Πλευρά Ιάσονα

"Ιάσονα γαμωτο είσαι ηλιθιος;" ο Ηλίας με ρωτάει καθώς με ακολουθεί μαζί με τους υπόλοιπους έξω από το κτίριο.

"Θες να σκάσεις;"

Νιώθω τον θυμό και την οργή μου να ρέει στις φλέβες μου και δεν κάνω τίποτα για να τον εμποδίσω. Αντιθέτως, ψάχνω να βρω τον μαλάκα που το προκάλεσε όλο αυτό.

"Ρε Ιάσονα, πού πας;" ρωτάει ο Γιάννης τώρα αλλά τον αγνοώ.

Μόλις εντοπίζω τον Παναγιώτη, σχεδόν τρέχω προς το μέρος του.

"Μείνε μακριά της!" του λέω απειλητικά και τα μάτια του στην αρχή ανοίγουν διάπλατα από την έκπληξη όμως στην συνέχεια σχηματίζει ένα αυτάρεσκο χαμόγελο.

"Γιατί αλλιώς;"

Σφίγγω τα χέρια μου τόσο πολύ που οι αρθρώσεις μου ασπρίζουν. Η λογική πλευρά του εαυτού μου προσπαθεί να υπερισχύσει έναντι της οργής μου. Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι το μόνο πράγμα που θα με ηρεμήσει: την Αλίκη.

"Δεν θέλεις μπελάδες για αυτό δεν θα την πλησιασεις ξανά", ο θυμός είναι φανερός στην φωνή μου και το χαμόγελο του μεγαλώνει. Θέλω να του σπάσω τόσο πολύ τα μούτρα.

"Ξέρεις ευτυχώς που όλη την προηγούμενη εβδομάδα που εσύ έλειπες την πέρασα μαζί της. Την αγκάλιαζα, την φιλούσα, την πηδου-"

Πριν το καταλάβω, βρίσκομαι από πάνω του και τον χτυπάω αλύπητα στο πρόσωπο και στο υπόλοιπο σώμα του. Νιώθω χέρια να προσπαθούν να με τραβήξουν χωρίς αποτέλεσμα. Ο θυμός και η ζήλια θολώνουν την κρίση μου, αποτρέποντάς με από το να σταματήσω. Ξέρω ότι η Αλίκη δεν είναι τέτοια και δεν θα του δινόταν τόσο εύκολα, όμως απλά και μόνο από την εικόνα χάνω τα λογικά μου...

Πλευρά Αλίκης

"Αλίκη!" με φωνάζει αγχωμένη η Δανάη από την άλλη πλευρά του διαδρόμου.

"Τι συμβαίνει;" ρωτάω με αγωνία μόλις φτάνω κοντά της.

"Ο Ιάσονας και ο Παναγιώτης παίζουν ξύλο"

Ναι, κάτι είχα καταλάβει... Όλοι έτρεξαν για να δουν το 'θέαμα'.

"Το ξέρω", απαντάω και η Δανάη με κοιτάζει περίεργα.

"Δεν θα πας να τους χωρίσεις ή κάτι τέτοιο;"

"Όχι, επειδή είναι αυτοί ηλιθιοι δεν θα κάνω τον διαιτητή", μόλις τελειώνω την πρόταση μου μπαίνει μέσα φουριοζα η Κάτια.

"Πρέπει να πας έξω! Κοντεύουν να σκοτωθούν", μου λέει τρομοκρατημένη και χωρίς να της απαντήσω βγαίνω έξω.

Σπρώχνοντας όλα τα παιδιά που έχουν σχηματίσει έναν κύκλο γύρω από τον Ιάσονα και τον Παναγιώτη φτάνω κοντά τους.

Ο Ιάσονας έχει κάποιες πληγές στο πρόσωπο, όχι όμως τόσες όσες ο Παναγιώτης. Τον χτυπάει ανεξέλεγκτα και συνειδητοποιω ότι αν συνεχίσει έτσι ο Παναγιώτης θα χρειαστεί νοσοκομείο. Πάω γρήγορα κοντά του και πιάνω το μπράτσο του με τα δύο μου χέρια προκειμένου να τον σταματήσω. Ετοιμάζεται να του δώσει άλλη μια μπουνιά και τραβάω το χέρι του με όλη μου την δύναμη με αποτέλεσμα η μπουνιά να σκάσει πάνω στο μάγουλο μου.

