Το ενοχλητικό ξυπνητήρι χτυπάει και πετάω την κουβέρτα από πάνω μου. Τεντώνω τα χέρια μου και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Πλένω καλά το πρόσωπο μου και πηγαίνω στην ντουλάπα για να ντυθώ.

Δεν ξέρω πώς θα είναι σήμερα ο Ιάσονας όμως δεν θα τον αδικήσω για τίποτα. Εγώ φταίω για όλα άλλωστε. Παρόλα αυτά η ψυχολογία μου είναι χάλια και τα λόγια του Ηλία στριφογυριζαν στο μυαλό μου όλη την νύχτα μη αφήνοντας με να κοιμηθώ.

Καταλήγω τελικά σε μια απλή γκρι φόρμα και ένα μαύρο φούτερ και φεύγω από το δωμάτιο.

Υπάρχουν αρκετά παιδιά στον διάδρομο και στις σκάλες και τα περισσότερα από αυτά κατευθυνονται προς την τραπεζαρία. Πριν μπω σταματώ λίγο και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να προετοιμαστω.

Διαβαινω την πόρτα και εντοπίζω τα παιδιά στο συνηθισμένο τους γωνιακό τραπέζι. Για κακή μου τύχη είναι εκεί και ο Ιάσονας όμως δεν νομίζω ότι με έχει προσέξει.

"Γεια", λέω μόλις φτάνω στο τραπέζι και κάθομαι σε μια καρέκλα.

"Τι έχεις εσύ και είσαι έτσι;" με ρωτάει ο Λεωνίδας και μου δίνει τον καφέ μου και ένα πιάτο με τοστ.

"Τίποτα", απαντάω χωρίς καν να τον κοιτάζω.

"Τώρα σοβαρά πες μας τι έχεις, είσαι χειρότερα και από τον Ιάσονα", ζητάει ο Διονύσης και για πρώτη φορά στρεφω το βλέμμα μου στον Ιάσονα.

Γύρω από τα μάτια του έχεις μαύρους κύκλους, σημάδι ότι δεν κοιμήθηκε πολύ καλά, όπως και εγώ. Τα μάγουλα του είναι πολύ χλωμα και η έκφραση του προσώπου του βλοσυρη. Παρατηρώντας το πιάτο του καταλαβαίνω ότι δεν έχει φάει τίποτα και μάλλον ούτε πιει γιατί δεν βλέπω μπροστά του ούτε καφέ ούτε γάλα ούτε χυμό.

"Είμαι καλά!" απαντάω τελικά στην ερώτηση του Διονύση και πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου.

"Έρχεται ο Παναγιώτης", λέει ο Ηλίας και σηκώνω το βλέμμα μου προς την κατεύθυνση που δείχνει.

"Καλημέρα Αλίκη, καλημέρα παιδιά", λέει μόλις κάθεται δίπλα μου χωρίς να ρωτήσει.

"Τι σκατα θες εδώ; Σου είχα πει να μην την πλησιάσεις ξανά!" ο Ιάσονας μιλάει χαμηλόφωνα όμως ο θυμός είναι διακριτός στην φωνή του. Στρεφω τα μάτια μου πάνω του και βλέπω τη φλέβα στο μέτωπο του πιο εμφανή από ποτέ.

"Κι εγώ δεν απευθυνόμουν σε εσένα. Αλίκη θέλω να μιλήσουμε"

"Εγώ όμως όχι" Είχα που δεν είχα όρεξη ήρθε και αυτός και έδεσε το γλυκό.

"Αλίκη σοβαρεψου και έλα να μιλήσουμε", ζητάει πιο πολύ ικετευτικά και γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Κοίτα δεν ξέρω αν δυσκολεύεσαι με την κατανόηση ή κάτι τέτοιο αλλά δεν έχω τίποτα να συζητήσω μαζί σου και αλήθεια σου μιλάω αν με πλησιάσεις ξανά θα το μετανιώσεις" Μόλις ακούει τα λόγια μου σηκώνεται εκνευρισμένος από την καρέκλα και ετοιμάζεται να φύγει.

"Ξέρεις όμως δεν σε καταλαβαίνω καλά... Άλλος σε χτύπησε όμως αυτόν δεν το διώχνεις από κοντά σου, το αντίθετο κιόλας, τον θες κοντά σου", γουρλώνω τα μάτια μου βλέποντας τον να φεύγει από το τραπέζι. Δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη πως ήμουν τόσο αφελής και τα έφτιαξα με τον πρώτο τυχόντα...

