"Ρε Κάτια τελείωνε από το μπάνιο! Μισή ώρα κάνεις!" διαμαρτυρεται η Δανάη χτυπώντας ταυτόχρονα την πόρτα του μπάνιου.

"Αλίκη τα μαλλιά σου πρέπει να τα αφήσεις στο φυσικό τους. Σχηματίζουν τέλεια μπούκλα", παρατηρεί η Έλλη και αποφασίζω να ακολουθήσω τη συμβουλή της.

Η Δανάη μου έφερε ένα μοβ φόρεμα γιατί όπως είπε κάνει αντίθεση με τα μαλλιά μου αν και είναι αρκετά κοντό για τα γούστα μου. Γενικά τα γούστα μου δεν περιλαμβάνουν φορέματα ή φούστες αλλά... μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει. Τώρα τελειοποιεί η Έλλη το μακιγιάζ μου και μένει να βρούμε παπούτσια.

"Τελείωσα ρε Δανάη, τι κάνεις έτσι; Επίσης εσύ δεν έκανες μπάνιο πριν;" ρωτάει η Κάτια μόλις βγαίνει έξω από το μπάνιο φορώντας ήδη ένα πράσινο κοντό φόρεμα.

"Ναι αλλά άφησα μέσα το νεσεσέρ με τα καλλυντικά μου"

"Και γιατί δεν μπήκες να το πάρεις; Ωχ θεέ μου είναι χαζή η κοπέλα", λέει η Κάτια καθώς ξεκινάει να ισιώνει τα μαλλιά της.

"Κορίτσια κλείστε ματιά", ζητάει η Έλλη και αν και απορημένες το κάνουν.

Με σηκώνει όρθια για να φτιάξει τα τσαλακωμενα σημεία του φορέματος και μετά τις αφήνει να ανοίξουν τα μάτια τους.

"Αλίκη αυτό είναι ουαου! Καλά μόλις σε δει ο Ιάσονας θα πάθει κοκο-μπλοκο", λέει ενθουσιασμενη η Δανάη.

"Ρε Δανάη είπαμε να μην μιλάμε για αυτόν!" της υπενθυμιζει η Κάτια εκνευρισμένη αλλά την καθησυχάζω.

Καθώς εγώ έχω τελειώσει πιάνω το κινητό μου για να τσεκάρω για κλήσεις ή μηνύματα. Ο Λεωνίδας με έχει πάρει τηλέφωνο δέκα φορές, ο Ηλίας εφτά και ο Γιάννης τρεις όπως και ο Διονύσης. Προσπαθώ να μην στενοχωρηθώ που ο Ιάσονας δεν ενδιαφέρθηκε καν καλώ τον Ηλία.

"Αλίκη; Είσαι καλά; Ανησυχήσαμε πάρα πολύ!"

"Ναι Ηλία, ηρέμησε καλά είμαι"

"Ευτυχώς! Απλά πριν δεν ήσουν και πολύ καλά ξέρεις και τα παιδιά δεν κατάλαβαν καν τι έγινε... Άσε που ο Λεωνίδας είναι θυμωμένος με τον Ιάσονα", μου εξηγεί και αναρωτιέμαι πόσα άραγε έχει καταλάβει ο αδερφός μου.

"Καλά κάνει ο Λεωνίδας και είναι θυμωμένος. Εμενα μου άξιζε αυτό που μου έκανε, μετά τις μαλακιες που του έκανα εγώ", προσπαθώ να κρατήσω την φωνή μου ήρεμη και σταθερή.

"Κάνεις πολύ σκληρή κριτική στον εαυτό σου. Τέλος πάντων, μίλησα με την Κάτια και μου είπε ότι ήρθαν από εκεί για να ετοιμαστείτε για το πάρτι"

"Ναι σε κανένα μισάωρο θα πάμε, κάτσε μισό εσύ από ποτέ μιλάς με την Κάτια;" ρωτάω πονηρά.