Η δύναμη της γροθιάς του Ιάσονα σε συνδυασμό με το κενό που νιώθω μέσα μου κάνουν τον πόνο αφόρητο. Σηκώνω το χέρι μου και ακουμπάω το μάγουλο μου με τα ακροδάχτυλα μου. Το τσούξιμο που νιώθω με αναγκάζει να το τραβήξω γρήγορα. Τον κοιτάζω ανέκφραστη χωρίς να μιλάω. Δεν ξέρω τι να πω.

"Αλίκη..." λέει κάνοντας ένα βήμα μπροστά.

"Μη!" τον προειδοποιώ με το βλέμμα μου και κάνω δύο βήματα πίσω.

"Αλίκη συγ-" ξεκινάει να πει όμως τον διακόπτω.

"Όχι Ιάσονα! Έκανες ήδη αρκετά..." βλέπω τον πόνο και την θλίψη στο βλέμμα του και το μόνο που κάνω είναι να φύγω τρέχοντας από εκεί.

Μόλις φτάνω στο δωμάτιο μου κλειδώνω την πόρτα και βάζω γρήγορα πάγο πάνω στο χτυπημένο μάγουλο μου. Δεν το περίμενα ποτέ αυτό... Ξέρω ότι δεν το έκανε επίτηδες, αλλά και πάλι το έκανε. Αυτό που νιώθω στο μάγουλο μου δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τις μαχαιριές στην καρδιά μου.

"Αλίκη; Να μπω μέσα;"

Σηκώνομαι να ανοίξω την πόρτα και βλέπω την Έλλη.

"Έλα, τι έγινε;" ρωτάω και ξαπλώνω ξανά στο κρεβάτι.

"Ήρθα να δω πώς είσαι", μου εξηγεί και κάθεται δίπλα μου.

"Δεν πονάω... Απλά, δεν ξέρω, νιώθω...περίεργα να το πω;"

"Είναι λογικό, μην αγχώνεσαι. Όμως μην ξεχάσεις ότι ήταν πολύ θυμωμένος και δεν ήξερε τι έκανε. Δεν πρέπει καν να είχε καταλάβει ότι ήσουν εκεί πριν σε χτυπήσει"

Δεν μου αρέσει να το ακούω. Το ξέρω ότι το έκανε αλλά απλά δεν μπορώ... Η Έλλη βγαίνει έξω από το δωμάτιο κατανοώντας το γεγονός ότι θέλω να μείνω μόνη μου.

Δεν ξέρω πώς θα έπρεπε να φερθώ και τι θα έπρεπε να νιώθω. Δεν ξέρω τι θα κάνω όταν τον ξαναδώ, να του πω ότι όλα είναι καλά ή ότι δεν θα τον συγχωρήσω; Τα πάντα στο μυαλό μου έχουν γίνει ένα κουβάρι και το μόνο που θα με βοηθήσει είναι η προπόνηση.

[...]

"Θα εξαντληθείς αν συνεχίσεις!" ακούω τον Λουκά λέει και συνειδητοποιώ ότι απευθύνεται σε εμένα. Σταματώ ότι κάνω και γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Τι ώρα είναι;"

"Σχεδόν εφτά το απόγευμα και είσαι εδώ από τις τέσσερις και μισή"

"Καλά εντάξει, πάω να αλλάξω στα αποδυτήρια", μαζεύω την τσάντα μου και πηγαίνω προς τα αποδυτήρια.

"Αν χρειαστείς πάντως κάτι, πες μου", μου λέει στοργικά και χαμογελάω.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοούσε ο Μάστερ όταν έλεγε περίεργος χαρακτήρας. Είναι μια χαρά άτομο και αν και έχουμε μικρή διαφορά ηλικίας τον νιώθω περισσότερο σαν πατέρα.

Έχοντας αλλάξει κατευθύνομαι στο δωμάτιο μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω στην τραπεζαρία μετά τα σημερινά γεγονότα και να με κοιτάζουν όλοι. Το πολύ πολύ θα ζητήσω από τον Ηλία να μου φέρει φαγητό.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και ανοίγω το φως.

"Ηλία; Τι κάνεις εσύ εδώ;" αφήνω την τσάντα μου κάτω και στρεφομαι προς το μέρος του. Είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και δίπλα έχει δύο σακούλες.

"Ύστερα από το σημερινό ήξερα ότι δεν θα ερχόσουν να φας οπότε σου έφερα εγώ", δείχνει τις σακούλες για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του. "Α και η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη", προσθέτει στο τέλος.

"Οκ, ευχαριστώ", κάθομαι δίπλα του και αντικριζοντας το κοτόπουλο με τις πατάτες μέσα στην σακούλα ξεκινάω να τρώω σαν να μην υπάρχει αύριο.