"Τι εννοούσε;" ρωτάει ο Γιάννης όμως δεν έχω όρεξη να του απαντήσω.

"Μαλακίες, δεν τον ξέρεις", απαντάει αμέσως ο Ηλίας για να μην καταλάβουν κάτι. Είναι ο καλύτερος.

"Πάντως Αλίκη, το έχω σκεφτεί και δεν έχω πρόβλημα αν τα έχεις με τον Ιάσονα, αλήθεια", πνίγομαι με το σάλιο μου μόλις ακούω τον Λεωνίδα και χρειάζομαι ολόκληρο μπουκάλι νερό για να ηρεμήσω.

"Μην λες μαλακίες! Δεν υπήρχε περίπτωση να παιχτεί κάτι με εμένα και την αδερφή σου, τις προηγούμενες φορές απλά παρασύρθηκα", πετάγεται ο Ιάσονας και νιώθω κάτι μέσα μου να σπάει.

Αυτό πόνεσε δίπλα... Δεν ήθελε ούτε το όνομα μου να πει και νομίζω ότι αυτό είναι το χειρότερο. Σφίγγω τα χέρια μου σε μπουνιές κάτω από το τραπέζι προσπαθώντας να μην αποκαλύψω κάποιο συναίσθημα.

"Τώρα παιδιά με συγχωρείτε αλλά μιας και σήμερα έχουμε κενό έχω κανονίσει να βγω", συνεχίζει και προσπαθώ να καταπιώ τον κόμπο που έχει δημιουργηθεί στον λαιμό μου.

"Με...κοπέλα;" καταφέρνω να αρθρωσω και σφίγγω ακόμη περισσότερο τις μπουνιές μου.

"Ναι, με την Νικολέτα"

Λέει ψέματα. Είναι εφιάλτης. Προσπαθεί να με εκνευρίσει. Το κάνει για να ζηλέψω.

Μόλις κοιτάζω το πρόσωπο του και καταλαβαίνω ότι λέει αλήθεια νιώθω λες και ένα μαχαίρι καρφώνεται βαθιά στο στήθος μου. Όσο πολύ και να σφίξω τις μπουνιές μου, ακόμη και να τις κόψω δεν θα σταματήσει αυτός ο πόνος.

"Αυτό είναι πολύ ακόμη και για εμένα", απαντώ χωρίς να τον κοιτάζω. Βγαίνω βιαστικά από την τραπεζαρία και κατεβαίνω δύο δύο τα σκαλιά για να φτάσω στο δωμάτιό μου.

Μπαίνοντας μέσα αφήνω τα δάκρυα μου ελεύθερα να τρέξουν. Δεν ήξερα ποτέ ότι θα ερχόμουν αντιμέτωπη με αυτό το επίπονο συναίσθημα, την ζήλια. Δεν μπορώ καν να το περιγράψω. Χωρίς να καταλαβαίνω τι κάνω, παίρνω τηλέφωνο την Έλλη.

"Ναι;" ακούω την ήρεμη φωνή της στο ακουστικό.

"Έλλη μπ-μπορείς να ε-ρθεις από εδώ;" της ζητάω με την φωνή μου να διακόπτεται από τους λυγμούς μου.

"Ο Χριστός! Αλίκη τι έπαθες; Έρχομαι αμέσως!"

Κλείνει το τηλέφωνο και προσπαθώ να σκούπισω το πρόσωπο μου για να μην με δει σε τέτοια χάλια. Μου αρέσει που οι γονείς μου έλεγαν από πάντα ότι δακρύζω πολύ δύσκολα, πόσο μάλλον για κανονικό κλάμα, και τώρα μέσα σε δέκα ώρες έχω κλάψει πιο πολύ από ποτέ.

Ακούγοντας τον χτύπο της πόρτας σηκώνομαι να ανοίξω. Μόλις η Έλλη μπαίνει μέσα πέφτω στην αγκαλιά της και εκείνη χωρίς να ρωτήσει τίποτα τυλίγει τα χέρια της γύρω μου.

"Έλα Αλίκη μου, ηρέμησε..." με παρηγορεί καθώς καθόμαστε στο πάτωμα.

Είκοσι λεπτά περνάνε έτσι• με εμένα να κλαίω χωρίς σταματημό και την Έλλη να μου λέει παρηγορητικά λόγια. Ευτυχώς καταφέρνω να ηρεμήσω.

"Θες να μου πεις τι έγινε;" με ρωτάει τρυφερά.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τηλεφώνησα σε αυτήν, δεν με πιέζει για να μάθει τι συνέβη πάρα μόνο με στηρίζει.