"Ξέρω τι φαντάζεσαι και δεν θα το αρνηθώ. Μου αρέσει, όμως δεν θα κάνω ακόμη κίνηση, θέλω να την γνωρίσω πρώτα καλύτερα" Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτούς. Η Κάτια μου είπε ότι της αρέσει κι εκείνης αλλά δεν πρόκειται να το πω στον Ηλία.

"Μπράβο καλά θα κάνεις. Εσύ είσαι στο πάρτι;"

"Ναι, κι όχι μόνο εγώ. Νομίζω είναι καλύτερα να το ξέρεις από τώρα για να προετοιμαστείς. Είναι και η Νικολέτα εδώ"

Κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να μην επιτρέψω στην ζήλια να με παρασύρει. Θυμος και θλίψη επικρατούν μέσα μου αλλά δεν θα κάνω την χάρη σε κανέναν από τους δύο τους να με δουν αδύναμη.

"Όλα καλά;" ρωτάει ο Ηλίας αγχωμένος από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου.

"Ναι, μια χαρά. Σε κλείνω τώρα, θα τα πούμε"

Κλείνω το τηλέφωνο πριν απαντήσει και το πετάω πάνω στο κρεβάτι.

"Κάτια δεν είπες ότι έφερες μαύρα τακούνια;" την ρωτάω ψάχνοντας να τα βρω μέσα στους σωρούς από φορέματα και παπούτσια.

"Ναι, θες να τα βάλεις;" με ρωτάει απορημένη και ανταλλαζει παραξενεμένες ματιές με την Έλλη.

"Μου είπε ο Ηλίας ότι η Νικολέτα είναι μαζί τους. Οπότε τώρα θα μου φέρεις τα τακούνια;"

"Αν είναι έτσι εντάξει τότε. Είμαστε έτοιμες και εμείς οπότε πάμε", λέει η Δανάη και βγαίνουμε από το δωμάτιο.

Κατά την διάρκεια της σύντομης διαδρομής μας μέχρι την τραπεζαρία προσπαθώ να φτιάξω το ψεύτικο χαμόγελο μου, όμως χωρίς αποτέλεσμα.

Μόλις μπαίνουμε μέσα βρίσκουμε γρήγορα το τραπέζι των παιδιών και πηγαίνουμε κοντά τους. Λίγο πριν φτάσουμε η Έλλη σταματάει διακριτικά και γυρνάει προς το μέρος μου.

"Είσαι σίγουρη ότι μπορείς;" με ρωτάει αγχωμένη. Εγώ παίρνω ένα ποτό από το μπαρ, το κατεβάζω όλο μονορούφι και της λεω:

"Τώρα νομίζω πως ναι"

Μόλις φτάνουμε στο τραπέζι νιώθω σαν κάποιος να μου έριξε γροθιά στο στομάχι. Ο Ιάσονας έχει το χέρι του περασμένο στον ώμο της Νικολέτας ενώ εκείνη έχει γειρει το κεφάλι της στο σώμα του. Παίρνω μια βαθειά ανάσα για να ηρεμήσω και χαιρετώ τα παιδιά.

"Αλίκη νομίζω δεν περίμενα ποτέ να σε δω έτσι", παρατηρεί ο αδερφός μου χαρούμενος.

"Να σου πω την αλήθεια ούτε εγώ" Θέλω τόσο πολύ να κοιτάξω τον Ιάσονα να δω την αντίδραση του αλλά δεν πρέπει να καρφωθω. Η Έλλη σαν να ακούει τι σκέφτομαι σκύβει στο αυδι μου και ψιθυρίζει:

"Δεν έχει σταματήσει να σε κοιτάζει από τότε που ήρθαμε", μου λέει περήφανη για την δουλειά της και χαμογελάω.

"Λοιπόν θα ασχολούμαστε με την εμφάνιση της Αλίκης ή θα παίξουμε τίποτα;" ρωτάει η Αγγελική κάνοντας αισθητή την παρουσία της. Δεν φτάνει που ανέχομαι την Νικολέτα, θα έχω και αυτήν.