"Ηρέμησε ρε! Θα πάθεις τίποτα έτσι που τρως"

"Έκανα πόση ώρα προπόνηση! Δικαιούμαι να τρώω έτσι! Εσύ πού ήσουν;", τον ρωτάω και το πρόσωπο του χάνει το χαμόγελο του.

"Στο δωμάτιο με τον Ιάσονα. Αλίκη, δεν θέλω να τον δικαιολογήσω αλλά είναι ειλικρινά χάλια τώρα, εδώ σκέφτηκε και να φύγει εντελώς"

"Τι εννοείς;" τον ρωτάω σοκαρισμένη και αφήνω στην άκρη το φαγητό.

"Εννοώ ότι αν δεν τον πειθαμε εμείς θα είχε φύγει ήδη. Δεν ξέρω αν θα συγχωρήσει τον εαυτό του... ", λέει ο Ηλίας και ταυτόχρονα ακούω τον ήχο του μηνύματος στο κινητό μου.

"Αυτός είναι... Θέλει να συναντηθούμε", χωρίς να το σκεφτώ πολύ σηκώνομαι όρθια και βάζω μια ζακέτα.

"Απλά μην είσαι πολύ σκληρή μαζί του", μου ζητάει παρακλητικά ο Ηλίας και γνέφω.

Δεν μου έγραψε που να πάω όμως είμαι απόλυτα σίγουρη ότι βρίσκεται στον πίσω κήπο. Μόλις φτάνω εκεί επιβεβαιώνομαι καθώς τον βλέπω καθισμένο στο τσιμέντο με τα χέρια του μέσα στα μαλλιά του. Ακούγοντας τα βήματα του σηκώνεται όρθιος και γυρνάει το πρόσωπο του σε εμένα.

Δεν είναι οι μελανιές και τα αίματα που με τρόμαξαν, αλλά η θλίψη που καθρεφτίζεται στο πρόσωπό του. Τα μάτια του έχουν χάσει την ζωντάνια και την σπιρτάδα τους ενώ όλο το δέρμα του είναι χλωμό.

"Ηρθες..." συμπεραίνει επικεντρώνοντας τα μάτια του στο δεξί μάγουλο μου που έχει σχηματιστεί μια μικρή μελάνια. Σηκώνει απαλά το χέρι του και το ακουμπάει εκεί. Όλο το σώμα μου ανατριχιάζει από την κρύα επιφάνεια του χεριού του πάνω στο ζεστό δέρμα μου και οι παλμοί μου επιταχύνονται.

"Πονάς;" ρωτάει και γνέφω αρνητικά όντας ανίκανη να μιλήσω.

"Συγνώμη", λέει και καταλαβαίνω ότι αναφέρεται στο χέρι του καθώς το τραβάει απότομα.

"Άστο εκεί", ζητάω ψιθυριστά και το ακουμπάει ξανά απαλά στο δέρμα μου. Κάνει ένα βήμα κοντά μου και απλά με παρατηρεί.

"Γιατί με αφήνεις να στο κάνω; Δεν φοβάσαι μην σε χτυπήσω;" απορεί κάνοντας κυκλικές κινήσεις με τον αντίχειρα του πάνω στο μάγουλο μου. Οι πεταλούδες κάνουν πάρτι στο στομάχι μου και οι ανάσες μου γίνονται ακόμη πιο βαριές.

"Δεν...δεν το έκανες επίτηδες", ψιθυρίζω και κλείνω τα μάτια μου όταν ακουμπάει και το άλλο του χέρι στο μάγουλο μου.

"Πώς είσαι τόσο σίγουρη;" ψιθυρίζει και αυτός χαϊδεύοντάς με απαλά.

"Απλά είμαι"

Δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνω αυτήν την στιγμή, γιατί τον αφήνω να με κρατάει έτσι και το χειρότερο γιατί μου αρέσει τόσο πολύ;

"Τι κάνουμε;" ρωτάει και ανοίγοντας τα μάτια μου βλέπω τα καταπράσινα δικά του ακριβώς μπροστά μου. Τα χείλη του είναι ελάχιστα μακριά από τα δικά μου όμως αυτήν την φορά δεν παίρνει πρωτοβουλία να τα ενώσει. Τα κοιτάζω για λίγο και ύστερα ακουμπάω τα δικά μου χωρίς να το σκεφτώ πολύ.

