράω όλο και πιο γρήγορα και διακρίνω τα κατάμαυρα μαλλιά της κοπέλας και η αλήθεια δεν αργεί να κάνει την εμφάνιση της. Αρχίζω να τρέχω και φτάνοντας ανοίγω την πόρτα. Η ανάσα μου κόβεται και η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει από την εικόνα μπροστά μου.

Η Αλίκη σωριασμενη στο πάτωμα με τους καρπούς και τους αστραγάλους της κατακόκκινους από το αίμα σε σημείο σε σημείο που δεν μπορείς να δεις το δέρμα της. Από τα σκισιματα του κολάν της ξεπροβαλλουν μελανιές, γρατζουνιές και πληγές. Τα μάγουλα της έχουν χάσει την φλόγα τους ενώ έχουν μικρά τραύματα. Τα άλλοτε σαρκώδη και κατακόκκινα χείλη της είναι μισανοιχτα και χλωμα.

Η αδύναμη αναπνοή της με βγάζει από την κατάσταση σοκ και απαλά τοποθετώ το ένα χέρι μου γύρω από τη μέση της και με το άλλο πιάνω τα γόνατα της. Την σηκώνω στην αγκαλιά μου και πηγαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ στο γραφείο του Λουκά.

Ανοίγω δυνατά την πόρτα και όλοι στρέφονται να με κοιτάξουν. Μόλις τα μάτια του Λεωνίδα στρέφονται στην αδερφή του γεμίζουν με χαρά, όμως παρατηρώντας την καλύτερα σκοτεινιάζουν ξανά.

"Ζει", τον καθησυχάζω και ξεφυσαει ανακουφισμένος, "δεν ξέρω για πόσο ακόμη", συνεχίζω απευθυνόμενος περισσότερο στον Λούκα.

Με προσπερνάει γρήγορα και ακολουθώντας τον, αντιλαμβάνομαι ότι ανεβαίνουμε στον πρώτο όροφο. Προχωράει στον διάδρομο και τελικά μπαίνουμε σε μια πόρτα στα δεξιά.

Το δωμάτιο είναι ολόλευκο και στο κέντρο υπάρχει ένα λευκό κρεβάτι, σαν αυτά που υπάρχουν στα νοσοκομεία. Ακουμπάω την Αλίκη πάνω σε αυτό και ο Λουκάς φοράει μια λευκή ρόμπα και γάντια.

"Τι θα κάνεις;" ρωτάω απορημένος. Δεν ξέρω αν τον εμπιστεύομαι για να την χειρουργησει ή κάτι τέτοιο.

"Έχει χάσει πολύ αίμα, οπότε θα το αναπληρώσουμε όσο θα καθαρίζω τις μικρές πληγές της", απαντάει παίρνοντας οινόπνευμα και βαμβάκι. Θέλω να γίνει καλά η Αλίκη, όμως δεν ξέρω κατά πόσο γνωρίζει τι πρέπει να κάνει.

"Μην αγχώνεσαι, ήμουν νοσοκόμος πριν έρθω εδώ πέρα", συνεχίζει και γνέφω καταφατικά.

Ξεκινάει με τις πληγές του προσώπου της και ύστερα κατευθύνεται στο υπόλοιπο σώμα. Καθαρίζει τα υπόλοιπα αίματα και νομίζω ότι θέλει να της βγάλει την μπλούζα για να ελέγξει όμως διστάζει. Τελικά την ανεβάζει απλά μέχρι λίγο πιο κάτω από το στήθος της και καθαρίζει τις μικρές κηλίδες αίματος που στολίζουν την κατά τα άλλα λευκή επιδερμίδα της.

Μόλις τελειώνει, βγάζει τα γάντια και μου δείχνει με το χέρι του πόρτα για να βγούμε έξω.

"Δεν έχει κανένα βαθύ κόψιμο οπότε δεν θα χρειαστεί να της κάνουμε κάτι άλλο", λέει και προς στιγμήν χαλαρώνω. Όμως ένα ερώτημα βασανίζει το μυαλό μου.

"Τότε τι την ήθελαν και γιατί την έφεραν πίσω;" ρωτάω και σηκώνει τους ώμους του ανηξερος.

"Θα μας το απαντήσει η ίδια όταν συνέλθει. Οι παλμοί της είναι φυσιολογικοί άρα υπολογίζω ότι περίπου μέχρι αύριο το πρωί θα ξυπνήσει"

Αυτός που ξέρει πως είναι οι παλμοί της; Τον κοιτάζω εξεταστικά και σαν να ακούει τις σκέψεις μου προσθέτει.

"Από τα μηχανήματα το κατάλαβα"

Ποια μηχανήματα λέει;

"Οκ, πάω μέσα", απαντάω απλά και μπαίνω μέσα στο δωμάτιο. Παρατηρώ καλύτερα τον χώρο γύρω μου και βλέπω τα μηχανήματα για τα οποία μιλούσε πριν. Ήμουν τόσο αγχωμένος για την Αλίκη που δεν τα πρόσεξα καν.

Στο προσκέφαλο της βλέπω κρεμασμένη ένα λευκό σετ πιτζάμας. Προσπαθώντας να μην κάνω απότομες κινήσεις και ταράξω τον ύπνο της, βγάζω απαλά το φούτερ της και της φοράω την άσπρη μπλούζα. Κάνω το ίδιο ακριβώς και με το κάτω μέρος της πιτζάμας και αφήνω διπλωμένα τα λερωμένα με αίμα ρούχα της στην ίδια θέση που ήταν αυτά που φοράει τώρα.

Ο Λουκάς πρέπει να της έδωσε και κάποιο φάρμακο γιατί τα μάγουλα της έχουν αρχίσει να παίρνουν ξανά το κόκκινο τους χρώμα. Παίρνω μια καρέκλα και κάθομαι δίπλα της. Ακουμπάω το χέρι μου στο ζεστό μάγουλο της και επιτέλους χαλαρώνω. Σηκώνομαι και φιλώ στοργικά το κούτελο της. Τα χείλη μου καίγονται από την επαφή και τραβιέμαι γρήγορα. Κλείνω το φως για να κοιμηθώ και εγώ στην καρέκλα μου.

"Καληνύχτα μικρή", λέω πριν με πάρει ο ύπνος.

—•—

Γεια σε όλους💕

Άργησα λίγο να ανεβάσω λόγω των μαθημάτων όμως θα προσπαθήσω να είμαι πιο συνεπής😊

Ευτυχώς η Αλίκη είναι καλά όμως έχασε τις δυνάμεις της και όπως φαίνεται δεν θα μπορέσει να τις πάρει πίσω...

Την περιμένατε αυτήν την εξέλιξη; Και τι πιστεύετε ότι θα γίνει από εδώ και πέρα;

Αφήστε σχόλια και ψήφους και τα λέμε στο επόμενο❤️✨