"Παίζουμε θάρρος ή αλήθεια;" προτείνει ο Γιάννης και από ότι καταλαβαίνω δεν διαφωνεί κάνεις.

"Εγώ δεν παίζω", δηλώνω και όλοι γυρίζουν να με κοιτάξουν. Νιώθω τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου και καταβάλλω τεράστια προσπάθεια για να μην τον κοιτάξω κι εγώ.

"Έλα Αλίκη θα σου κάνω ότι θες! Παίξε, μην το χαλάς τώρα", με παρακαλεί ο Γιάννης και τελικά συμφωνώ.

Κατεβάζω και το δεύτερο ποτό που ήταν μπροστά μου και ζητάω από τον Ηλία να μου γεμίσει το ποτήρι ξανά.

"Ωπα Αλίκη ηρέμησε λίγο", λέει ο Λεωνίδας αλλά τον αγνοώ. Αν είναι να παίξω με την Νικολέτα και τον Ιάσονα πρέπει να είμαι όσο πιο χαλαρή γίνεται.

Ο γύρος έχει ξεκινήσει αλλά ευτυχώς, δεν έχει απευθυνθεί κάποιος σε εμένα. Είναι σειρά της Νικολέτας να κάνει ερώτηση και ξέρω και σε ποιον.

"Θάρρος ή αλήθεια Αλίκη;" ρωτάει επιβεβαιωνοντας τις υποψίες μου.

"Αλήθεια" Ελπίζω να μην το μετανιώσω.

"Φίλησες χτες τον Ιάσονα;"

"Ναι", απαντάω χωρίς καν να τον κοιτάω όμως έχω καταλάβει ότι έχει καρφώσει το βλέμμα του πάνω μου. Πάλι.

"Τι;" ρωτάει ο Λεωνίδας κοιτάζοντας μια εμένα και μια τον Ιάσονα.

"Ναι, αλήθεια είναι. Όμως ο Ιάσονας την απέρριψε για να βγει μαζί μου. Για αυτό ήταν έτσι σήμερα", δηλώνει κοροϊδευτικά και προσπαθώ να ελέγξω το χέρι μου και να μην της ρίξω το ποτό στην μάπα.

"Ονειρεψου λίγο ακόμη κορίτσι μου. Αν είχε όντως διαλέξει εσένα πιστεύεις ότι δεν θα έπαιρνε τα μάτια του από πάνω της σήμερα;" πετάγεται η Δανάη για να με υπερασπιστεί.

"Ναι καλά δεν ξέρεις τι λες"

"Νικολέτα δεν νομίζεις ότι αν όντως ήθελε εσένα και αν όντως ήσουν κοπέλα του ότι θα ήξερες την αλήθεια για το τι συνέβη μεταξύ μας;" την ρωτάω και της κόβεται το γέλιο.

"Ο Ιάσονας πήρε το χέρι του από πάνω της", με ενημερώνει ψιθυριστά η Έλλη στο αυτί και η γωνίες του στόματος μου σηκώνονται σε ένα χαμόγελο.

Συνεχίζει ο γύρος χωρίς καμία άλλη σπουδαία διακοπή ή καμιά άλλη σπουδαία πληροφορία.

"Λοιπόν Κάτια είναι αλήθεια ότι σου αρέσει κάποιος απο την παρέα;" ρωτάει ο Ηλίας και η Κάτια απαντάει θετικά.

"Αλίκη, θάρρος ή αλ-"

"Θάρρος", την διακόπτω πριν προλάβει να τελειώσει.

"Έχει το θάρρος να ρίξει το ποτήρι με το ουίσκι στη Νικολέτα;"

"Με μεγάλη μου ευχαρίστηση" απαντάω χαμογελώντας και παίρνω το μπουκάλι για να γεμίσω ένα ποτήρι.

"Πιστεύω σε εσένα", λέει ο Γιάννης και χαμογελώ αυτάρεσκα.

"Δεν θα τολμήσεις", λέει η Νικολέτα προσπαθώντας να κρύψει τον τρόμο της.