Νιώθω την έκπληξη του όμως χωρίς να χάνει χρόνο με φιλάει πίσω. Νομίζω ότι μπορεί να ακούσει και ο ίδιος την καρδιά μου που χτυπάει λες και έτρεξα σε μαραθώνιο. Όμως η αίσθηση είναι τόσο ωραία και μου προσφέρει μια γαλήνη. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του φέρνοντας τον πιο κοντά μου. Εκείνος μετακινεί το αριστερό του χέρι στη μέση μου, ενώ το άλλο το έχει ακόμη στο μάγουλο μου. Είναι σαν να εξαρτώμαι από το φιλί αυτό και δεν θέλω, ούτε μπορώ, να το αφήσω να τελειώσει.

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέποντας τα κλειστά δικά του βρίσκω την χαμένη λογική μου και αποτραβιεμαι.

"Όλα καλά;" με ρωτάει αγχωμένος και κάπως στενοχωρημένος.

"Ιάσονα αλήθεια συγνώμη αλλά δεν μπορώ", του απαντάω και φεύγω τρέχοντας. Καταλαβαίνω ότι κλαίω μόλις τα δάκρυα μου φτάνουν στο στόμα μου και αναμειγνυονται με την γεύση του. Γαμωτο τι ηλιθια που είμαι;

Μόλις φτάνω στο δωμάτιο μπαίνω μέσα και κλείνω γρήγορα την πόρτα πίσω μου. Κάθομαι στο πάτωμα και μαζεύοντας τα γόνατα μου αρχίζω να κλαίω.

"Αλίκη; Όλα καλά;" με ρωτάει ο Ηλίας και σκουπίζω γρήγορα τα δάκρυα μου. Είχα ξεχάσει ότι θα ήταν εδώ.

"Τι; Ναι φυσικά όλα καλά είναι", λέω όμως η φωνή μου τρέμει και το πρόσωπό μου είναι χάλια.

"Σου έκανε κάτι;" ρωτάει διστακτικά και είμαι σίγουρη ότι ούτε ο ίδιος το πιστεύει.

"Φυσικά και όχι. Εγώ του έκανα..." κάθεται δίπλα μου και με βάζει στην αγκαλιά του.

"Τι έγινε;" βγαίνω από την αγκαλιά του και πάω να κάτσω στο κρεβάτι. Μόλις βρίσκω την ψυχραιμία μου ξεκινάω να του πω.

"Φιληθηκαμε αλ-"

"Τι;" με διακόπτει έκπληκτος και βλέπω το χαμόγελο του. "Μα αυτό δεν είναι κάτι κακό! Ακόμη και ο Λεωνίδας θα χαιρόταν που είσαι με τον Ιάσονα• προτιμάει αυτόν από τον Παναγιώτη"

"Ναι όμως το θέμα είναι ότι μετά έκανα μια μαλακία, ή μάλλον πριν ήταν η μαλακία. Τέλος πάντων απλά έφυγα τρέχοντας χωρίς να του εξηγήσω τίποτα. Οπότε τώρα η κατάσταση μεταξύ μας θα είναι πιο άβολη από ποτέ"

"Γιατί έφυγες;" ρωτάει απορημένος.

"Ηλία δεν μπορείς να το καταλάβεις; Δεν είμαι εγώ για σχέση! Αύριο μπορεί να με σκοτώσουν και αυτό θα ήταν ότι χειρότερο"

"Ναι όμως είτε είναι αγόρι σου είτε όχι το ίδιο θα πληγωθεί", λέει ακυρώνοντας το πρώτο μου επιχείρημα.

"Ωραία γαμωτο, απλά δεν θέλω να πληγωθώ εντάξει! Και πες με ηλίθια ή ότι θες αλλά ελάχιστες σχέσεις έχουν καλή κατάληξη"

"Αλίκη δεν θα σου πω τι θα κάνεις αλλά μερικές φορές πρέπει να δοκιμαζεις το άγνωστο γιατί, πώς αλλιώς θα σου γίνει γνωστό;" με αυτά τα λόγια φεύγει από το δωμάτιο και με αφήνει να προσπαθώ να καταλάβω τι εννοεί.

—•—

Χευυυ😍

Τι κάνετε???

Άργησα λίγο να το ανεβάσω αλλά είμαι στο εξοχικό και δεν έχω καλό ίντερνετ, οπότε και τα επόμενα μπορεί να καθυστερησουν...

Τεσπα, σήμερα είχαμε το πρώτο τους φιλί😘
Αλλά πριν από αυτό συνέβη κάτι κακο...

Πείτε μου εντυπώσεις και μην ξεχάσετε το αστεράκι🤎

Καλές γιορτές❤️✨