"Μετά το χτεσινό, μου έστειλε μήνυμα ο Ιάσονας να συναντηθούμε γιατί ήθελε να μιλήσουμε. Πήγα και φιληθήκαμε. Όμως εγώ σαν ηλιθια που είμαι το κατέστρεψα και αυτό και έφυγα τρέχοντας από εκεί χωρίς να του εξηγήσω τι με έπιασε. Το καλύτερο είναι ότι σήμερα θα βγει με την Νικολέτα", μόλις τελειώνω την 'αφήγηση' μου είμαι έτοιμη να κλάψω. Ξανά.

Για ποιον ηλιθιο λόγο είμαι τόσο αδύναμη;!

"Εσυ γιατί έφυγες;"

"Δεν ξέρω... Νομίζω με έπιασε πανικός γιατί ήξερα ότι μετά από αυτό δεν θα μπορούσα να ελέγχω άλλο ότι νιώθω"

"Για ποιον λόγο θες να ελέγχεις ότι νιώθεις;" με ρωτάει ξανά βάζοντάς με σε σκέψεις.

"Μέχρι τώρα απλά έλεγα ότι δεν θέλω να πληγωθω και τέτοια αλλά καταλαβαίνω ότι δεν πληγωνεσαι μόνο με την σχέση. Δηλαδή δεν τα έχουμε καν με τον Ιάσονα και κοίτα με... Δεν νομίζω ότι είμαι ικανή να βρίσκομαι σε μια σχέση", λέω την τελευταία πρόταση ψιθυριστά ελπίζοντας να μην την έχει ακούσει.

"Αλίκη μην ξαναπείς τέτοια χαζομάρα! Όλοι οι άνθρωποι είναι για σχέσεις• είναι ο κύκλος της ζωής. Επίσης δεν με νοιάζει πώς είσαι αλλά σήμερα θα πας στο πάρτι και θα δείξεις στον Ιάσονα γιατί ήταν λάθος του που βγήκε με την Νικολέτα", λέει δυναμικά και με σηκώνει από το πάτωμα.

"Πάλι πάρτι; Για ποιον λόγο;" ρωτάω ενοχλημένη. Δεν έχω καμία όρεξη να πάω σε ένα ανόητο πάρτι.

"Επειδή κάνουμε πολλές προπονήσεις και δεν ξεκουραζομαστε πολύ ο Λουκάς μας άφησε να κάνουμε πάρτι μια φορά στις δύο εβδομάδες", μου εξηγεί ενώ ταυτόχρονα στέλνει μήνυμα στα κορίτσια να έρθουν εδώ να ετοιμαστούμε.

"Ξέρεις δεν έχω πολλή όρεξη να πάω σε αυτό το πάρτι"

"Δεν με νοιάζει και πολύ.. Πρέπει να δούμε την αντίδραση του Ιάσονα όταν θα σε δει", λέει χαρούμενη και εγώ αρχίζω να αγχώνομαι.

"Γιατί πώς θα με δει ακριβώς; Δεν θέλω υπερβολές", διαμαρτυρομαι αλλά δεν μου δίνει και πολλή σημασία.

"Λοιπόν το πάρτι ξεκινάει στις οχτώ, τώρα είναι τέσσερις άρα μπες για μπάνιο να τελειώσεις πριν έρθουν οι άλλες. Δεν νομίζω να σε πειράζει να κάνουμε εδώ μπάνιο;"

Ποτέ τα κανόνισε όλα αυτά;

"Πρώτα από όλα γιατί από τόσο νωρίς και δεύτερον εσείς που κάνετε μπάνιο;" ρωτάω γιατί δεν θυμάμαι να είχα φτιάξει μπάνια μέσα στα δωμάτια.

"Στα αποδυτήρια και είσαι πολύ τυχερή που έχεις εδώ μπάνιο. Και τόσο νωρίς γιατί δεν ξέρω αν θα προλαβαιναμε σε λιγότερο χρόνο να σε κάνουμε θέα"

"Ωχ θεέ μου τι θα περάσω και σήμερα..." μονολογώ καθώς πηγαίνω στο μπάνιο και ακούω την Έλλη να γελάει.

—•—

ΑΛΟΧΕΣΣ🤩🤩

Όπως σας υποσχέθηκα ανέβηκε κεφάλαιο, και τι κεφάλαιο... Στο επόμενο θα γίνουν πολλα😉😏

Θέλετε να το ανεβάσω σήμερα??

Γράψτε μου στα σχόλια και μην ξεχάσετε το αστεράκι😜

Bye for now💋