"Δες με", της απαντώ και χυνω όλο το ποτήρι στο πρόσωπο της. Αυτή ουρλιάζει σαν καθυστερημένο και φεύγει τρέχοντας με την Αγγελική να την ακολουθεί από πίσω.

"Αντε Αλίκη πήγαινε να κάτσεις από εκεί γιατί είμαστε πολύ στριμωγμένοι", με παρακινεί ο Ηλίας για να κάτσω δίπλα στον Ιάσονα και του ρίχνω μια δολοφονική ματιά.

"Δεν πρόκειται να κάτσω στην θέση της", λέω την πρώτη δικαιολογία που έρχεται στο μυαλό μου και ευτυχώς πάει τελικά εκείνος να κάτσει.

"Ξανάρχεται", λέει ο Διονύσης και γυρνάω το σώμα μου. Έχει καθαρίσει το πρόσωπό της και έρχεται εκνευρισμένη προς το μέρος μου.

"Έλλη σήκω λίγο", ζητάει ο Ιάσονας και κάθεται δίπλα μου. Μαζευομαι όσο πιο πολύ μπορώ στην θέση μου και προσπαθώ να αγνοήσω την ανατριχίλα που μου προκαλεί η τόσο κοντινή απόσταση μας.

"Θες να μου πεις ποιο είναι το πρόβλημα σου;" με ρωτάει η Νικολέτα και παίρνει το μπουκάλι με το ουίσκι. Δεν νομίζω για να πιει.

"Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα εγώ, εσύ το έχεις", της απαντάω καθώς ανοίγει το μπουκάλι και έρχεται πιο κοντά μου.

"Νικολέτα άσε κάτω το μπουκάλι", της λέει ο Ιάσονας και σηκώνεται όρθιος μπροστά από εμένα.

"Ιάσονα όντως τώρα; Θα προστατέψεις αυτήν;" ρωτάει η Νικολέτα κοιτώντας με υποτιμητικά.

"Και τι θα κάνεις μαζί της;" συνεχίζει αφού δεν της απάντησε πριν.

"Προς το παρόν θα την πάρω και θα φύγουμε, εσύ κάτσε εδώ", πιάνει το χέρι μου και χωρίς να με ρωτήσει με σηκώνει όρθια. Προλαβαίνω τελευταία στιγμή να πιάσω την ζακέτα μου μιας και είμαι σίγουρη ότι θα πάμε έξω. Με τραβάει μέσα από το πλήθος μέχρι που βγαίνουμε έξω από την τραπεζαρία.

Όπως το φανταζόμουν τελικά φτάνουμε στον πίσω κήπο. Αφήνει το χέρι μου και κάθεται κάτω.

"Δεν θα κάτσεις;"

"Μπα, προτιμώ όρθια", αποκρινομαι και στηρίζω το σώμα μου στα κάγκελα.

"Κι εγώ τότε", σηκώνεται όρθιος και έρχεται ακριβώς δίπλα μου.

Μένουμε σιωπηλοί και οι δύο για αρκετή ώρα παρατηρώντας την φύση.

"Τι κάνουμε τώρα; Εμείς οι δύο εννοώ", ρωτάει ξαφνικά και γυρνάει το κεφάλι του σε εμένα.

"Εσύ τα βρίσκεις ξανά με την Νικολέτα και εγώ τίποτα", απαντάω αποφεύγοντας τη ματιά του.

"Είσαι χαζή", λέει και γυρίζω να τον κοιτάξω προσβεβλημένη. "Δεν νιώθω τίποτα απολύτως για αυτήν", κάνει ένα βήμα κοντά μου και τα μάτια μου καρφώνονται στα καταπράσινα δικά του. Μου είχαν λείψει...

"Γιατί βγήκες μαζί της;" τον ρωτάω και η φωνή μου βγαίνει πολύ πιο χαμηλόφωνη από ότι θα ήθελα.

Σηκώνει το χέρι του και το ακουμπάει στο χτυπημένο μου μάγουλο. Ανατριχιάζω στο άγγιγμα του όμως κλείνω τα μάτια από την ευχαρίστηση που μου προσφέρει.

"Δεν έχω καταλάβει ακόμη τι κάνεις μαζί μου", ψιθυρίζει χαϊδεύοντάς με την αναστροφή της παλάμης του την μελάνια μου.

"Αν το αναφέρεις ξανά αυτό θα φύγω και δεν θα γυρίσω πίσω", τον απειλώ αν και ξέρουμε και οι δύο ότι δεν πρόκειται ποτέ να το καταφέρω.

"Γιατί βγήκες με την Νικολέτα;" επαναλαμβάνω ξανά και βυθιζομαι μέσα στο χρώμα των ματιών του.

"Γιατί ήθελα να σε κάνω να ζηλέψεις", ομολογεί ψιθυριστά και ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει ακόμη πιο δυνατά και νιώθω ότι σε λίγο δεν θα με κρατάνε τα πόδια μου.

Τοποθετεί το άλλο χέρι του στη μέση μου και με φέρνει κοντά του. Η ανάσα του χτυπάει στο πρόσωπο μου και ανεπαίσθητα τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Γιατί;" ρωτάω άηχα.

"Δεν έχεις καταλαβ-" την πρόταση του διακόπτει το τηλέφωνο μου. Θα ήθελα πολύ να μην το σηκώσω για να μάθω επιτέλους γιατί το έκανε όμως πρέπει να δω μήπως είναι κάτι σοβαρό. Το βγάζω από την τσέπη της ζακέτας μου για να το σηκώσω και ο Ιάσονας δεν κάνει κίνηση να απομακρυνθεί.

"Ναι;" ρωτάω χωρίς να έχω δει το όνομα.

"Αλίκη, που είσαι;", ο Λουκάς ακούγεται πολύ αγχωμένος και αρχίζω να τρομάζω.

"Στον κήπο γιατί;" ο Ιάσονας με ρωτάει με νόημα αν είναι όλα καλά και εγώ κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου.

"Αφορά του γονείς σου", το κινητό φεύγει από το χέρι μου όμως ο Ιάσονας το πιάνει τελευταία στιγμή και μου το δίνει.

"Αλίκη, είσαι καλά;" με ρωτάει αφού δεν απαντάω.

"Ν-ναι καλά είμαι. Τι εγινε; τραυλιζω λόγω του πανικού που με έχει καταβάλλει. Αν συνέβη κάτι στους γονείς μου, εγώ θα είμαι η αιτία... Δεν θα αντέξω το να πάθουν οτιδήποτε εξαιτίας μου...

"Έλα από το γραφείο μου για να σου πω, θα μιλήσω και με τον αδερφό σου"

Κλείνω το τηλέφωνο το βλέμμα μου αντικρίζει το αγχωμένο πρόσωπο του Ιάσονα.

"Τι έγινε μικρή;" με ρωτάει κοιτώντας με εξεταστικά.

"Οι γονείς μου..." με βάζει στην αγκαλιά του και χαϊδεύει απαλά την πλάτη μου.

"Πάμε να δούμε τι συμβαίνει εντάξει;" του γνέφω καταφατικά και χωρίς να με βγάλει από την αγκαλιά του φεύγουμε από τον κήπο.

Θέλω να βγάλω από το μυαλό μου τη σκέψη ότι έπαθαν κάτι όμως η συμπεριφορά του Λούκα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για κάτι διαφορετικό. Ας είναι μόνο καλά και τα άλλα θα τα τακτοποιήσω εγώ.

—•—

Γειααααααααααα

Τι κάνετε? Πως είστε?

Πολλα έγιναν στο σημερινό κεφάλαιο...

Τι θα έλεγε ο Ιάσονας στην Αλίκη αν δεν τον είχε διακόψει ο Λουκάς? Τι επαθαν οι γονείς της Αλίκης;

Ελπίζω να σας άρεσε❤️

Καληνυχτουδια💕